….เวลา 1 ทุ่ม......
“ลงมาแล้วเหรอแฟนต้า มานั่งข้างพ่อมะ” ทันทีที่ฉันเดินมาถึงห้องทานข้าวของที่บ้าน พ่อก็เรียกฉันพร้อมกับตบที่เก้าอี้ตัวข้างๆที่ว่างอยู่ เพื่อให้ฉันไปนั่งใกล้ๆ
“ลูกพร้อมจะฟังทุกอย่างใช่ไหม” แม่เสริมทัพความกังวลให้ฉันอีกคน น่ารักที่สุด T_T
“ค่ะพ่อ ค่ะแม่” ฉันตอบอย่างเกรงๆ
“โอเค งั้นพ่อจะเล่าให้ฟัง ลูกรู้ใช่ไหมว่าตัวเองมีพลังวิเศษอยู่ในตัวเรื่องการได้ยินเสียงความคิดของคนรอบข้าง “
“ค่ะพ่อ”
“ความจริงแล้วพ่อไม่ใช่มนุษย์ทั่วไปเหมือนคนอื่นๆ คุณย่าและคุณปู่ของลูกเป็นเวท หรือผู้มีพลังวิเศษ ส่วนพ่อเองพ่อก็มีเหมือนกัน เพียงแต่ตอนนี้พ่อถูกสาปให้เป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา เพราะพ่อทำผิดกฎของโลกเวท คือพ่อมารักกับมนุษย์นั้นก็คือแม่ของลูก”
“พ่อของลูกถูกยอมลงโทษ เพื่อรักษาชีวิตแม่ไว้ และนั้นทำให้เบื้องบนตัดสินพ่อโดยการไล่ออกจากการเป็นเวท และห้ามไม่ให้เข้าในโลกของเวทอีก อีกทั้งยังถูกกำจัดพลังเวทไปจนหมด และเราก็ใช้ชีวิตกันมาเป็นปกติจนมีลูก ตอนแรกเรากังวลมากๆว่าจะลูกจะมีอันตราย แต่เราก็นึกได้ว่าเราถูกตัดออกจากโลกนั้นแล้ว” แม่เสริมพ่อขึ้นมาอย่างเป็นกังวล
“แต่หนูก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นนี่ค่ะชีวิตหนูก็ปกติดี”
ทันทีที่ฉันพูดจบพ่อก็เดินไปหยิบกระดาษแปลกๆขึ้นมา ก่อนจะส่งให้ฉันอ่าน ลายมือในกระดาษนั้นเป็นภาษาอะไรสักอย่างที่ไม่ใช่ภาษาของฉัน แต่แปลกที่ฉันกับอย่างมันออกอย่างง่าย
.....ตอนนี้โลกเราถูกโจมตีจากฝ่ายดำ และพวกมันก็รู้แล้วว่าเรามีทายาทอยู่เมืองมนุษย์ นั้นก็คือ ฟาลาแลนอารี่ ตอนนี้แม่ได้ส่งคนไปคอยดูอยู่ห่างๆ หากมีอะไรเกิดขึ้นแม่จะให้คนนำคุณหนูกลับมาที่นี่ทันที....
