ขอบอกก่อนว่าผม ณ ตอนนี้อายุ 25 ปีครับ ขออธิบายสั้นๆนะครับผม
คือตอนนี้ อายุ 25 ปีเเล้ว คุณเเม่เลี้ยงเหมือน อายุ 14-15 เลย คือจะออกไปไหนกับเพื่อนดึกๆ ก็ไม่ให้ไป จะไปเที่ยวที่ไหนนี่ไม่ได้เลยครับ เป็นเเบบนี้ตั้งเเต่สมัยเด็กๆเเล้ว เราเคยอธิบายถึงเหตุผลของเรา เเละก็ความคิดของเรา ซึ่งตอนนี้เมื่อวานที่ผ่านมา คือ ทะเลาะกันเลยครับ เราเลยคิดว่าอยากจะเเก้ปัญหาอย่างไรดี เรื่องมีอยู่ประมาณว่า
** คือเรากับเเม่ลำบากมาด้วยกันตั้งเเต่สมัยเด็กๆ เเม่เราทำงาน ตจว ย้ายงานเปนว่าเล่น ส่วนเราก็ไม่เคยได้อยู่กับเเม่เลยตั้งเเต่จำความได้ มาได้อยู่ก็ตอน อายุ16 ปี ระหว่างช่วงเวลาที่ผ่านมา เราต้องไปอยู่กับ ป้า น้า ยาย เราเรียนตั้งเเต่ อนุบาล 1 จน ถึง ม.3 จบ เราย้าย ร.ร ประมาณ8-9 ร.ร ย้าย ตจว ประมาน 8-9ครั้ง มี อ่างทอง(บ้านเกิด) ขอนเเก่น กทม อุดร อุบล เลย เเล้วก็กลับไป เลยอีก เเล้วก็ นนทบุรี เเล้วก็ มา กทม คือเราต้องตามเเม่ไปตลอดเลยทำให้เรากับเเม่รักกันมาก เหมือนลำบากด้วยกันมาเยอะ เราช่วยเหลือตัวเอง ซักผ้า ล้างจานตั้งเเต่ อยู่ ป.3(ซึ่งตอนนั้นเปนครั้งเเรกที่ย้ายจาก อ่างทอง ไป ขอนเเก่น) พอช่วงป.4 เราย้าย ร.ร กลับมาอยู่กับบ้ายที่ กทม จำได้ว่ายายร้องให้หนักมาก ยายสงสารเรา ยายบอกว่าอายุเเค่นี้ต้องทำอะไรหมด ยายเอาเสื้อผ้าเราทั้งหมดมาซักให้ ย้ายบอกว่าน้ำดำปี๊เลย ย้ายร้องให้ไปซักไปภาพตอนนั้นเราจำได้ดี เอาเป็นว่าเรื่องย้าย ร.ร + ตจว เราจะขอข้ามไปเลย เนอะเพราะมันก็ออกอารมย์ประมาณนี้ทุกครั้งเราขอเข้ารเื่องเลย
** คือตอนนี้เราอายุ 25 เราออกไปไหนกับเพื่อนๆ ไม่ได้เลย เเม่เป็นห่วงเรามาก เเล้วเป็นมาเเบบนี้ตั้งเเต่ไหนเเต่ไรเเล้ว ซึ่งตอนเด็กๆเราเข้าใจ เราเเบบ เป็นเด็กติ๋มๆจนคนว่าเราเหมือนตุ๊ด เราไม่ชอบมีเรื่อง เราไม่กินเหล้า เราขี้อาย เราขี้กลัวเวลามีเรื่องทะเลาะหรืออะไรกัน (เเต่เราเเมนนะเราชอบ ผญ 555) เเม่เลยเป็นห่วง เราก็ทำตามที่เเม่พูดตลอด คือ ตลอดจนอายุ 16 จน 24 ปี เราไม่เคยไปไหนเลย มะก่อนเราอาจจะออกไปร้านเกมส์บ้างเพราะเรามีเพื่อนกลุ่มนั้น เเต่พอ 17 เเม่ซื้อคอมให้เราเลย เเล้วไม่ให้เราออกไปไหน