ไม่แน่ใจว่าตัวเองเข้าข่ายผู้ป่วยโรคจิตหรือเปล่า

เราสงสัยว่าเรากำลังมีอาการป่วยทางจิตหรือเปล่า เรื่องมันเริ่มจากตอนเด็กๆเราอาศัยอยู่กับอาและอาเขย พ่อแม่เราเสียตั้งแต่เด็ก อากับปู่เป็นคนเลี้ยงเรามา ต่อมาอาเราแต่งงานและปู่ก็เสียตอนเราอยู่ม.4 ก่อนหน้าปู่จะเสียเราก็เกลียดอาเขยจนถึงขั้นขยะแขยงแล้ว พอปู่เสียเราเลยรู้สึกเคว้งเลย สาเหตุที่เราเกลียดผู้ชายคนนั้นเพราะเขาเฮี่ยมากเลยค่ะ เขาแอบดูเราอาบน้ำตั้งแต่เราอยู่ป.6 ตอนม.1เราก็เริ่มขยะแขยงค่ะ ทุกครั้งที่มีโอกาสอยู่ตามลำพังกับเราเขาก็ควักไอ้นั่นออกมาช่วยตัวเองต่อหน้าเรา เราไม่กล้าบอกใครเพราะตอนนั้นยังเด็กมากกระดากปากที่จะพูดและที่สำคัญกลัวว่าพูดไปจะไม่มีใครเชื่อค่ะเพราะในสายตาคนอื่นเขาเป็นคนขยันทำมาหากิน เข้าวัดเข้าวา ช่วยเหลือกิจกรรมหมู่บ้านตลอดเรียกว่าหน้ากากเขาเป็นคนของสังคมเลยค่ัะ หลังจากที่ปู่เราเสียมันก็เริ่มหนักข้อขึ้น ช่วงเราอยู่ม.ปลายเป็นช่วงที่อาเราไม่อยู่บ้านบ่อยเพราะพี่สาวเรามาเรียนมหาลัยที่กรุงเทพฯอาเราเลยต้องมาทำธุระที่กรุงเทพให้พี่สาวเราบ่อยแต่ก็เหมือนอาเราเริ่มระแคะระคายเกี่ยวกับนิสัยมันแล้วค่ะ ทุกครั้งที่อาไม่อยู่บ้านอาจะอนุญาตให้เราไปนอนบ้านเพื่อนได้ เราเลยมีความกล้าจะเล่าให้อาฟังและอาก็เชื่อเรา พออารู้ก็โมโหมาก ขอหย่ากับมันเป็นสิบๆครั้งแต่มันไม่ยอมหย่า ไล่มันออกจากบ้านมันก็ไม่ไป(บ้านเป็นบ้านปู่เราค่ะ) เราได้ยินเสียงอาทะเลาะกับมันทุกคืนและได้ยินมันข่มขืนอาโดยที่เราช่วยอะไรไม่ได้เลย เราทนอยู่ในสภาพนั้นเกือบ3ปี จนเข้ามหาลัยเราก็ไม่กลับบ้านอีกเลย ปิดเทอมเราก็เรียนซัมเมอร์ทุกปี ระหว่างนั้นเราก็รู้ตัวว่าตัวเองเริ่มผิดปกติ เราขวัญอ่อนจนเกินเหตุได้ยินเสียงก๊อกแก๊กนอกห้องเราก็ระแวงว่าจะมีคนงัดห้องเราเข้ามา ผู้ชายคนไหนเสียงใหญ่ๆทุ้มต่ำเราก็ขนลุกไม่อยากคุยด้วย เราสะดุ้งทุดครั้งที่มีคนมาโดนตัว จนตอนนี้อายุสามสิบกว่าแล้วก็ยังเป็นแบบนั้นอยู่ เราเช่าห้องปิดทึบไม่มีหน้าต่างมีแค่ช่องลมสำหรับพัดลมดูดอากาศ เวลาห้องข้างๆคุยกันเราจะคิดไปเองว่าเขาทะเลาะกันตลอด และก็มีอาการอีกหลายๆอย่างที่อธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ และเราอยากหายจากอาการที่เป็นอยู่ตอนนี้ค่ะ ทำไงดีคะ 😢😢