ตอนนั้นพอจำความได้ ประมาณ5-6ขวบ คุณย่าชอบใช้ให้เราไปเอาเเจกันดอกไม้ในห้องพระมาให้ทุกวันพระ และชอบใช้ให้เราเอาไปถวายวางไว้ที่เดิม จำได้ว่าทุกครั้งจะกลั้นหายใจไม่กล้ามอง รู้สึกกลัว รู้สึกว่ามีใครมองเราจากมุมมืด ขนลุก กลัวแทบจะร้องไห้ อิดออดทุกครั้งที่โดนใช้ จนเป็นเรื่องคาใจจนโตว่าทำไมต้องกลัว ทั้งที่มันเป็นสิ่งที่ดี คือพระพุทธรูปในบ้านเราแท้ๆ แต่กลับเป็นเรื่องฝังใจจนตอนนี้อายุ27ปี ยังจำความรู้สึกในห้องพระได้ มันมืดๆ วังเวง ในช่วงเวลาใกล้ตะวันตกดิน จนตอนนี้คนที่เคยใช้เราไปห้องพระถวายดอกไม้พากันขึ้นสวรรค์ไปสามคนแล้ว ห้องพระได้เปลี่ยนแปลงไป ย้ายไปอยู่ห้องอื่นแล้วความรู้สึกกลัวเหล่านั้นหายไป และด้วยเราอายุที่มากขึ้น แต่ก็ยังรู้สึกกลัวรูปภาพของบุคคลที่จากไปแล้ว มันหวิวๆคะ รู้สึกได้เป็นบางรูปบางคน
หรืออาจเพราะตอนเด็กเราจิตอ่อน จิตนาการฟุ้งซ่านไปเอง แต่เราก็ไม่เคยเห็นอะไรผิดปกติ แค่มันเป็นความรู้สึกที่ไม่ดีเอามากๆ กลัวแทบจะหลับตา กลั้นใจ แค่ไปเอาแจกันดอกไม้ ใครเป็นเหมือนเราบ้างคะ แชร์ความรู้สึกหน่อย ...
ทำไมตอนเด็กๆเข้าห้องพระที่บ้านแล้วรู้สึกกลัว ใครเคยเป็นบ้าง?
หรืออาจเพราะตอนเด็กเราจิตอ่อน จิตนาการฟุ้งซ่านไปเอง แต่เราก็ไม่เคยเห็นอะไรผิดปกติ แค่มันเป็นความรู้สึกที่ไม่ดีเอามากๆ กลัวแทบจะหลับตา กลั้นใจ แค่ไปเอาแจกันดอกไม้ ใครเป็นเหมือนเราบ้างคะ แชร์ความรู้สึกหน่อย ...