สวัสดีค่ะ จขกท.ขออนุญาตแทนตัวเองว่าเรานะคะ
จขกทอยู่ในวัยเรียนมหาวิทยาลัยแล้วค่ะ น้องชายอยู่ป.6 ไม่ใช่เด็กตัวเล็กนะคะ กลางๆ แต่ไม่สู้คนค่ะ ประสบปัญหาการโดนล้อชื่อพ่อแม่แล้วก็โดนล้อเลียนด้วยคำหยาบด่าพ่อล่อแม่อะไรทำนองนั้น เราเองไม่เคยรู้ จนก่อนปิดเทอม ไปรับน้อง น้องเดินมาหาตาแดงๆ ตอนแรกถามก็ไม่ค่อยยอมเล่าบอกว่าไหวน่า จัดการเองได้น่า เลยไม่ได้ซักไซ้ จนเมื่อมีโอกาสอยู่ด้วยกันสองคนก็เลยถาม ได้ความว่า โดนเพื่อนล้อชื่อพ่อ บางที่ก็ด่าว่า(ขออนุญาตนะคะ) ลูกkaree เราเลยบอกว่าโกรธไหม อย่าไปยอมมัน สู้มันเลยดิกลัวอะไร น้องชายบอกว่าไม่กล้าสู้ อีกฝ่ายตัวใหญ่กว่า เคยย้อนมันเหมือนกันแล้วโดนมันต่อย เราเองอยากบอกน้องชายว่า โหย มันเรื่องเล็ก ไม่ใช่เรื่องต้องต้องให้ค่าหรืออะไร แต่ก็ไม่ได้พูดออกไป
เพราะสำหรับเด็ก มันอาจจะเป็นเรื่องใหญ่ ไม่อยากพูดว่า แก แกลองมาเป็นฉันดูสิแล้วจะรู้ว่าปัญหาของแกมันจิ๊ดริดมากขนาดไหน ไม่อยากเอาปัญหาของเขามาเทียบกับเราแล้วรู้สึกว่าปัญหาของเขามันเล็กเกินกว่าที่เราจะใส่ใจ เมื่อเทียบกับปัญหาเรื่องสอบเรื่องสังคมที่อาจจะต้องเจอเมื่อโตขึ้นอะไรแบบนี้น่ะค่ะ เพราะเราเองเคยเป็นเด็ก เคยโดนล้อแล้วก็มีความรู้สึกเสียใจเหมือนกันค่ะ แต่พอโตมาเลยคิดว่ามันเรื่องเล็ก ไม่กล้าล้อคืนด้วยค่ะเพราะตอนเด็กเป็นคนขี้ขลาด(แต่โตมาไม่เป็นแล้วนะคะ)
ปัญหาคือ จะมีวิธีพูดกับน้องชายอย่างไร ไม่ให้เขารู้สึกว่าเราไม่สนใจปัญหาของเรา หรือรู้สึกว่าเราไม่เข้าใจเขาเลย แต่ก็ไม่อยากพูดเข้าข้างหรือบอกเขาว่าถูกแล้วที่เขาเสียใจหรืออับอายเพราะไม่อยากให้ท้ายเขาค่ะ อยากให้เขาเข้มแข็ง อยากให้เขารู้สึกว่าเขาไม่จำเป็นต้องไปให้ค่าอะไรกับเด็กปากพล่อยคนนึง
เมื่อโตขึ้น ปัญหาที่เคยคิดว่าหนัก ก็กลายเป็นเรื่องไร้สาระ แต่ลืมไปรึเปล่าคะว่ากว่าจะผ่านจุดที่เครียดและเสียใจอย่างหนักมันก็ไม่ง่ายสำรับเด็กคนนึง แม้แต่กับสิ่งที่ผู้ใหญ่คิดว่าไร้สาระ หรือเราเวอร์ไปคะ คิดมากไปรึเปล่า เคยเล่าให้ผู้ใหญ่ฟัง บางคนบอกว่าไม่ต้องไปสนใจมันนักหรอก มันเรื่องเล็กจะตาย สนใจมันมากเดี๋ยวมันติดนิสัย อ่อนไหวง่าย อ่อนแอ คิดเล็กคิดน้อย
ปล.แต่บอกน้องอยู่เสมอค่ะว่าพยายามอย่าไปโกรธเขาหรือเสียใจ ให้สงสารเขาเพราะเขาคงไม่มีความสุขเท่าไหร่กับชีวิตนักจนต้องมาหาความสุขด้วยการรังแกคนที่อ่อนแอกว่า
