สวัสดีครับ ผมมีคนๆนึง ที่เคยเจอบนรถเมลล์ แล้วอยากรู้จักแบบเป็นเพื่อนนะครับ (เพราะว่าผมมีแฟนแล้ว)
คืออยากขอบคุณเธอมากครับ ถึงแม้มันจะเป็นเวลาสั้นๆ ที่ได้เจอกัน แต่ว่าผมรู้สึกดีมากๆเลย
เข้าเรื่องกันเลยครับ
ช่วงเดือน ก.พ. ปี 59 ผมเริ่มทำงานอยู่แถวๆดอนเมืองครับ(ใกล้ๆฐานทัพอากาศ) ตอนนั้นไป-กลับทำงาน โดยนั่งรถเมลล์
ผมต้องนั่งรถเมลล์จากดอนเมือง แล้วไปลงปากทางลำลูกกา แล้วข้ามถนนไปรอรถเพื่อที่จะนั่งรถอีกต่อนึง ไปบ้านผมที่คลอง4
ทุกวันตอนกลับบ้านจะเจอผู้หญิงคนนึงครับ คาดว่าบางวันคงขึ้นรถคันเดียวกัน แต่ผมไม่ได้สังเกตุ
ผมจำได้ว่า เธอจะขึ้นรถจากป้ายหมู่บ้านธนินทรดอนเมือง เพื่อไปลงปากทางลำลูกกา แล้วต่อรถคันเดียวกับผม
ลักษณะเธอ ผอม ผมสั้น น่าจะสูงประมาณ 165-170 แต่ผมไม่เคยเห็นหน้าเธอเลยครับ เพราะว่าเธอจะ
สวมผ้าปิดจมูกทุกวัน
ผมเห็นเธอบ้าง ไม่เห็นบ้าง คือไม่ได้สังเกตุเท่าไหร่ แต่นานๆไป เริ่มจำได้ และจำได้ว่าเคยข้ามถนนพร้อมกันบ่อยๆ
และเธอจะต่อรถ 543(ลำลูกกา) คันเดียวกับผม และเธอจะลงป้ายหมู่บ้านแคทรียา คลอง4 ห่างจากบ้านผม 2-3ป้าย (ผมลงทีหลัง)
ผมจำได้ว่า เธอคุยกับผมด้วยครับ คือวันนั้นเหมือนกับว่ารถติด แล้วรอรถนานมาก ผมขึ้นรถป้ายแถวที่ทำงานเหมือนเคย
เหมือนเธอเดินขึ้นมาเจอผม ผมเห็นด้วยหางตาแล้วแหละ แต่ไม่คิดว่าเธอจะสกิดผมแล้วถามว่า "วันนี้รถติดหรอค่ะ" (น่าจะประมาณนี้)
ผมหันไปตอบสั้นๆ "ครับ" แบบเขินๆ คือเอาจริงๆ ผมเขินทุกคนครับ เพราะว่าผมเป็นคนขี้อาย แล้วเป็นคนออกจะเป็นคนเงียบๆ
และโลกส่วนตัวสูงนิดนึง แล้วยิ่งเป็นสาวๆด้วย ไปไม่เป็นเลยครับ
แล้ววันนั้นก็เหมือนทุกวันครับ ข้ามถนน แล้วก็ต่อรถเมล์คันเดียวกัน กลับบ้าน
แต่ช่วงเดือน มี.ค. (น่าจะใช่) ผมเริ่มเอารถมอเตอร์ไซค์มาขี่ ไป-กลับ ทำงาน ก็ไม่ได้เจอเธอแล้วครับ
ตอนขากลับผมก็เคยเจอเธอ 2-3ครั้ง เคยเรียกเธอครั้งนึง แล้วจะถามว่ากลับด้วยกันไหม แต่เธอไม่ได้ยิน
แล้วหลังจากนั้นก็ไม่เจอเธออีกเลยครับ เธออาจจะเปลี่ยนที่ทำงานไปแล้ว
ที่มาตั้งกระทู้นี้ไม่ได้ต้องการอะไรครับ แต่อยากขอบคุณสำหรับมิตรภาพ ขอบคุณที่คุยกับผม
เพราะปกติแล้ว ผมเป็นคนคุยไม่เก่ง มีเพื่อนน้อย ไม่ค่อยมีคนมาคุย ไม่ค่อยมีคนสนใจ ไม่ค่อยมีตัวตน (ยกเว้นเพื่อนสนิทจริงๆ)
แต่พอมีคนมาคุยด้วยแล้วรู้สึกว่า..."เออ...ก็ยังมีคนที่มองเห็นเรา" ขอบคุณ ขอบคุณจริงๆครับ
ถึงตอนนี้ผมก็หวังว่าจะเจอคุณสักวัน ตอนนั้นบนรถเมล์ผมก็อยากคุยกับคุณนะครับ แต่ว่า ผมคุยไม่เก่งจริงๆ ผมไม่รู้จะคุยอะไร
ผมไม่รู้คุณเป็นใคร แต่ผมหวังว่าคุณจะสบายดี และถ้าคุณเห็นกระทู้นี้ ผมว่าคุณคงรู้ตัวแหละ
(หลังไมค์มาทีนะครับ)
หวังว่าเราคงเป็นเพื่อนกันได้ ผมแค่อยากจะขอบคุณจากใจ ขอบคุณที่เห็นผมมีตัวตนอะ ขอบคุณจริงๆครับ
(ลักษณะของผม คุณคงจำได้ สูง ผิวแทน หน้านิ่งๆ ใส่แว่น ใส่เสื้อกันหนาวสีเทาๆ)
