ชีวิตของผมไม่เคยประสบความสำเร็จเลยมีแต่ล้มเหลวและผิดพลาดตลอด

ผมเคยผ่านเรื่องอะไรแย่ๆมาเยอะมีทั้งหลงผิดทำอะไรผิดพลาดเคยตั้งความหวังไว้แต่ก็ทำไม่ได้ ทั้งๆที่มีโอกาสดีๆเข้ามาแต่กลับปล่อยมันให้หลุดมือ ผมเป็นเด็กหนุ่มคนนึงที่ตามหาความฝัน อยากเปนนู้นอยากเปนนี้ ในวัย15ปีจบม.3เพื่อนต่างชวนกันไปเรียนต่อ ผมตอนนั้นอยากเป็นทหารเราก็ไม่รุ้จะปรึกษาไครในตอนนั้นพอเพื่อนชวนท่าใหนไม่รู้แรงจูงใจเพื่อนชวนไปเรียนสายช่าง ที่เทคนิค แห่งนึงโดยเรียน. ป.ว.ช.สาขาช่างกลโรงงาน ผมไม่ใช่เด็กเกเรนะแต่พอเรามาอยู่กับกลุ่มเพื่อนๆด้วยวัยคะนองและเราปกครองตัวเองไม่ได้ด้วยละเนื่องด้วยตอนนั้นผมอายุ15ต้องมาอยู่หอพักกับเพื่อนผมใช้ชีวิตแบบว่าเละเทะ ไม่เข้าเรียนบ้าง ติดยาบ้าง มีเรื่องมีราวกันบ้าง ต่อยตีกัน สักตามเนื้อตัว ผมทำตัวเสเพไปตั้งแต่ปี1 จนกะทั่งปี3 เพื่อนต่างพากันจบส่วนตัวผมโดนรีไทน์ผมก้อยอมรับตัวเองว่าผมทำตัวผิดจริงคิดได้เมื่ิอเวลามันผ่านไปมากแล้วผมสงสารแม่มากเพราะผมเป็นพี่คนโตมีน้องต้องเรียนหนังสืออีกสองคนและผมมีแม่แค่คนเดียวเพราะพ่อผมไม่มีตอนนั้นผมเสียใจมากแม่ก็ร้องชาวบ้านก็ต่างดูถูกัน จนถัดมาอีกปีผมขอโอกาสแม่แก้ตัวไหม่โดยขอเรียนต่อ จึงไปเรียน ป.ว.ช สาขาช่างยนต์ ที่วิทยาลัยการอาชีพแห่งนึงซึ่งอยู่ต่างอำเภอพอเรียนได้อีก1เทอม ผมทำผู้หญิงท้องคับ ตอนนั้นผมมืดแปดด้านผมว่าผมคงหมดอนาคตแน่ๆพอแม่ผม่รู้เรื่องทีนี้เขาโกรธผมมากกว่าครั้งที่แล้วด่าบ้านแตกเลยผมก็เสียใจน่ะบ้านผมก้อไม่มีเงินละแม่ก้อไปคุยก้อตกลงแต่งงานกันตอนนั้นผมอายุ18 ผมตั้งใจว่าจะไม่เรียนจึงหนีออกจากบ้านเพราะรุ้สึกว่าตัวเองผิดแต่ก็กลับเปนแม่ที่ให้โอกาสผมอีกครั้งพอลูกผมเกิด(ลูกสาว)ผมกับมาตั้งใจเรียนจากผมโดนรีไทน์จากที่เก่าเกรด0.93 ผมกับตั้งใจเรียนทิ้งนิสัยเก่าๆเกเรติดยามีเรื่องมีราวต่างๆผมหยุดหมดจนกระทั้งเรียนจบผมได้เกรด3.05 พอจบ ป.ว.