สวัสดีคะ ขอแนะนำตัวเองก่อนนะ ขอนามสมมุตว่าชื่อมดนะค่ะ กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกที่คิดอยู่นานว่าจะเล่าดีไหม แต่ตัดสินใจแล้วว่าจะมาเล่าสู่กันฟังคะ เรื่องราวทั้งหมดต้องบอกเลยว่าเป็นเรื่องจริงทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับตัวเองและครอบครัวที่ผ่านมาแล้ว4ปีจะ5ปี อาจจะจำไม่ได้หมดแต่จะพยายามเขียนให้ครบทั้งหมดผิดพลาดในภาษาไทยประการใดขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ......
มาเริ่มกันนะคะ เรื่องเกิดที่จังหวัดอยุธยาตอนนั้นมดอยู่ชั้นม.3คะ ครอบครัวได้คิดจะทำการค้าขายโดยการขายก๋วยเตี๋ยวพี่สาวก็เลยไปหาที่ที่จะขายจนได้ไปเจอตึก3ชั้นครึ่ง และตกลงเช่าที่ตรงนั้น ขอเล่าพื้นที่ร้านนะ เป็นตึกติดๆกันหลายๆตึกแต่เราอยู่ตึกแรกแล้วมีพื้นที่ข้างตึกและข้างหน้าเยอะมีพนักงานโรงงานเยอะมากและเป็นหมู่บ้านพื้นที่ฃุมชนเลยก็ว่าได้จึงเหมาะกับการขายของกินมาก วันแรกที่ไปดูและทำความสะอาด เปิดประตูขึ้นเท่านั้นแหละเย็นมากก เย็นสันหลังสุดๆ รู้สึกได้ครั้งแรกเลยว่าที่นี้ไม่ธรรมดาแน่ๆไม่ค่อยสบายใจเลย แต่ด้วยความที่มากับแม่เราจะอยู่นิ่งเฉยไม่ได้ก็ต้องมาช่วยเขาทำความสะอาด เผอิญแม่บอก'มดขึ้นไปทำชั้น2กับ3นะแม่กลัวขึ้นไม่ไหว' งานเข้าสิฉันไม่ไปทำก็ไม่ได้สงสารแม่อีก เราเลยตัดสิ้นใจขึ้นไป ระหว่างขึ้นไประแวงไปใจจะขาด รีบๆทำรีบๆลงพอทำเสร็จเลยจะล้างห้องน้ำ (ทุกชั้นจะมีห้องน้ำ1ห้องเว้นแต่ชั้นครึ่ง)ล้างทุกห้องแต่ทว่า ห้องชั้น2รู้สึกแปลกๆ แปลกมากความรู้สึกเหมือนเราไม่ได้อยู่คนเดียวแต่คิดแค่ว่าคงเป็นเจ้าที่ เราเลยพูดในใจว่า"หนูมาดีนะ หนูมาทำมาค้าขายจะทำแต่สิ่งดีๆกับที่แห่งนี้นะคะ' แต่ความรู้สึกก็ไม่ได้น้อยลงหรือหายไปเลย จนทำเสร็จอะไรเสร๊จกลับบ้านเรา แต่หลังจากนั้นเวลาเขาย้ายของหรือมาทำร้านใหม่เราไม่ได้มาเพราะเราเรียนกลับไปนอนบ้านทุกวัน จนเปิดขายเราเลยมาอยู่ที่ตึกนี้ เพราะมันไกล้โรงเรียนมากกว่าบ้าน
วันแรกที่มานอน ก้นอนชั้นล่างสุดนอนกับพ่อและแม่ส่วนชั้น2พี่สาวนอนแต่เขาเป็นคนจิตแข็งส่วนชั้น3ก็ว่างเปล่าก็ไม่ได้เจออะไรแต่เวลาจะทำอะไรก็แล้วแต่ที่ตึกแห่งนี้จะรู้สึกเหมือนมีคนมองตลอดแล้วบ่อยมาก จนเราชวนครอบครัวเพื่อนสนิทเรามาเล่นด้วยก็มีแม่เพื่อน และก็เพื่อนเรา ขอนิรนามชื่อเพื่อนว่า ดานะ ดาก็ไปๆมาๆกับที่ร้านบ่อยนอนมั้งไม่นอนมั้ง จนวันนึงเราถามดาว่ารู้สึกแบบที่เรารู้สึกบ้างไหม ดาบอกรู้สึกตั้งนานแล้วตั้งแต่มาครั้งแรก แต่เรา2คนก็ไม่พูดถึงเรื่องนี้อีกมาเป็นเดือน2เดือน