สวัสดีครับ ก่อนอื่นผมขอบอกก่อนว่าเป็นมือใหม่เพิ่งหัดเขียนกระทู้ กระทู้นี้มาจากความในใจล้วนๆ ถูกผิดยังไงขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยครับ
ปัจจุบันผมเรียนอยู่วิทยาลัยเเห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร ผมอยู่ที่นี่มาสามปีเเล้วครับ ผมขอย้อนเวลากลับไปตั้งเเต่ผมอยู่ ม. 6 นะครับ ผมเป็นคนสระบุรี เรียนอยู่ รร. ชมพูฟ้า (สีประจำ รร.) ผมได้มีเเฟนเเต่อยู่คนละ รร. ทุกเช้า-เย็น ผมไปรับไปส่งตลอด ผมขี่มอเตอร์ไซค์ไปเรียนน่ะครับ เราคบกันมาตอนเดือนเเรกสองเดือนเเรกก็ไม่มีปัญหาอะไร จบผมเริ่มจับได้ว่าเธอเเอบคุยกับคนเก่า ไม่เป็นไร ผมอภัยให้ได้ หลังจากนั้นมีเรื่องมือที่สามตลอด ประมาณ 8-9 ครั้ง เเต่ไม่ได้นัดไปเจอกันนะครับ เเค่จับได้ในเเชทเฟสรึไม่ก็ไลน์ เเต่มันไม่ร้ายเเรง ผมเลยอภัยให้มาตลอด พอผมจบ ม.6 ผมขอเเม่ดรอปเรียนต่อมหาลัยปีนึงเพื่อไปทำงาน ไม่อยากให้ท่านเหนื่อยมากผมเลยอยากเเบ่งเบาภาระ ได้ไปทำงานอยู่ร้านขายไก่ทอดที่มีผู้พันเป็นพรีเซนเตอร์ อยู่โลตัสสระบุรี ระยะเวลาตลอดหนึ่งปีที่ผมทำงาน ผมไปอยู่กินกับเเฟนผมที่บ้านทุกวัน ทุกคืน (ลืมบอกว่าเราผูกข้อไม้ข้อมือกันเเล้วนะครับ) มีทะเลาะกันบ้าง เล็กๆน้อยๆ ไม่บ่อยมากเท่าไหร่ จนผมเข้าวิทยาลัยปี 1 ผมเริ่มห่างกับเเฟน เเต่ระยะทางที่บ้านญาติผมที่ กทม. กลับไปสระบุรี มันเดินทางโดยรถไฟฟรีได้ ผมเลยหายห่วง ผมเทียวไปมา กทม.-สระบุรี ตลอดตั้งเเต่ที่ผมเริ่มเรียน ผมเดินทางกลับทุกวันศุกร์ ระยะทาง 2 ชม. ถึงสระบุรี ผมนอนบ้านเเฟนกับบ้านพ่อเเม่สลับกันสองวัน พาไปกินข้าวบ้าง ดูหนังบ้าง เเล้วเเต่อารมณ์ เเละเดินทางเข้า กทม. วันอาทิตย์ ผมทำอย่างงี้มาตลอดจนถึงทุกวันนี้ คงทำให้เเฟนผมเริ่มเบื่อ เรื่องที่ผมจับได้ร้ายเเรงที่สุดคือเมื่อหลังสงกรานต์ปีที่เเล้ว ตอนนั้นผมอยู่ที่ กทม. ผมนึกยังไงไม่รู้เเฮกเข้ารหัสเฟสเเฟนผมทั้งๆที่ผมไม่ได้เข้ามานานมากตั้งเเต่ปีเเรกที่ผมไว้ใจ ผมไม่ขอเช็คอะไรอีก ตอนนั้นผมเช็คผมเห็นเเชทนึง เเฟนผมคุยกับเพื่อนร่วมงานเเต่อยู่คนละเเผนก มันอยู่เครื่องครัว ส่วนเเฟนผมทำอยู่เเผนกตุ๊กตา (ปัจจุบันเเฟนผมทำร้านทองห้างนั้นล่ะครับ) ผมเห็นเเชทที่คุยกันเกินเพื่อน