ช ผมก็อยากจะทำงานเพราะเรามีครอบครัวแล้วอีกอย่างฐานะทางบ้านผมก็ยากจนด้วย ตลอดที่แต่งงานมาผมจะต้องทำงานหนักๆระหว่างเรียนเพื่อให้ได้เงินมาจุลเจือเปนค่านมลูกบ้างอดข้าวอดขนมเอาเงินมาให้ลูกบ้างทำแบบนี้ไปจนจบ ปวช. และแล้วก้อมีรุ่นน้องคนนึงเขาชวนผมไปขอสอบโครต้าเรียนต่อ ป.ตรี คณะวิศวกรรมเครื่องกล ที่สถาบันแห่งหนึ่ง ปรากฏว่าผมสอบติด จริงๆผมว่าจะไม่เรียนแต่ผมกลับวางแผนว่าลำบากตอนนี้สะบายวันหน้าผมจึงปรึกษาภรรยากับแม่ว่าจะเรียนดีไหมแม่ผมอนุมัติเลยแต่ภรรยาผมไม่ยอมเขาไม่อยากให้เรียนด้วยเหตุผลเขากลัวผมมีคนอื่นแต่ผมก็สัจจะกับตัวเองว่าเรามาทำหน้าที่ตรงนี้เพื่อครอบครัวในวันข้างหน้าแม่ผมก้อไม่มีเงินต้องไปกู้เขาบ้างยืมเขาบ้างในปีแรกมันไม่ใช่อย่างที่คิดไว้คับผมปรับตัวไม่ได้ กินเหล้าด้วย แล้ววิชาที่เรัยนหินๆทั้งนั้น ผมเสียเวลากับตรงนี้ไป2ปี เมื่อเกรดออกปี2เทอม2ผมโดนรีไทน์อีกแล้วทีนี้คับผมแทบจะเปนบ้าคิดมาก เครียดมาก ปรึกษาไครก็ไม่ได้ ผมจึกตัดสินใจบอกแม่ แม่คนเดิมที่เสียน้ำตากับผมตลอดผมรุ้สึกเสียใจแล้วจะทำยังไงดีกับชีวิตแม่ก็ว่า ภรรยาก็ด่า แต่ก็จริงผมมันเหลวแหลกทำอะไรก็ไม่ประสบความสำเร็จเคยมีคนอุทานขึ้นมาว่าลูกจะเรียนทันพ่อมันละผมนี้น้ำตาคลอเลย . พอออกจากมหาลัยไปสมัครงานที่บริษัทแห่งหนึ่งผมรอเขาเรียกทำงานสองเดือนกว่าแม่จึงเดินมาบอกผมไปเรียนต่อ ที่เดิมไห้โอกาสอีกครั้ง แม่ผมบอกถ้าจะไปเรียนต่อที่เดิมก็ไปหรือจะต่อ ปวส. ตอนนั้นผมเครียดมากกว่าเดิมคับมันเปนโอกาสสุดท้ายผมเลือกเรียน ปวส สาขา ช่างกลโรงงาน ที่เทคนิคที่เก่าที่ผมเคยโดนรีไทน์มาตอนเรียนทีแรก เริ่มเรียนมาผมเริ่มเจอกับปัญหา เบื่อการเรียนแล้ว หรือเป็นด้วยวัยรึเปล่าไม่รู้ผมปัจจุบันผมกำลังจะฝึกงานแต่ก็มีปัญหาเรื่องเงิน เรื่องครอบครัว ผมก็สงสารแม่ สงสารภรรยา สงสารลูกสาว ที่ผมยังเปนคนที่ไม่เอาไหนแบบนี้พอนึกถึงเรื่องเราที่ผ่านมาผมคือคนที่ไม่ประสบความสำเร็จ ผิดพลาดซ้ำแล้วซ้ำเล่าตลอด..บางทีก็อยากจะร้องไห้..เพราะว่าเราไม่เคยประสบความสำเร็จอย่างคนอื่นๆเขา.........หดหู่ สิ้นหวัง..........😓😓😓