สวัสดีค่ะ เพื่อนๆพี่ๆชาวพันทิป คือจขกท.เครียดมากเลย ไม่รู้จะบอกใครดีเพราะเพื่อนก็ไม่มี
คือตามที่บอกเลยค่ะ จขกท.โดนเพื่อนๆในรุ่นกับรุ่นพี่แบนเพราะ
ก่อนหน้านี้ค่ะ ที่คณะมีกิจกรรมค่ายแนะแนววิชาการให้น้อง ม.ปลาย
แล้วจขกท.ก็เป็นสตาฟในงานนั้น งานนั้นเป็นงานแรกของจขกท.ค่ะ
ทำให้งานอาจจะไม่เรียบร้อยบ้าง พลาดบ้าง คิดไม่รอบคอบบ้าง
จขกท.รับผิดแต่โดยดีค่ะ
ปัญหาใดเกิด เราแก้
เรารู้สึกว่างานนั้นเราพลาดไปบ้างก็จริงตามประสามนุษย์
แต่เราก็ภูมิใจ เพราะเรารู้สึกเราเต็มที่กับงานมากค่ะ
เหนื่อยมาก รับงานประสานจากพวกเพื่อนๆที่เป็นตำแหน่งสูงกว่าเรา
ดีใจสุด
แต่ก็เท่านั้น... คนเรามักจะจำความผิดของคนอื่นค่ะ
เมื่อจบงานนั้นจขกท.ก็เรียนรู้ความผิดพลาดจากงานนั้น แล้วพร้อมจะเดินหน้าต่อ
โดยที่ไม่รู้เลยค่ะ ว่าเพื่อนๆกลุ่มคนทำงานเค้าไม่ได้จบแค่นั้น
งานคณะครั้งถัดไปคืองานวาเลนไทน์ค่ะ
ด้วยความรักทำงาน อยากเรียนรู้ อยากพัฒนาเติบโต
แน่นอน จขกท.ก็เข้าไปทำอีกค่ะ
คราวนี้จขกท.เรียนรู้ละ ตั้งทีม นัดประชุม หาของ ซื้อของ
นัดเพื่อนๆในทีมมาช่วยกันทำงานถึงดึกดื่น
เราก็รู้สึกอีกนะคะ ว่าคราวนี้แหละ เราทุ่มให้งานสุดตัว
ต้องออกมาดีแน่ๆ
แต่ไม่ค่ะ
เพื่อนๆกลุ่มทำงานก็ยังคงมองแต่ข้อผิดพลาดของเรา
ว่าทำงานช้าไป งานไม่สวย ไม่ถูกใจ
จขกท.งงเลยค่ะ
จากนั้นจขกท.ก็เริ่มรู้สึกว่าจขกท.โดนขุดคุ้ยพฤติกรรมไปนินทาค่ะ
โดนแบน พอทำงานอะไรอีก
เสนอความเห็นอะไรก็ไม่มีใครฟัง เหมือนเป็นอากาศ
เพื่อนที่เคยรู้จักกัน (ซึ่งเป็นพวกคนทำงานเหมือนกัน) เจอหน้าเราก็ไม่ทักเราแล้ว
พวกคนทำงานพอเจอเราก็มักมองมาด้วยสายตาแปลกๆตลอด
เรื่องนี้ไม่ได้เกิดกับเราคนเดียวนะคะเพื่อนเราอีกคนเป็นช่างกล้อง
ที่เคยทำงานพลาดเหมือนกัน ก็โดนเหยียบเหมือนเราค่ะ แต่เราขอไม่เล่านะคะ
ต่อนะคะ
จขกท.ก็เริ่มโดดเดี่ยวขึ้นเรื่อยๆ
เรื่อยๆ
จนกลายเป็นความหดหู่ค่ะ
ไปมหาลัยก็เหมือนไปแค่เรียนเฉยๆ
ชีวิตช่างเหงาและเศร้าเหลือเกิน
มองเห็นคนอื่นเค้ามีเพื่อน เฮฮา สนุกสนาน
ไปเที่ยว ไปกินข้าวกัน
ก็อิจฉา พิมพ์ไปนี่จะร้องงไห้แล้วค่ะ ฮือออ
มันรู้สึกทุกวันที่มีเรียน
ทุกวันที่ต้องไปเรียน มันเหมือนไปโดนขังในนรกคนเดียว โดดเดี่ยว
จขกท.ไม่รู้จะมีชีวิตไปทำไมแล้วค่ะ มันหดหู่ มันเป็นชีวิตของผู้แพ้จริงๆ
เพื่อนก็ไม่มี ทำงานก็ไม่ได้ อยากหายไปจากโลกนี้ค่ะ เบื่อเหลือเกิน
อยากตาย แต่ก็เป็นห่วงพ่อแม่ กลัวท่านจะเสียใจหรือผิดหวังกับเราค่ะ
ขอโทษนะคะ เล่ายาวเชียว
รบกวนขอคำแนะนำจากพี่ๆด้วยนะคะ ไม่รู้จะเอาไงต่อจริงๆค่ะ
