สวัสดีค่ะ กระทู้นี้เราไม่ได้มาเพื่อขอวิธีว่าต้องทำยังไงให้ความสัมพันธ์พัฒนามากขึ้น
แต่เป็นกระทู้ที่มาบอกความรู้สึกว่า"แค่นี้ก็ดีแล้วนะ" บ่นเรื่อยๆ ไม่ฟิน
เรื่องของเรื่อง เราแอบชอบรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัย คณะเดียวกัน คนนึง เขาเป็นผู้ชายที่ธรรมดาทั่วไป หน้าติ๋มๆ ตัวสูงๆ ใส่แว่น มองรวมๆแล้วก็เด็กเนิร์ดๆคนนึงไม่ได้ดูพิเศษอะไร เจอตอนแรกเรายังเฉยๆ เลยนะ ส่วนที่ทำให้เราชอบคือเขามีเสน่ห์ อบอุ่น อ่อนโยน เวลาพี่แกอยู่กับเพื่อนพี่แกก็ขี้เล่นแบบว่า ห๊า!! ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้ จะทำแบบนี้ได้ ทุกๆอย่างที่เป็นเขามันเป็นธรรมชาติที่ดูแล้วไม่ฝืน หลายๆอย่างในตัวเขาดึงดูดให้หลายๆคนให้มาชอบเขา เราก็ส่วนหนึ่งที่เป็นFCอยู่ห่างๆแบบห่วงๆ(ห่วงว่าจะนกเมื่อไหร่ ถถถถถ) พี่เขาก็ไม่รู้จักเราเป็นการส่วนตัวหรอกรู้จักแค่ว่าเรียนในมหาลัยเดียวกันคณะเดียวกัน มีแต่เราที่อยากรู้เรื่องเขาไปหมด ส่องเฟสเขา ไอจีเขา เวลาเดินผ่านก็ชอบมองเขารึแม้ว่าเดินไปไหนมาไหนก็ชอบมองหาแบบว่าวันนี้จะเจอมั้ย มันเป็นคความสุขที่อธิบายไม่ได้แต่อยากเล่าสู่กันฟัง ใครจะไปรู้ว่าคนๆนึงที่ไม่รู้จักกลับทำให้เรายิ้มได้ มีความสุขได้ แต่เราก็คยอยากคิดที่จะสานสัมพันธ์กับพี่เค้านะ แต่ก็กลัวว่ามันจะไม่ใช่อย่างที่หวังกลัวการถูกปฎิเสธพี่เค้าก็มีอีโก้ในตัวเขาเหมือนกัน เราก็เคยมีครั้งนึงที่ได้โอกาสเข้าไปขอถ่ายรูปด้วยครั้งแรก ตอนแรกก็ไม่คิดว่าพี่เค้าจะถ่ายด้วยหรอก เราก็ไม่กล้าด้วย ทำตัวไม่ถูกงกๆเงิ่นๆ พี่เค้าก็คงงงเราเหมือนกัน เราก็เป็นเอามากถึงขนาดที่จำไม่ได้แม้แต่พูดอะไรไปบ้างรู้แค่ว่าแป๊ปเดียวขอถ่ายรูปแล้วก็จบตัดบทไป เพื่อนก็มาถามว่าแแบคุยอะไรกับพี่เค้าไปบ้าง เราก็บอกว่าแค่ขอถ่ายรูปไม่ได้คุยอะไร เพื่อนก็ถามต่อว่าแม้แต่แนะนำตัวก้ไม่ทำเหรอ เราก็บอกเพื่อนว่า เออว่ะ กูลืม ทำอะไรไม่ถูกจริงๆ เราก็คิดว่าแทนที่จะหาเรื่องคุยกับทำได้แค่ถ่ายรูปแล้วเดินออกมา จนทุกวันนี้เพื่อนก็ลำใยหมดละ5555 อีกมุมนึงเราก็คิดว่า เวลาที่เราชอบใครสักคน เราไม่สนหรอกว่าโอกาสที่เขาจะชอบเรากลับมันน้อยแค่ไหน