เรื่องของเรื่องเลยคือว่าผมกำลังคบกับผู้หญิงอยู่คนนึง เราทั้งคู่คบกันได้ประมาณ 1 ปีนิดๆแล้วครับ เธออายุเท่าผม เราทั้งคู่กำลังจะเรียนจบมหาวิทยาลัย
ตลอดเวลา 1 ปี เราตัวติดกันมากครับ มีงอนกัน ทะเลาะกันบ้าง(แต่ไม่เคยมีปากเสียงรุนแรง) ตามประสาคนเป็นแฟนกันครับ เรารักกันดี ผมรักเธอมากๆครับ และรู้ว่าเธอก็รักผมเช่นกัน (ไม่มีประเด็นมือที่ 3 แน่ๆครับ)
ด้วยความที่นิสัยส่วนตัวของผม หรือจะเรียกว่าสันดานก็ได้ เป็นคนที่ใจเย็นมากๆ อาจจะมีอารมณ์แต่ควบคุมตัวเองได้ครับ
ปกติแล้วผมจะเป็นคนทำอะไรเรื่อยๆ ถ้าถามว่าเป็นคนทำอะไรช้าไหมผมคิดว่ามีบ้างครับ ถ้าเวลาที่ไม่ได้รีบเร่ง หรือจำเป็นต้องเร่งจริงๆ ผมก็จะไม่รีบครับ
เรื่อยๆ แต่ไม่ถึงกับชิว หรืออาจจะสมองช้าก็ได้ คือผมจะเป็นคนเข้าใจอะไรยากครับ บางทีฟังคนพูดก็จะต้องหยุดคิดว่าเค้าพูดอะไร ต้องทำความเข้าใจแปปนึงจึงจะตอบ บวกกับนิสัยที่แก้ไม่หายนั่นคือผมเป็นคนโฟกัสกับอะไรได้เพียงอย่างเดียวครับ ไม่สามารถที่จะทำอะไรหลายๆอย่างพร้อมกันได้ ทำอย่างนึง ถ้าจะไปทำอีกอย่างนึง ผมจะต้องหยุดกิจกรรมที่ทำอยู่ครับ ... แต่ในส่วนของเธอครับ (แฟนผม) เธอจะเป็นคนร่าเริง น่ารักมากๆครับ แต่เธอเป็นคนอารมณ์ร้อน และ งอน หรือ หงุดหงิดง่ายครับ เวลาที่เธองอนหรือหงุดหงิด เธอก็จะชักสีหน้า และเงียบใส่ ไม่สนใจ ไม่ทุกอย่างครับ เวลาที่เธอทำอะไร เธอจะไม่ชอบรอครับ ทำอะไรก็จะทำเลย เป็นคนคล่องแคล่ว อาจจะเรียกว่าหัวไว
และนี่คือสาเหตุส่วนใหญ่ครับ ที่พักหลังมานี้ เธอเริ่มที่จะหงุดหงิดกับนิสัยผมมากขึ้น ไม่ว่าจะเวลาที่เธอถามแล้วผมหยุดคิด หรือ ต้องประมวลผลประมาณ 2-5 วิ หรือต้องถามใหม่ ว่า "ฮ้ะ อะไรนะ" จนเป็นนิสัยครับ จนเธอก็จะหงุดหงิดครับ มากๆเข้าในบางเรื่องก็ถึงขั้นอารมณ์เสีย ช่วงนี้เริ่มจะบ่อยขึ้น
ผมรู้สึกว่า ไม่ว่าผมจะทำอะไรก็เหมือนพาให้เธอหงุดหงิด อารมณ์เสีย (**ในบางครั้งเธอรีบครับ แต่ผมผิดเองที่ไม่ได้รีบ เพราะในหัวก็คิดว่าบางอย่างไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ทันครับ**) หรือเวลาที่คุยกันเธอก็จะอารมณ์เสีย เพราะในบางครั้งเธอถาม แต่ต้องรอคำตอบจากผมซึ่งบางครั้งก็จะตอบช้าครับ บางครั้งเธอพูดอะไรมาผมได้ยินไม่ถนัด หรือ ได้ยินไม่ชัดผมก็จะหยุดประมวลผม แต่ก็จะ "ฮ้ะ อะไรนะ" ซึ่งบางครั้ง ผมต้องถาม 2 - 3 รอบครับ ผมจึงจะได้ยินและเข้าใจ หรือไม่ผมก็ตีเนียนว่า เออ ออ ไปซึ่งบางทีก็คนละความหมายกับที่เธอพูด ผมก็จะโดนบ่นครับ 555555
