สับสนกับชีวิตมากมาย

เรามีเรื่องจะมาเล่า คือเรามีเพื่อนอยู่คนนึงเค้าเป็นทอม คุยกับมันมานานอยู่นะจนมันมีแฟนคนนึงส่วนตัวเราพึ่งเลิกกับแฟนไปไงคือโสดดดดด
แล้วเรากับมันก็คุยกันน้อยลงก็แอบนอยมันนะแต่แฟนมันไม่ค่อยได่เล่นโทรศัพ เลยไม่ค่อยได้คุย และมันก็มาคุยกับเราส่วนมากจะโทรและจะโทรกันทั้งวัน
เวลานอนก็ค้างสายไปด้วยกัน และมันก็เลิกกับแฟนเราก็ไม่ได้อะไรนะ พอมันเลิกกับแฟนต่างคนก็ต่างโสด แต่เราคุยกับรุ่นพี่คนนึง คุยกับพี่เค้าเดือนกว่า
มันก็นอยแต่ตอนนั้นก้บอกมันไปนะว่าแค่เพื่อนอะอย่าคิดมากดิ จนเราเลิกคุยกับพี่เค้า และมาคุยกับมันคนเดียว แต่มันกลับคุยกับอีกคนพอเราจะจิงจัง
เราร้องไห้หนักมากไม่เคยร้องไห้กับใครขนาดนี้จนมาวันนึงวันที่เราไปโรงเรียนตอนเทีายงมันเรียกเราไปคุยใต้ต้นไม้เราก็ไปคุยระหว่างคุยรุ่นพี่ที่เราเคยคุยด้วยเค้าก็ยืนอยู่ด้านหลัง เราก็ไม่สนใจหันมาคุยกับมันต่อ มันก็พูดขึ้นมาว่า กูจะออกจากเองนะให้คุยและอยู่กับพี่เค้าอย่างมีความสุขนะ
เราก็นั้งนิ่งพูดไม่ออกแบบคือเราเลิกคุยไปแล้วนะแกร และมันก็พูดขึ้นมาอีกว่า กูออกห่างเพื่อตัวเองจะได้มีความสุขนะ คือเราพูดอะไรไม่ออก
อยากจะร้องมากๆอ่ะแต่จะไม่ร้องให้มันเห็น เราเดินขึ้นห้องไม่พูดอะไรพอถึงบนห้องไปนั้งใต้โต๊ะครูคือเวลานั้นมันก็ถึงเวลาเรียนแล้วและเรียนพละด้วยเราก็โดดคราบนั้นเลยคือแบบนั้งร้องอยู่คนเดียว จนเพื่อนขึ้นมาตามดูทุกคนเข้ามาถามเราไม่พูดอะไรเราดึงเพื่อนคนนึงเข้ามากอด เพื่อนอีกคนไปตามมัน ลงมา
พอมันลงมามันก้มานั้งบอกว่าอย่าร้องๆจนเลิกเรียนเรายังไม่หยุดร้องและเราก็หายเองมันก้บอกว่าจะไม่ไปไหนแล้วก็ได้ เราก็กลับมาคุยกันเหมือนเดิม
จนมันขอคบเราก้มานั้งคิดอยู่นาน จนเราตอยตกลง เราก็รู้สึกแปลกๆอ่ะเพราะมันเป็นผู้หญิงและส่วนตัวเราก้ไม่ค่อยแน่ใจกับชีวิตเท่าไหร่ว่าชอบผ็หญิงหรือผู้ชาย เพราะเวลาเล่นกับผู้หญิงหรือทอมเราจะเล่นเหมือนแฟน พอคบกันไปจะ 1 เดือน ลืมบอกเราคุยกับมันมา 4 เดือน คือนานอยู่นะสำหรับเรา เราก็รุ้สึกแปลกๆ แบบเหมือนอยากเป็นเพื่อนยังไงไม่รัมันเป้คนความร็สึกที่อธิบายยาก จนถึงวันนี้เป็นวันที่คุยน้อยมากแต่ใจเราไม่ได้คิดถึงมันเลย........ จะมาเล่าต่อนะค้ะ