เราแค่คิดว่ามันเป็นแค่ช่วงนึงของชีวิต คิดว่าเราใช่แค่นี้ เส้นทางเรามันอยู่แค่นี้ ถ้ามีสักวันนึงที่เราอาจจะมีเส้นทางที่ได้เข้าไปในชีวิตเขาคงดี แต่ก็ไดแค่หวังแบบไร้ทาง นอนฝันต่อไป5555 ความสุขเล็กๆน้อยๆในชีวิตมหาวิทยาลัย ในความเป็นวัยรุ่น อาจจะมีคนคิดว่าทำไมไม่เข้าหาพี่เขาสักที ไม่ทักรักก็ไม่เกิดนะ แต่สำหรับเรา เราไม่อยากให้เค้าหายไปจากชีวิตเรา ถ้าเกิดว่าการที่ได้รู้จักมันทำให้แย่ลง เราก็คงไม่โอเค เราไม่อยากให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้น การที่แอบชอบโดยไม่ต้องการเป็นที่1ในใจ แต่เป็นความทรงจำดีๆ มันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร ....ปีนี้ก็จะเป็นปีที่3 ที่แอบชอบละ อีก2ปีพี่เค้าก็จะจบ อีก2ปีเราก็จะจบ เรายอมรับในจุดที่เรายืนเส้นทางของคนที่ไม่ใช่ ยังไงก็ไม่ใช่ แต่ถ้าความแตกต่างมันเข้ากันอย่างลงตัว เราก็ยังหวังให้เส้นทางชีวิตของเรามาบรรจบกัน
และสุดท้ายนี้ใครอยากมาแชร์เรื่องราว แชร์ความคิดเห็นกัน เราก็ยินดีน๊าาาา
อาจจะเล่าเรื่องวกไปวนมา เตือนได้ ติได้ แฮร่แต่อย่าด่าก็พอ.....
แอบชอบมา 2 ปี จนตอนนี้ยังเป็นได้แค่คนที่ไม่รู้จัก>o<
แต่เป็นกระทู้ที่มาบอกความรู้สึกว่า"แค่นี้ก็ดีแล้วนะ" บ่นเรื่อยๆ ไม่ฟิน
เรื่องของเรื่อง เราแอบชอบรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัย คณะเดียวกัน คนนึง เขาเป็นผู้ชายที่ธรรมดาทั่วไป หน้าติ๋มๆ ตัวสูงๆ ใส่แว่น มองรวมๆแล้วก็เด็กเนิร์ดๆคนนึงไม่ได้ดูพิเศษอะไร เจอตอนแรกเรายังเฉยๆ เลยนะ ส่วนที่ทำให้เราชอบคือเขามีเสน่ห์ อบอุ่น อ่อนโยน เวลาพี่แกอยู่กับเพื่อนพี่แกก็ขี้เล่นแบบว่า ห๊า!! ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้ จะทำแบบนี้ได้ ทุกๆอย่างที่เป็นเขามันเป็นธรรมชาติที่ดูแล้วไม่ฝืน หลายๆอย่างในตัวเขาดึงดูดให้หลายๆคนให้มาชอบเขา เราก็ส่วนหนึ่งที่เป็นFCอยู่ห่างๆแบบห่วงๆ(ห่วงว่าจะนกเมื่อไหร่ ถถถถถ) พี่เขาก็ไม่รู้จักเราเป็นการส่วนตัวหรอกรู้จักแค่ว่าเรียนในมหาลัยเดียวกันคณะเดียวกัน มีแต่เราที่อยากรู้เรื่องเขาไปหมด ส่องเฟสเขา ไอจีเขา เวลาเดินผ่านก็ชอบมองเขารึแม้ว่าเดินไปไหนมาไหนก็ชอบมองหาแบบว่าวันนี้จะเจอมั้ย