บอกตรงๆครับ ช่วงแรกๆผมไม่เคยคิดว่ามันเป็นปัญหาเลย แต่พักหลังมานี้ เริ่มบ่อยครับ เวลาที่งอนกัน มีเรื่องต้องเคลีย ไม่เคยมีครั้งไหนที่ผมไม่ยอมอ่อนหรือขอโทษก่อนเลย ผมจะไม่เคยขึ้นเสียงหรือ ใช้คำพูดแรงๆ พยายามหาเหตุผลร้อยแปดมาพูดให้ดีขึ้น แต่ผมก็เข้าใจครับ ในโมเม้นที่เธอกำลังหงุดหงิดและอารมณ์ร้อน เธออาจจะไม่สนใจ ไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ซึ่งเมื่อในบางครั้งหนักๆเข้า ผมก็จะมีอารมณ์โกรธเธอขึ้นมาบ้างครับ เพราะเวลาที่เธอหงุดหงิด เธอจะตอบว่าไม่มีอะไร ไม่เป็นอะไร และก็จะเงียบ ทำหน้านิ่ง สีหน้าแรงๆ จนบางครั้งผมพยายามที่จะคุยและขอโทษ พูดด้วย กลับกลายเป็นความหงุดหงิดที่มันดันกลับมาหาผมทั้งๆที่ความผิดนั้นเป็นของผม
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นครับ ผมก็ไม่เคยที่จะหงุดหงิด พูดตาแรงๆ ขึ้นเสียงใส่เธอครับ (บางครั้งผมอารมณ์ขึ้นมากๆจนต้องร้องไห้ต่อหน้าเธอ เธอก็จะดีขึ้น)
ตอนนี้หลายๆท่านอาจจะคิดว่า เธอหมดรักหรือป่าว ผมขอยืนยันว่าไม่แน่นอนครับ ผมเรายังมีเวลาที่ดี และ เธอก็ยังห่วงใยผมเหมือนปกติ เรายังไปไหนมาไหนด้วยกันเหมือนปกติ คิดเรื่องอนาคตร่วมกันเหมือนปกติครับ
เล่ามาก็ยาว ทั้งหมดนี้ครับ ผมไม่เคยคิดเลยว่าผมจะต้องเลิกกับเธอ ผมพยายามปรับตัวเอง ที่ผ่านมามีหลายๆอย่างครับที่ผมพอปรับให้ดีขึ้น แต่บางอย่างที่มันเหมือนเป็นสันดานมันก็ต้องใช้เวลาครับ แต่ช่วงนี้มันหนักขึ้น และ ผมรู้สึกทรมานมากๆเวลาที่เธอโกรธครับ เพราะเธอจะโกรธนานมากๆ และไม่ต้องการให้ง้อครับ (คิดเองครับ เพราะลองพยายามมากๆแล้วก็ไม่ดีขึ้น)
ผมอยากจะหาวิธีแก้ปัญหาตรงจุดนี้ครับ ถ้าแนะนำว่าต้องคุยกัน ผมบอกเลยครับว่าผมพยายามคุยหลายรอบแล้ว แต่เธอไม่สามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้เวลามีอารมณ์ครับ ทั้งหมดนี้ผมไม่ได้บอกว่าเธอเป็นคนผิดนะครับ ในหลายๆเรื่องมากๆผมก็เป็นคนผิดครับ แต่ทุกครั้งยอมรับตลอด และขอโทษทุกครั้ง
..ท่านสมาชิกคิดว่าผมควรทำอย่างไรดีครับ ไม่อยากเลิกครับ ทั้งๆที่ผมคิดแล้วว่าต้องมีคนแนะนำให้เลิก แต่ก็อยากฟังมุมมองของหลายๆท่านครับ ว่าแบบนี้จะอยู่ด้วยกันได้ไหม เพราะอายุก็ยังไม่มาก พึ่งจะ 22 เข้า 23 กันครับ ถ้าอายุมากขึ้นหลายๆอย่างจะดีขึ้นไหมครับ..