ซึ่งเราก็ขอเเม่ออกไปเจอเพื่อนบ้าน เเม่ตกลง 7 วัน ให้ออกไป 1 วัน อยู่ บ้าน 6วัน เเต่พอหลังๆผ่านไป 1 เดือน เเม่ก็เปลี่ยนใจไม่ให้ออกเเล้ว เราก็ไม่เป็นไร (เพราะเราเเบบบางครั้งลำคานเวลาเเม่บ่น คือยาวมาก หยิบตั้งเเต่สมัย 1 ขวบ เอามาปนกันได้หมด) ก้ไม่เคยออกไปไนจน อายุ 25 ตัดขาดจากเพื่อนทุกคน คือไม่ได้คุยไม่ได้เจออะไรเลย ชีวิตเรา ทำงาน เล่นคอม กลับบ้าน นอน เป็นเเบบนี้มาตั้งเเต่อายุ 17 จนเมื่อผ่านช่วงเดือนกุมพามา เราอายุ 25 ปี เเล้วเพื่อนกลุ่มๆเก่าเรา ทักมาหาเรา ด้วยความที่เราไม่เคยเจอกันนาน เราจะนัด มิสติ้งกลุ่มเพื่อนเก่าๆกัน เราก็ดีใจนะคิดถึงสมัยเด็กเลย โอเครตกลงไป (ตอนไปเเม่ก็ไม่ไห้ไปอีก จนทะเลาะกัน เเม่จะบอกว่าเปนหห่วง ขอได้ไหมเพื่อความสบายใจของเเม่ เเต่ครั้งนี้เราไม่ยอม เเล้วก็ทะเลาะกันเเล้วเราก็ไป) พอหลังจากนั้นได้เจอเพื่อนๆเก่าๆ เราก็กลับมาสนิทกันเหมือนเดิม เริ่มไปนั่งกินเหล้า นั่งคุยกัน บ้านเพื่อนบ่อยๆขึ้น เเต่ขอบอกเลยเพื่อนๆเรา ไม่มีใครที่สิใสไม่ดี หรือ เปนนักเลง ขี้ยา ขายยานะ คือทุกคนเริ่มทำงานกันหมดเเล้ว บางคนมีลูก บางคนมีเเฟน เราเลยเเบบอยากจะมีโมเม้นเเบบนี้กับเพื่อนๆบาง เเต่ปัญหามันอยู่ที่ว่า จะออกเเต่ละทีทะเลาะกับเเม่ทุกที เเล้วเเม่ชอบพูดว่า เวลามีปัญหาอะไรมา เพื่อนเคยมาดูดำดูดีไหม ก็ไม่พ้นกุหรอก คำนี้จะมาตลอด(ซึ่งเราไม่เคยมีปัญหาอะไรเข้าบ้านเลยสักครั้งตั้งเเต่เด็ก ไม่มีทะเลาะ ไม่เคยมีปัญหาอะไรกับใคร) เเล้วก็อีกคำคือ อยู่ได้ก็อยู่ อยู่ไม่ได้ก็ ออกไป ไปอยู่กับเพื่อน เราเคยเอาเรื่องนี้มาพูดกับเเม่ บอกว่า เเม่ดี๋ยวหนูจะย้ายบ้านนะ จะไปอยู่คนเดียว (พอพูดปั๊บเเม่ร้องให้ เเล้วบอก เดี๋ยวนี้โตเเล้วใช่ไหม ปีกกล้าขาเเข็งเเล้วใช่ไหม คำพูดกุนี่พูดอะไรไมได้เลย พอจะเริ่มยาวๆ เราก็จะอธบายเหตุผลให้ฟัง พอจะอธิบายคำยิดฮิตมาอีกเเล้ว อย่ามาเถียง เดี๋ยวนี้กุพูดเถียงกุทุกคำ) เราไม่รู้จะทำยังไงดี คืนตอนนี้เครียดมาก เซงไปหมด อีกฝั่งก็เเม่ อีกฝั่งก็ความสุขของเรา เราต้องโตไปต้องมีอนาคตเปนของตัวเอง เเต่เราไม่รู้จะทำยังไงดี ... เพื่อนๆช่วยเเชร์ความคิดเห็นหน่อยครับ
ไม่เข้าใจความคิดของผู้ใหญ่ อยากจะให้ผู้ใหญ่ลองเปิดใจควรทำยังไงดีครับ