มันเป็นคความสุขที่อธิบายไม่ได้แต่อยากเล่าสู่กันฟัง ใครจะไปรู้ว่าคนๆนึงที่ไม่รู้จักกลับทำให้เรายิ้มได้ มีความสุขได้ แต่เราก็คยอยากคิดที่จะสานสัมพันธ์กับพี่เค้านะ แต่ก็กลัวว่ามันจะไม่ใช่อย่างที่หวังกลัวการถูกปฎิเสธพี่เค้าก็มีอีโก้ในตัวเขาเหมือนกัน เราก็เคยมีครั้งนึงที่ได้โอกาสเข้าไปขอถ่ายรูปด้วยครั้งแรก ตอนแรกก็ไม่คิดว่าพี่เค้าจะถ่ายด้วยหรอก เราก็ไม่กล้าด้วย ทำตัวไม่ถูกงกๆเงิ่นๆ พี่เค้าก็คงงงเราเหมือนกัน เราก็เป็นเอามากถึงขนาดที่จำไม่ได้แม้แต่พูดอะไรไปบ้างรู้แค่ว่าแป๊ปเดียวขอถ่ายรูปแล้วก็จบตัดบทไป เพื่อนก็มาถามว่าแแบคุยอะไรกับพี่เค้าไปบ้าง เราก็บอกว่าแค่ขอถ่ายรูปไม่ได้คุยอะไร เพื่อนก็ถามต่อว่าแม้แต่แนะนำตัวก้ไม่ทำเหรอ เราก็บอกเพื่อนว่า เออว่ะ กูลืม ทำอะไรไม่ถูกจริงๆ เราก็คิดว่าแทนที่จะหาเรื่องคุยกับทำได้แค่ถ่ายรูปแล้วเดินออกมา จนทุกวันนี้เพื่อนก็ลำใยหมดละ5555 อีกมุมนึงเราก็คิดว่า เวลาที่เราชอบใครสักคน เราไม่สนหรอกว่าโอกาสที่เขาจะชอบเรากลับมันน้อยแค่ไหน เราแค่คิดว่ามันเป็นแค่ช่วงนึงของชีวิต คิดว่าเราใช่แค่นี้ เส้นทางเรามันอยู่แค่นี้ ถ้ามีสักวันนึงที่เราอาจจะมีเส้นทางที่ได้เข้าไปในชีวิตเขาคงดี แต่ก็ไดแค่หวังแบบไร้ทาง นอนฝันต่อไป5555 ความสุขเล็กๆน้อยๆในชีวิตมหาวิทยาลัย ในความเป็นวัยรุ่น อาจจะมีคนคิดว่าทำไมไม่เข้าหาพี่เขาสักที ไม่ทักรักก็ไม่เกิดนะ แต่สำหรับเรา เราไม่อยากให้เค้าหายไปจากชีวิตเรา ถ้าเกิดว่าการที่ได้รู้จักมันทำให้แย่ลง เราก็คงไม่โอเค เราไม่อยากให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้น การที่แอบชอบโดยไม่ต้องการเป็นที่1ในใจ แต่เป็นความทรงจำดีๆ มันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร ....ปีนี้ก็จะเป็นปีที่3 ที่แอบชอบละ อีก2ปีพี่เค้าก็จะจบ อีก2ปีเราก็จะจบ เรายอมรับในจุดที่เรายืนเส้นทางของคนที่ไม่ใช่ ยังไงก็ไม่ใช่ แต่ถ้าความแตกต่างมันเข้ากันอย่างลงตัว เราก็ยังหวังให้เส้นทางชีวิตของเรามาบรรจบกัน
และสุดท้ายนี้ใครอยากมาแชร์เรื่องราว แชร์ความคิดเห็นกัน เราก็ยินดีน๊าาาา
อาจจะเล่าเรื่องวกไปวนมา เตือนได้ ติได้ แฮร่แต่อย่าด่าก็พอ.....