มีเรื่องเล่าสู่กันฟังค่ะสำหรับคนที่เลี้ยงกระต่าย
คือว่าหลานชายซื้อกระต่ายมาเลี้ยง สักพักก็ไม่สนใจปล่อยให้อยู่แต่ในกรงเล็ก ๆ และสกปรกมาก ๆ
ดิฉันก็สงสารเลยจับไปไว้ข้างบ้านที่กว้างมากแล้วเอามุ้งลวดมากั้นและซื้อผักให้กินตลอด เขาก็อยากจะออกมาแต่พอปล่อยออกมากัดกินต้นไม้เล็ก ๆ ที่เพาะไว้หัวโกร๋นหมด ตกเย็นก็จะไล่ต้อนเข้าที่พัก แต่ก็หาทางลอดออกมาได้ตลอด สุดท้ายก็ตัดสินใจปล่อยให้วิ่งเล่นและพักตามสบายใต้ต้นไม้ (ที่บ้านต้นไม้เยอะค่ะ)

ตอนนี้ดิฉันหลงรักมันมากเลย คือมันคงจำได้ว่าดิฉันเป็นคนหาผักให้มันกินตลอด ทุก ๆ เช้าเวลาเปิดประตูบ้านมันจะวิ่งมาหาและวนอยู่รอบขา จนอดยิ้มไม่ได้ว่า เหมือนมันมารอต้อนรับทุก ๆ เช้า หลังจากนั้นก็จะเอาผักมาให้กิน

ส่วนดิฉันก็จะชงกาแฟและขนมปังมานั่งกินที่โต๊ะหินหน้าบ้าน แต่ด้วยกลิ่นกาแฟและขนมปังมั้งที่ไปแตะจมูกมัน มันก็จะวิ่งมาหาและยกขาหน้ามาเกาะแกะขาดิฉันทำจมูกเหมือนอยากจะบอกว่า "ขอกินด้วย" ก็เลยแบ่งขนมปังให้กินเป็นแบบนี้ทุกวันเลยค่ะ จนอดขำไม่ได้

ส่วนทุกๆ เย็นใกล้ค่ำมันก็จะมาวิ่งหน้าบ้านเหมือนรอให้ดิฉันลูบหัวมัน คุยกับมัน พอสักพักมันก็จะวิ่งไปที่พัก

ซึ่งปกติดิฉันเป็นคนไม่เลี้ยงสัตว์เพราะไม่อยากมีภาระ แต่ตอนนี้ยอมแพ้ความฉลาดของเจ้ากระต่ายน้อยและตั้งชื่อให้มันว่า "ซุกซน"