ไล่ๆดูขึ้นไปเรื่อยๆ ไปเจอเเชทที่เเฟนผมชวนมันบอกให้ไปโรงเเรม ตอนนั้นในเเชทเวลาประมาณสี่ทุ่มกว่า พอนัดเเนะห้องเสร็จ เเชทเงียบไป โผล่อีกทีตอนห้าทุ่มกว่า เเฟนผมถามมันว่าถึงบ้านหรือยัง ผมเห็นเเค่นั้นผมรีบปิดโน๊ตบุ๊ค คว้ากระเป๋าตังค์ โทรศัพท์ ละรีบนั่งวินไปหมอชิตดิ่งกลับสระบุรีอย่างด่วน ณ ตอนนั้นในหัวผมตีกันไปหมด ไม่รู้จะไล่เรียงยังไงก่อนดี น้ำตาไหลไม่หยุด ร้องไห้ ผมกลับไปถามว่าทำไมทำเเบบนี้ ไม่รักกันเเล้วหรอ เธอบอกคำตอบเดียวคือไม่รัก มันเป็นความโง่ของผมที่ยังรักอยู่ ผมคุกเข่าขอร้องให้เลิกกับมัน จนผมถามเเฟนผมว่าคุยกับมันนานรึยัง เเฟนผมบอกคุยกันนานเเล้ว ละค่อยนัด... ณ วันนั้น ทั้งๆที่ผมอยู่ในห้องเเฟน โทรศัพท์ผมก็ยังล๊อคอินเฟสเเฟนผมอยู่ ผมเห็นเเฟนผมคุยกับมันตลอด ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งร้องไห้ จนผมนัดไอนั่นมาเจอ เเล้วผมบอกกับมัน ขอมันว่าอย่ามายุ่งอีก เพราะผมผูกกันเเล้ว เเล้วผมจะไม่เอาเรื่อง (จริงๆอยากซัดมันมากเเต่คิดถึงอนาคต) มันก็เลิกยุ่ง พอหลังจากนั้นระยะเวลาผ่านไปผมพยายามใส่ใจเเฟนผมให้มากกว่าเดิม เพื่อที่ว่าเธอจะไม่ทำอีก หลังจากนั้นมีเรื่องทะเลาะกันตลอด เเรงบ้าง ไม่เเรงบ้าง เเต่ก็ดูเหมือนรักกันดี จนเมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา ผมไปกินเบียร์กับเพื่อนโดยที่ไม่ได้บอกเธอ (ผมไม่สูบบุหรี่ไม่กินเหล้านะครับ เบียร์นานๆทีเดือนละหน) ผมกลัวเธอมาอาละวาดถึงร้าน เลยไม่บอก จนคืนนั้นผมกลับไปถึงห้องเเฟนเกือบตีสี่ เธอร้องไห้โฮ ด่าผม ตบ ตีผม ไล่ผมออกจากบ้าน ผมพยายามง้อ กอด ทุกอย่างที่จะทำได้ เเต่เธอไม่ยอม จะเลิกอย่างเดียว เเละด้วยความเมาผมเลยขี่รถกลับบ้านไปนอนบ้านผม (ก่อนหน้านั้นสามวันผมดูในโทรศัทพ์เเฟนผมเจอรูปมันเเละเเชทในไลน์ถูกล้างทั้งหมดเเต่มีเพื่อนเป็นมันเขียน พี่ นำหน้า) หลังจากนั้นจนถึงวันนี้ผมก็ติดต่อเธอไม่ได้อีกเลย เธอบล๊อคผมทุกทาง ผมติดต่อไม่ได้ ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์จะทำอะไรเลยครับ 19 มีนานี้จะครบรอบ 5 ปี ผมยอมรับว่าผมมีเจ้าชู้บ้าง เเต่กล้าพูดเลยว่า ตั้งเเต่ผมมีเเฟน ผมผ่านเเฟนผมเเค่คนเดียว T^T ทำอะไรไม่ได้เเล้วครับตอนนี้...