ปล. อาจจะเขียนวกไปวนมาหรืออ่านยาก ขออถัยด้วยครับ ผมเรียบเรียงไม่ค่อยเก่ง
อยากหาวิธีแก้ปัญหา มากกว่าหาวิธีเลิก
ตลอดเวลา 1 ปี เราตัวติดกันมากครับ มีงอนกัน ทะเลาะกันบ้าง(แต่ไม่เคยมีปากเสียงรุนแรง) ตามประสาคนเป็นแฟนกันครับ เรารักกันดี ผมรักเธอมากๆครับ และรู้ว่าเธอก็รักผมเช่นกัน (ไม่มีประเด็นมือที่ 3 แน่ๆครับ)
ด้วยความที่นิสัยส่วนตัวของผม หรือจะเรียกว่าสันดานก็ได้ เป็นคนที่ใจเย็นมากๆ อาจจะมีอารมณ์แต่ควบคุมตัวเองได้ครับ
ปกติแล้วผมจะเป็นคนทำอะไรเรื่อยๆ ถ้าถามว่าเป็นคนทำอะไรช้าไหมผมคิดว่ามีบ้างครับ ถ้าเวลาที่ไม่ได้รีบเร่ง หรือจำเป็นต้องเร่งจริงๆ ผมก็จะไม่รีบครับ
เรื่อยๆ แต่ไม่ถึงกับชิว หรืออาจจะสมองช้าก็ได้ คือผมจะเป็นคนเข้าใจอะไรยากครับ บางทีฟังคนพูดก็จะต้องหยุดคิดว่าเค้าพูดอะไร ต้องทำความเข้าใจแปปนึงจึงจะตอบ บวกกับนิสัยที่แก้ไม่หายนั่นคือผมเป็นคนโฟกัสกับอะไรได้เพียงอย่างเดียวครับ ไม่สามารถที่จะทำอะไรหลายๆอย่างพร้อมกันได้ ทำอย่างนึง ถ้าจะไปทำอีกอย่างนึง ผมจะต้องหยุดกิจกรรมที่ทำอยู่ครับ ... แต่ในส่วนของเธอครับ (แฟนผม) เธอจะเป็นคนร่าเริง น่ารักมากๆครับ แต่เธอเป็นคนอารมณ์ร้อน และ งอน หรือ หงุดหงิดง่ายครับ เวลาที่เธองอนหรือหงุดหงิด เธอก็จะชักสีหน้า และเงียบใส่ ไม่สนใจ ไม่ทุกอย่างครับ เวลาที่เธอทำอะไร เธอจะไม่ชอบรอครับ ทำอะไรก็จะทำเลย เป็นคนคล่องแคล่ว อาจจะเรียกว่าหัวไว
และนี่คือสาเหตุส่วนใหญ่ครับ ที่พักหลังมานี้ เธอเริ่มที่จะหงุดหงิดกับนิสัยผมมากขึ้น ไม่ว่าจะเวลาที่เธอถามแล้วผมหยุดคิด หรือ ต้องประมวลผลประมาณ 2-5 วิ หรือต้องถามใหม่ ว่า "ฮ้ะ อะไรนะ" จนเป็นนิสัยครับ จนเธอก็จะหงุดหงิดครับ มากๆเข้าในบางเรื่องก็ถึงขั้นอารมณ์เสีย ช่วงนี้เริ่มจะบ่อยขึ้น
ผมรู้สึกว่า ไม่ว่าผมจะทำอะไรก็เหมือนพาให้เธอหงุดหงิด อารมณ์เสีย (**ในบางครั้งเธอรีบครับ แต่ผมผิดเองที่ไม่ได้รีบ เพราะในหัวก็คิดว่าบางอย่างไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ทันครับ**) หรือเวลาที่คุยกันเธอก็จะอารมณ์เสีย เพราะในบางครั้งเธอถาม แต่ต้องรอคำตอบจากผมซึ่งบางครั้งก็จะตอบช้าครับ บางครั้งเธอพูดอะไรมาผมได้ยินไม่ถนัด หรือ ได้ยินไม่ชัดผมก็จะหยุดประมวลผม แต่ก็จะ "ฮ้ะ อะไรนะ" ซึ่งบางครั้ง ผมต้องถาม 2 - 3 รอบครับ ผมจึงจะได้ยินและเข้าใจ หรือไม่ผมก็ตีเนียนว่า เออ ออ ไปซึ่งบางทีก็คนละความหมายกับที่เธอพูด ผมก็จะโดนบ่นครับ 555555
