ดิฉันมีลูกชายวัยขวบเก้าเดือน คนแรกคนเดียวค่ะ พาลูกไปตรวจมา2ที่ ที่แรกบอกว่าอาจจะเป็นออทิสติก ที่ที่สองยืนยันว่าลูกเราเป็นออทิสติกแน่นอน
ตอนนี้มีพ่อแม่สามีที่ทราบเรื่องเท่านั้นค่ะ แต่สามียังไม่รู้เพราะกลัวเค้าจะรับไม่ได้แบบเรา เห็นเค้าเครียดเรื่องงานทุกวัน เรายิ่งพูดไม่ออก ได้แต่ยิ้มกลบเกลื่อนไปวันๆ
ตอนนี้สภาพจิตใจเราค่อนข้างแย่ค่ะ ไม่มีแรงเลี้ยงลูก เครียดและคิดมากตลอดเวลา มีภาพตัวเองคิดสั้นโผล่มาเป็นระยะ เหมือนว่าถ้าดับไปจะได้ไม่ต้องรับรู้ความรู้สึกนี้อีก แต่พอมองหน้าลูกทีไรก็น้ำตาไหล รู้สึกผิดที่คิดอะไรแบบนี้ อาการปวดหัวเวียนหัวมีตลอดเวลา นอนไม่หลับทุกคืน เรารู้ว่ามันคือโรคเครียด เพราะว่าเราเคยเป็นโรคนี้มาแล้วสมัยเรียน รักษาโดยกินยากดอาการไว้จนเรียนจบ อาการก็หายไป
ตอนนี้อยากได้พลังกลับคืนมาค่ะ รู้ว่าไปหาหมอก็ได้ยาคลายเครียดและยานอนหลับ แต่เราจะเอาพลังที่ไหน มาต่อสู้กับความจริงที่เกิดขึ้นได้ เรารู้สึกผิดต่อทุกคน ที่เราสร้างเด็กน้อยคนนี้ขึ้นมาโดยทำให้เขามีความบกพร่อง อนาคตลูกจะเป็นยังไง เค้าจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีเรา คิดมากมายตลอดเวลา ไม่อยากออกไปเจอผู้คน กลัวคำถามถ้ามีใครถามเราจะตอบได้ไหม เราจะรับได้ไหมที่ต้องอธิบายให้คนรอบข้างฟัง ความกลัวมันวิ่งเข้ามาในหัวตลอดเวลา ยิ่งเห็นอาการโรคของลูกยิ่งอาการหนัก กลายเป็นเล่นกับลูกไม่ได้เลย
เราพาลูกลงครอสบำบัดอาทิตย์ละ2วัน เวลาพาลูกไปคลินิก มองเห็นเด็กคนอื่นเค้าร่าเริงพูดจากับพ่อแม่ได้ เรายิ่งอาการหนักกว่าเดิม เราว่าเราเป็นแม่ที่แย่มากค่ะ เราไม่เข้มแข็งเพื่อลูกเลย เราอ่อนแอจริงๆ เกลียดตัวเอง
เรายินดีน้อมรับข้อความติด่านะคะ ที่เล่ามาทั้งหมดคือความรู้สึกของเราล้วนๆที่อยากระบาย เราไม่สามารถเล่าความรู้สึกนี้กับใครได้เลย แม้แต่พ่อแม่ตัวเอง กลัวท่านรู้แล้วท่านจะเครียดไปด้วย เราขี้คลาด เรากลัวอนาคต
แต่เราดีใจมาก ที่มีพ่อแม่สามีที่รักเรา เข้าใจเรา เราเข้าไปกราบขอโทษท่าน แต่ท่านไม่เคยว่าเราเลย เรายิ่งรู้สึกผิดต่อพวกท่าน
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ
คุณแม่ที่มีลูกเป็นเด็กพิเศษ มีวิธีสร้างพลังให้ตนเองยังไงบ้างคะ ตอนนี้สภาพจิตใจแย่มากค่ะ
ตอนนี้มีพ่อแม่สามีที่ทราบเรื่องเท่านั้นค่ะ แต่สามียังไม่รู้เพราะกลัวเค้าจะรับไม่ได้แบบเรา เห็นเค้าเครียดเรื่องงานทุกวัน เรายิ่งพูดไม่ออก ได้แต่ยิ้มกลบเกลื่อนไปวันๆ
ตอนนี้สภาพจิตใจเราค่อนข้างแย่ค่ะ ไม่มีแรงเลี้ยงลูก เครียดและคิดมากตลอดเวลา มีภาพตัวเองคิดสั้นโผล่มาเป็นระยะ เหมือนว่าถ้าดับไปจะได้ไม่ต้องรับรู้ความรู้สึกนี้อีก แต่พอมองหน้าลูกทีไรก็น้ำตาไหล รู้สึกผิดที่คิดอะไรแบบนี้ อาการปวดหัวเวียนหัวมีตลอดเวลา นอนไม่หลับทุกคืน เรารู้ว่ามันคือโรคเครียด เพราะว่าเราเคยเป็นโรคนี้มาแล้วสมัยเรียน รักษาโดยกินยากดอาการไว้จนเรียนจบ อาการก็หายไป
ตอนนี้อยากได้พลังกลับคืนมาค่ะ รู้ว่าไปหาหมอก็ได้ยาคลายเครียดและยานอนหลับ แต่เราจะเอาพลังที่ไหน มาต่อสู้กับความจริงที่เกิดขึ้นได้ เรารู้สึกผิดต่อทุกคน ที่เราสร้างเด็กน้อยคนนี้ขึ้นมาโดยทำให้เขามีความบกพร่อง อนาคตลูกจะเป็นยังไง เค้าจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีเรา คิดมากมายตลอดเวลา ไม่อยากออกไปเจอผู้คน กลัวคำถามถ้ามีใครถามเราจะตอบได้ไหม เราจะรับได้ไหมที่ต้องอธิบายให้คนรอบข้างฟัง ความกลัวมันวิ่งเข้ามาในหัวตลอดเวลา ยิ่งเห็นอาการโรคของลูกยิ่งอาการหนัก กลายเป็นเล่นกับลูกไม่ได้เลย
เราพาลูกลงครอสบำบัดอาทิตย์ละ2วัน เวลาพาลูกไปคลินิก มองเห็นเด็กคนอื่นเค้าร่าเริงพูดจากับพ่อแม่ได้ เรายิ่งอาการหนักกว่าเดิม เราว่าเราเป็นแม่ที่แย่มากค่ะ เราไม่เข้มแข็งเพื่อลูกเลย เราอ่อนแอจริงๆ เกลียดตัวเอง
เรายินดีน้อมรับข้อความติด่านะคะ ที่เล่ามาทั้งหมดคือความรู้สึกของเราล้วนๆที่อยากระบาย เราไม่สามารถเล่าความรู้สึกนี้กับใครได้เลย แม้แต่พ่อแม่ตัวเอง กลัวท่านรู้แล้วท่านจะเครียดไปด้วย เราขี้คลาด เรากลัวอนาคต
แต่เราดีใจมาก ที่มีพ่อแม่สามีที่รักเรา เข้าใจเรา เราเข้าไปกราบขอโทษท่าน แต่ท่านไม่เคยว่าเราเลย เรายิ่งรู้สึกผิดต่อพวกท่าน
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