คือเราชอบเพื่อนผู้หญิงอยู่คนนึง เป็นเพื่อนร่วมห้องกับเรา นิสัยแมนๆ หน่อย เอาใจใส่เพื่อนทุกคน นิสัยดีมากแต่บุคลิกไม่บ่งบอกเลยว่านั่นคือผู้หญิง เพราะมันจะแมนๆ ทำตัวเหมือนผู้ชายมากๆ แต่ก็ไม่ใช่ทอม มันมีอยู่วันหนึ่งที่มันเล่นโทรศัพท์แล้วอยู่ๆ มันก็ตะโกนออกมาว่า 'นี่เมียในบอทกู!' มันทำหน้าแบบจริงจังกับคนในบอทนั้นมาก ตอนนั้นเราเหวอไปซักพักก่อนหน้าจะชาขึ้นมา เราเลยตะโกนกลับไปว่า 'แล้วจะตะโกนทำบ้าไร!' จากนั้นเราก็ลุกออกไปนั่งที่อื่น
วันต่อมา เราก็เดินหน้างอเข้าโรงเรียนเพราะยังเฮิร์ทไม่หาย เรารู้ว่ามันมาเช้าเราเลยอยากมาเช้าบ้างทั้งๆ ที่ตัวเองเป็นคนที่มาสายตลอด แต่ก็ยังอยากจะมา...เราไม่เห็นใครมาเลยก็เลยเข้าไปนั่งในห้องตามปรกติ แต่ที่ไหนได้ล่ะ..ไฟมันดันดับไปสะก่อน ด้วยความที่เราเป็นคนที่กลัวผีมากๆ จึงทำให้เราก้าวขาไม่ออก เราร้องไห้เพราะกลัว แล้วตอนนั้นมันเช้ามากด้วยแถมยังเป็นฤดูหนาวอีก มันก็มืดกว่าเดิมน่ะสิ แต่แล้วจู่ๆ คนที่รอมาตั้งแต่เช้าก็วิ่งเข้ามากอดเรา (หยั่งกะในละคร แต่นี่เรื่องจริง..) เราจำกลิ่นตัวได้
แล้วมันก็โพล่งขึ้นมาว่า 'ไม่เป็นไรนะ กูอยู่นี่แล้ว' เขินน่ะสิ ช็อคด้วยแหละ เราเพียงร้องไห้ตอบกลับไป มันพาเรามานั่งที่นั่งข้างๆโต๊ะมัน แล้วก็โอ๋ปลอบเราเหมือนเด็กน้อยเลย (อายก็อาย แต่เราเขินมากกว่าจะอายได้
) มันปลอบเราจนหยุดร้อง แต่เราก็นึกสงสัย...อยู่ๆ ก็วิ่งเข้ามากอดจึงโพล่งถามออกไปบ้าง และคำตอบที่ได้กลับมามันทำให้เรารู้สึกหน้าร้อนเห่อขึ้นมาทันที... 'เพราะกูจำได้ว่ากลัวผี แล้วก็กลัวมากๆ ด้วย จนบางครั้งก็ร้องไห้ออกมาแบบที่กูเห็นไปเมื่อกี้อ่ะ' ถึงจะพูดในที่มืดแต่เราก็เห็นเหมือนว่ามันพูดอมยิ้มเล็กน้อย..เราอาจจะคิดไปเอง
วันนี้เราต้องเดินทางไกล (เข้าค่ายลูกเสือประมาณนี้) ทางไกลมากจริงๆ อ่ะแหละ เดินเกือบยี่สิบกิโลแน่ะ บันไดมีตั้งหกเจ็ดร้อยขั้น...เราเดินไม่ไหวไง ก็เลยนั่งพักกับเพื่อนอีกคนนึง มันตะโกนลงมาถามเพื่อนๆ ว่า 'ไหวกันไหมพวก?' ทุนคนก็ต่างตอบว่าไหว แต่ดันมีเรากับเพื่อนที่นั่งข้างๆ นี่สิที่ตอบไม่ไหว มันเดินกลับลงมาดูว่าใครที่ตอบไม่ไหว เพื่อนข้างๆ เรายกมือแทนตอบเพราะปากหอบฮักๆ อยู่ ไม่ไหวจริงแต่มันกลับเดินมาหาเราเฉย แล้วถามอีกว่า 'ไหวรึเปล่า' ซึ่งเราก็ยึดคำเดิมแต่เสริมไปว่า 'ถ้าจะช่วยก็ไปช่วยอี#(ขอไม่บอกชื่อ)เถอะ กูยังพอไหวอยู่ แต่มันอ่ะดิหายใจจะไม่ออกอยู่แล้วมั้งนั่นน่ะ' มันส่ายหน้าแล้วบอกให้ยื่นมือมา เราก็ยื่นมือไปแล้วมันก็ฉุดกระชากเราให้ตามขึ้นไปด้วย หลายขั้นน่ะสิ....ยิ่งเขินกว่าเดิมอีก
.