บอกตรงๆครับ ช่วงแรกๆผมไม่เคยคิดว่ามันเป็นปัญหาเลย แต่พักหลังมานี้ เริ่มบ่อยครับ เวลาที่งอนกัน มีเรื่องต้องเคลีย ไม่เคยมีครั้งไหนที่ผมไม่ยอมอ่อนหรือขอโทษก่อนเลย ผมจะไม่เคยขึ้นเสียงหรือ ใช้คำพูดแรงๆ พยายามหาเหตุผลร้อยแปดมาพูดให้ดีขึ้น แต่ผมก็เข้าใจครับ ในโมเม้นที่เธอกำลังหงุดหงิดและอารมณ์ร้อน เธออาจจะไม่สนใจ ไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ซึ่งเมื่อในบางครั้งหนักๆเข้า ผมก็จะมีอารมณ์โกรธเธอขึ้นมาบ้างครับ เพราะเวลาที่เธอหงุดหงิด เธอจะตอบว่าไม่มีอะไร ไม่เป็นอะไร และก็จะเงียบ ทำหน้านิ่ง สีหน้าแรงๆ จนบางครั้งผมพยายามที่จะคุยและขอโทษ พูดด้วย กลับกลายเป็นความหงุดหงิดที่มันดันกลับมาหาผมทั้งๆที่ความผิดนั้นเป็นของผม
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นครับ ผมก็ไม่เคยที่จะหงุดหงิด พูดตาแรงๆ ขึ้นเสียงใส่เธอครับ (บางครั้งผมอารมณ์ขึ้นมากๆจนต้องร้องไห้ต่อหน้าเธอ เธอก็จะดีขึ้น)
ตอนนี้หลายๆท่านอาจจะคิดว่า เธอหมดรักหรือป่าว ผมขอยืนยันว่าไม่แน่นอนครับ ผมเรายังมีเวลาที่ดี และ เธอก็ยังห่วงใยผมเหมือนปกติ เรายังไปไหนมาไหนด้วยกันเหมือนปกติ คิดเรื่องอนาคตร่วมกันเหมือนปกติครับ
เล่ามาก็ยาว ทั้งหมดนี้ครับ ผมไม่เคยคิดเลยว่าผมจะต้องเลิกกับเธอ ผมพยายามปรับตัวเอง ที่ผ่านมามีหลายๆอย่างครับที่ผมพอปรับให้ดีขึ้น แต่บางอย่างที่มันเหมือนเป็นสันดานมันก็ต้องใช้เวลาครับ แต่ช่วงนี้มันหนักขึ้น และ ผมรู้สึกทรมานมากๆเวลาที่เธอโกรธครับ เพราะเธอจะโกรธนานมากๆ และไม่ต้องการให้ง้อครับ (คิดเองครับ เพราะลองพยายามมากๆแล้วก็ไม่ดีขึ้น)
ผมอยากจะหาวิธีแก้ปัญหาตรงจุดนี้ครับ ถ้าแนะนำว่าต้องคุยกัน ผมบอกเลยครับว่าผมพยายามคุยหลายรอบแล้ว แต่เธอไม่สามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้เวลามีอารมณ์ครับ ทั้งหมดนี้ผมไม่ได้บอกว่าเธอเป็นคนผิดนะครับ ในหลายๆเรื่องมากๆผมก็เป็นคนผิดครับ แต่ทุกครั้งยอมรับตลอด และขอโทษทุกครั้ง
..ท่านสมาชิกคิดว่าผมควรทำอย่างไรดีครับ ไม่อยากเลิกครับ ทั้งๆที่ผมคิดแล้วว่าต้องมีคนแนะนำให้เลิก แต่ก็อยากฟังมุมมองของหลายๆท่านครับ ว่าแบบนี้จะอยู่ด้วยกันได้ไหม เพราะอายุก็ยังไม่มาก พึ่งจะ 22 เข้า 23 กันครับ ถ้าอายุมากขึ้นหลายๆอย่างจะดีขึ้นไหมครับ..
ปล. อาจจะเขียนวกไปวนมาหรืออ่านยาก ขออถัยด้วยครับ ผมเรียบเรียงไม่ค่อยเก่ง