เราเป็นผู้หญิงธรรมดาๆคนหนึ่ง ที่ใช้ชีวิตโสดมาจะ5ปีละ ชินกับการไปไหนมาไหนคนเดียว กินข้าวคนเดียว ดูหนังคนเดียว แบ๊คแพ็คไปต่างจังหวัดคนเดียว เดินขึ้นป่าลงห้วยคนเดียวมาตลอด แต่อยู่มาวันหนึ่งก็มีคนๆหนึ่งเดินเข้ามาในชีวิตเรา เขาเข้ามาเติมเต็มสิ่งที่เราขาดหายไป เรามีปัญหาเขาก็คอยอยู่ปลอบเรา
เราร้องไห้เขาก็เช็ดน้ำตาให้ เราเกิดอุบัติเหตุเขาก็คอยดูแล ป้อนข้าวป้อนน้ำ เขาทำให้ชีวิตประจำวันของเราเปลี่ยนไปและมีเขาเข้ามาอยู่ด้วย คุยกันทุกวัน เจอกันทุกวันจนเราติดเขาไปโดยปริยาย ไม่ได้เจอกันวันไหนต้องมีบ่นคิดถึง ความสัมพันธ์ของเรากับเขาก็ดีขึ้นเรื่อยๆ หลังจากนั้นประมาณ 2-3 เดือน เขาเองก็ยุ่ง เราเองก็ยุ่งเลยทำให้ไม่ค่อยได้คุยกันเป็นช่วงเวลา 1 สัปดาห์ ย้ำนะคะว่าแค่ 1 สัปดาห์ เขาก็เปลี่ยนไป เราทักไป เขาก็ไม่ตอบ หรืออาจจะตอบกลับมาแค่สติ๊กเกอร์โง่ๆตัวเดียวจนเราสามารถรับรู้ได้ว่าเขาเปลี่ยนไปแล้ว... ณ จุดๆนั้นเราไม่อยากเสียเขาไปเลยจริงๆค่ะ เราพยายามทำทุกอย่างให้เหมือนเดิม เรายื้อเขาโดยคำพูดที่เราไม่เคยพูดมาก่อนเลย ' อยู่นะ อย่าไปไหนเลย ' แล้วเราก็ได้คำตอบกลับมาว่า ' อยู่อ่ะอยู่ได้นะ แต่มันก็คงไม่เหมือนเดิมแล้ว ' น้ำตาเราไหลเลยค่ะ เสียใจที่พูดคำนั้นออกไปแต่มันก็ทำให้เราได้รู้ว่าการที่เรายื้อคนที่อยากไปมันก็แย่ต่อตัวเราเอง เพราะคนที่เจ็บก็คือตัวเราเอง ด้วยความที่เราเป็นโรคซึมเศร้าอยู่แล้วเราซึมไปเลยค่ะ 1 สัปดาห์เต็มๆ ไม่พูดไม่จากับใคร ข้าวปลาไม่กิน น้ำหนักลง3กิโล อยู่แต่ในห้องเล็ก ไฟก็ไม่ยอมเปิด ฟังเพลงเดิมๆสองเพลงเปิดวันไปทั้งอาทิตย์ ร้องไห้ทุกวัน ตาบวมเป่งจนแทบลืมตาไม่ขึ้น หลังจากที่ทรมานตัวเองอย่าหนำใจก็กลับมาเป็นคนดีคนเดิมค่ะ ใช้ชีวิตปกติเหมือนเดิม เพียงแค่ตัดคนๆนึงออกไปจากชีวิตเรา แล้วหลังจากนั้นเราก็ได้รู้สาเหตุที่เขาเข้ามาในชีวิตเราแล้วก็สาเหตุที่ออกไปจากชีวิตเราค่ะ คือเขาอยากใช้เราลบแฟนเก่าเขาและคงยังลืมแฟนเก่าไม่ได้เหมือนเดิม เอาจริงๆเราเป็นคนที่พอรักใครชอบใครก็จะให้ไปทั้งใจเลย ไม่มีการเผื่อใจใดๆทั้งสิ้น เวลาเจ็บเลยเจ็บมากตลอด
เอาเป็นว่าขอยคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ เราเองก็อยากเป็นกำลังใจให้คนอกหักหรือกำลังเจอเหตการณ์เดียวกับเราอยู่ด้วย สู้ๆนะคะ ถ้ารู้ว่าอะไรที่ไม่ใช่ของๆเรา เราก็ไม่ต้องพยายามให้มันเสียเวลา รู้ว่าที่ตรงไหนมันไม่ใช่ที่ของเรา เราก็ถอยออกมาซะดีกว่า
ประสบการณ์ความรักของสาวซึมเศร้า.
