ปู่ย่าผมมีร้านโชว์ห่วย และมีหลานหกคน
แต่ผมเป็นหลานเดียวที่ไปช่วยปู่ย่าขายของ วิ่งซื้อข้าว ซื้อของ
คือเรียกว่ามีอะไรที่เป็นแรงงาน หรือต้องไปไหนทำอะไรตั้งแต่ขายของ เอาเงินไปจ่ายค่าไฟ เอากระบอกฉี่ของปู่ไปทิ้ง เปิดร้านปิดร้าน เอาของเข้าตู้เย็น ขายบุหรี่เหล้าเบียร์ผมทำหมด
ตั้งแต่ผมเรียนมัธยม จนเรียนจบระดับอุดมศึกษา

ถึงแม้จะไปเพราะพ่อบังคับ
แต่ผมก็รู้สึกว่า ผมเป็นหลานคนเดียวที่กตัญญูที่สุด
และก็ผมหวังว่าสิ่งนี้จะช่วยผมให้มีชีวิตเจริญ แต่ปล่าวเลยเพราะถ้าเทียบกันแล้วชีวิตผมแย่ที่สุดในบรรดาหลานหกคน
กับพ่อแม่ ถ้าเทียบกันแล้วผมก็กตัญญูมากที่สุด
ช่วยงานบ้าน ล้างจานทิ้งขยะประจำ กวาดถูบ้าง
ค่าน้ำไฟ กับข้าวก็จ่ายตลอด
แต่ชีวิตผมก็แย่กว่าอีกคนอยู่ดี

ตอนนี้ปู่ย่าเสียหมดแล้วเขาก็ให้ทุกอย่างแก่ลูกเขา
ซึ่งตรงนี้ผมไม่ได้คิดหวังตั้งแต่แรก
แต่หวังว่าการที่ผมกตัญญชีวิตผมน่าจะเจริญที่สุดในหลานทั้งหมดหรือเปล่า
เช่นทำมาค้าขึ้น หางานได้ง่ายๆ มีคนช่วยเหลือ อะไีรทำนองนี้
แต่ปล่าวเลยผมจนที่สุดในหลานๆ
ผมหางานยากมาก ทำงานก็ไม่มีใครยื่นมือมาช่วย
ต้องเหนื่อยกว่าเพื่อนตลอด

ก็เลยสงสัยในเรื่องความกตัญญูครับ
ตกลงแล้วมันยังไงกันแน่