ประสบการณ์ความรัก 5 ปี อวสานเพราะเปิดห้องคืนเดียว T^T
ปัจจุบันผมเรียนอยู่วิทยาลัยเเห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร ผมอยู่ที่นี่มาสามปีเเล้วครับ ผมขอย้อนเวลากลับไปตั้งเเต่ผมอยู่ ม. 6 นะครับ ผมเป็นคนสระบุรี เรียนอยู่ รร. ชมพูฟ้า (สีประจำ รร.) ผมได้มีเเฟนเเต่อยู่คนละ รร. ทุกเช้า-เย็น ผมไปรับไปส่งตลอด ผมขี่มอเตอร์ไซค์ไปเรียนน่ะครับ เราคบกันมาตอนเดือนเเรกสองเดือนเเรกก็ไม่มีปัญหาอะไร จบผมเริ่มจับได้ว่าเธอเเอบคุยกับคนเก่า ไม่เป็นไร ผมอภัยให้ได้ หลังจากนั้นมีเรื่องมือที่สามตลอด ประมาณ 8-9 ครั้ง เเต่ไม่ได้นัดไปเจอกันนะครับ เเค่จับได้ในเเชทเฟสรึไม่ก็ไลน์ เเต่มันไม่ร้ายเเรง ผมเลยอภัยให้มาตลอด พอผมจบ ม.6 ผมขอเเม่ดรอปเรียนต่อมหาลัยปีนึงเพื่อไปทำงาน ไม่อยากให้ท่านเหนื่อยมากผมเลยอยากเเบ่งเบาภาระ ได้ไปทำงานอยู่ร้านขายไก่ทอดที่มีผู้พันเป็นพรีเซนเตอร์ อยู่โลตัสสระบุรี ระยะเวลาตลอดหนึ่งปีที่ผมทำงาน ผมไปอยู่กินกับเเฟนผมที่บ้านทุกวัน ทุกคืน (ลืมบอกว่าเราผูกข้อไม้ข้อมือกันเเล้วนะครับ) มีทะเลาะกันบ้าง เล็กๆน้อยๆ ไม่บ่อยมากเท่าไหร่ จนผมเข้าวิทยาลัยปี 1 ผมเริ่มห่างกับเเฟน เเต่ระยะทางที่บ้านญาติผมที่ กทม. กลับไปสระบุรี มันเดินทางโดยรถไฟฟรีได้ ผมเลยหายห่วง ผมเทียวไปมา กทม.-สระบุรี ตลอดตั้งเเต่ที่ผมเริ่มเรียน ผมเดินทางกลับทุกวันศุกร์ ระยะทาง 2 ชม. ถึงสระบุรี ผมนอนบ้านเเฟนกับบ้านพ่อเเม่สลับกันสองวัน พาไปกินข้าวบ้าง ดูหนังบ้าง เเล้วเเต่อารมณ์ เเละเดินทางเข้า กทม. วันอาทิตย์ ผมทำอย่างงี้มาตลอดจนถึงทุกวันนี้ คงทำให้เเฟนผมเริ่มเบื่อ เรื่องที่ผมจับได้ร้ายเเรงที่สุดคือเมื่อหลังสงกรานต์ปีที่เเล้ว ตอนนั้นผมอยู่ที่ กทม. ผมนึกยังไงไม่รู้เเฮกเข้ารหัสเฟสเเฟนผมทั้งๆที่ผมไม่ได้เข้ามานานมากตั้งเเต่ปีเเรกที่ผมไว้ใจ ผมไม่ขอเช็คอะไรอีก ตอนนั้นผมเช็คผมเห็นเเชทนึง เเฟนผมคุยกับเพื่อนร่วมงานเเต่อยู่คนละเเผนก มันอยู่เครื่องครัว ส่วนเเฟนผมทำอยู่เเผนกตุ๊กตา (ปัจจุบันเเฟนผมทำร้านทองห้างนั้นล่ะครับ) ผมเห็นเเชทที่คุยกันเกินเพื่อน ไล่ๆดูขึ้นไปเรื่อยๆ ไปเจอเเชทที่เเฟนผมชวนมันบอกให้ไปโรงเเรม