สวัสดีค่ะ
เราไม่ชอบมากๆ กับคำว่า เมียฝรั่ง แต่เราเองก็มีสามีเป็นฝรั่งค่ะ
เราทั้งขาว ทั้งไม่อึ๋ม น่ารักแบบที่ผู้ชายไทยชอบ แต่อาจเป็นเพราะโชคชะตา ไม่รู้อะไรดลใจให้ฝรั่งมาชอบเรา แล้วเราก็ดันหลงเสน่ห์จนถึงขั้นแต่งงาน
เรากับแฟนรู้จักกันตอนเรียนค่ะ เราเรียนเมืองนอกตั้งแต่จบม.ปลาย แฟนเรารักเรามากๆ เขาเป็นคนดีมาก ไม่เจ้าชู้ ไม่มองหญิงอื่น ดีกับเราทุกอย่างค่ะ จนบางครั้งเราเองก็ยังไม่รู้เลยว่าไปทำอะไรให้เขามารักเราได้ขนาดนี้
(เราเป็นคนน่ารักค่ะ และเอาใจเก่ง ผู้ชายที่รู้จักเราส่วนใหญ่ก็ชอบเราค่ะ 5555555)
หลังจากเรียนจบเราก็กลับไทยค่ะ แฟนก็กลับบ้านของเขาไปคนละทิศคนละทาง เราก็เตรียมใจไว้นิดหน่อยว่าอาจต้องเลิกกัน
ตอนที่ทำงานที่ไทย เราไม่ได้ทำงานสายที่จบมา แต่เพราะมีความรู้ภาษาที่สองเลยได้งานสบายที่เงินดีมากๆ และเราก็รักงานของเรามากค่ะ
แต่สุดท้ายไม่รู้ทำไมกลายเป็นว่าเรายอมแต่งงานกับเขาแล้วก็ย้ายมาอยู่ต่างประเทศอีก ทั้งๆ ที่เรารักเมืองไทย รักอาหารไทย รักอากาศร้อน และทะเลที่ลงว่ายน้ำได้ตลอดทั้งปี
เราติดตามสามีไปอยู่มาหลายประเทศ ตอนนี้อยู่ประเทศอังกฤษค่ะ เป็นประเทศที่เราเคยคิดว่า เย้! เราคงหางานดีๆ ทำได้
แต่ชีวิตเมืองนอกมันไม่ราบรื่นค่ะ ไม่เหมือนเมืองไทย ที่เราเป็นเด็กนอก เป็นคนพิเศษที่บริษัทต่างๆ อยากได้เราไปร่วมงาน
เราผิดหวังมาหลายต่อหลายครั้ง ทั้งที่ได้ไปสัมภาษณ์ ไม่ได้ไปสัมภาษณ์ จนตอนนี้เราก็ได้งานทำ งานที่เราไม่ชอบเลย มันต้องใช้สมองเยอะ แต่ได้เงินน้อยค่ะ น้อยกว่าที่เราหาได้ที่ไทยอีก แต่เราก็ต้องทำค่ะ เพราะงานทำให้เรามีสิ่งที่ต้องจดจ่อ ไม่ฟุ้งซ่าน
สามีเรามีเงินเดิอนดีปานกลาง คือประมาณสองเท่าคนออฟฟิศปกติที่เมืองนอกค่ะ เราทั้งคู่ใช้จ่ายอย่างประหยัดมีเงินเหลือเก็บเยอะเหมือนกันค่ะ เงินเก็บเราสองปีเอาไปซื้อคอนโดที่เราดาวน์ไว้ตอนทำงานอยู่กรุงเทพ เงินเก็บที่มีอยู่ตอนนี้เอาไปซื้อรถเบนซ์ก็ได้เอาไปทำอะไรก็ได้ แต่สามีเราประหยัดมาก นั่งรถเมล์ไปทำงานทุกวันค่ะ
ร่ายมายาว จุดพีคเริ่มจากตรงนี้ค่ะ
ช่วงที่ผ่านมาที่บริษัทที่สามีทำงานเปิดรับตำแหน่งในสายงานที่เราเคยเรียนตอนป.ตรีค่ะ สามีเราดีใจมาก เพราะเขาคิดว่าเราต้องทำได้ ต้องได้ตำแหน่งนี้ คือเขาเห็นเราทำได้ดีตอนอยู่มหาลัย และคิดว่ามันเป็นสิ่งที่เราชอบ
