ต้องพยายามต่อไปใช่ไหมค้ะ

สวัสดีค่ะ ชื่อเดียร์ค่ะ
             ตอนนี้กำลังปิดเทอมอยู่ค่ะ กำลังหางานทำ
   คือเราขอแม่ทำงานเสริ์ฟอาหาร แต่แม่ไม่ให้ค่ะ ให้เหตุผลว่าอาย เราทำอะไรไม่ได้ ได้แค่เสียใจ
ก่อนหน้านี้เราโพสต์ลงใน facebook ว่าจะหาสมัครงาน ซึ่งทางร้านเค้าก้รับ แต่แม่ไม่ไห้ไป เพื่อนๆและรุ่นพี่ที่อยู่ในระแวกใกล้เคียง
ก้ต่างมากันทักแชทมาหาเรา ถามเกี่ยวกับงานที่ต้องทำ ได้เงินวันละเท่าไหร่ เวลาในการทำงานต่างๆ
เราก้ยินดีค่ะ ที่มีคนสนใจงานที่เราไปสมัคร ถึงแม้จะไม่ได้สมหวัง แต่เราก้แนะนำทุกคนอย่างดี
    --- เราอิจฉาค่ะ ที่ทุกคนมีพ่อแม่ และครอบครัวที่เข้าใจ ว่าลูกอยากมีประสบการณ์ อยากมีเงิน ---
เราไม่ได้อิจฉาแบบริษยาอะไรแบบนั้นค่ะ แค่อิจฉาอ่อนๆ ปนความเศร้าในใจที่มันล้นไปหมด เราอยากทำงานนี้บ้าง ซึ่งเราจะได้ลดน้ำหนักไปในตัวด้วย
เห้ออ
    เราก้ทำให้แค่คิดนะ ว่าถ้างานนี้เราทำไม่ได้ เราก้ต้องดิ้นรนหางานที่ครอบครัวพอจะโอเค และให้เราทำ
เมื่อคืนเรานั่งเล่นอยู่บ้านแพรว แพรวพูดขึ้นมาว่า
แพรว : เดียร์ เดะเค้าถามน้าต้อม (คนข้างบ้าน) ให้ไหม พอดีว่า น้าเค้ามีงานให้เราทำกันตอนปิดเทอมด้วยนะ
เรา : เอาสิ่ ลองถามๆดู
    แพรวก้เข้าไปถามน้าต้อม และผลลัพท์คือ โอเคร
แพรว : น้าต้อมเค้ามีงาน แจกใบปลิว กับ ขายน้ำเต้าหู้ตอนเช้า
เรา : ทำได้หมดเลย งานอะไรก้ได้ ขอแค่มีตังใช้ และสุจริตก้พอ

พอเราได้คุยกับเพ่ือนเสร็จ เรารู้สึกมีหวังอีกครั้ง เราว่า การที่มีเพื่อนไว้ช่วยเราตัดสินใจ มันก้ดีนะ ไม่ต้องนั่งคิดเอง เออเอง
ยังไงเราจะจะพยายามสุดกว่าจะหมดหนทางจริงๆ ^^