คือตอนนี้ อายุ 25 ปีเเล้ว คุณเเม่เลี้ยงเหมือน อายุ 14-15 เลย คือจะออกไปไหนกับเพื่อนดึกๆ ก็ไม่ให้ไป จะไปเที่ยวที่ไหนนี่ไม่ได้เลยครับ เป็นเเบบนี้ตั้งเเต่สมัยเด็กๆเเล้ว เราเคยอธิบายถึงเหตุผลของเรา เเละก็ความคิดของเรา ซึ่งตอนนี้เมื่อวานที่ผ่านมา คือ ทะเลาะกันเลยครับ เราเลยคิดว่าอยากจะเเก้ปัญหาอย่างไรดี เรื่องมีอยู่ประมาณว่า
** คือเรากับเเม่ลำบากมาด้วยกันตั้งเเต่สมัยเด็กๆ เเม่เราทำงาน ตจว ย้ายงานเปนว่าเล่น ส่วนเราก็ไม่เคยได้อยู่กับเเม่เลยตั้งเเต่จำความได้ มาได้อยู่ก็ตอน อายุ16 ปี ระหว่างช่วงเวลาที่ผ่านมา เราต้องไปอยู่กับ ป้า น้า ยาย เราเรียนตั้งเเต่ อนุบาล 1 จน ถึง ม.3 จบ เราย้าย ร.ร ประมาณ8-9 ร.ร ย้าย ตจว ประมาน 8-9ครั้ง มี อ่างทอง(บ้านเกิด) ขอนเเก่น กทม อุดร อุบล เลย เเล้วก็กลับไป เลยอีก เเล้วก็ นนทบุรี เเล้วก็ มา กทม คือเราต้องตามเเม่ไปตลอดเลยทำให้เรากับเเม่รักกันมาก เหมือนลำบากด้วยกันมาเยอะ เราช่วยเหลือตัวเอง ซักผ้า ล้างจานตั้งเเต่ อยู่ ป.3(ซึ่งตอนนั้นเปนครั้งเเรกที่ย้ายจาก อ่างทอง ไป ขอนเเก่น) พอช่วงป.4 เราย้าย ร.ร กลับมาอยู่กับบ้ายที่ กทม จำได้ว่ายายร้องให้หนักมาก ยายสงสารเรา ยายบอกว่าอายุเเค่นี้ต้องทำอะไรหมด ยายเอาเสื้อผ้าเราทั้งหมดมาซักให้ ย้ายบอกว่าน้ำดำปี๊เลย ย้ายร้องให้ไปซักไปภาพตอนนั้นเราจำได้ดี เอาเป็นว่าเรื่องย้าย ร.ร + ตจว เราจะขอข้ามไปเลย เนอะเพราะมันก็ออกอารมย์ประมาณนี้ทุกครั้งเราขอเข้ารเื่องเลย
** คือตอนนี้เราอายุ 25 เราออกไปไหนกับเพื่อนๆ ไม่ได้เลย เเม่เป็นห่วงเรามาก เเล้วเป็นมาเเบบนี้ตั้งเเต่ไหนเเต่ไรเเล้ว ซึ่งตอนเด็กๆเราเข้าใจ เราเเบบ เป็นเด็กติ๋มๆจนคนว่าเราเหมือนตุ๊ด เราไม่ชอบมีเรื่อง เราไม่กินเหล้า เราขี้อาย เราขี้กลัวเวลามีเรื่องทะเลาะหรืออะไรกัน (เเต่เราเเมนนะเราชอบ ผญ 555) เเม่เลยเป็นห่วง เราก็ทำตามที่เเม่พูดตลอด คือ ตลอดจนอายุ 16 จน 24 ปี เราไม่เคยไปไหนเลย มะก่อนเราอาจจะออกไปร้านเกมส์บ้างเพราะเรามีเพื่อนกลุ่มนั้น เเต่พอ 17 เเม่ซื้อคอมให้เราเลย เเล้วไม่ให้เราออกไปไหน