สวัสดีทุกท่านที่เข้ามาอ่านกระทู้ของผมนะครับ คือผมรักผู้หญิงมาก ดูเเลใส่ใจเธอมาตลอด จนเราสองคนได้มาคบกัน ซึ่งเค้ามีอายุมากกว่าผม2ปีครับ ผมรักเค้ามากๆ ดูเเลเทคเเคร์เค้ามาตลอด ผมไม่เคยที่จะไม่คิดถึงเค้าเลยครับ ผมคิดถึงเค้าทุกวินาที ถ้าเป็นไปได้อยากอยู่กับเขาตลอดเวลาเลย ผมรักเค้าจนไม่รู้จะรักยังไงเเล้วครับ เเต่เเฟนผมเค้าไม่ค่อยเป็นคนเเสดงออกครับ ผมบอกว่าทำไมไม่บอกรักกันบ้างทั้งๆที่ผมบอกรักเค้าทุกวันครับ กินข้าวยัง? อาบน้ำยัง?
ดูเเลตัวเองนะ ผมเป็นคนตั้งคำถามตลอดครับ เเต่ผมไม่คิดมาก คิดว่าเป็นไลฟ์สไตล์ของเค้า จนมาวันหนึ่งวันที่ไม่น่าจะมาถึงก็มาถึงจนได้ เราคบกันมา6เดือน
เเล้ววันรุ่งขึ้นผมถามเค้าว่าเป็นไร เค้าก็บอกว่าไม่เป็นอะไร ทั้งๆที่สีหน้าของเค้าเเสดงอาการไม่พอใจอย่างมาก ผมเลยถามเค้าอีกว่าเป็นไร เค้าก็ยังบอกอีกว่าไม่เป็นไร ไม่มีอะไร ในใจลึกๆผมคิดไว้เเล้วว่าเค้าคงจะไม่พูดคำนั้นออกมานะ เเละผมก้ตัดสินใจถามเค้าอีกครั้งว่า "เป็นไร ต้องมีอะไรเเน่ๆ เบื่อกูหรอ"
ผมพูดพรางทีเล่นทีจริง เเล้วเค้าก็เงียบไม่พุดอะไร เหมือนเค้าคิดอะไรอยู่ในหัว ผมบอกว่าไม่ต้องคิดเเล้ว คิดอะไรก็พุดออกมาเเบบนั้นเเหละ ทันไดนั้นเค้าก็พูดออกมาว่า "เออ กูเบื่อว่ะ จู้จี้จุกจิกกูมากเกินไป จนกูไม่เป็นตัวของตัวเอง กูจะทำอะไรๆก็ไม่สะดวก เเรกๆก็ดีนะเเต่หลังๆมาเซ้าซี้กูมากเกินไป กูอยากเป็นเหมือนคนอื่นบ้าง เราว่าเราห่างกันซักพักเหอะ " ทันไดนั้นน้ำใสๆก้ไหลออกตามาอย่างช้าๆ ผมทรุดตัวลงกับพื้นอย่างรวดเร็ว ตอนนั้นผมไม่มีเรี่ยวเเรงที่จะทำอะไรเลย ผมถามเค้าว่า"กูทำอย่างงี้ก็เพราะว่ารักนะ ทำไปทุกอย่างก็เพราะ กูไม่เข้าใจทำไมทำเเบบนี้ กูรักมากขนาดนี้ไม่เห็นใจกูบ้างเลยหรอ กูรักนะกูขอเหอะ ถ้าไปเเล้วกูจะอยู่ยังไง" ผมรู้ว่าคำว่าห่างกันซักพักคือคำที่เจ็บที่สุดของคนที่มีเเฟน มันเป็นการบอกเเทนการบอกเลิก เเล้วเค้าก็บอกว่า"ต้องอยู่ได้โดยไม่มีกู กูก็รักนะกูถึงไม่อยากคบต่อไปไง คบกันไปก้ขมขื่นเปล่าๆ กูไม่มีความสุข ก็ไม่มีความสุข เราว่าเราเลิกกันเหอะนะ" น้ำตาของผมไหลออกมาไม่หยุดไม่หย่อนจนเรา2คนเดินจากกัน ผมไม่อะไรจะพูดเเล้วครับ พูดไม่ออกมันมืดหมด จนถึงวันนี้เวลาผ่านไปเกือบ1เดือนผมก็ยังคิดถึงเค้าอยู่ทุกวินาที ไม่มีวินาทีไหนที่จะไม่คิดถึงเค้า ผมจะรอผู้หญิงที่ผมรักที่สุดอยู่ ตรงนี้ ผมจะไม่ไปไหนจนกว่าจะหยุดรักเเละสามารถลืมผู้หญิงคนนี้ได้ ผมยังเป็นห่วงเค้าอยู่ตลอดเวลา เค้าจะทำอะไรอยู่ เค้าจะสบายดีไหม เค้าจะมีคนคุยอยู่รึเปล่า เเละที่สำคัญ เค้าจะยังคิดถึงผมอยู่รึเปล่า?