เราไม่มีความมั่นใจเลย เนื่องจากไม่มีประสบการณ์ทำงานด้านนี้ แต่ก็ลองสมัครไปค่ะ
หลังจากที่สมัครไปสามีเราตื่นเต้นมาก ดีใจจะได้ไปทำงานด้วยกัน คิดว่าจะซื้อรถดีมั้ย ใจลึกๆ เขาก็คงอยากมีรถแหละค่ะเราว่า แต่เราทั้งคู่เรียนในเมืองที่ขนส่งสาธารณะดีมาก และไม่เคยมีรถมาก่อน เวลาไปเที่ยวก็เช่ารถขับเอา เลยไม่ได้รู้สึกถึงความจำเป็นว่าต้องมีรถ
วันนี้ได้เมลมาจากฝ่ายบุคคลบอกว่าเราไม่ได้ไปต่อค่ะ เราเสียใจนิดหน่อยที่ต้องทนทำงานเดิม
แต่แฟนเราเสียใจมากค่ะ เขาเลี้ยงเราได้ แต่ลึกๆ เขาคงอยากให้เราหาเงินได้บ้าง เหมือนที่เราทำงานบ้านทุกวัน บางครั้งก็อยากให้เขาช่วยบ้าง
เรารู้สึกไม่ดีเลยค่ะ เคยคิดมาหลายทีที่อยากจะหย่า ให้เขาไปเจอคนที่ดีกว่า ให้เขาไปสร้างครอบครัวที่มั่นคง
แล้วเราก็กลับไทย ซึ่งเราเองก็คิดว่าเราคงมีความสุขมากกว่าอยู่ที่นี่ ได้เป็นต้วของตัวเอง ไปมีแฟนที่เจอกันในบริษัท หรือตึกเดียวกัน
เรารักแฟนเราค่ะ แฟนเราก็รักเรา แต่เส้นทางของเรามันไม่เกื้อหนุนกันเลย และสามีไม่เคยคิดมาอยู่ไทย ทั้งๆ ที่มีคอนโด และมีบ้านที่แม่ให้เป็นของขวัญแต่งงาน
ขอบคุณทุกคนมากๆ ค่ะที่ได้อ่านมาถึงจุดนี้
คำถามก็คีอ
เราควรเลิกกับสามีมั้ย เรารู้ว่าเราต้องเสียใจมากๆ เพราะเขารักเรามาก และสามีเองก็คงหัวใจสลายเหมือนกัน
แต่อีกใจนึงก็คิดว่ามันอาจจะดีกว่าให้เขาได้มีโอกาสเจอคนดีๆ ที่มีหน้าที่การงานจะได้ช่วยกันซื้อบ้าน ซื้อรถ
เราก็จะได้มีโอกาสกลับมาอยู่เมืองไทยที่เรารัก ก่อนที่เราจะเป็นบ้า หรือฆ่าตัวตายเพราะคิดมากจับจด
และอีกคำถามคือ เรายังไม่สามสิบค่ะ กลับไทย แล้วผู้ชายไทยจะรับได้มั้ยที่เราเคยแต่งงานแล้ว (แต่ยังไม่มีลูกนะคะ)
เราไม่อยากโสด เพราะเราไม่สตรองพอ และชอบที่มีเพื่อนสนิทคู่คิด คู่ร่วมชีวิตค่ะ
สุดท้ายนี้ อยากบอกว่าเราไม่ชอบมากๆ ที่คุณคำผกาทำคลิปพูดถึงเมียฝรั่ง และที่บอกว่าผัวฝรั่งคือนิพพาน เราฟังแล้วขัดใจค่ะ
สเตริโอไทป์ของเมียฝรั่งอาจเป็นแบบนึง แต่อยากให้คนรู้ว่าเมียฝรั่งแบบเราก็มีค่ะ แล้วเราก็ไม่ได้อยากมีสามีฝรั่งเลย แค่คนนี้เขารักและเอาใจใส่เรามากที่สุดเท่านั้นค่ะ ถึงได้ตกลงแต่งงาน
เราควรอดทนไปต่อ หรือถอยออกมาเพื่ออนาคต?
