การที่เรารู้สึกตัวว่าขณะนั้นกำลังรู้สึกอะไรอยู่แล้วความรู้สึกนั้นดับไป ใช่สภาวะจิตตั้งมั่นหรือเปล่า

ปกติเป็นคนคิดมาก เมื่อก่อนนี่ถ้าใครทำให้เจ็บช้ำน้ำใจมากๆก็อาฆาตกันเลยทีเดียว มีโทสะเป็นตัวนำ ต่อให้หายโกรธไปแล้ว พอใครพูดถึงเรื่องนั้นก็จะโกรธขึ้นมากทุกครั้ง

เรื่องนี้เกิดขึ้นตั้งแต่สมัยยังสวดมนต์ไม่เป็นด้วยซ้ำ ตอนนั้นโดนผู้ชายหลอก แล้วเราแค้นมาก วันๆเอาแต่คิดโกรธแค้นผู้ชายคนนั้นตลอดเวลาเป็นเวลาเกือบสองเดือน การงานก็ทำไปงั้นๆ ไม่พูดคุยกับใครเพราะจิตใจเรามันย่ำแย่ หน้าดำคร่ำเครียดมาก อยู่ดีๆมีวันหนึ่งขณะกำลังพิมพ์งานอยู่ อยู่ดีๆก็รู้สึกว่า ทำไมเราถึงรู้สึกแบบนี้ไม่หายสักที ตอนนี้เรารู้สึกโกรธมาก โกรธมากๆ โกรธมากๆๆๆๆ เท่านั้นเอง ความโกรธที่สะสมมาเป็นเดือนๆอยู่ดีๆดับหายไปสิ้นเชิง ที่บอกว่าสิ้นเชิงเลยเพราะกลับไปคิดก็ไม่โกรธอีก ตอนนั้นตกใจว่าทำไมเป็นแบบนี้ ความโกรธที่ฝังแน่นมานานทำไมอยู่ดีๆหายไปหมดสิ้นแบบทันทีทันใด หลังจากนั้นถึงมีชีวิตปกติได้ ทักทาย พูดคุยกับเพื่อนร่วมงานจเขาต่างแปลกใจว่าทำไมอยู่ดีๆก็เปลี่ยนไปได้

เหตุการณ์ที่สองเกิดขึ้นหลังเหตุการณ์แรกสิบปี ตอนนั้นแต่งงานมาได้สักพักก็มีเรื่องกับสามี รู้สึกว่าสามีทำในสิ่งที่เรารับไม่ได้ ไม่สามารถให้อภัยได้ ทั้งโกรธ ผิดหวัง เสียใจ ความรู้สึกต่างๆเข้ามามากมายจนบอกเขาว่าเราจะหย่า ก็กลับมาอยู่บ้านตัวเอง ตอนนั้นมั่นใจแล้วว่าจะหย่า บอกคุณแม่แล้ว แต่ก็ยังไม่ได้ดำเนินการใดๆ แยกกันอยู่ไปสักพัก ตอนนั้นคิดมาก ร้องไห้ฟูมฟายอยู่เกือบเดือน มีอยู่วันหนึ่งไปซักผ้า ตอนเอาผ้าออกจากเครื่องกำลังจะตาก ก็สะบัดผ้าไปคิดไปว่า ตอนนี้รู้สึกรับไม่ได้เลย รับไม่ได้ๆๆๆ อยู่ดีๆความรู้สึกทั้งหมดที่เป็นมาเกือบเดือนดับลงทันที

ตอนนั้นงงมากว่าเกิดอะไรขึ้น หายโกรธ หายเศร้า เป็นอารมณ์ปกติทุกอย่าง พอกลับไปคิดอีกให้แน่ใจว่าหายโกรธจากเรื่องนี้แล้วก็ไม่รู้สึกอะไรอีก เลยถามตัวเองว่า นี่เราเป็นบ้าอะไรมาตั้งเกือบเดือน สุดท้ายไม่ได้หย่าเพราะเราหายโกรธเอง แล้วก็อยู่กันมาปกติถึงปัจจุบัน ถึงตอนนี้คิดถึงเรื่องที่ตอนนั้นรับไม่ได้ ก็ไม่ได้รู้สึกอะไร คือมันไม่เหมือนเรื่องอื่นที่โกรธแล้วหายโกรธ พอคิดถึงอีกก็โกรธใหม่ มันไม่มีอาการแบบนั้นเลย ก็เลยงงว่าเหตุการณ์สองเหตุการณ์นี้คืออะไร

ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคำตอบค่ะ