สวัสดีครับ นี่เป็นกระทู้แรกของผมครับ ผมอายุ 26 ปี ปัจจุบันมีหน้าที่การงานที่มั่งคง (ราชการ) วันหนึ่งผมกับคนที่ทำงานชวนไปดูฟุตบอล แต่ผมตอบปฏิเสธ ว่า ผมไปไม่ได้และพร้อมบอกเหตุผลว่าผมไม่ชอบฟุตบอลและไม่เป็นไม่เคยแตะต้องฟุตบอลมาแต่เด็ก จนถูกคนในที่ทำงานหัวเราะ เย้าะเย้ยผมว่าเป็นกะเทยบ้าง เกย์บ้าง ทั้งดูถูกผมต่างๆ นานา หลายบอกว่า "ผู้ชายภาษาอะไรเล่นฟุตบอลไม่เป็น เห้ย ... mึงแมนป่าวว่ะ" และอีกประการหนึ่งในงานเลี้ยงผมถูกเชิญให้ไปเล่นกีตาร์ แต่ผมไม่เคยเล่นและเล่นไม่เป็นด้วย จนผมปฏิเสธ จนถูกคนในนั้นพูดจาทำนองว่าผมเป็นกระเทย หรือ สายเหลือง ทำให้ผมรู้สึกเครียดและท้อแท้กับชีวิต  อันที่จริงผมเป็นคนบ้านนอก หมู่บ้านติดชายแดนถนนหนทางไม่มี ไฟฟ้า มือถือ ทีวีไม่เคยดู พ่อแม่กำพร้ามาแต่เด็ก อาศัยข้าวก้นบาตรเพื่อศึกษาเล่าเรียน พอเรียน อาชีวะ ต้องทำงานภาคค่ำ หรือนอกเวลา หาเงินเรียนเอง ไม่เคยขอเงินหรือทุนใดๆ ในการเล่าเรียน ผมกินข้าวกับเกลือ เพราะไม่มีเงินซื้อกับข้าว ไม่มีเวลาเที่ยวหรือเล่นกีฬาเหมือนคนอื่นๆ  เพราะยึดหมั่นในหลักคำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ("ตนเป็นที่พึ่งของตน")  ผมมันคนยากจนชีวิตที่เลือกไม่ได้ ไม่ได้โทษชะตาชีวิตหรือพรหมลิขิตใดๆ แต่ผมดีใจและขอบคุณพวกเขาที่เป็นกระจกสะท้อนให้ผมในชีวิตที่เป็นและผมไม่ได้เป็นกระเทย หรือ เกย์ แต่เป็น คนๆ หนึ่ง ที่เหมือนกับท่านๆ ล่ะครับ


ขอบคุณ