เราไม่ชอบมากๆ กับคำว่า เมียฝรั่ง แต่เราเองก็มีสามีเป็นฝรั่งค่ะ
เราทั้งขาว ทั้งไม่อึ๋ม น่ารักแบบที่ผู้ชายไทยชอบ แต่อาจเป็นเพราะโชคชะตา ไม่รู้อะไรดลใจให้ฝรั่งมาชอบเรา แล้วเราก็ดันหลงเสน่ห์จนถึงขั้นแต่งงาน
เรากับแฟนรู้จักกันตอนเรียนค่ะ เราเรียนเมืองนอกตั้งแต่จบม.ปลาย แฟนเรารักเรามากๆ เขาเป็นคนดีมาก ไม่เจ้าชู้ ไม่มองหญิงอื่น ดีกับเราทุกอย่างค่ะ จนบางครั้งเราเองก็ยังไม่รู้เลยว่าไปทำอะไรให้เขามารักเราได้ขนาดนี้
(เราเป็นคนน่ารักค่ะ และเอาใจเก่ง ผู้ชายที่รู้จักเราส่วนใหญ่ก็ชอบเราค่ะ 5555555)
หลังจากเรียนจบเราก็กลับไทยค่ะ แฟนก็กลับบ้านของเขาไปคนละทิศคนละทาง เราก็เตรียมใจไว้นิดหน่อยว่าอาจต้องเลิกกัน
ตอนที่ทำงานที่ไทย เราไม่ได้ทำงานสายที่จบมา แต่เพราะมีความรู้ภาษาที่สองเลยได้งานสบายที่เงินดีมากๆ และเราก็รักงานของเรามากค่ะ
แต่สุดท้ายไม่รู้ทำไมกลายเป็นว่าเรายอมแต่งงานกับเขาแล้วก็ย้ายมาอยู่ต่างประเทศอีก ทั้งๆ ที่เรารักเมืองไทย รักอาหารไทย รักอากาศร้อน และทะเลที่ลงว่ายน้ำได้ตลอดทั้งปี
เราติดตามสามีไปอยู่มาหลายประเทศ ตอนนี้อยู่ประเทศอังกฤษค่ะ เป็นประเทศที่เราเคยคิดว่า เย้! เราคงหางานดีๆ ทำได้
แต่ชีวิตเมืองนอกมันไม่ราบรื่นค่ะ ไม่เหมือนเมืองไทย ที่เราเป็นเด็กนอก เป็นคนพิเศษที่บริษัทต่างๆ อยากได้เราไปร่วมงาน
เราผิดหวังมาหลายต่อหลายครั้ง ทั้งที่ได้ไปสัมภาษณ์ ไม่ได้ไปสัมภาษณ์ จนตอนนี้เราก็ได้งานทำ งานที่เราไม่ชอบเลย มันต้องใช้สมองเยอะ แต่ได้เงินน้อยค่ะ น้อยกว่าที่เราหาได้ที่ไทยอีก แต่เราก็ต้องทำค่ะ เพราะงานทำให้เรามีสิ่งที่ต้องจดจ่อ ไม่ฟุ้งซ่าน
สามีเรามีเงินเดิอนดีปานกลาง คือประมาณสองเท่าคนออฟฟิศปกติที่เมืองนอกค่ะ เราทั้งคู่ใช้จ่ายอย่างประหยัดมีเงินเหลือเก็บเยอะเหมือนกันค่ะ เงินเก็บเราสองปีเอาไปซื้อคอนโดที่เราดาวน์ไว้ตอนทำงานอยู่กรุงเทพ เงินเก็บที่มีอยู่ตอนนี้เอาไปซื้อรถเบนซ์ก็ได้เอาไปทำอะไรก็ได้ แต่สามีเราประหยัดมาก นั่งรถเมล์ไปทำงานทุกวันค่ะ
ร่ายมายาว จุดพีคเริ่มจากตรงนี้ค่ะ
ช่วงที่ผ่านมาที่บริษัทที่สามีทำงานเปิดรับตำแหน่งในสายงานที่เราเคยเรียนตอนป.ตรีค่ะ สามีเราดีใจมาก เพราะเขาคิดว่าเราต้องทำได้ ต้องได้ตำแหน่งนี้ คือเขาเห็นเราทำได้ดีตอนอยู่มหาลัย และคิดว่ามันเป็นสิ่งที่เราชอบ