จนพักหลังๆ รุ่นพี่และเพื่อนเราพอรู้ว่าเราขายก๋วยเตี๋ยวปิดดึกก็จะแวะมาอุดหนุนและช่วยงานที่ร้านและที่ร้านก็จะกลายเป็นที่นัดเจอของในหมู่เพื่อน มีอยู่คืนนึงเพื่อนก็มารวมกันอยู่ที่ร้านเป็นเรื่องปกติแต่ว่าปิดร้านดึกจนเข้าไปตี1แล้วเลยบอกให้พ่อแม่กับพี่สาวแล้วก็หลานไปนอนกันก่อนเลยเดี๋ยวเก็บกันเอง พอนั่งกันสักพักก็มีพี่ชายในกลุ่มออกไปฉี่แล้วหงายหน้าขึ้นเขาก็รีบวิ่งเขามาในกลุ่มแล้วบอกว่าพี่เจอดีแล้วว่ะ เราก้ถามว่าเห็นอะไร เขาบอกเห็นผู้หญิงชุดขาวผิวขาวผมประมานหน้าท้องยื่นอยู่ตรงดาดฟ้า แต่ก็ไม่มีใครเชื่อ เพราะคิดว่าพี่แกโม้เล่นเพราะแกเป็นคนชอบแหย่ ชอบแกล้ง แต่ดูสีหน้าพี่แกเอาจริง จนคนในวงก็บอกว่างั้นมดเราเก็บร้านเหอะ เดะช่วยกัน จนเก็บร้านเสร๊จ เรากับดาก็มองหน้ากันด้วยความที่มีเหตุผลในใจอยู่แล้ว ต้องมาเจอเรื่องนี้อีก ก็กลายเป็นว่าเรากลัวกันไปเลย ก็พากันข่มตานอนกันทั้งคู่ จนผ่านไปอีก1 อาทิตยืประมานสัก5ทุ่ม กำลังจะเก็บร้าน รุ่นพี่อีกคนที่ไม่ใช่คนเดิมบิดขี้เกียจตาดันมองไปที่ดาดฟ้าก็เห็นผู้หญิงแบบเดิมที่พี่อีกคนเคยเห็นเลยหันมามองหน้ามดแล้วบอกว่าพี่ก็เจอวะแพร มดก็ขำแล้วบอกว่าอย่าตลกมดไม่เล่นด้วยหรอกนะ แต่พี่เขาบอกว่า พี่เห็นจริงๆไม่ได้ตลก เพื่อนที่อยู่ร้านวันนั้นรู้อยู่ว่าพี่คนนี้นิสัยนิ่งๆไม่เคยแกล้งใคร คิดกันเลยว่าเรื่องจริงๆแน่ๆที่เห็นก็พากันเงียบจนเก็บร้านกันเสร็จพอผ่านจากคืนนี้มาเพื่อนๆพี่ๆก็มาร้านกันน้อยคนลงไปๆแต่ก็มีมาบ้าง (เดี๋ยวมาต่อแป๊ปนึงนะ)
เรื่องของพี่สาวที่ไม่รู้จักกัน
มาเริ่มกันนะคะ เรื่องเกิดที่จังหวัดอยุธยาตอนนั้นมดอยู่ชั้นม.3คะ ครอบครัวได้คิดจะทำการค้าขายโดยการขายก๋วยเตี๋ยวพี่สาวก็เลยไปหาที่ที่จะขายจนได้ไปเจอตึก3ชั้นครึ่ง และตกลงเช่าที่ตรงนั้น ขอเล่าพื้นที่ร้านนะ เป็นตึกติดๆกันหลายๆตึกแต่เราอยู่ตึกแรกแล้วมีพื้นที่ข้างตึกและข้างหน้าเยอะมีพนักงานโรงงานเยอะมากและเป็นหมู่บ้านพื้นที่ฃุมชนเลยก็ว่าได้จึงเหมาะกับการขายของกินมาก วันแรกที่ไปดูและทำความสะอาด เปิดประตูขึ้นเท่านั้นแหละเย็นมากก เย็นสันหลังสุดๆ รู้สึกได้ครั้งแรกเลยว่าที่นี้ไม่ธรรมดาแน่ๆไม่ค่อยสบายใจเลย แต่ด้วยความที่มากับแม่เราจะอยู่นิ่งเฉยไม่ได้ก็ต้องมาช่วยเขาทำความสะอาด เผอิญแม่บอก'มดขึ้นไปทำชั้น2กับ3นะแม่กลัวขึ้นไม่ไหว' งานเข้าสิฉันไม่ไปทำก็ไม่ได้สงสารแม่อีก เราเลยตัดสิ้นใจขึ้นไป ระหว่างขึ้นไประแวงไปใจจะขาด รีบๆทำรีบๆลงพอทำเสร็จเลยจะล้างห้องน้ำ (ทุกชั้นจะมีห้องน้ำ1ห้องเว้นแต่ชั้นครึ่ง)ล้างทุกห้องแต่ทว่า