ให้คำปรึกษาน้องชายเกี่ยวกับการโดนแกล้งไม่ได้ค่ะ
จขกทอยู่ในวัยเรียนมหาวิทยาลัยแล้วค่ะ น้องชายอยู่ป.6 ไม่ใช่เด็กตัวเล็กนะคะ กลางๆ แต่ไม่สู้คนค่ะ ประสบปัญหาการโดนล้อชื่อพ่อแม่แล้วก็โดนล้อเลียนด้วยคำหยาบด่าพ่อล่อแม่อะไรทำนองนั้น เราเองไม่เคยรู้ จนก่อนปิดเทอม ไปรับน้อง น้องเดินมาหาตาแดงๆ ตอนแรกถามก็ไม่ค่อยยอมเล่าบอกว่าไหวน่า จัดการเองได้น่า เลยไม่ได้ซักไซ้ จนเมื่อมีโอกาสอยู่ด้วยกันสองคนก็เลยถาม ได้ความว่า โดนเพื่อนล้อชื่อพ่อ บางที่ก็ด่าว่า(ขออนุญาตนะคะ) ลูกkaree เราเลยบอกว่าโกรธไหม อย่าไปยอมมัน สู้มันเลยดิกลัวอะไร น้องชายบอกว่าไม่กล้าสู้ อีกฝ่ายตัวใหญ่กว่า เคยย้อนมันเหมือนกันแล้วโดนมันต่อย เราเองอยากบอกน้องชายว่า โหย มันเรื่องเล็ก ไม่ใช่เรื่องต้องต้องให้ค่าหรืออะไร แต่ก็ไม่ได้พูดออกไป
เพราะสำหรับเด็ก มันอาจจะเป็นเรื่องใหญ่ ไม่อยากพูดว่า แก แกลองมาเป็นฉันดูสิแล้วจะรู้ว่าปัญหาของแกมันจิ๊ดริดมากขนาดไหน ไม่อยากเอาปัญหาของเขามาเทียบกับเราแล้วรู้สึกว่าปัญหาของเขามันเล็กเกินกว่าที่เราจะใส่ใจ เมื่อเทียบกับปัญหาเรื่องสอบเรื่องสังคมที่อาจจะต้องเจอเมื่อโตขึ้นอะไรแบบนี้น่ะค่ะ เพราะเราเองเคยเป็นเด็ก เคยโดนล้อแล้วก็มีความรู้สึกเสียใจเหมือนกันค่ะ แต่พอโตมาเลยคิดว่ามันเรื่องเล็ก ไม่กล้าล้อคืนด้วยค่ะเพราะตอนเด็กเป็นคนขี้ขลาด(แต่โตมาไม่เป็นแล้วนะคะ)
ปัญหาคือ จะมีวิธีพูดกับน้องชายอย่างไร ไม่ให้เขารู้สึกว่าเราไม่สนใจปัญหาของเรา หรือรู้สึกว่าเราไม่เข้าใจเขาเลย แต่ก็ไม่อยากพูดเข้าข้างหรือบอกเขาว่าถูกแล้วที่เขาเสียใจหรืออับอายเพราะไม่อยากให้ท้ายเขาค่ะ อยากให้เขาเข้มแข็ง อยากให้เขารู้สึกว่าเขาไม่จำเป็นต้องไปให้ค่าอะไรกับเด็กปากพล่อยคนนึง
เมื่อโตขึ้น ปัญหาที่เคยคิดว่าหนัก ก็กลายเป็นเรื่องไร้สาระ แต่ลืมไปรึเปล่าคะว่ากว่าจะผ่านจุดที่เครียดและเสียใจอย่างหนักมันก็ไม่ง่ายสำรับเด็กคนนึง แม้แต่กับสิ่งที่ผู้ใหญ่คิดว่าไร้สาระ หรือเราเวอร์ไปคะ คิดมากไปรึเปล่า เคยเล่าให้ผู้ใหญ่ฟัง บางคนบอกว่าไม่ต้องไปสนใจมันนักหรอก มันเรื่องเล็กจะตาย สนใจมันมากเดี๋ยวมันติดนิสัย อ่อนไหวง่าย อ่อนแอ คิดเล็กคิดน้อย
ปล.แต่บอกน้องอยู่เสมอค่ะว่าพยายามอย่าไปโกรธเขาหรือเสียใจ ให้สงสารเขาเพราะเขาคงไม่มีความสุขเท่าไหร่กับชีวิตนักจนต้องมาหาความสุขด้วยการรังแกคนที่อ่อนแอกว่า