(ตั้งกระทู้สนทนาไม่ได้ค่ะ ไม่ได้ยืนยันตัวตน)
สวัสดีค่ะ พอดีช่วงนี้ จขกท. ได้งานใหม่เลยถือโอกาสหยุดทำสวยซะเลย ก็พอมีเวลาว่างมาเล่าเรื่องของตัวเองบ้าง หลังจากอ่านมาเยอะ เริ่มล่ะนะ (พิมพ์ผิดพิมพ์ถูกบ้างขออภัยนะคะ ตกภาษาไทย เอฟอังกฤษค่ะ)
จขกท. เจอดีครั้งแรกตอนประถมเลยค่ะ แถวบ้าน จขกท. จะแบบบ้านนอก อยู่ใกล้วัด นอนบนบ้านชั้นสองเห็นปล่องเมรุกันทีเดียว
ตอนนั้นหัดขับรถมอไซค์ใหม่ๆ ห้าวมาก ประมาณสองทุ่มได้ค่ะ เราชวนลูกพี่ลูกน้องอายุเท่ากันนี้แหละ ย่าเลี้ยงมาด้วยกัน นอนมุ้งเดียวกัน ไปซื้อขนม
ขับมอไซค์อิแก่ไป ทางก็จะเป็นซอยเล็กๆในหมู่บ้าน ออกไปก็จะเจอศาลประจำวัด แล้วต้องเลี้ยวขวา ตรงมุมศาลพอดี
แต่ร้านขนมต้องเลยไปอีกค่ะ ตลอดทางไม่มีไฟข้างทางนะ จากบ้านไปร้านขนมประมาณ 300-400 เมตรได้ ขาไปโอเคค่ะ
ขากลับเราเจอตาแก่ปั่นจักรยานจีนเก่าๆ รู้จักไหมค่ะจักรยานสมัยก่อนอ่ะ เราเห็นเค้าปั่นมา แสงไฟรถก็สาดเห็นเค้านะ
แต่แบบเหมือนมีหมอกบางๆ หยังกะในหนัง ด้วยความห้าว บิดค่ะ บิดตาม จะทันแล้วๆ หัวเราะกันคิกคักๆ แต่ก้อแซงไม่ได้สักที
จนตาที่ปั่นจักรยานเลี้ยวซ้ายตรงมุมศาล เค้าเลี้ยวปุบ เราเลี้ยวตาม จังหวะนั้นไม่เห็นจักรยานแล้ว
มองตรงไปอีกทีเห็นคนปั่นจักรยานอยู่ตรงเมรุซึ่งห่างออกไปประมาณ 100 เมตรได้ ไม่มีทางที่จะปั่นเร็วขนาดนั้นแน่นอน
ช็อคค่ะ ทั้งเราทั้งลูกพี่ลูกน้อง เราบิด ตรงดิ่งกลับบ้าน ขึ้นนอน ไม่พูดไม่จา น้ำไม่อาบ ไม่คุยกันสามวันอ่ะ คือกลัวมาก
พอวันที่สี่ก็มาถามกันว่าเห็นเหมือนกันไหม มันบอกว่าเห็นเหมือนกัน สรุปนี้โดนผีหลอกหรอเนี่ย (เชื่อว่ามันมาอ่านต้องรู้แน่เป็นเรามาเล่า)
หลังจากนั้นก็เจอเล็กๆน้อยๆ ข้ามไปตอนมัธยมค่ะ
ช่วงประมาณ ม.4 จขกท. เป็นอิสุกอิใสตอนนั้นยังไม่รู้ตัว พอมีไข้ ตัวร้อนก็ขออาจารย์ไปนอนห้องพยาบาล
ซึ่งห้องพยาบาลเนี่ยอยู่ตึกเก่าไม่มีการเรียนการสอน ตึกนี้ส่วนมากใช้เก็บของกับเรียนพละบางคาบเท่านั้น
ตอนนั้นเรา (ขอแทนตัวเองว่าเราดีกว่าเนอะ) ก็หลับไปล่ะ สักพักรู้สึกอยากลืมตา แต่ลืมตาไม่ได้ เอ้าเห้ย
