กระทู้ขอกำลังใจ พิมพ์อะไรก็ได้ ไร้ที่พึ่ง ไม่ไหวแล้ว อยู่คนเดียว กลัวเป็นบ้า หมดศรัทธา เจ็บปวด

ตอนเด็กผมเคยโดนบูลลี่ทั้งจากเพื่อนหูดีและเพื่อนหูหนวกครับ ช่วงนั้นผมรู้สึกโดดเดี่ยวมาก ไม่มีเพื่อนคุยด้วย แต่พอเวลาผ่านไป ผมก็เรียนรู้ที่จะให้อภัยและเริ่มต้นใหม่ ตอนนี้ผมพยายามใช้ประสบการณ์เหล่านั้นเ

แบบกี่โวล์ครับ

ขอชวนเพื่อนๆทุกคนมาอ่านบทกวีจีนแปลไทยที่แต่งโดยผมกันฟรีๆครับ เป็นบทกวีไร้ฉัทลักษณ์ที่ผมคัดสรรมาบอกเล่าเกี่ยวกับชีวิตในฐานะผู้ป่วยโรคซึมเศร้าที่เคยเจ็บปวดกับโรคนี้ จนสามารถเติบโตก้าวผ่านความทรมานไปได้ท

แค่อยากให้เธอรู้ว่า มีมวลมหาชนอีกมากมาย ที่ยังรักเธอ

รักสามเศร้าเราสามคนแถมเพื่อนห้องเดียวกันด้วย🖤🤞🏻

เห็นแล้วเศร้าใจเลย