.
.
.
ส่วนนึงในไดอารี่เราที่อยากจะแชร์ให้ อยากรู้ว่าเพื่อนคนนี้น่ะ จะคิดเหมือนเรารึเปล่า...เราสับสนเลยมาตั้งกระทู้ขอความเห็นจากทุกคนที่เลื่อนผ่านกระทู้นี้^^
เป็นไปได้ไหมว่าเพื่อนคนนี้จะคิดเหมือนที่เราคิด
วันต่อมา เราก็เดินหน้างอเข้าโรงเรียนเพราะยังเฮิร์ทไม่หาย เรารู้ว่ามันมาเช้าเราเลยอยากมาเช้าบ้างทั้งๆ ที่ตัวเองเป็นคนที่มาสายตลอด แต่ก็ยังอยากจะมา...เราไม่เห็นใครมาเลยก็เลยเข้าไปนั่งในห้องตามปรกติ แต่ที่ไหนได้ล่ะ..ไฟมันดันดับไปสะก่อน ด้วยความที่เราเป็นคนที่กลัวผีมากๆ จึงทำให้เราก้าวขาไม่ออก เราร้องไห้เพราะกลัว แล้วตอนนั้นมันเช้ามากด้วยแถมยังเป็นฤดูหนาวอีก มันก็มืดกว่าเดิมน่ะสิ แต่แล้วจู่ๆ คนที่รอมาตั้งแต่เช้าก็วิ่งเข้ามากอดเรา (หยั่งกะในละคร แต่นี่เรื่องจริง..) เราจำกลิ่นตัวได้
วันนี้เราต้องเดินทางไกล (เข้าค่ายลูกเสือประมาณนี้) ทางไกลมากจริงๆ อ่ะแหละ เดินเกือบยี่สิบกิโลแน่ะ บันไดมีตั้งหกเจ็ดร้อยขั้น...เราเดินไม่ไหวไง ก็เลยนั่งพักกับเพื่อนอีกคนนึง มันตะโกนลงมาถามเพื่อนๆ ว่า 'ไหวกันไหมพวก?' ทุนคนก็ต่างตอบว่าไหว แต่ดันมีเรากับเพื่อนที่นั่งข้างๆ นี่สิที่ตอบไม่ไหว มันเดินกลับลงมาดูว่าใครที่ตอบไม่ไหว เพื่อนข้างๆ เรายกมือแทนตอบเพราะปากหอบฮักๆ อยู่ ไม่ไหวจริงแต่มันกลับเดินมาหาเราเฉย แล้วถามอีกว่า 'ไหวรึเปล่า' ซึ่งเราก็ยึดคำเดิมแต่เสริมไปว่า 'ถ้าจะช่วยก็ไปช่วยอี#(ขอไม่บอกชื่อ)เถอะ กูยังพอไหวอยู่ แต่มันอ่ะดิหายใจจะไม่ออกอยู่แล้วมั้งนั่นน่ะ' มันส่ายหน้าแล้วบอกให้ยื่นมือมา เราก็ยื่นมือไปแล้วมันก็ฉุดกระชากเราให้ตามขึ้นไปด้วย หลายขั้นน่ะสิ....ยิ่งเขินกว่าเดิมอีก
.
.
.
.
ส่วนนึงในไดอารี่เราที่อยากจะแชร์ให้ อยากรู้ว่าเพื่อนคนนี้น่ะ จะคิดเหมือนเรารึเปล่า...เราสับสนเลยมาตั้งกระทู้ขอความเห็นจากทุกคนที่เลื่อนผ่านกระทู้นี้^^