มันดูแย่มากเลยหรอคะ

เราไปเช้า กลับเย็นระหว่างบ้านกับมหาลัยทุกวัน ซึ่งใช้เวลา1ชม. บางวันที่ต้องหอบงานใหญ่ที่เอาขึ้นรถเมล์มาลำบากพ่อก็จะพามาส่ง และรอรับกลับไป และอีกกรณีคือทำงานถึงเย็นมากหรือทำกิจกรรมดึก ก็จะมารอรับ หรือมากสุดก็คงทำกิจกรรมที่เขานัดให้มาเช้ามากๆแล้วรถเที่ยวแรกยังไม่ออก พ่อก็จะไปส่งแล้วรอจนถึงเลิกเย็นเลย เพราะขี้เกียจขับรถไปกลับ พ่อก็จะนั่งทำงานรอไรไป ซึ่งเพื่อนๆจะเห็นบ่อย แล้วจะมีพวกเพื่อนในเอกบางกลุ่มที่มันช่างคุยชอบมาถามเสียงดังให้คนอื่นได้ยินว่า วันนี้พ่อแกมานั่งเฝ้าเรียนป่าวว รอตรงไหนล่ะ คือในใจลึกๆมันก็เครียดอ่ะค่ะ เราก็รู้ว่าในสายตาคนวัยรุ่นมันก็แบบมองว่า เฮ้ย ลูกแง ต้องมีพ่อแม่มานั่งเฝ้าเรียนด้วยตลอด คือเราเลยรู้สึกอายน่ะค่ะ มันดูแย่มากเลยหรอ ที่พ่อแม่ท่านห่วงเรามากขนาดนี้ มันดูมากเกินไปหรอ เราเป็นคนเงียบๆ ดูเรียบร้อย ไม่ค่อยมีเพื่อนเท่าไหร่  แต่ก่อนเอาจริงๆแรกๆเรายังขึ้นรถเมล์ไม่เป็นพ่อก็เลยมารอรับบ่อย แต่ตอนนี้เราขึ้นรถเมล์ได้แล้ว พ่อก็จะมารอแค่ในกรณีที่บอกไปนั่นเท่านั้นค่ะ แต่พวกเพื่อนก็ยังมาชอบพูดไรงี้อยู่