สวัสดีค่ะ จขกท.ไม่มั่นใจว่าตนเองมีปัญหาทางจิตหรือไม่ อยากรบกวนขอคำแนะนำ และคำปรึกษาค่ะ
ขอท้าวความนิดนึง จขกท. อายุ 27ปี แต่งงานแล้วนะคะ ตอนนี้รู้สึกว่าตนเองด้อยคุณค่า ใช้ชีวิตแบบไร้ประโยชน์ เบื่อหน่าย เครียด ชีวิตไม่เป็นเหมือนแต่ก่อนเลยค่ะ
ขอเล่าย้อนไปเมื่อสี่ ปีก่อนนะคะ จขกท. เรียนจบใหม่ๆก็หางานทำตามประสาเด็กจบใหม่ ชีวิตก็อิสระค่ะมีความสุขดี มีเงินเดือนใช้จ่าย ให้ทางบ้านใช้ด้วย ชีวิตประจำวันจะชอบออกกำลังกาย เล่นกีฬาหลายชนิด ดูแลตนเองตลอด จ่ายตลาดทำกับข้าวเอง อยากไปไหนก็ไป มีเพื่อนฝูงเฮฮา ไปไหนมาไหนคนเดียวสบายๆ วันหยุดทำขนม งานอดิเรกอยู่บ้าน แม้จะมีเครียดกับงานบ้าง แต่ก็ยังมีความสุขดีนะคะ
ทำงานได้สองปี ก็แต่งงานค่ะ ชีวิตเปลี่ยนแน่นอนเพราะต้องย้ายมาๆไปๆบ้านเรากับบ้านสามี ต้องปรับตัวกับแม่สามี แต่ก็ยังปกตินะคะ จนกระทั่งมีเจ้าตัวเล็ก ชีวิตเปลี่ยนไปมาก เราต้องออกจากงานตั้งแต่ตั้งท้องได้สองเดือนเพราะแพ้หนักมากจนทำงานไม่ได้ ต้องกลับมาอยู่บ้านสามีเฉยๆ แต่เราก็ยังหาอย่างอื่นมาทำนะคะ ทำขนม ทำเสื้อลูก เรายังแฮปปี้ดีค่ะ จนกระทั่งคลอด เวลาทั้งหมดเราทุ่มให้ลูกร้อย% สิ่งต่างๆที่เคยชอบกีฬา ออกกำลังกายแทบจะทิ้งหมดค่ะ ทาครีมแต่งหน้าคือลืมไปเลย จวบจนวันนี้ลูกขวบเศษๆแล้วค่ะ เรารักลูกนะคะ แต่ยอมรับว่าเบื่อกับการเลี้ยงเด็ก ต้องอดทด อนกลั้น อดนอน อดกิน จนเรารู้สึกเครียดมากๆเวลาลูกดื้อ ยังไม่รวมประเด็นที่มีกระทบกระทั่งกับแม่สามีเรื่องการเลี้ยงเด็ก ขอข้ามไปนะคะ เรามานั่งคิดถึงตอนที่มีเงินใช้ไม่ต้องเป็นภาระของสามี ไหนจะมีเงินให้แม่ใช้อีกทุกเดือน ตอนนี้ร่างกายโทรมหน้าโทรม นน.ขึ้น เพื่อนฝูงไม่ได้เจอหน้า เหงาคิดถึงสิ่งที่เคยทำในอดีต ลืมบอกว่าสามีเราไม่มีปัญหาอะไรนะคะเขาดูแลเราดีไม่เคยทะเลอะกันรุนแรง รักครอบครัวดีค่ะ
สองปีที่ผ่านมาเรารู้สึกตนเองเริ่มขี้เกียจขึ้น ความแอคทีฟน้อยลง คือพอรับมือกับลูกแล้วก็ไม่อยากทำอะไรอีก คนรอบข้างตั้งคำถามว่าเราอยู่เฉยๆ ไม่ขายนั่น ขายนี่ เราลองพยายามหาของมาขายออนไลน์นะคะ พอขายได้แต่ถือว่าไม่ดีเท่าที่ควร เราเองไม่ชอบมันด้วยมั้งคะ เวลาส่งของต้องฝากลูกไว้กับคุณย่า ไม่ก็คุณยาย รู้สึกรบกวนท่านอีก ไปๆมาๆก็ทำๆหยุดๆ
