เรากับแฟน เริ่มต้นจากการเป็นเพื่อนอยู่กลุ่มเดียวกันเรียนที่มอเดียวกันค่ะ
พอสักปี 2 เราก้อตกลงเป็นแฟนกันค่ะ ช่วงเวลาที่คบกันเรามีความสุขมาก
เค้าดูแลเราดีโคตร กินข้าวด้วยกันทุกวัน ตอนเย็นก้อจะไปส่งบ้านเราตลอด
เค้าจะไลน์บอกเราตลอดว่า อยู่ไหน ทำไร กินข้าวยัง บางทีก้อส่งรูปสถานที่เค้าไป
หรืออาหารที่กินมาให้เราดูด้วย แล้วก้อเค้าโทรปลุกตอนเช้า กู๊ดไนท์ก่อนนอนทุกวัน
เราคิดว่าเราโชคดีมากที่มีเค้าเป็นแฟน เป็นคนรู้ใจของเรา
เพราะเราเห็นเพื่อนๆหรือคนรอบข้างมักจะมีปัญหาเรื่องความรัก หรือแฟนไม่สนใจ
เกือบ2ปีที่เราคบกัน เราเข้าใจกันดี ดูแลกันดีสุดๆ แทบไม่มีเรื่องให้ระแวง หรือเรื่องที่ไม่สบายใจกันเลย
จนเราคิดว่าคนนี้แหละ จะเป็นแฟนคนแรก และคนสุดท้ายของเรา
แต่แล้วความรักครั้งนี้ก้อไม่ได้เป็นอย่างที่เราหวังไว้ค่ะ
เมื่อตอนที่เค้าไปกับชมรมของมหาลัย ทำให้เค้าได้มีโอกาสรู้จักผู้หญิงคนนึง
เค้าก้อเล่าให้เราฟังว่ามีเพื่อนที่รู้จักกัน ตอนแรกเราก้อไม่ได้คิดอะไรค่ะ
แต่ระยะหลังประมาณเดือนนึงผ่านไปเราเริ่มรู้สึกแปลกๆๆ เลยแอบดูมือถือค่ะ แบบว่าช็อคมากค่ะ
สิ่งที่เค้าแชทกับเรา เค้าก้อทำกับผู้หญิงคนนี้เหมือนกัน มีบอกรัก คิดถึง ด้วย
เราก้อเลยถามเค้าตรงๆค่ะ ซึ่งเค้าก้อยอมรับว่าเค้ารู้สึกดีกับผู้หญิงคนนั้น
เราเลยให้เค้าตัดสินใจว่าจะยังไง สรุปเค้าไม่เลือกค่ะ
เราทั้งยื้อ ขอร้อง อ้อนวอน ขอโทดที่เราไม่ดีตรงไหน เรายินดีแก้ไขหรือ ทำทุกอย่างเพื่อที่จะให้เค้าเลิกกับคนัน้น
แล้วเค้าก้อเริ่มห่างไปเรื่อยๆๆ จากที่เคยทักทาย โทรหา ไลน์หาเราก้อน้อยลง
เรารู้ว่าเค้าคงแบ่งเวลาไปแชทกับคนนั้น จากที่เคยไปส่งเราทุกวันก้อเริ่มหายไปเหมือนกัน
โดยบอกว่าต้องทำโปรเจคจบไม่ว่าง มีธุระกับที่บ้าน ซึ่งสิ่งที่เค้าพูดมาเป็นข้ออ้างทั้งนั้น
เราเลยเลือกเองที่จะเลิกกับเค้าโดยเด็ดขาด ไม่ขอเกี่ยวข้องกับคนนี้อีก
เราเลือกที่จะ บล๊อคไลน์ เฟสบุ๊ค เบอร์โทรศัพท์ หรือทุกอย่างที่เกี่ยวกับเค้า