ซึ่งเราก็ขอเเม่ออกไปเจอเพื่อนบ้าน เเม่ตกลง 7 วัน ให้ออกไป 1 วัน อยู่ บ้าน 6วัน เเต่พอหลังๆผ่านไป 1 เดือน เเม่ก็เปลี่ยนใจไม่ให้ออกเเล้ว เราก็ไม่เป็นไร (เพราะเราเเบบบางครั้งลำคานเวลาเเม่บ่น คือยาวมาก หยิบตั้งเเต่สมัย 1 ขวบ เอามาปนกันได้หมด) ก้ไม่เคยออกไปไนจน อายุ 25 ตัดขาดจากเพื่อนทุกคน คือไม่ได้คุยไม่ได้เจออะไรเลย ชีวิตเรา ทำงาน เล่นคอม กลับบ้าน นอน เป็นเเบบนี้มาตั้งเเต่อายุ 17 จนเมื่อผ่านช่วงเดือนกุมพามา เราอายุ 25 ปี เเล้วเพื่อนกลุ่มๆเก่าเรา ทักมาหาเรา ด้วยความที่เราไม่เคยเจอกันนาน เราจะนัด มิสติ้งกลุ่มเพื่อนเก่าๆกัน เราก็ดีใจนะคิดถึงสมัยเด็กเลย โอเครตกลงไป (ตอนไปเเม่ก็ไม่ไห้ไปอีก จนทะเลาะกัน เเม่จะบอกว่าเปนหห่วง ขอได้ไหมเพื่อความสบายใจของเเม่ เเต่ครั้งนี้เราไม่ยอม เเล้วก็ทะเลาะกันเเล้วเราก็ไป) พอหลังจากนั้นได้เจอเพื่อนๆเก่าๆ เราก็กลับมาสนิทกันเหมือนเดิม เริ่มไปนั่งกินเหล้า นั่งคุยกัน บ้านเพื่อนบ่อยๆขึ้น เเต่ขอบอกเลยเพื่อนๆเรา ไม่มีใครที่สิใสไม่ดี หรือ เปนนักเลง ขี้ยา ขายยานะ คือทุกคนเริ่มทำงานกันหมดเเล้ว บางคนมีลูก บางคนมีเเฟน เราเลยเเบบอยากจะมีโมเม้นเเบบนี้กับเพื่อนๆบาง เเต่ปัญหามันอยู่ที่ว่า จะออกเเต่ละทีทะเลาะกับเเม่ทุกที เเล้วเเม่ชอบพูดว่า เวลามีปัญหาอะไรมา เพื่อนเคยมาดูดำดูดีไหม ก็ไม่พ้นกุหรอก คำนี้จะมาตลอด(ซึ่งเราไม่เคยมีปัญหาอะไรเข้าบ้านเลยสักครั้งตั้งเเต่เด็ก ไม่มีทะเลาะ ไม่เคยมีปัญหาอะไรกับใคร) เเล้วก็อีกคำคือ อยู่ได้ก็อยู่ อยู่ไม่ได้ก็ ออกไป ไปอยู่กับเพื่อน เราเคยเอาเรื่องนี้มาพูดกับเเม่ บอกว่า เเม่ดี๋ยวหนูจะย้ายบ้านนะ จะไปอยู่คนเดียว (พอพูดปั๊บเเม่ร้องให้ เเล้วบอก เดี๋ยวนี้โตเเล้วใช่ไหม ปีกกล้าขาเเข็งเเล้วใช่ไหม คำพูดกุนี่พูดอะไรไมได้เลย พอจะเริ่มยาวๆ เราก็จะอธบายเหตุผลให้ฟัง พอจะอธิบายคำยิดฮิตมาอีกเเล้ว อย่ามาเถียง เดี๋ยวนี้กุพูดเถียงกุทุกคำ) เราไม่รู้จะทำยังไงดี คืนตอนนี้เครียดมาก เซงไปหมด อีกฝั่งก็เเม่ อีกฝั่งก็ความสุขของเรา เราต้องโตไปต้องมีอนาคตเปนของตัวเอง เเต่เราไม่รู้จะทำยังไงดี ... เพื่อนๆช่วยเเชร์ความคิดเห็นหน่อยครับ