เราก็พยายามค่ะ ฝืนจนรู้สึกปากสั่น ไม่รู้ว่าจริงสั่นไหม แล้วเราก็ได้ยินเสียง ซ่า เบาๆ แล้วค่อย ดังขึ้น ซ่า
เหมือนทีวีไม่มีสัณญาณอ่ะ ดังขึ้นๆๆๆๆ แล้วก้อมีเสียงผู้หญิงพูดว่า “เท่าหรายครานักเรียน” แบบยืดๆเสียงเย็นมาก
ตอนนั้นกลัวสุดๆ พยายามดิ้นๆ ให้ตื่น จนสุดท้ายเราลุกขึ้นได้ แบบดีใจมาก แต่หางตาดันเห็นมือที่ห้อยข้างเตียง
หันไปมอง ชิ หาย แล้ว นั่น กรูนี่หว่า เรามองเห็นตัวเองนอนอยู่ที่เตียงค่ะ ตกใจกลัวสุดๆ ร้องไห้ นึกว่าตัวตาย
แต่ตอนนั้นสัญชาตญาณบอกต้องนอนลงไปทับตัวเอง เข้าร่างนะ เราก็ล้มตัวนอน แบบเอาให้ตรงทุกส่วนในร่างกายมากที่สุด นิ้วต้องตรงนะ
คือพยายามมาก จนรู้สึกวูบบบบบบเหมือนตกเหวอ่ะ ตอนนั้นเพราะอาจารย์เอาไม้มาตีๆที่เราเบาๆปลุกให้ตื่น
เค้าบอกนอนตั้งแต่บ่ายนี้เลิกเรียนแล้ว ตื่นกลับบ้าน เราตื่นขึ้นได้ ยกมือไหว้อาจารย์เลยค่ะ อาจารย์เค้าก็งงๆ
แล้วก็เดินออกไป เหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้เราเห็นอะไรๆที่คนอื่นไม่ค่อยเห็นชัดขึ้นกว่าเดิม
ประสบการณ์ ผีผี
สวัสดีค่ะ พอดีช่วงนี้ จขกท. ได้งานใหม่เลยถือโอกาสหยุดทำสวยซะเลย ก็พอมีเวลาว่างมาเล่าเรื่องของตัวเองบ้าง หลังจากอ่านมาเยอะ เริ่มล่ะนะ (พิมพ์ผิดพิมพ์ถูกบ้างขออภัยนะคะ ตกภาษาไทย เอฟอังกฤษค่ะ)
จขกท. เจอดีครั้งแรกตอนประถมเลยค่ะ แถวบ้าน จขกท. จะแบบบ้านนอก อยู่ใกล้วัด นอนบนบ้านชั้นสองเห็นปล่องเมรุกันทีเดียว
ตอนนั้นหัดขับรถมอไซค์ใหม่ๆ ห้าวมาก ประมาณสองทุ่มได้ค่ะ เราชวนลูกพี่ลูกน้องอายุเท่ากันนี้แหละ ย่าเลี้ยงมาด้วยกัน นอนมุ้งเดียวกัน ไปซื้อขนม
ขับมอไซค์อิแก่ไป ทางก็จะเป็นซอยเล็กๆในหมู่บ้าน ออกไปก็จะเจอศาลประจำวัด แล้วต้องเลี้ยวขวา ตรงมุมศาลพอดี
แต่ร้านขนมต้องเลยไปอีกค่ะ ตลอดทางไม่มีไฟข้างทางนะ จากบ้านไปร้านขนมประมาณ 300-400 เมตรได้ ขาไปโอเคค่ะ
ขากลับเราเจอตาแก่ปั่นจักรยานจีนเก่าๆ รู้จักไหมค่ะจักรยานสมัยก่อนอ่ะ เราเห็นเค้าปั่นมา แสงไฟรถก็สาดเห็นเค้านะ
แต่แบบเหมือนมีหมอกบางๆ หยังกะในหนัง ด้วยความห้าว บิดค่ะ บิดตาม จะทันแล้วๆ หัวเราะกันคิกคักๆ แต่ก้อแซงไม่ได้สักที