ขอบอกเลยว่าทรมานมากค่ะ เพราะเป็นรักครั้งแรกของเรา แล้วเราก้อคาดหวังมากๆ
แถมเราไม่เคยอกหัก ตอนแรกร้องไห้ทุกวันค่ะ คิดถึงเค้าตลอด เหมือนส่วนนึงในชีวิตของเราหายไปเลย
คนที่เคยคุยด้วยทุกวัน บอกรักกัน ห่วงกัน ดูแลกันตลอด ได้หายไปจากชีวิตเราเลย
ตอนแรกเค้าก้อยังไปไหนกับกลุ่มเพื่อนเราอยู่ เราก้อเห็นเค้าติดโทรศัพท์ พิมไลน์กับผู้หญิงคนนั้นตลอด
ซึ่งเราคิดว่า นี่หรอคนรักกันทำกันแบบนี้เลย ขอเราทำใจก่อนได้ไหม อยู่ต่อหน้าเราอย่าแชทกับผู้หญิงคนนั้นได้ไหม
เค้าตอบเราว่า กลัวผู้หญิงคนนั้นรอ เลยอยากตอบเลย
ตั้งแต่นั้นมาเราเลยไม่เรียกร้องไรจากเค้าอีก เราคิดว่าเราคงไม่มีค่า ไม่มีความหมายกับเค้าอีกแล้ว
คนที่รู้จักกันมา3ปี กับผู้หญิงคนใหม่ที่รู้จักกันไม่กี่เดือน
จากนั้นเราก้อเริ่มเห็นเค้ากับผู้หญิงคนนั้นเดินจับมือกัน ไปไหนด้วยกันตลอดแทนเราแล้วว
เจ็บมากค่ะ เพราะเรายังไม่เลิกเค้าไง เราฟูมฟาย ร้องไห้ 2 เดือนแรกร้องไห้หนักมาก เหมือนมันเคว้งเลย
ขาดกำลังใจ ขาดทุกสิ่งอย่างในชีวิต ในขณะที่เค้าไปมีความสุขกับผู้หญิงอีกคนโดยที่เราไม่ได้ผิดออะไร
เราเริ่มหากิจกรรมทำ ไปตีแบด ไปฟิตเนส ช้อปปิ้งกับเพื่อน กับครอบครัวบ้าง
พอเดือนที่ 6 ก้อยังร้องไห้ทุกวัน แต่น้อยลงเยอะ เริ่มมาดูแลตัวเอง
จนตอนนี้ผ่านมา 9 เดือนแล้วค่ะ ก้อยังมีร้องไห้อยู่ดี มีเจ็บนิดๆๆบ้างที่เห็นเค้าเดินจับมือกันแต่น้อยลงเยอะค่ะ
เค้าก้อยังมีความสุขดี ไม่มีเราเค้าก้อยังลัลลาสบายใจ แต่ดูเราสิ ตอนแรกแทบบ้า แทบอยู่ไม่ได้โดยไม่มีเค้า
มาคิดดูดีๆๆ คบกันยัง2ปีเลย แต่เสียใจมา9เดือนแล้ว คุ้มกันไหมเนี่ย
ไม่รู้เลยว่าจะหายจากแผลนี้เมื่อไหร่ ถึงจะไม่ใช่แผลสดแล้ว แต่เหมือนเป็นแผลเป็นในใจเราเลยค่ะ แงๆ
ยังไม่อยากเปิดใจกับใครใหม่ค่ะ กลัวเรื่องความรักไปเลย
ความรักดีๆๆ จะมีไหมคะ
เลยอยากจะแชร์เรื่องของเรา แล้วเป็นกำลังใจให้เพื่อนๆๆที่ผิดหวังเรื่องความรักนะคะ
อย่าไปคาดหวังกับความรักค่ะ // รักตัวเองให้มากๆๆนะคะ
สู้ๆๆไปด้วยกันค่ะ
ขอบคุณที่อ่านเรื่องที่ไร้สาระของเราค่ะ
