*~.คร่ำคร่า.~*

๏ สองมือ ที่สร้างโลก
บัดนี้โศก แล้วหนอ รอร่วงถม
ฝ่าหนาวร้อน ฝ่าฝน ด้นแรงลม
ผืนแดดห่ม รุมเผา จนเก่ากาย

๏ เคยเข้มแข็ง แรงร่าง สร้างทุกสิ่ง
ทุ่มความหวัง ตั้งจริง สู่เป้าหมาย
แล้วแล้วเล่า เฝ้าโหม โถมชาญชาย
หวังสบาย ไร้ทุกข์ พบสุขจริง

๏ ความหวังเคย รุ่งเรือง อยู่เบื้องหน้า
ครั้นชรา โรมรุก ใกล้ถูกปิ้ง
แสงรุ่งเรือง ที่ตั้ง หวังพึ่งพิง
เผลอครู่ทิ้ง หลงแล แต่เมื่อไร

๏ แสงกลับอยู่ เบื้องหลัง ตั้งสง่า
ขณะที่ ร่างชรา ล่วงสมัย
หวังที่หวัง เคยหา ว่าแสนไกล
กลับเลยไป อยู่เบื้องหลัง ครั้งชรา

๏ ขณะที่ ทุกวัน ขันธ์ถดถอย
มีแต่ร่อย หรอลู่ สู่เบื้องหน้า
มีแต่ความ มืดมน ป่นกายา
มีแต่ล้า รุมรุก อยู่ทุกวัน

๏ แม้หนังมือ เหี่ยวคล้ำ จักต่ำค่า
หากชีวา อยู่ยั้ง จะสร้างสรรค์
หากยังมี เรี่ยวแรง จะแบ่งปัน
ตราบถึงวัน สุดท้าย ในแผ่นดิน ๚๛

๐๙ มีนาคม ๒๕๖๐