อยากเรียนหมอจริงๆหรือแค่ตามกระแส !??

ความฝันครั้งหนึ่งตอนที่เรียนมอปลาย คืออยากเป็นจิตแพทย์มากๆ
กว่าจะเดินไปถึงจุดนั้น ก็ต้องสอบเข้าเรียนแพทย์ก่อน
เราเป็นคนที่เรียนอยู่ในระดับที่ดีกลางๆของห้อง แต่ก็ไม่ถึงเก่งเว่อร์หรอก
จะมีวิชาที่ถนัด แต่ยังจะมีบางวิชาที่ไม่ถนัดอย่างแรง
ด้วยอะไรๆหลายอย่าง ทำให้พลาดโอกาสสอบไม่ติดไป ตอน ม.6
ก็เสียใจมากๆเลยในช่วงนั้น ก็เลยคิดว่า ไม่น่าขี้เกียจเลยจริงๆ น่าจะขยันให้มากกว่านั้น
....
เราสอบติดในมหา'ลัยของรัฐแห่งหนึ่งไปตั้งแต่รอบโควต้าภาคฯ
ไม่มีสิทธิ์แอดฯ แล้วก็ค่อนข้างโอเค คือชอบในระดับนึง
จึงตัดสินใจว่าปีหน้าค่อยสอบใหม่ พอไปเรียนปีหนึ่ง
ก็ยังอยากเรียนอยู่ก็เลยตัดสินใจสมัครไป
แต่พอมาถึงตอนสมัคร 7 วิชาสมาัญ คือตอนนั้น กิจกรรมโคตรจะเยอะ แบบลืมวันเวลาจ่ายเงินวันสุดท้าย
แล้วตอนนั้นไม่มีเงินติดในบัญชีเลย จะยืมเมท ก็แบบว่า เงินไม่มีติดตัวเหมือนกัน คือต้องไปกด
แล้วมันดึกแล้ว อารมณ์แบบโคตรจะเกรงใจเลย!
ก็เลย เออ! วะ ชีวิตคงไม่ได้เดินมาทางนี้แล้วล่ะ
ซึ่งชีวิตเฟรชชี่ตอนนั้นมันโอเคมากสนุก และแฮปปี้ดี
....
พอตลอดช่วงที่เรียน ก็จะมีเป็นนึกๆตลอดว่า อยากเป็นจิตแพทย์ อยู่นะๆๆ
เสียงเนี่ยมันดังตลอดๆ เป็นพักๆที่เริ่มจะสับสนว่าสิ่งที่เรียน คือสิ่งที่ชอบจริงๆไหม
....
เหมือนว่า ตอนนั้นยังเด็กนะ ไม่กล้าตัดสินใจหลายๆอย่าง
ไหนจะเวลาที่เสีย ไหนจะเงินทอง ไหนจะอายุอานา แลกกับความฝันของเรา
ก็เลยคิดว่า พอจบค่อยสอบอีกทีก็ได้ ถ้ามันใช่ สักวันแหละต้องได้
...
พอในปีที่เรียนจบมา ชีวิตเหมือนเจอมรสุมหนักมาก
ปัญหาหลายๆอย่าง
เข้าสู่ช่วงเวลาแห่งการทำงาน
ก็เลยลองตัดสินใจสมัครดู ทั้งๆที่ไม่พร้อมสักอย่าง
...
สอบแบบไม่ได้ทบทวนอะไรเลย ทำงานเลิกค่ำ งานเยอะรุมจริงๆ
สอบวิชาเฉพาะ  แบบ เชื่อมโยง เต็ม พาทอื่นๆ กลางๆ
ส่วน 7 วิชาเนี่ย อื้อหือ ยิ่งเคมี นิ ลืมสนิท
ความรู้เมื่อ 4-5 ปีที่แล้ว
...
ไม่รู้หรอกว่าวันหน้าจะเป็นยังไง
แต่แค่จิตนาการเราก็มีความสุขนะ
เราไม่เกี่ยงอดหลับอดนอน
ทุกวันนี้ก็เป็น
...
มันปวดใจบางครั้งที่ไป รพ.รัฐ แล้วเวลาเห็นแบบพูดไม่ดีกับคนป่วย บางทีเขาก็ต้องการกำลังใจ
แต่บางทีก็ปลื้มมากเลยนะที่หมอที่คอยเอาใจใส่ดีมาก
เข้าใจนะคะว่าจุดนั้นคงหนัก และเหนื่อยมากๆ นับถือจริงๆค่ะ ถ้าใจรักก็คงยิ่งสุขใจ
คือนึกคิดตามที่เห็นๆ เพราะตัวเองไม่ค่อยป่วยเลย ไม่ค่อยได้รับการรักษาโดยตรง
...
ปกติเป็นคนที่คอยรับฟัง ให้คำปรึกษากับเพื่อน และคนรอบข้างตลอดๆ
มีความสุขดี เวลาที่คนอื่นมาปรึกษาแล้วสบายใจ
เวลาที่ได้ช่วยเหลือ ดูแล
ความฝันตอนเด็ก บอกแม่ว่า ถ้าได้เรียนหมอ
พอวันนึง จะไปเป็นแพทย์อาสาที่แอฟริกา
โดนแม่บ่นเลยจ้า แค่ความคิดก่อนเรียน แม่ก็ไม่ค่อยจะเห็นด้วยละ ฮ่าๆ
...
เวลาได้รักษาคนๆนึงหายจากอาการเจ็บป่วยนี่ คงจะอบอุ่นใจจริงๆ
ไม่กลัวเลือดนะ ไม่กลัวผีเท่าไร ฮ่าๆ แต่กลัวแผลผ่าตัดต่างๆนาๆมากๆ
ก็เลยนึกๆว่า ชอบจริงๆหรือเปล่าเนี่ย
บางทีก็แอบกลัวนะ แต่ก็ยังอยากมากๆ
ในมุมมองของเราคือ ชอบมากๆ มันนานมาแล้วกับความคิดความฝันนี้
...
ความรู้สึกตอนนี้ก็สับสนนะ ว่า เราชอบจริงๆหรือว่า มันเป็นเพียงค่านิยม!
คือคนอื่นๆที่อยากเรียนหมอหรือที่เป็นหมอแล้วกันนี่
ชอบ หรือ มีความอยากจะเป็น มากๆๆๆๆๆ กว่านี้แน่เลย??????
...
บ่นๆ ตามประสา
คนคิดมาก แฮ่^^
...
ปีหน้าถ้าไม่ติดอะไร ก็จะสอบอีกนะคะ
แม้อายุจะเยอะขึ้นแล้ว อยากลองเดินตามความฝันดู
จนถึงวันที่พร้อมจะสอบ พร้อมจะเรียน คือ ไม่เป็นภาระใครๆ
วันที่เก็บเงินส่งเสียตัวเองเรียนแบบสบายใจ
ไม่ทำให้ใครต้องเดือดร้อน ครอบครัวลงตัวแล้ว
ไม่ให้รู้สึกว่าที่เรียนไปก่อนหน้านี้เสียเปล่าด้วย
...
ให้กำลังใจน้องๆคนอื่นๆที่มีความฝันนะคะ
อย่าชะล่าใจ! กับความฝัน เพราะถ้าพลาดพลั้งมา
เราอย่ามานั่งเสียใจที่ไม่ได้ทำเต็มที่
แต่ให้ภูมิใจว่า อย่างน้อยก็ทำดีที่สุดแล้ว
แบบนั้นต่างหากนะคะ สู้ๆ

..