แชร์ ประสบการณ์ 9 เดือนกับการฟูมฟายกับความรักครั้งแรก
พอสักปี 2 เราก้อตกลงเป็นแฟนกันค่ะ ช่วงเวลาที่คบกันเรามีความสุขมาก
เค้าดูแลเราดีโคตร กินข้าวด้วยกันทุกวัน ตอนเย็นก้อจะไปส่งบ้านเราตลอด
เค้าจะไลน์บอกเราตลอดว่า อยู่ไหน ทำไร กินข้าวยัง บางทีก้อส่งรูปสถานที่เค้าไป
หรืออาหารที่กินมาให้เราดูด้วย แล้วก้อเค้าโทรปลุกตอนเช้า กู๊ดไนท์ก่อนนอนทุกวัน
เราคิดว่าเราโชคดีมากที่มีเค้าเป็นแฟน เป็นคนรู้ใจของเรา
เพราะเราเห็นเพื่อนๆหรือคนรอบข้างมักจะมีปัญหาเรื่องความรัก หรือแฟนไม่สนใจ
เกือบ2ปีที่เราคบกัน เราเข้าใจกันดี ดูแลกันดีสุดๆ แทบไม่มีเรื่องให้ระแวง หรือเรื่องที่ไม่สบายใจกันเลย
จนเราคิดว่าคนนี้แหละ จะเป็นแฟนคนแรก และคนสุดท้ายของเรา
แต่แล้วความรักครั้งนี้ก้อไม่ได้เป็นอย่างที่เราหวังไว้ค่ะ
เมื่อตอนที่เค้าไปกับชมรมของมหาลัย ทำให้เค้าได้มีโอกาสรู้จักผู้หญิงคนนึง
เค้าก้อเล่าให้เราฟังว่ามีเพื่อนที่รู้จักกัน ตอนแรกเราก้อไม่ได้คิดอะไรค่ะ
แต่ระยะหลังประมาณเดือนนึงผ่านไปเราเริ่มรู้สึกแปลกๆๆ เลยแอบดูมือถือค่ะ แบบว่าช็อคมากค่ะ
สิ่งที่เค้าแชทกับเรา เค้าก้อทำกับผู้หญิงคนนี้เหมือนกัน มีบอกรัก คิดถึง ด้วย
เราก้อเลยถามเค้าตรงๆค่ะ ซึ่งเค้าก้อยอมรับว่าเค้ารู้สึกดีกับผู้หญิงคนนั้น
เราเลยให้เค้าตัดสินใจว่าจะยังไง สรุปเค้าไม่เลือกค่ะ
เราทั้งยื้อ ขอร้อง อ้อนวอน ขอโทดที่เราไม่ดีตรงไหน เรายินดีแก้ไขหรือ ทำทุกอย่างเพื่อที่จะให้เค้าเลิกกับคนัน้น
แล้วเค้าก้อเริ่มห่างไปเรื่อยๆๆ จากที่เคยทักทาย โทรหา ไลน์หาเราก้อน้อยลง
เรารู้ว่าเค้าคงแบ่งเวลาไปแชทกับคนนั้น จากที่เคยไปส่งเราทุกวันก้อเริ่มหายไปเหมือนกัน
โดยบอกว่าต้องทำโปรเจคจบไม่ว่าง มีธุระกับที่บ้าน ซึ่งสิ่งที่เค้าพูดมาเป็นข้ออ้างทั้งนั้น
เราเลยเลือกเองที่จะเลิกกับเค้าโดยเด็ดขาด ไม่ขอเกี่ยวข้องกับคนนี้อีก
เราเลือกที่จะ บล๊อคไลน์ เฟสบุ๊ค เบอร์โทรศัพท์ หรือทุกอย่างที่เกี่ยวกับเค้า