เราร้องไห้เขาก็เช็ดน้ำตาให้ เราเกิดอุบัติเหตุเขาก็คอยดูแล ป้อนข้าวป้อนน้ำ เขาทำให้ชีวิตประจำวันของเราเปลี่ยนไปและมีเขาเข้ามาอยู่ด้วย คุยกันทุกวัน เจอกันทุกวันจนเราติดเขาไปโดยปริยาย ไม่ได้เจอกันวันไหนต้องมีบ่นคิดถึง ความสัมพันธ์ของเรากับเขาก็ดีขึ้นเรื่อยๆ หลังจากนั้นประมาณ 2-3 เดือน เขาเองก็ยุ่ง เราเองก็ยุ่งเลยทำให้ไม่ค่อยได้คุยกันเป็นช่วงเวลา 1 สัปดาห์ ย้ำนะคะว่าแค่ 1 สัปดาห์ เขาก็เปลี่ยนไป เราทักไป เขาก็ไม่ตอบ หรืออาจจะตอบกลับมาแค่สติ๊กเกอร์โง่ๆตัวเดียวจนเราสามารถรับรู้ได้ว่าเขาเปลี่ยนไปแล้ว... ณ จุดๆนั้นเราไม่อยากเสียเขาไปเลยจริงๆค่ะ เราพยายามทำทุกอย่างให้เหมือนเดิม เรายื้อเขาโดยคำพูดที่เราไม่เคยพูดมาก่อนเลย ' อยู่นะ อย่าไปไหนเลย ' แล้วเราก็ได้คำตอบกลับมาว่า ' อยู่อ่ะอยู่ได้นะ แต่มันก็คงไม่เหมือนเดิมแล้ว ' น้ำตาเราไหลเลยค่ะ เสียใจที่พูดคำนั้นออกไปแต่มันก็ทำให้เราได้รู้ว่าการที่เรายื้อคนที่อยากไปมันก็แย่ต่อตัวเราเอง เพราะคนที่เจ็บก็คือตัวเราเอง ด้วยความที่เราเป็นโรคซึมเศร้าอยู่แล้วเราซึมไปเลยค่ะ 1 สัปดาห์เต็มๆ ไม่พูดไม่จากับใคร ข้าวปลาไม่กิน น้ำหนักลง3กิโล อยู่แต่ในห้องเล็ก ไฟก็ไม่ยอมเปิด ฟังเพลงเดิมๆสองเพลงเปิดวันไปทั้งอาทิตย์ ร้องไห้ทุกวัน ตาบวมเป่งจนแทบลืมตาไม่ขึ้น หลังจากที่ทรมานตัวเองอย่าหนำใจก็กลับมาเป็นคนดีคนเดิมค่ะ ใช้ชีวิตปกติเหมือนเดิม เพียงแค่ตัดคนๆนึงออกไปจากชีวิตเรา แล้วหลังจากนั้นเราก็ได้รู้สาเหตุที่เขาเข้ามาในชีวิตเราแล้วก็สาเหตุที่ออกไปจากชีวิตเราค่ะ คือเขาอยากใช้เราลบแฟนเก่าเขาและคงยังลืมแฟนเก่าไม่ได้เหมือนเดิม เอาจริงๆเราเป็นคนที่พอรักใครชอบใครก็จะให้ไปทั้งใจเลย ไม่มีการเผื่อใจใดๆทั้งสิ้น เวลาเจ็บเลยเจ็บมากตลอด