ปล. ขอโทษด้วย ผมแท๊กไม่เป็น แท๊กผิดขออภัย -*-
ตามหาผู้หญิงคนนึงบนรถเมล์ เมื่อ 1ปีที่แล้ว
คืออยากขอบคุณเธอมากครับ ถึงแม้มันจะเป็นเวลาสั้นๆ ที่ได้เจอกัน แต่ว่าผมรู้สึกดีมากๆเลย
เข้าเรื่องกันเลยครับ
ช่วงเดือน ก.พ. ปี 59 ผมเริ่มทำงานอยู่แถวๆดอนเมืองครับ(ใกล้ๆฐานทัพอากาศ) ตอนนั้นไป-กลับทำงาน โดยนั่งรถเมลล์
ผมต้องนั่งรถเมลล์จากดอนเมือง แล้วไปลงปากทางลำลูกกา แล้วข้ามถนนไปรอรถเพื่อที่จะนั่งรถอีกต่อนึง ไปบ้านผมที่คลอง4
ทุกวันตอนกลับบ้านจะเจอผู้หญิงคนนึงครับ คาดว่าบางวันคงขึ้นรถคันเดียวกัน แต่ผมไม่ได้สังเกตุ
ผมจำได้ว่า เธอจะขึ้นรถจากป้ายหมู่บ้านธนินทรดอนเมือง เพื่อไปลงปากทางลำลูกกา แล้วต่อรถคันเดียวกับผม
ลักษณะเธอ ผอม ผมสั้น น่าจะสูงประมาณ 165-170 แต่ผมไม่เคยเห็นหน้าเธอเลยครับ เพราะว่าเธอจะสวมผ้าปิดจมูกทุกวัน
ผมเห็นเธอบ้าง ไม่เห็นบ้าง คือไม่ได้สังเกตุเท่าไหร่ แต่นานๆไป เริ่มจำได้ และจำได้ว่าเคยข้ามถนนพร้อมกันบ่อยๆ
และเธอจะต่อรถ 543(ลำลูกกา) คันเดียวกับผม และเธอจะลงป้ายหมู่บ้านแคทรียา คลอง4 ห่างจากบ้านผม 2-3ป้าย (ผมลงทีหลัง)
ผมจำได้ว่า เธอคุยกับผมด้วยครับ คือวันนั้นเหมือนกับว่ารถติด แล้วรอรถนานมาก ผมขึ้นรถป้ายแถวที่ทำงานเหมือนเคย
เหมือนเธอเดินขึ้นมาเจอผม ผมเห็นด้วยหางตาแล้วแหละ แต่ไม่คิดว่าเธอจะสกิดผมแล้วถามว่า "วันนี้รถติดหรอค่ะ" (น่าจะประมาณนี้)
ผมหันไปตอบสั้นๆ "ครับ" แบบเขินๆ คือเอาจริงๆ ผมเขินทุกคนครับ เพราะว่าผมเป็นคนขี้อาย แล้วเป็นคนออกจะเป็นคนเงียบๆ
และโลกส่วนตัวสูงนิดนึง แล้วยิ่งเป็นสาวๆด้วย ไปไม่เป็นเลยครับ
แล้ววันนั้นก็เหมือนทุกวันครับ ข้ามถนน แล้วก็ต่อรถเมล์คันเดียวกัน กลับบ้าน
แต่ช่วงเดือน มี.ค. (น่าจะใช่) ผมเริ่มเอารถมอเตอร์ไซค์มาขี่ ไป-กลับ ทำงาน ก็ไม่ได้เจอเธอแล้วครับ
ตอนขากลับผมก็เคยเจอเธอ 2-3ครั้ง เคยเรียกเธอครั้งนึง แล้วจะถามว่ากลับด้วยกันไหม แต่เธอไม่ได้ยิน
แล้วหลังจากนั้นก็ไม่เจอเธออีกเลยครับ เธออาจจะเปลี่ยนที่ทำงานไปแล้ว
ที่มาตั้งกระทู้นี้ไม่ได้ต้องการอะไรครับ แต่อยากขอบคุณสำหรับมิตรภาพ ขอบคุณที่คุยกับผม
เพราะปกติแล้ว ผมเป็นคนคุยไม่เก่ง มีเพื่อนน้อย ไม่ค่อยมีคนมาคุย ไม่ค่อยมีคนสนใจ ไม่ค่อยมีตัวตน (ยกเว้นเพื่อนสนิทจริงๆ)
แต่พอมีคนมาคุยด้วยแล้วรู้สึกว่า..."เออ...ก็ยังมีคนที่มองเห็นเรา" ขอบคุณ ขอบคุณจริงๆครับ
ถึงตอนนี้ผมก็หวังว่าจะเจอคุณสักวัน ตอนนั้นบนรถเมล์ผมก็อยากคุยกับคุณนะครับ แต่ว่า ผมคุยไม่เก่งจริงๆ ผมไม่รู้จะคุยอะไร
ผมไม่รู้คุณเป็นใคร แต่ผมหวังว่าคุณจะสบายดี และถ้าคุณเห็นกระทู้นี้ ผมว่าคุณคงรู้ตัวแหละ
หวังว่าเราคงเป็นเพื่อนกันได้ ผมแค่อยากจะขอบคุณจากใจ ขอบคุณที่เห็นผมมีตัวตนอะ ขอบคุณจริงๆครับ
(ลักษณะของผม คุณคงจำได้ สูง ผิวแทน หน้านิ่งๆ ใส่แว่น ใส่เสื้อกันหนาวสีเทาๆ)
ปล. ขอโทษด้วย ผมแท๊กไม่เป็น แท๊กผิดขออภัย -*-