ขอบอกเลยว่าทรมานมากค่ะ เพราะเป็นรักครั้งแรกของเรา แล้วเราก้อคาดหวังมากๆ
แถมเราไม่เคยอกหัก ตอนแรกร้องไห้ทุกวันค่ะ คิดถึงเค้าตลอด เหมือนส่วนนึงในชีวิตของเราหายไปเลย
คนที่เคยคุยด้วยทุกวัน บอกรักกัน ห่วงกัน ดูแลกันตลอด ได้หายไปจากชีวิตเราเลย
ตอนแรกเค้าก้อยังไปไหนกับกลุ่มเพื่อนเราอยู่ เราก้อเห็นเค้าติดโทรศัพท์ พิมไลน์กับผู้หญิงคนนั้นตลอด
ซึ่งเราคิดว่า นี่หรอคนรักกันทำกันแบบนี้เลย ขอเราทำใจก่อนได้ไหม อยู่ต่อหน้าเราอย่าแชทกับผู้หญิงคนนั้นได้ไหม
เค้าตอบเราว่า กลัวผู้หญิงคนนั้นรอ เลยอยากตอบเลย
ตั้งแต่นั้นมาเราเลยไม่เรียกร้องไรจากเค้าอีก เราคิดว่าเราคงไม่มีค่า ไม่มีความหมายกับเค้าอีกแล้ว
คนที่รู้จักกันมา3ปี กับผู้หญิงคนใหม่ที่รู้จักกันไม่กี่เดือน
จากนั้นเราก้อเริ่มเห็นเค้ากับผู้หญิงคนนั้นเดินจับมือกัน ไปไหนด้วยกันตลอดแทนเราแล้วว
เจ็บมากค่ะ เพราะเรายังไม่เลิกเค้าไง เราฟูมฟาย ร้องไห้ 2 เดือนแรกร้องไห้หนักมาก เหมือนมันเคว้งเลย
ขาดกำลังใจ ขาดทุกสิ่งอย่างในชีวิต ในขณะที่เค้าไปมีความสุขกับผู้หญิงอีกคนโดยที่เราไม่ได้ผิดออะไร
เราเริ่มหากิจกรรมทำ ไปตีแบด ไปฟิตเนส ช้อปปิ้งกับเพื่อน กับครอบครัวบ้าง
พอเดือนที่ 6 ก้อยังร้องไห้ทุกวัน แต่น้อยลงเยอะ เริ่มมาดูแลตัวเอง
จนตอนนี้ผ่านมา 9 เดือนแล้วค่ะ ก้อยังมีร้องไห้อยู่ดี มีเจ็บนิดๆๆบ้างที่เห็นเค้าเดินจับมือกันแต่น้อยลงเยอะค่ะ
เค้าก้อยังมีความสุขดี ไม่มีเราเค้าก้อยังลัลลาสบายใจ แต่ดูเราสิ ตอนแรกแทบบ้า แทบอยู่ไม่ได้โดยไม่มีเค้า
มาคิดดูดีๆๆ คบกันยัง2ปีเลย แต่เสียใจมา9เดือนแล้ว คุ้มกันไหมเนี่ย
ไม่รู้เลยว่าจะหายจากแผลนี้เมื่อไหร่ ถึงจะไม่ใช่แผลสดแล้ว แต่เหมือนเป็นแผลเป็นในใจเราเลยค่ะ แงๆ
ยังไม่อยากเปิดใจกับใครใหม่ค่ะ กลัวเรื่องความรักไปเลย
ความรักดีๆๆ จะมีไหมคะ
เลยอยากจะแชร์เรื่องของเรา แล้วเป็นกำลังใจให้เพื่อนๆๆที่ผิดหวังเรื่องความรักนะคะ
อย่าไปคาดหวังกับความรักค่ะ // รักตัวเองให้มากๆๆนะคะ
สู้ๆๆไปด้วยกันค่ะ
ขอบคุณที่อ่านเรื่องที่ไร้สาระของเราค่ะ