โดนเพื่อนในคณะแบน เครียดมาก ไม่รู้จะใช้ชีวิตอยู่เพื่ออะไร อยากหายไป
คือตามที่บอกเลยค่ะ จขกท.โดนเพื่อนๆในรุ่นกับรุ่นพี่แบนเพราะ
ก่อนหน้านี้ค่ะ ที่คณะมีกิจกรรมค่ายแนะแนววิชาการให้น้อง ม.ปลาย
แล้วจขกท.ก็เป็นสตาฟในงานนั้น งานนั้นเป็นงานแรกของจขกท.ค่ะ
ทำให้งานอาจจะไม่เรียบร้อยบ้าง พลาดบ้าง คิดไม่รอบคอบบ้าง
จขกท.รับผิดแต่โดยดีค่ะ
ปัญหาใดเกิด เราแก้
เรารู้สึกว่างานนั้นเราพลาดไปบ้างก็จริงตามประสามนุษย์
แต่เราก็ภูมิใจ เพราะเรารู้สึกเราเต็มที่กับงานมากค่ะ
เหนื่อยมาก รับงานประสานจากพวกเพื่อนๆที่เป็นตำแหน่งสูงกว่าเรา
ดีใจสุด
แต่ก็เท่านั้น... คนเรามักจะจำความผิดของคนอื่นค่ะ
เมื่อจบงานนั้นจขกท.ก็เรียนรู้ความผิดพลาดจากงานนั้น แล้วพร้อมจะเดินหน้าต่อ
โดยที่ไม่รู้เลยค่ะ ว่าเพื่อนๆกลุ่มคนทำงานเค้าไม่ได้จบแค่นั้น
งานคณะครั้งถัดไปคืองานวาเลนไทน์ค่ะ
ด้วยความรักทำงาน อยากเรียนรู้ อยากพัฒนาเติบโต
แน่นอน จขกท.ก็เข้าไปทำอีกค่ะ
คราวนี้จขกท.เรียนรู้ละ ตั้งทีม นัดประชุม หาของ ซื้อของ
นัดเพื่อนๆในทีมมาช่วยกันทำงานถึงดึกดื่น
เราก็รู้สึกอีกนะคะ ว่าคราวนี้แหละ เราทุ่มให้งานสุดตัว
ต้องออกมาดีแน่ๆ
แต่ไม่ค่ะ
เพื่อนๆกลุ่มทำงานก็ยังคงมองแต่ข้อผิดพลาดของเรา
ว่าทำงานช้าไป งานไม่สวย ไม่ถูกใจ
จขกท.งงเลยค่ะ
จากนั้นจขกท.ก็เริ่มรู้สึกว่าจขกท.โดนขุดคุ้ยพฤติกรรมไปนินทาค่ะ
โดนแบน พอทำงานอะไรอีก
เสนอความเห็นอะไรก็ไม่มีใครฟัง เหมือนเป็นอากาศ
เพื่อนที่เคยรู้จักกัน (ซึ่งเป็นพวกคนทำงานเหมือนกัน) เจอหน้าเราก็ไม่ทักเราแล้ว
พวกคนทำงานพอเจอเราก็มักมองมาด้วยสายตาแปลกๆตลอด
เรื่องนี้ไม่ได้เกิดกับเราคนเดียวนะคะเพื่อนเราอีกคนเป็นช่างกล้อง
ที่เคยทำงานพลาดเหมือนกัน ก็โดนเหยียบเหมือนเราค่ะ แต่เราขอไม่เล่านะคะ
ต่อนะคะ
จขกท.ก็เริ่มโดดเดี่ยวขึ้นเรื่อยๆ
เรื่อยๆ
จนกลายเป็นความหดหู่ค่ะ
ไปมหาลัยก็เหมือนไปแค่เรียนเฉยๆ
ชีวิตช่างเหงาและเศร้าเหลือเกิน
มองเห็นคนอื่นเค้ามีเพื่อน เฮฮา สนุกสนาน
ไปเที่ยว ไปกินข้าวกัน
ก็อิจฉา พิมพ์ไปนี่จะร้องงไห้แล้วค่ะ ฮือออ
มันรู้สึกทุกวันที่มีเรียน
ทุกวันที่ต้องไปเรียน มันเหมือนไปโดนขังในนรกคนเดียว โดดเดี่ยว
จขกท.ไม่รู้จะมีชีวิตไปทำไมแล้วค่ะ มันหดหู่ มันเป็นชีวิตของผู้แพ้จริงๆ
เพื่อนก็ไม่มี ทำงานก็ไม่ได้ อยากหายไปจากโลกนี้ค่ะ เบื่อเหลือเกิน
อยากตาย แต่ก็เป็นห่วงพ่อแม่ กลัวท่านจะเสียใจหรือผิดหวังกับเราค่ะ
ขอโทษนะคะ เล่ายาวเชียว
รบกวนขอคำแนะนำจากพี่ๆด้วยนะคะ ไม่รู้จะเอาไงต่อจริงๆค่ะ