ห้องชั้น2รู้สึกแปลกๆ แปลกมากความรู้สึกเหมือนเราไม่ได้อยู่คนเดียวแต่คิดแค่ว่าคงเป็นเจ้าที่ เราเลยพูดในใจว่า"หนูมาดีนะ หนูมาทำมาค้าขายจะทำแต่สิ่งดีๆกับที่แห่งนี้นะคะ' แต่ความรู้สึกก็ไม่ได้น้อยลงหรือหายไปเลย จนทำเสร็จอะไรเสร๊จกลับบ้านเรา แต่หลังจากนั้นเวลาเขาย้ายของหรือมาทำร้านใหม่เราไม่ได้มาเพราะเราเรียนกลับไปนอนบ้านทุกวัน จนเปิดขายเราเลยมาอยู่ที่ตึกนี้ เพราะมันไกล้โรงเรียนมากกว่าบ้าน
วันแรกที่มานอน ก้นอนชั้นล่างสุดนอนกับพ่อและแม่ส่วนชั้น2พี่สาวนอนแต่เขาเป็นคนจิตแข็งส่วนชั้น3ก็ว่างเปล่าก็ไม่ได้เจออะไรแต่เวลาจะทำอะไรก็แล้วแต่ที่ตึกแห่งนี้จะรู้สึกเหมือนมีคนมองตลอดแล้วบ่อยมาก จนเราชวนครอบครัวเพื่อนสนิทเรามาเล่นด้วยก็มีแม่เพื่อน และก็เพื่อนเรา ขอนิรนามชื่อเพื่อนว่า ดานะ ดาก็ไปๆมาๆกับที่ร้านบ่อยนอนมั้งไม่นอนมั้ง จนวันนึงเราถามดาว่ารู้สึกแบบที่เรารู้สึกบ้างไหม ดาบอกรู้สึกตั้งนานแล้วตั้งแต่มาครั้งแรก แต่เรา2คนก็ไม่พูดถึงเรื่องนี้อีกมาเป็นเดือน2เดือน จนพักหลังๆ รุ่นพี่และเพื่อนเราพอรู้ว่าเราขายก๋วยเตี๋ยวปิดดึกก็จะแวะมาอุดหนุนและช่วยงานที่ร้านและที่ร้านก็จะกลายเป็นที่นัดเจอของในหมู่เพื่อน มีอยู่คืนนึงเพื่อนก็มารวมกันอยู่ที่ร้านเป็นเรื่องปกติแต่ว่าปิดร้านดึกจนเข้าไปตี1แล้วเลยบอกให้พ่อแม่กับพี่สาวแล้วก็หลานไปนอนกันก่อนเลยเดี๋ยวเก็บกันเอง พอนั่งกันสักพักก็มีพี่ชายในกลุ่มออกไปฉี่แล้วหงายหน้าขึ้นเขาก็รีบวิ่งเขามาในกลุ่มแล้วบอกว่าพี่เจอดีแล้วว่ะ เราก้ถามว่าเห็นอะไร เขาบอกเห็นผู้หญิงชุดขาวผิวขาวผมประมานหน้าท้องยื่นอยู่ตรงดาดฟ้า แต่ก็ไม่มีใครเชื่อ เพราะคิดว่าพี่แกโม้เล่นเพราะแกเป็นคนชอบแหย่ ชอบแกล้ง แต่ดูสีหน้าพี่แกเอาจริง จนคนในวงก็บอกว่างั้นมดเราเก็บร้านเหอะ เดะช่วยกัน จนเก็บร้านเสร๊จ เรากับดาก็มองหน้ากันด้วยความที่มีเหตุผลในใจอยู่แล้ว ต้องมาเจอเรื่องนี้อีก ก็กลายเป็นว่าเรากลัวกันไปเลย ก็พากันข่มตานอนกันทั้งคู่ จนผ่านไปอีก1 อาทิตยืประมานสัก5ทุ่ม กำลังจะเก็บร้าน รุ่นพี่อีกคนที่ไม่ใช่คนเดิมบิดขี้เกียจตาดันมองไปที่ดาดฟ้าก็เห็นผู้หญิงแบบเดิมที่พี่อีกคนเคยเห็นเลยหันมามองหน้ามดแล้วบอกว่าพี่ก็เจอวะแพร มดก็ขำแล้วบอกว่าอย่าตลกมดไม่เล่นด้วยหรอกนะ แต่พี่เขาบอกว่า พี่เห็นจริงๆไม่ได้ตลก เพื่อนที่อยู่ร้านวันนั้นรู้อยู่ว่าพี่คนนี้นิสัยนิ่งๆไม่เคยแกล้งใคร คิดกันเลยว่าเรื่องจริงๆแน่ๆที่เห็นก็พากันเงียบจนเก็บร้านกันเสร็จพอผ่านจากคืนนี้มาเพื่อนๆพี่ๆก็มาร้านกันน้อยคนลงไปๆแต่ก็มีมาบ้าง (เดี๋ยวมาต่อแป๊ปนึงนะ)