เมื่ออ่านจบบนหน้าฉันก็มีเครื่องหมายคำถามปรากฏทันทีว่า ฟาลาแลนอารี่เป็นใคร แล้วทำไมพ่อแม่ฉันต้องเครียด แล้วทำไมฉันรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองจะไม่ปลอดภัย
“ลูกสงสัยใช่ไหมว่า ฟาลาแลนอารี่ เป็นใคร คนๆนั้นคือลูกนั้นแหละ เป็นชื่อที่ท่านผู้นำเป็นคนตั้งให้ตอนที่ลูกเกิด และลูกก็คือ ทายาทคนสุดท้ายของ โลกเวทมนต์ และที่สำคัญลูกเป็นลูกของท่านผู้นำ ไม่ใช่ลูกแท้ๆของพ่อกับแม่ แต่แม่ก็รักหนูเหมือนลูกแท้ๆน่ะ แฟนต้า” แม่พูดจบก็หันมากอดฉันทั้งน้ำตา
“แม่ค่ะ แล้วหนูต้องไปจากที่นี่ไหมค่ะ หนูไม่อยากไปจากพ่อกับแม่” ฉันถามอย่างเป็นกังวล
“ลูกจะยังไม่ไปไหนแน่นอนจ้า ตราบใดที่ลูกอยู่ที่เมืองมนุษย์ลูกจะปลอดภัย “ พ่อพูดจบก็หันหน้าหนี ฉันรู้ทันทีว่าพ่อร้องไห้ ฉันกับครอบครัวผูกพันกันมากๆ จนไม่คิดว่าจะไม่ใช่ลูกแท้ๆของท่าน หลังจากนั้นฉันจึงขอตัวขึ้นห้องนอนทันที เพราะดูท่าอาหารมื้อเย็นสำหรับฉันวันนี้คงไม่อร่อยซะแล้ว
ฉันได้แต่นอนคิดถึงสิ่งที่อาจจะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้ ฉันอาจจะต้องจากที่นี่อย่างนั้นเหรอ ฉันต้องจากเพื่อนๆ จากกับยัยยาหยี และยัยตัวเล็กอย่างนั้นเหรอ แล้วต่อไปฉันจะไปโรงเรียนสายๆได้อีกรึป่าว ความคิดต่างๆวนเวียนอยู่ในหัวจนฉันเผลอหลับไป จนกระทั่ง
“ฟาลาแลนอารี่ เจ้าพร้อมที่จะเรียนรู้โลกของเวทหรือยัง”
ฉันลืมตาขึ้นเพื่อมองหาต้นเสียง ก่อนที่สายตาของฉันจะไปสะดุดกับแสงแสงหนึ่งตรงหน้าต่าง พร้อมกับร่างของชายคนนึงที่ปรากฏขึ้น แต่ฉันทำไมรู้สึกคุ้นกับใบหน้านี่ก็ไม่รู้ ตาที่ฟ้าน้ำทะเล ผมสีเดียวกับตา และใบหน้าที่โดดเด่น ปากได้กระจับแบบนี้ ฉันว่าฉันเคยเห็นจากที่ไหนสักที่เมื่อไม่นานมานี้น่ะ
“ข้าคือ ผู้ดูแลและผู้ฝึกสอนวิชาเวทให้แก่ท่าน ท่านพร้อมแล้วเช่นนั้นเราไปกันเถอะ”
แต่เดี่ยวน่ะฉันบอกตอนไหนว่าฉันพร้อมมมมมม ก่อนที่ฉันจะได้เอ่ยอะไรออกไปแสงนั้นก็จ้า จนฉันต้องรีบหลับตาลงเพื่อหลบแสง และทันทีที่ฉันลืมตาขึ้นมา ฉันก็พบว่าตัวเองอยู่ในดินแดนแห่งหนึ่ง ที่สวยมาก ทุกอย่างถูกรายล้อมด้วยดอกไม้นานนาชนิดทั้งที่ฉันรู้จักและไม่รู้จัก
“ข้า กิระตะอายะ ท่านพร้อมจะเรียนเวทหรือไม่” เขาคนนั้นเอ่ยถามขึ้น และเมื่อฉันเงยหน้าขึ้นฉันก็ถึงบางอ้อทันที เมื่อเห็นหน้าเขาคนนั้นชัดเจนขึ้น นาบกีต์อริคู่อาฆาตของฉันนั้นเอง
“นายกีต้าร์!!”
