ถ้าคนในบ้านไม่เข้าใจ....แล้วใครจะเข้าใจ

ปัญหาที่เกิดขึ้นส่วนมากเกิดจากจุดเล็กๆ จุดเล็กๆแต่สำคัญก็คือครอบครัว เรามีครอบครัวที่ดี มีคนเข้าใจ เราอยู่ในกรอบ แต่ก็ไม่ใช่คนใส่ๆที่ไม่รู้จักอะไรเราอายุ 22 ใกล้จะจบมหาลัยแล้ว เราเพิ่งมีปัญหากับครอบครัวเพราะเรามีแฟนเป็นทอม แฟเราเรียนจบแล้วมีงานทำมีเงินเดือน เข้ากับพ่อแม่เราได้ดี แต่...ปัญหามันก็มีอยู่ว่าแม่เริ่มบ่นว่าเราไปนุ้นไปนี่ทั้งๆที่เราแทบจะไม่ได้ออกจากบ้านอยู่ช่วยงานที่บ้านตลอดจนกลายเป็นว่าเราขาดกับสังคมเพื่อนขาดกับสังคมข้างนอก ไปไหนมาไหนกลับไม่ตรงเวลาเราจะโทรบอกทางบ้านตลอดไม่เคยไม่บอก  จนกลายเป็นความอึดอัดว่าเราไม่มีเวลาเป็นส่วนตัวของเราแม่ว่าตลอดเวลาขอออกไปไหนบ้างไปเที่ยวบ้าง กลายเป็นเรื่องทะเลาะกันในบ้าน เราก็พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้คนในบ้านสบายใจโดยการไม่ไปไหนช่วยงานทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ จนมาถึงวันนี้เราได้เปิดใจคุยกับพ่อ ว่าเราอึดอัดเราทำอะไรผิดหรอการมีแฟนเป็นทอมเนี่ย? พ่อก็บอกเราว่าพ่อกับแม่ยังทำใจไม่ได้ สังคมของพ่อยังยอมรับไม่ได้เราเลยอยากถามว่า ถ้ารักเรามากพอพ่อกับแม่ต้องแคร์คำคนพูดด้วยหรอ เราไม่ได้ทำอะไรเสียหาย แฟนเราทำดี พยายามทุกอย่างเพื่อให้ท่านสบายใจ เราอยากให้ผู้ใหญ่ได้อ่านได้คิดในมุมมองของวัยๆนี้บ้างทำความเข้าใจกันบ้างปรับทัศนคติ คนเรามันเลือกเกิดไม่ได้ คนเรารักในเพศไหนก็ตามพ่อกับแม่หรือคนในครอบครัวน่าจะเป็นคนที่เข้าใจลูกคุณที่สุด...... แค่อยากให้ท่านเข้าใจเราบ้าง บางทีนกที่มันอยู่ในกรงมันก็ต้องการอิสระ อยากให้ผู้ใหญ่เข้าใจจริงๆกับเรื่องแบบนี้ คนที่เป็นเพศที่สามไม่ว่าจะอะไรทำไมพ่อแม่เขาถึงรับกันได้ แค่คุณเปิดใจสังคมก็พร้อมที่จะยอมรับ แค่เริ่มจากคนในครอยครัว  ถ้าผิดพลาดอะไรก็ขออภัยด้วยนะคะ เราอึดอัดจริงๆ T.T