เป็นรักที่ล้มเหลวครับ และเป็นรักที่พัง
ผมกับเธออายุห่างกันสิบปี (ผมแก่กว่า) แรกเริ่มรู้จักกันเรามีความชอบหลายๆอย่างคล้ายกัน
สนิทกันมากขึ้นผมก็ขอเธอเป็นแฟน ต่างคนต่างอยู่ไกลกันครับเป็นรักระยะไกลพยายามเอาใจใส่
ดูแลช่วยเหลือในหลายๆด้านเพียงเพราะต้องการให้เธอมีความสุข ไม่เคยมีอะไรกัน (ผมรู้สึกรักเธอมากไม่เคยถูกเนื้อต้องตัวเธอเลย
ครั้งเดียวที่เคยคือซื้อกำไลข้อมือให้และขออนุญาตสวมให้)

แต่เธอก็บอกว่าเธออึดอัดไม่อยากเป็นแฟนแล้วกลับมาเป็นเพื่อนเหมือนเดิมเถอะ

สถานะเปลี่ยนกลับมาเป็นเพื่อนกัน แต่ทุกอย่างยังเหมือนเดิมครับการพูดการจาในแต่ละวัน
ผมก็ยังคงช่วยซัพพอร์ทหลายๆด้านอยู่เหมือนเดิมพยายามใกล้ชิดให้น้อยลงไม่ให้เธอรำคาญ
พยายามขอเธอกลับมาเป็นแฟนกันอีกสักครั้งเพราะมั่นใจว่าไม่ได้ทำให้เธออึดอัดเหมือนก่อน
แต่เธอก็ปฏิเสธ แบบไม่มีเยื้อใยทุกครั้ง

เธอพูดเสมอว่าระหว่างเรามันเป็นไปไม่ได้แล้วไม่เคยที่จะพูดให้ความหวัง
เพียงแต่ถ้าเวลาที่เธออารมณ์ดีก็จะยังสัมผัสได้ถึงความรู้สึกดีๆ ให้แก่กัน
จึงเป็นแรงผลักดันให้ผมสู้ต่อ

จนกระทั่งปลายปีที่แล้ว(1 วันก่อนวันครบรอบหนึ่งปีที่ผมสารภาพรักกับเธอ)
เราทะเลาะกันต่างฝ่ายต่างคิดว่าตัวเองถูกเลยไม่มีใครยอมใคร ผลคือผมถูกบล๊อคช่องทางการติดต่อทุกทาง
ผมรู้สึกเสียใจมากและพยายามทำทุกวิถีทางให้กลับมาคืนดี

และโชคยังเข้าข้างครับที่หลังจากนั้นหนึ่งเดือนเธอให้อภัยเรากลับมาคุยกันได้
สิ่งที่ต่างออกไปคือไม่รีบ Add Facebook แต่ยังพูดคุยกันทาง Messenger อยู่
เพราะเธอบอกว่าไม่อยากให้ผมคอยจับตาดูว่าเธอทำอะไรอยู่ แม้ว่าจะพยายาม
ขอร้องตอนที่เธออารมณ์ดี แต่เธอก็ยังยืนยันเหมือนเดิม

นอกจากนั้นสิ่งที่เปลี่ยนไปคือ การคุยกันน้อยลงมาก บางวันแทบไม่ได้คุยกันเลย
รอเธออยากคุยเมื่อไหร่เธอถึงทักมา (จริงๆตรงนี้ผมก็เจียมสถานะตัวเองดีและพยายาม
ปลอบใจตัวเองว่าแค่ได้คุยกันอยู่ก็ดีละ)

และเมื่อเร็วๆนี้ผมก็ค่อนข้างมั่นใจว่า เพื่อนของผมก็กำลังจีบเธออยู่
แม้จะไม่มีหลักฐานอะไรแต่พฤติกรรมชัดเจนและผมก็รู้ดีว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ที่จะไปหึงหวง
รึรู้สึกโกรธเคืองฝ่ายไหน เพราะผมกับเธอก็เป็นเพียงแค่เพื่อนกันเท่านั้น
การที่เธอจะไปรักใครชอบใครมันก็เป็นเรื่องของเธอแต่ถึงจะรู้แบบนั้นแต่มันก็ปวดใจจี๊ดๆตลอดเวลา
ยิ่งเห็นทั้งสองสนิทกันมากๆ ยิ่งเจ็บจนแทบจะลงไปนอนดิ้นกับพื้นเหมือนกับสมองเข้าใจเหตุผลแต่หัวใจมันห้ามความเสียใจไม่ได้

และที่น่าโมโหกว่าคือการที่ตัวผมไปงอแงกะเธอเรื่องนี้ ผมรู้สึกเกลียดตัวเองมากๆ
ผมอยากเดินออกมาจากเธอให้ได้ ผมพยายามที่จะนิ่ง พยายามที่จะเย็นชาใส่เธอบ้าง
พยายามขุดข้อเสียของเธอมานั่งด่าในใจ เพื่อให้ตัวเองเกลียดเธอมากพอจะถอยออกมา
แต่พอเธอทักมาผมก็เป็นเหมือนหมาที่ซื่อสัตย์รีบวิ่งเข้าไปหาเจ้าของ เวลารู้ว่าเธอเดือดร้อน
ก็รีบแจ้นเสนอตัวช่วยเหลือ (โดยในใจก็อดที่จะคิดไม่ได้ว่าทำเพราะอยากให้เธอกลับมาคบกัน)

แต่วันนี้ผมรู้สึก"ไม่ไหวแล้ว" ผมทนกับสภาพแบบนี้ต่อไปอีกไม่ได้แล้วผมรู้ดีว่าความรักของผมกับเธอ
มันจบไปนานแล้วไม่มีทางที่จะกลับมารักกันได้ ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน

ผมอยากเป็นฝ่ายเดินออกมาเดินออกมาโดยไม่หันกลับไปมองข้างหลังอยากจะเกลียดเธอให้ได้
ผมควรจะทำยังไงดี