ตอนนั้นในเเชทเวลาประมาณสี่ทุ่มกว่า พอนัดเเนะห้องเสร็จ เเชทเงียบไป โผล่อีกทีตอนห้าทุ่มกว่า เเฟนผมถามมันว่าถึงบ้านหรือยัง ผมเห็นเเค่นั้นผมรีบปิดโน๊ตบุ๊ค คว้ากระเป๋าตังค์ โทรศัพท์ ละรีบนั่งวินไปหมอชิตดิ่งกลับสระบุรีอย่างด่วน ณ ตอนนั้นในหัวผมตีกันไปหมด ไม่รู้จะไล่เรียงยังไงก่อนดี น้ำตาไหลไม่หยุด ร้องไห้ ผมกลับไปถามว่าทำไมทำเเบบนี้ ไม่รักกันเเล้วหรอ เธอบอกคำตอบเดียวคือไม่รัก มันเป็นความโง่ของผมที่ยังรักอยู่ ผมคุกเข่าขอร้องให้เลิกกับมัน จนผมถามเเฟนผมว่าคุยกับมันนานรึยัง เเฟนผมบอกคุยกันนานเเล้ว ละค่อยนัด... ณ วันนั้น ทั้งๆที่ผมอยู่ในห้องเเฟน โทรศัพท์ผมก็ยังล๊อคอินเฟสเเฟนผมอยู่ ผมเห็นเเฟนผมคุยกับมันตลอด ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งร้องไห้ จนผมนัดไอนั่นมาเจอ เเล้วผมบอกกับมัน ขอมันว่าอย่ามายุ่งอีก เพราะผมผูกกันเเล้ว เเล้วผมจะไม่เอาเรื่อง (จริงๆอยากซัดมันมากเเต่คิดถึงอนาคต) มันก็เลิกยุ่ง พอหลังจากนั้นระยะเวลาผ่านไปผมพยายามใส่ใจเเฟนผมให้มากกว่าเดิม เพื่อที่ว่าเธอจะไม่ทำอีก หลังจากนั้นมีเรื่องทะเลาะกันตลอด เเรงบ้าง ไม่เเรงบ้าง เเต่ก็ดูเหมือนรักกันดี จนเมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา ผมไปกินเบียร์กับเพื่อนโดยที่ไม่ได้บอกเธอ (ผมไม่สูบบุหรี่ไม่กินเหล้านะครับ เบียร์นานๆทีเดือนละหน) ผมกลัวเธอมาอาละวาดถึงร้าน เลยไม่บอก จนคืนนั้นผมกลับไปถึงห้องเเฟนเกือบตีสี่ เธอร้องไห้โฮ ด่าผม ตบ ตีผม ไล่ผมออกจากบ้าน ผมพยายามง้อ กอด ทุกอย่างที่จะทำได้ เเต่เธอไม่ยอม จะเลิกอย่างเดียว เเละด้วยความเมาผมเลยขี่รถกลับบ้านไปนอนบ้านผม (ก่อนหน้านั้นสามวันผมดูในโทรศัทพ์เเฟนผมเจอรูปมันเเละเเชทในไลน์ถูกล้างทั้งหมดเเต่มีเพื่อนเป็นมันเขียน พี่ นำหน้า) หลังจากนั้นจนถึงวันนี้ผมก็ติดต่อเธอไม่ได้อีกเลย เธอบล๊อคผมทุกทาง ผมติดต่อไม่ได้ ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์จะทำอะไรเลยครับ 19 มีนานี้จะครบรอบ 5 ปี ผมยอมรับว่าผมมีเจ้าชู้บ้าง เเต่กล้าพูดเลยว่า ตั้งเเต่ผมมีเเฟน ผมผ่านเเฟนผมเเค่คนเดียว T^T ทำอะไรไม่ได้เเล้วครับตอนนี้...