จวบจนวันนี้เรารู้สึกชีวิตเปลี่ยนไปมาก ขาดความแอกทีฟ เบื่อหน่าย เบื่อตนเอง รู้สึกไร้ค่า เหมือนเกาะสามีกิน เหมือนคนที่ทำอะไรไม่สำเร็จซักอย่าง ตื่นมาใช้ชีวิตแบบเลี้ยงลูกให้ผ่านไปวันวัน เพื่อนฝูงไม่ได้เจอหน้ากันเลย จะออกไปไหนใกล้ๆยังไม่ได้ มีอะไรก็กินไปเรื่องอาหารสุขภาพที่แต่ก่อนเราเคร่งครัดมากก็ลืมไปเลยค่ะ นน.ปัจจุบันก็ขึ้นมากว่าเดิมมาก มองตัวเองในกระจกยิ่งทำให้เกลียดตัวเอง เคยตื่นเช้ามาวิ่งตีห้า แปดโมงเข้างาน จะทำตอนนี้ก็ไม่ได้แล้วค่ะ
เราต้องแก้ไขอย่างไรดีคะ หรือต้องรักษายังไง ให้กลับมามีไฟ มีความสุขกับชีวิตเหมือนแต่ก่อน ตอนนี้เหมือนตนเองขี้เกียจไร้แรงผลักดัน เบื่อๆทุกๆสิ่งรอบตัวไปหมด เหมือนไร้คุณค่า เครียด เหงา
ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ จะด่าจะว่ายังไงก็ได้แต่ขอคำแนะนำ คำปรึกษาด้วยนะคะทั้งเครียดทั้งเบื่อชีวิตจริงๆค่ะ
ปล.เรารักลูกของเรานะคะเรารู้สึกว่าปัญหาทุกอย่างมันมาจากเราเองทั้งหมด
รู้สึกด้อยคุณค่า เบื่อหน่ายชีวิต ต้องรักษาอย่างไรคะ
ขอท้าวความนิดนึง จขกท. อายุ 27ปี แต่งงานแล้วนะคะ ตอนนี้รู้สึกว่าตนเองด้อยคุณค่า ใช้ชีวิตแบบไร้ประโยชน์ เบื่อหน่าย เครียด ชีวิตไม่เป็นเหมือนแต่ก่อนเลยค่ะ
ขอเล่าย้อนไปเมื่อสี่ ปีก่อนนะคะ จขกท. เรียนจบใหม่ๆก็หางานทำตามประสาเด็กจบใหม่ ชีวิตก็อิสระค่ะมีความสุขดี มีเงินเดือนใช้จ่าย ให้ทางบ้านใช้ด้วย ชีวิตประจำวันจะชอบออกกำลังกาย เล่นกีฬาหลายชนิด ดูแลตนเองตลอด จ่ายตลาดทำกับข้าวเอง อยากไปไหนก็ไป มีเพื่อนฝูงเฮฮา ไปไหนมาไหนคนเดียวสบายๆ วันหยุดทำขนม งานอดิเรกอยู่บ้าน แม้จะมีเครียดกับงานบ้าง แต่ก็ยังมีความสุขดีนะคะ
ทำงานได้สองปี ก็แต่งงานค่ะ ชีวิตเปลี่ยนแน่นอนเพราะต้องย้ายมาๆไปๆบ้านเรากับบ้านสามี ต้องปรับตัวกับแม่สามี แต่ก็ยังปกตินะคะ จนกระทั่งมีเจ้าตัวเล็ก ชีวิตเปลี่ยนไปมาก เราต้องออกจากงานตั้งแต่ตั้งท้องได้สองเดือนเพราะแพ้หนักมากจนทำงานไม่ได้ ต้องกลับมาอยู่บ้านสามีเฉยๆ แต่เราก็ยังหาอย่างอื่นมาทำนะคะ ทำขนม