ผมกำลังรักคนสองคนพร้อมกัน

ผมกำลังรักคนสองคนพร้อมกันครับ กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของผม ผมให้เวลาตัดสินใจนานกว่ากว่าจะตัดสินใจเขียนกระทู้นี้ขึ้นมา ขอเล่าถึงอดีตก่อนเลยครับ ผมเป็นเด็กบ้านนอกคนนึงครับ แต่ก่อนผมไม่เคยรู้เลยครับว่ารักเป็นยังไง ผมไม่เคยสนใจเรื่องความรักเลยก็ว่าได้ ชีวิตในแต่ละวันผมเรียนๆ กลับบ้านแทบไม่เชื่อเลยว่าคนเราจะรักคนๆนึงยอมคนๆนึงได้ขนาดนั่น พอเรียนจบผมมีโอกาสสอบเข้ามาเรียนมหาลัยในกรุงเทพครับ และแน่นอนช่วงแรกกิจกรรมก็เยอะ เลยทำให้ผมเจอกับเพื่อนต่างคณะคนนึง เธอน่ารักมากในสายตาผม ผมรู้สึกตกหลุมรักเธอตั้งแต่ครั้งแรก แต่โชคก็เข้าข้างผมครับ มีวิชาเรียนรวมวิชานึงที่ทำให้ผมได้เจอเธออีกครั้งเพราะเรายุเสคเดียวกัน ผมได้มีโอกาสแลกไลน์คุยกันกับเธอตั้งแต่ตอนนั้น เราคุยกันทุกวันจนสนิทกันครับ ว่างๆก็ไปเที่ยวด้วยกัน เรียกว่าทำทุกอย่างเหมือนเป็นแฟนกัน จนผมคิดว่าเราเป็นแฟนกัน แต่เรื่องตลกก็เกิดขึ้นกับผมครับ วันนั้นเราไปดูหนังกัน แล้วผมเผลอไปจับมือเธอแล้วขอเธอเป็นแฟนตอนนั้นไม่ได้คิดอะไร แค่อยากตกลงเป็นแฟนกับเขาแบบจริงๆจังๆ แต่ทุกอย่างที่ผมคิดผมคิดไปเองทั้งหมดเขาตอบผมแค่ว่าเขายังไม่พร้อมมีใคร แต่ผมขุกอย่างบอกไม่ถูก พยายามปกติ แต่ทั้งเขาและผมก็ดูเกร็งๆ จนทำให้คุยกันน้อยลง  พอขึ้นปี2ครับ เช้าวันนั้นผมได้ยินห้องข้างๆขนของเสียงดังมาก ผมกะจะเปิดประตูออกไปด่าพอเปิดประตูออกไปก็เจอเด็กผู้ชายตัวเล็กๆ คนนึงกำลังหิ้วของลากของรุงรังไปหมด พอหันมาเจอผม น้องเขาบอกว่าผมขอโทษนะครับพี่ พอดีผมพึ่งย้ายหอมาให้ ตอนนั้นไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ผมรู้สึกถูกชะตากับไอ้เด็กคนนี้มาก ผมเลยเดินไปแล้วช่วยขนของเข้าห้อง เลยได้มีโอกาสคุยกันได้ความว่าน้องเขาเป็นเด็กต่างจังหวัดเหมือนกัน พอดีพ่อกับแม่ติดธุระเลยขนของมาเอง ผมเลยเอ่ยปาก ชวนน้องเขาว่าตอนเย็นไปกินข้าวพร้อมพี่ก็ได้เดี๋ยวพาทัวร์55 เราสนิทกันเร็วมากครับ ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด ตอนดึกๆแทบทักวันมันจะมาเคาะห้องอ้อนให้ผมพาไปหาไรกินตลอด ชอบมากวนตีนที่ห้องตลอด บางวันก็มานอนเล่นที่ห้องผมแทบทุกวัน  ย้อนกลับไปเรื่องผมกับเธอคนนั้นตอนนี้รู้สึกว่าเธอเปิดใจให้ผมมากขึ้น จนทำให้เราสนิทกันอีกครั้ง  แต่ผมยังไม่กล้าขอเธอเป็นแฟน แต่เราก็สนิทกันมากครับ และผมก็ไปไหนมาไหนกับเธอบ่อยขึ้นจนปฏิเสธน้องข้างห้องผมบ่อยครั้ง มีครั้งนึงครับ น้องข้างห้องผมมันนัดไปกินข้าวที่ฟิวเจอ พอถึงเวลาเธอคนนั้นก็โทรหาผมแล้วบอกให้ไปรับ ผมเลยเบี้ยวนัดน้องข้างห้องผม ตอนแรกผมก็ไม่คิดอะไร  แต่น้องมันโกรธผมมาก ไม่คุยกับผม ผมก็คิดว่าเดี๋ยวคงหาย ผมไลน์ไปขอโทษก็ไม่ตอบ แชทเฟซก็ไม่อ่านทั้งๆที่ออน ผมรู้สึกว่าผมไม่ชอบให้น้องมันงอลผมเลย ผมอยากให้มันมากวนมาเล่นมาอยู่ในชีวิตผมเหมือนเดิม ตอนแรกผไม่รุ้หรอกว่าผมรักน้องมันหรืออะไร เพราะทั้งผมและมันต่างก็เป็นผู้ชาย แต่วันนั้นผมเดินเข้าไปหามันที่ห้องไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ผมรุ้แค่ว่าผมไม่อยากเสียมันไป ผมเผลอไปจับมือมันตอนนั้นผมรู้เลบว่าผมเผลอรักมันเข้าไปเต็มๆแล้ว จนตอนนี้ผมก็ยังไม่แน่ใจว่าผมควรทำไงต่อ  ผมกลับมาหาเหตุผลให้ตัวเองเยอะมาก แต่ผมไม่กล้าขอใครเป็นแฟนซักคน ผมไม่อยากเสียใครไปเลยจริงๆ
ปล. ถ้าเกิดว่าเหตุการหรือลำดับเรื่องอ่านแล้วงงต้องขออภัยด้วยนะครับผมพิมในโทรสับตามความรุ้สึกแบบไม่ได้เรียบเรียง. และผมไม่ขอเอ่ยชื่อพาดพิงบุคคลใดในกระทู้นี้นะครับ
สุดท้ายนี้กระทู้นี้เป็นเพียงการระบายความรู้สึกเท่านั้น ไม่มีเจตนาใดๆ
ปล.2 เรื่องที่น้องโกรธผมมีเรื่องมากกว่าที่ผมผิดนัดแต่ขอไม่เอ่ยถึง และเราสองคนไม่ได้เป็นเกย์ ผมแค่คิดว่าความรักไม่จำเป็นต้องเลือกเพศ