เราไม่มีความมั่นใจเลย เนื่องจากไม่มีประสบการณ์ทำงานด้านนี้ แต่ก็ลองสมัครไปค่ะ
หลังจากที่สมัครไปสามีเราตื่นเต้นมาก ดีใจจะได้ไปทำงานด้วยกัน คิดว่าจะซื้อรถดีมั้ย ใจลึกๆ เขาก็คงอยากมีรถแหละค่ะเราว่า แต่เราทั้งคู่เรียนในเมืองที่ขนส่งสาธารณะดีมาก และไม่เคยมีรถมาก่อน เวลาไปเที่ยวก็เช่ารถขับเอา เลยไม่ได้รู้สึกถึงความจำเป็นว่าต้องมีรถ
วันนี้ได้เมลมาจากฝ่ายบุคคลบอกว่าเราไม่ได้ไปต่อค่ะ เราเสียใจนิดหน่อยที่ต้องทนทำงานเดิม
แต่แฟนเราเสียใจมากค่ะ เขาเลี้ยงเราได้ แต่ลึกๆ เขาคงอยากให้เราหาเงินได้บ้าง เหมือนที่เราทำงานบ้านทุกวัน บางครั้งก็อยากให้เขาช่วยบ้าง
เรารู้สึกไม่ดีเลยค่ะ เคยคิดมาหลายทีที่อยากจะหย่า ให้เขาไปเจอคนที่ดีกว่า ให้เขาไปสร้างครอบครัวที่มั่นคง
แล้วเราก็กลับไทย ซึ่งเราเองก็คิดว่าเราคงมีความสุขมากกว่าอยู่ที่นี่ ได้เป็นต้วของตัวเอง ไปมีแฟนที่เจอกันในบริษัท หรือตึกเดียวกัน
เรารักแฟนเราค่ะ แฟนเราก็รักเรา แต่เส้นทางของเรามันไม่เกื้อหนุนกันเลย และสามีไม่เคยคิดมาอยู่ไทย ทั้งๆ ที่มีคอนโด และมีบ้านที่แม่ให้เป็นของขวัญแต่งงาน
ขอบคุณทุกคนมากๆ ค่ะที่ได้อ่านมาถึงจุดนี้
คำถามก็คีอ
เราควรเลิกกับสามีมั้ย เรารู้ว่าเราต้องเสียใจมากๆ เพราะเขารักเรามาก และสามีเองก็คงหัวใจสลายเหมือนกัน
แต่อีกใจนึงก็คิดว่ามันอาจจะดีกว่าให้เขาได้มีโอกาสเจอคนดีๆ ที่มีหน้าที่การงานจะได้ช่วยกันซื้อบ้าน ซื้อรถ
เราก็จะได้มีโอกาสกลับมาอยู่เมืองไทยที่เรารัก ก่อนที่เราจะเป็นบ้า หรือฆ่าตัวตายเพราะคิดมากจับจด
และอีกคำถามคือ เรายังไม่สามสิบค่ะ กลับไทย แล้วผู้ชายไทยจะรับได้มั้ยที่เราเคยแต่งงานแล้ว (แต่ยังไม่มีลูกนะคะ)
เราไม่อยากโสด เพราะเราไม่สตรองพอ และชอบที่มีเพื่อนสนิทคู่คิด คู่ร่วมชีวิตค่ะ
สุดท้ายนี้ อยากบอกว่าเราไม่ชอบมากๆ ที่คุณคำผกาทำคลิปพูดถึงเมียฝรั่ง และที่บอกว่าผัวฝรั่งคือนิพพาน เราฟังแล้วขัดใจค่ะ
สเตริโอไทป์ของเมียฝรั่งอาจเป็นแบบนึง แต่อยากให้คนรู้ว่าเมียฝรั่งแบบเราก็มีค่ะ แล้วเราก็ไม่ได้อยากมีสามีฝรั่งเลย แค่คนนี้เขารักและเอาใจใส่เรามากที่สุดเท่านั้นค่ะ ถึงได้ตกลงแต่งงาน