ผมอยากจะถามว่าผมควรรอผู้หญิงคนนี้อีกไหมครับ เเล้วผมควรวางตังยังไงครับ? ช่วยคิดหน่อยครับ?
ให้เธอหมดใจ เเต่เธอกลับไม่สนใจใยดี ควรทำยังไงดีครับ?
ดูเเลตัวเองนะ ผมเป็นคนตั้งคำถามตลอดครับ เเต่ผมไม่คิดมาก คิดว่าเป็นไลฟ์สไตล์ของเค้า จนมาวันหนึ่งวันที่ไม่น่าจะมาถึงก็มาถึงจนได้ เราคบกันมา6เดือน
เเล้ววันรุ่งขึ้นผมถามเค้าว่าเป็นไร เค้าก็บอกว่าไม่เป็นอะไร ทั้งๆที่สีหน้าของเค้าเเสดงอาการไม่พอใจอย่างมาก ผมเลยถามเค้าอีกว่าเป็นไร เค้าก็ยังบอกอีกว่าไม่เป็นไร ไม่มีอะไร ในใจลึกๆผมคิดไว้เเล้วว่าเค้าคงจะไม่พูดคำนั้นออกมานะ เเละผมก้ตัดสินใจถามเค้าอีกครั้งว่า "เป็นไร ต้องมีอะไรเเน่ๆ เบื่อกูหรอ"
ผมพูดพรางทีเล่นทีจริง เเล้วเค้าก็เงียบไม่พุดอะไร เหมือนเค้าคิดอะไรอยู่ในหัว ผมบอกว่าไม่ต้องคิดเเล้ว คิดอะไรก็พุดออกมาเเบบนั้นเเหละ ทันไดนั้นเค้าก็พูดออกมาว่า "เออ กูเบื่อว่ะ จู้จี้จุกจิกกูมากเกินไป จนกูไม่เป็นตัวของตัวเอง กูจะทำอะไรๆก็ไม่สะดวก เเรกๆก็ดีนะเเต่หลังๆมาเซ้าซี้กูมากเกินไป กูอยากเป็นเหมือนคนอื่นบ้าง เราว่าเราห่างกันซักพักเหอะ " ทันไดนั้นน้ำใสๆก้ไหลออกตามาอย่างช้าๆ ผมทรุดตัวลงกับพื้นอย่างรวดเร็ว ตอนนั้นผมไม่มีเรี่ยวเเรงที่จะทำอะไรเลย ผมถามเค้าว่า"กูทำอย่างงี้ก็เพราะว่ารักนะ ทำไปทุกอย่างก็เพราะ กูไม่เข้าใจทำไมทำเเบบนี้ กูรักมากขนาดนี้ไม่เห็นใจกูบ้างเลยหรอ กูรักนะกูขอเหอะ ถ้าไปเเล้วกูจะอยู่ยังไง" ผมรู้ว่าคำว่าห่างกันซักพักคือคำที่เจ็บที่สุดของคนที่มีเเฟน มันเป็นการบอกเเทนการบอกเลิก เเล้วเค้าก็บอกว่า"ต้องอยู่ได้โดยไม่มีกู กูก็รักนะกูถึงไม่อยากคบต่อไปไง คบกันไปก้ขมขื่นเปล่าๆ กูไม่มีความสุข ก็ไม่มีความสุข เราว่าเราเลิกกันเหอะนะ" น้ำตาของผมไหลออกมาไม่หยุดไม่หย่อนจนเรา2คนเดินจากกัน ผมไม่อะไรจะพูดเเล้วครับ พูดไม่ออกมันมืดหมด จนถึงวันนี้เวลาผ่านไปเกือบ1เดือนผมก็ยังคิดถึงเค้าอยู่ทุกวินาที ไม่มีวินาทีไหนที่จะไม่คิดถึงเค้า ผมจะรอผู้หญิงที่ผมรักที่สุดอยู่ ตรงนี้ ผมจะไม่ไปไหนจนกว่าจะหยุดรักเเละสามารถลืมผู้หญิงคนนี้ได้ ผมยังเป็นห่วงเค้าอยู่ตลอดเวลา เค้าจะทำอะไรอยู่ เค้าจะสบายดีไหม เค้าจะมีคนคุยอยู่รึเปล่า เเละที่สำคัญ เค้าจะยังคิดถึงผมอยู่รึเปล่า?
ผมอยากจะถามว่าผมควรรอผู้หญิงคนนี้อีกไหมครับ เเล้วผมควรวางตังยังไงครับ? ช่วยคิดหน่อยครับ?