“ข้ากิระตะอายะ “ นายนั้นตอบอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่เย็นชากว่าเดิม ทำไมต้องทำเหมือนไม่รู้จักฉันด้วยล่ะ และก่อนที่เราจะได้พูดคุยอะไรกันไปมากกว่านั้น ก็มีแสงๆนึงพุ่งตรงมาที่ฉัน ด้วยความที่ฉันไม่ทันได้ตั้งตัวเลยทำให้โดนชนเข้าอย่างจัง
รักร้ายร้ายของยัยจอมซ่า(ตอนที่ 3)
“ลงมาแล้วเหรอแฟนต้า มานั่งข้างพ่อมะ” ทันทีที่ฉันเดินมาถึงห้องทานข้าวของที่บ้าน พ่อก็เรียกฉันพร้อมกับตบที่เก้าอี้ตัวข้างๆที่ว่างอยู่ เพื่อให้ฉันไปนั่งใกล้ๆ
“ลูกพร้อมจะฟังทุกอย่างใช่ไหม” แม่เสริมทัพความกังวลให้ฉันอีกคน น่ารักที่สุด T_T
“ค่ะพ่อ ค่ะแม่” ฉันตอบอย่างเกรงๆ
“โอเค งั้นพ่อจะเล่าให้ฟัง ลูกรู้ใช่ไหมว่าตัวเองมีพลังวิเศษอยู่ในตัวเรื่องการได้ยินเสียงความคิดของคนรอบข้าง “
“ค่ะพ่อ”
“ความจริงแล้วพ่อไม่ใช่มนุษย์ทั่วไปเหมือนคนอื่นๆ คุณย่าและคุณปู่ของลูกเป็นเวท หรือผู้มีพลังวิเศษ ส่วนพ่อเองพ่อก็มีเหมือนกัน เพียงแต่ตอนนี้พ่อถูกสาปให้เป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา เพราะพ่อทำผิดกฎของโลกเวท คือพ่อมารักกับมนุษย์นั้นก็คือแม่ของลูก”
“พ่อของลูกถูกยอมลงโทษ เพื่อรักษาชีวิตแม่ไว้ และนั้นทำให้เบื้องบนตัดสินพ่อโดยการไล่ออกจากการเป็นเวท และห้ามไม่ให้เข้าในโลกของเวทอีก อีกทั้งยังถูกกำจัดพลังเวทไปจนหมด และเราก็ใช้ชีวิตกันมาเป็นปกติจนมีลูก ตอนแรกเรากังวลมากๆว่าจะลูกจะมีอันตราย แต่เราก็นึกได้ว่าเราถูกตัดออกจากโลกนั้นแล้ว” แม่เสริมพ่อขึ้นมาอย่างเป็นกังวล
“แต่หนูก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นนี่ค่ะชีวิตหนูก็ปกติดี”
ทันทีที่ฉันพูดจบพ่อก็เดินไปหยิบกระดาษแปลกๆขึ้นมา ก่อนจะส่งให้ฉันอ่าน ลายมือในกระดาษนั้นเป็นภาษาอะไรสักอย่างที่ไม่ใช่ภาษาของฉัน แต่แปลกที่ฉันกับอย่างมันออกอย่างง่าย
.....ตอนนี้โลกเราถูกโจมตีจากฝ่ายดำ และพวกมันก็รู้แล้วว่าเรามีทายาทอยู่เมืองมนุษย์ นั้นก็คือ ฟาลาแลนอารี่ ตอนนี้แม่ได้ส่งคนไปคอยดูอยู่ห่างๆ หากมีอะไรเกิดขึ้นแม่จะให้คนนำคุณหนูกลับมาที่นี่ทันที....