ทำเสื้อลูก เรายังแฮปปี้ดีค่ะ จนกระทั่งคลอด เวลาทั้งหมดเราทุ่มให้ลูกร้อย% สิ่งต่างๆที่เคยชอบกีฬา ออกกำลังกายแทบจะทิ้งหมดค่ะ ทาครีมแต่งหน้าคือลืมไปเลย จวบจนวันนี้ลูกขวบเศษๆแล้วค่ะ เรารักลูกนะคะ แต่ยอมรับว่าเบื่อกับการเลี้ยงเด็ก ต้องอดทด อนกลั้น อดนอน อดกิน จนเรารู้สึกเครียดมากๆเวลาลูกดื้อ ยังไม่รวมประเด็นที่มีกระทบกระทั่งกับแม่สามีเรื่องการเลี้ยงเด็ก ขอข้ามไปนะคะ เรามานั่งคิดถึงตอนที่มีเงินใช้ไม่ต้องเป็นภาระของสามี ไหนจะมีเงินให้แม่ใช้อีกทุกเดือน ตอนนี้ร่างกายโทรมหน้าโทรม นน.ขึ้น เพื่อนฝูงไม่ได้เจอหน้า เหงาคิดถึงสิ่งที่เคยทำในอดีต ลืมบอกว่าสามีเราไม่มีปัญหาอะไรนะคะเขาดูแลเราดีไม่เคยทะเลอะกันรุนแรง รักครอบครัวดีค่ะ
สองปีที่ผ่านมาเรารู้สึกตนเองเริ่มขี้เกียจขึ้น ความแอคทีฟน้อยลง คือพอรับมือกับลูกแล้วก็ไม่อยากทำอะไรอีก คนรอบข้างตั้งคำถามว่าเราอยู่เฉยๆ ไม่ขายนั่น ขายนี่ เราลองพยายามหาของมาขายออนไลน์นะคะ พอขายได้แต่ถือว่าไม่ดีเท่าที่ควร เราเองไม่ชอบมันด้วยมั้งคะ เวลาส่งของต้องฝากลูกไว้กับคุณย่า ไม่ก็คุณยาย รู้สึกรบกวนท่านอีก ไปๆมาๆก็ทำๆหยุดๆ
จวบจนวันนี้เรารู้สึกชีวิตเปลี่ยนไปมาก ขาดความแอกทีฟ เบื่อหน่าย เบื่อตนเอง รู้สึกไร้ค่า เหมือนเกาะสามีกิน เหมือนคนที่ทำอะไรไม่สำเร็จซักอย่าง ตื่นมาใช้ชีวิตแบบเลี้ยงลูกให้ผ่านไปวันวัน เพื่อนฝูงไม่ได้เจอหน้ากันเลย จะออกไปไหนใกล้ๆยังไม่ได้ มีอะไรก็กินไปเรื่องอาหารสุขภาพที่แต่ก่อนเราเคร่งครัดมากก็ลืมไปเลยค่ะ นน.ปัจจุบันก็ขึ้นมากว่าเดิมมาก มองตัวเองในกระจกยิ่งทำให้เกลียดตัวเอง เคยตื่นเช้ามาวิ่งตีห้า แปดโมงเข้างาน จะทำตอนนี้ก็ไม่ได้แล้วค่ะ
เราต้องแก้ไขอย่างไรดีคะ หรือต้องรักษายังไง ให้กลับมามีไฟ มีความสุขกับชีวิตเหมือนแต่ก่อน ตอนนี้เหมือนตนเองขี้เกียจไร้แรงผลักดัน เบื่อๆทุกๆสิ่งรอบตัวไปหมด เหมือนไร้คุณค่า เครียด เหงา
ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ จะด่าจะว่ายังไงก็ได้แต่ขอคำแนะนำ คำปรึกษาด้วยนะคะทั้งเครียดทั้งเบื่อชีวิตจริงๆค่ะ
ปล.เรารักลูกของเรานะคะเรารู้สึกว่าปัญหาทุกอย่างมันมาจากเราเองทั้งหมด