ในมุมที่แสนเศร้าของ จขกท.มาเล่าสู่ฟังและขอคำแนะนำดีๆ ที่ทำให้เราไม่คิดมาก
มันก็หลายครั้งอยู่นะ เพื่อนๆเคยไหม เวลาเรามีเงินใครๆก็เข้าหา แต่พอเราไม่มีเงินขึ้นมากลับไม่มีใครแม้แต่จะเอ่ยปากว่า งั้นเดี๋ยวซื้อมากินด้วยกันนะ บางครั้งเราก็ไม่ได้รวยอะไรมากแต่ว่าบางครั้งเรามีเราก็เลี้ยงเพื่อนได้ แต่ไม่ได้มากนะ พอไหวๆ แต่วันนี้เราก็บอกว่าไม่มีเงินเรารออยู่ห้องนะคงไม่ออก (กูแกล้ง) แต่ไม่มีเพื่อนคนไหนเอ่ยปากเลยว่า งั้นพวกเราซื้อมากินด้วยกันไหม พอถึงทีเราอ่ะขอให้เลี้ยงไม่มีเงิน แม่ยังไม่โอนไรงี้ เราสงสารเพื่อนเราจะเอ่ยก่อนตลอดว่า คนที่มีก็มาหารกันเพื่อจะได้กินครบทุกคน แต่เราก็ยังภุมิใจมากที่มีเพื่อนคนหนึ่งถามขึ้นมาว่า ...อยากกินอะไรเดี๋ยวซื้อมาให้กิน ทั้งที่คนนี้เวลาเราเลี้ยงเพื่อนๆ เขาแทบจะไม่ได้ไปด้วยเลย ต่างกับบางคนที่คิดว่าสนิท หรือคนที่เราเลี้ยงประจำกลับไม่พูดอะไรเลย เราก็ทำได้เพียงเงียบ และพอพวกเขาออกไป ก็แค่น้ำตาไหลเราทำได้แค่นี้ และยังมีอีกหลายๆเรื่องที่เราน้อยใจมากๆ แต่ด้วยความที่เรารักเพื่อนไม่อยากทะเลาะเราก็แค่ปล่อยมันผ่านไป แต่ครั้งนี้เราแค่ลองดู แต่ผลกลับเป็นแบบนี้ ทำให้เราเปลี่ยนความคิดในหลายๆด้าน แม้แต่เพื่อนที่สนิทช่วงมัธยมจนตอนนี้ เราพยายามไม่คิดอะไร พยายามอยู่คนเดียวให้ได้ ไม่พึ่งพาใครแต่ชอบช่วยเหลือคนอื่น เราชอบทำอะไรที่เป็นอาสาและทำด้วยความเต็มใจและไม่เคยบ่น ถ้าเรามองในแง่ดี ก็คงมองแต่เรื่องดีๆของเขามั้ง ก็ไม่รู้จะทำไรแล้วไง เพื่อนก็ต่างคนต่างพื้นที่มาคนที่ไม่เคยให้เพื่อนมีแต่รอรับอย่างเดียวหรือไม่ให้ก็หน้าด้านที่จะเอา บางคนก็ให้แต่ในทางกลับกันเราก็ให้มากเช่นกัน เราไม่ได้หวังอะไรแต่บางครั้งก็น่าจะคิดบ้างใช่ไหม แต่ก็ช่างมันเถอะ มันคงเป็นเพียงช่วงที่รู้สึกไม่ดีช่วงหนึ่งเอง #ขอพื้นที่ระบายหน่อยวอนอย่าด่าผมว่าไร้สาระ ขอบคุณค่ะ
คุณคิดยังไง? ควรทำยังไงดี? ( ชีวิตมหาลัย)
มันก็หลายครั้งอยู่นะ เพื่อนๆเคยไหม เวลาเรามีเงินใครๆก็เข้าหา แต่พอเราไม่มีเงินขึ้นมากลับไม่มีใครแม้แต่จะเอ่ยปากว่า งั้นเดี๋ยวซื้อมากินด้วยกันนะ บางครั้งเราก็ไม่ได้รวยอะไรมากแต่ว่าบางครั้งเรามีเราก็เลี้ยงเพื่อนได้ แต่ไม่ได้มากนะ พอไหวๆ แต่วันนี้เราก็บอกว่าไม่มีเงินเรารออยู่ห้องนะคงไม่ออก (กูแกล้ง) แต่ไม่มีเพื่อนคนไหนเอ่ยปากเลยว่า งั้นพวกเราซื้อมากินด้วยกันไหม พอถึงทีเราอ่ะขอให้เลี้ยงไม่มีเงิน แม่ยังไม่โอนไรงี้ เราสงสารเพื่อนเราจะเอ่ยก่อนตลอดว่า คนที่มีก็มาหารกันเพื่อจะได้กินครบทุกคน แต่เราก็ยังภุมิใจมากที่มีเพื่อนคนหนึ่งถามขึ้นมาว่า ...อยากกินอะไรเดี๋ยวซื้อมาให้กิน ทั้งที่คนนี้เวลาเราเลี้ยงเพื่อนๆ เขาแทบจะไม่ได้ไปด้วยเลย ต่างกับบางคนที่คิดว่าสนิท หรือคนที่เราเลี้ยงประจำกลับไม่พูดอะไรเลย เราก็ทำได้เพียงเงียบ และพอพวกเขาออกไป ก็แค่น้ำตาไหลเราทำได้แค่นี้ และยังมีอีกหลายๆเรื่องที่เราน้อยใจมากๆ แต่ด้วยความที่เรารักเพื่อนไม่อยากทะเลาะเราก็แค่ปล่อยมันผ่านไป แต่ครั้งนี้เราแค่ลองดู แต่ผลกลับเป็นแบบนี้ ทำให้เราเปลี่ยนความคิดในหลายๆด้าน แม้แต่เพื่อนที่สนิทช่วงมัธยมจนตอนนี้ เราพยายามไม่คิดอะไร พยายามอยู่คนเดียวให้ได้ ไม่พึ่งพาใครแต่ชอบช่วยเหลือคนอื่น เราชอบทำอะไรที่เป็นอาสาและทำด้วยความเต็มใจและไม่เคยบ่น ถ้าเรามองในแง่ดี ก็คงมองแต่เรื่องดีๆของเขามั้ง ก็ไม่รู้จะทำไรแล้วไง เพื่อนก็ต่างคนต่างพื้นที่มาคนที่ไม่เคยให้เพื่อนมีแต่รอรับอย่างเดียวหรือไม่ให้ก็หน้าด้านที่จะเอา บางคนก็ให้แต่ในทางกลับกันเราก็ให้มากเช่นกัน เราไม่ได้หวังอะไรแต่บางครั้งก็น่าจะคิดบ้างใช่ไหม แต่ก็ช่างมันเถอะ มันคงเป็นเพียงช่วงที่รู้สึกไม่ดีช่วงหนึ่งเอง #ขอพื้นที่ระบายหน่อยวอนอย่าด่าผมว่าไร้สาระ ขอบคุณค่ะ