จนตาที่ปั่นจักรยานเลี้ยวซ้ายตรงมุมศาล เค้าเลี้ยวปุบ เราเลี้ยวตาม จังหวะนั้นไม่เห็นจักรยานแล้ว
มองตรงไปอีกทีเห็นคนปั่นจักรยานอยู่ตรงเมรุซึ่งห่างออกไปประมาณ 100 เมตรได้ ไม่มีทางที่จะปั่นเร็วขนาดนั้นแน่นอน
ช็อคค่ะ ทั้งเราทั้งลูกพี่ลูกน้อง เราบิด ตรงดิ่งกลับบ้าน ขึ้นนอน ไม่พูดไม่จา น้ำไม่อาบ ไม่คุยกันสามวันอ่ะ คือกลัวมาก
พอวันที่สี่ก็มาถามกันว่าเห็นเหมือนกันไหม มันบอกว่าเห็นเหมือนกัน สรุปนี้โดนผีหลอกหรอเนี่ย (เชื่อว่ามันมาอ่านต้องรู้แน่เป็นเรามาเล่า)
หลังจากนั้นก็เจอเล็กๆน้อยๆ ข้ามไปตอนมัธยมค่ะ
ช่วงประมาณ ม.4 จขกท. เป็นอิสุกอิใสตอนนั้นยังไม่รู้ตัว พอมีไข้ ตัวร้อนก็ขออาจารย์ไปนอนห้องพยาบาล
ซึ่งห้องพยาบาลเนี่ยอยู่ตึกเก่าไม่มีการเรียนการสอน ตึกนี้ส่วนมากใช้เก็บของกับเรียนพละบางคาบเท่านั้น
ตอนนั้นเรา (ขอแทนตัวเองว่าเราดีกว่าเนอะ) ก็หลับไปล่ะ สักพักรู้สึกอยากลืมตา แต่ลืมตาไม่ได้ เอ้าเห้ย
เราก็พยายามค่ะ ฝืนจนรู้สึกปากสั่น ไม่รู้ว่าจริงสั่นไหม แล้วเราก็ได้ยินเสียง ซ่า เบาๆ แล้วค่อย ดังขึ้น ซ่า
เหมือนทีวีไม่มีสัณญาณอ่ะ ดังขึ้นๆๆๆๆ แล้วก้อมีเสียงผู้หญิงพูดว่า “เท่าหรายครานักเรียน” แบบยืดๆเสียงเย็นมาก
ตอนนั้นกลัวสุดๆ พยายามดิ้นๆ ให้ตื่น จนสุดท้ายเราลุกขึ้นได้ แบบดีใจมาก แต่หางตาดันเห็นมือที่ห้อยข้างเตียง
หันไปมอง ชิ หาย แล้ว นั่น กรูนี่หว่า เรามองเห็นตัวเองนอนอยู่ที่เตียงค่ะ ตกใจกลัวสุดๆ ร้องไห้ นึกว่าตัวตาย
แต่ตอนนั้นสัญชาตญาณบอกต้องนอนลงไปทับตัวเอง เข้าร่างนะ เราก็ล้มตัวนอน แบบเอาให้ตรงทุกส่วนในร่างกายมากที่สุด นิ้วต้องตรงนะ
คือพยายามมาก จนรู้สึกวูบบบบบบเหมือนตกเหวอ่ะ ตอนนั้นเพราะอาจารย์เอาไม้มาตีๆที่เราเบาๆปลุกให้ตื่น
เค้าบอกนอนตั้งแต่บ่ายนี้เลิกเรียนแล้ว ตื่นกลับบ้าน เราตื่นขึ้นได้ ยกมือไหว้อาจารย์เลยค่ะ อาจารย์เค้าก็งงๆ
แล้วก็เดินออกไป เหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้เราเห็นอะไรๆที่คนอื่นไม่ค่อยเห็นชัดขึ้นกว่าเดิม