เมื่ออ่านจบบนหน้าฉันก็มีเครื่องหมายคำถามปรากฏทันทีว่า ฟาลาแลนอารี่เป็นใคร แล้วทำไมพ่อแม่ฉันต้องเครียด แล้วทำไมฉันรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองจะไม่ปลอดภัย
“ลูกสงสัยใช่ไหมว่า ฟาลาแลนอารี่ เป็นใคร คนๆนั้นคือลูกนั้นแหละ เป็นชื่อที่ท่านผู้นำเป็นคนตั้งให้ตอนที่ลูกเกิด และลูกก็คือ ทายาทคนสุดท้ายของ โลกเวทมนต์ และที่สำคัญลูกเป็นลูกของท่านผู้นำ ไม่ใช่ลูกแท้ๆของพ่อกับแม่ แต่แม่ก็รักหนูเหมือนลูกแท้ๆน่ะ แฟนต้า” แม่พูดจบก็หันมากอดฉันทั้งน้ำตา
“แม่ค่ะ แล้วหนูต้องไปจากที่นี่ไหมค่ะ หนูไม่อยากไปจากพ่อกับแม่” ฉันถามอย่างเป็นกังวล
“ลูกจะยังไม่ไปไหนแน่นอนจ้า ตราบใดที่ลูกอยู่ที่เมืองมนุษย์ลูกจะปลอดภัย “ พ่อพูดจบก็หันหน้าหนี ฉันรู้ทันทีว่าพ่อร้องไห้ ฉันกับครอบครัวผูกพันกันมากๆ จนไม่คิดว่าจะไม่ใช่ลูกแท้ๆของท่าน หลังจากนั้นฉันจึงขอตัวขึ้นห้องนอนทันที เพราะดูท่าอาหารมื้อเย็นสำหรับฉันวันนี้คงไม่อร่อยซะแล้ว
ฉันได้แต่นอนคิดถึงสิ่งที่อาจจะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้ ฉันอาจจะต้องจากที่นี่อย่างนั้นเหรอ ฉันต้องจากเพื่อนๆ จากกับยัยยาหยี และยัยตัวเล็กอย่างนั้นเหรอ แล้วต่อไปฉันจะไปโรงเรียนสายๆได้อีกรึป่าว ความคิดต่างๆวนเวียนอยู่ในหัวจนฉันเผลอหลับไป จนกระทั่ง
“ฟาลาแลนอารี่ เจ้าพร้อมที่จะเรียนรู้โลกของเวทหรือยัง”
ฉันลืมตาขึ้นเพื่อมองหาต้นเสียง ก่อนที่สายตาของฉันจะไปสะดุดกับแสงแสงหนึ่งตรงหน้าต่าง พร้อมกับร่างของชายคนนึงที่ปรากฏขึ้น แต่ฉันทำไมรู้สึกคุ้นกับใบหน้านี่ก็ไม่รู้ ตาที่ฟ้าน้ำทะเล ผมสีเดียวกับตา และใบหน้าที่โดดเด่น ปากได้กระจับแบบนี้ ฉันว่าฉันเคยเห็นจากที่ไหนสักที่เมื่อไม่นานมานี้น่ะ
“ข้าคือ ผู้ดูแลและผู้ฝึกสอนวิชาเวทให้แก่ท่าน ท่านพร้อมแล้วเช่นนั้นเราไปกันเถอะ”
แต่เดี่ยวน่ะฉันบอกตอนไหนว่าฉันพร้อมมมมมม ก่อนที่ฉันจะได้เอ่ยอะไรออกไปแสงนั้นก็จ้า จนฉันต้องรีบหลับตาลงเพื่อหลบแสง และทันทีที่ฉันลืมตาขึ้นมา ฉันก็พบว่าตัวเองอยู่ในดินแดนแห่งหนึ่ง ที่สวยมาก ทุกอย่างถูกรายล้อมด้วยดอกไม้นานนาชนิดทั้งที่ฉันรู้จักและไม่รู้จัก
“ข้า กิระตะอายะ ท่านพร้อมจะเรียนเวทหรือไม่” เขาคนนั้นเอ่ยถามขึ้น และเมื่อฉันเงยหน้าขึ้นฉันก็ถึงบางอ้อทันที เมื่อเห็นหน้าเขาคนนั้นชัดเจนขึ้น นาบกีต์อริคู่อาฆาตของฉันนั้นเอง
“นายกีต้าร์!!”
“ข้ากิระตะอายะ “ นายนั้นตอบอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่เย็นชากว่าเดิม ทำไมต้องทำเหมือนไม่รู้จักฉันด้วยล่ะ และก่อนที่เราจะได้พูดคุยอะไรกันไปมากกว่านั้น ก็มีแสงๆนึงพุ่งตรงมาที่ฉัน ด้วยความที่ฉันไม่ทันได้ตั้งตัวเลยทำให้โดนชนเข้าอย่างจัง