โดนแฟนบอกเลิกแล้วสุดท้ายก็ดีกัน แต่ไม่ค่อยมั่นใจในความรู้สึก

เรื่องประมาณนี้คับ ผมคบกับแฟนคนนี้มาได้ซักระยะ รู้สึกอยากจริงจังมาก ปกติผมเป็นคนเจ้าชู้นะคับแบบคนไหนทำให้ไม่พอใจก็เลิกคุย แต่ไม่ได้เลิกคุยแบบไร้สาระขนาดนั้นนะคับ คราวนี้ผมมาเจอคนนี้ เธออายุห่างจากผม 3 ปี เธออ่อนกว่า ก่อนคบเราก็คุย ศึกษาดูใจกันไปแบบผิวๆ ไม่ได้เจาะลึกถึงเรื่องราวในชีวิตอะไรมากมาย พอเราได้คบกันวันนึงเธอบอกผมว่า เธอต้องไปอยู่ภูเก็ตกับแม่ ไปอยู่ยาวมากๆและอาจไม่ได้กลับมากรุงเทพเเล้ว (พอดีเธอต้องไปช่วยแม่ขายยานะคับแม่ของเธอเปิดคลินิกอยู่ที่ภูเก็ต) ก่อนหน้านี้ผมก็เเนะนำเธอให้ที่บ้านรู้จัก เธอก็แนะนำผมให้ที่บ้านรู้จักเหมือนกัน พอเธอบอกเรื่องนี้กับผม ผมเลยบอกว่าไม่เป็นไร ว่างๆเดี๋ยวผมไปหาที่ภูเก็ตก็ได้(ผมชอบขี่มอเตอร์ไซค์เลยคิดว่าเป็นหนึ่งในการออกทริปไปในตัว) ตอนแรกเธอก็โอเคดีแฮปปี้ วางแพลนกันนู้นนี่ พอเข้าเดือนที่เธอจะต้องไปเธอกลับทักเพื่อนสนิดผมไปบอกว่าเธออยากเลิกกับผม สาเหตุเพราะว่าจะต้องไกลกันมากๆ และ ไม่อยากจะต้องเลิกตอนไกลกัน เราต้องเจอสังคมใหม่เจอสิ่งใหม่ๆ ถึงตอนนั้นเราอาจเลิกกันอยู่ดี ตีสี่เพื่อนโทรหาผมแต่ผมหลับอยู่เลยไม่รับตื่นเช้ามาเพื่อนก็มาบอก ผมก็อึ้งๆแต่ก็คิดว่าคงคุยกันได้ บ่ายๆผมก็ไปรับเเฟนที่บ้านมานั่งคุยที่บ้านเพื่อน รวมหัวกันหาทางออก ผมก็ถามอธิบายว่าจิงๆเราอาจไม่ต้องเลิกกันก็ได้ คู่อื่นที่เค้าเลิกกันก็ไม่จำเป็นต้องเป็นคู่เรา เธอเคยถามผมว่าผมเข้าโค้งเป็นด้วยหรอ(เข้าโค้งของมอไซนะคับที่เราเททั้งตัวเอาเข่าแนบพื้น) ผมก็บอกเป็น ผมเลยพูดมาว่าตัวผมเองยังเข้าโค้งเป็นละเก่งโดยที่ไม่เคยล้มเลยซักครั้ง แล้วทำไมเราจะคบกันโดยที่อยู่ไกลกันไม่ได้เราอาจเป็นคู่แรกก็ได้ที่รอด เธฮก็เงียบๆ ตอนที่ผมพูดกันเราพูดกันน้อยมากเพราะยิ่งพูดยิ่งร้องไห้ ผมก็ถามเธอรอบแรกว่าจะเอายังไงขอคำตอบ เธอบอกว่า (เราพอแค่นี้ดีไม๊) คำตอบครั้งแรกทำผมหน้าชามากเสียใจมาก มันรู้สึกอย่างงี้นี่เอง ผมก็อธิบายต่อพูดๆๆๆซักครึ่งชั่วโมงผมก็ขอคำตอบใหม่ เธฮก็ตอบว่าพอเถอะ ถ้านานกว่านี้เราอาจเสียใจมากกว่านี้ ผมก็บอกว่า จะเสียใจได้ไงผมไม่ได้ทิ้งไปไหน เธอก็บอกผมว่า แล้วเอาอะไรมามั่นใจว่าจะไม่เลิกกัน ถ้าวันนึงผมมีคนใหม่ เธอไม่เสียใจตายเลยหรอ ผมก็เงียบ ซักพักผมนึกถึงหนังเรื่องเอทีเอ็ม เออรักเออเร่อ ตอนจบที่เป่ายิงฉุบกัน ผมเลยบอกเธอว่า เป่ายิงฉุบกัน ผมจะออกกระดาษถ้าผมชนะ เราไม่เลิก ถ้าผมแพ้ผมยอม ผมก็ออกกระดาษรอ เธอก็ลังเลๆ สุดท้ายเธอเดินไปหยิบคัดเตอร์กับกระดาษเอสี่มา เธอบอกว่าถ้าเธอตัดมันขาดถือว่าจบนะ แต่ถ้าไม่ขาดคือคบกันเหมือนเดิม ผมยังไม่ทันได้อ้าปากตกลง กระดาษก็หลุดออกจากกันแบบไม่มีชิ้นดี พอตัดได้สี่ห้าที เธอก็ฉีกๆๆๆๆๆ ถ้านับไม่ผิดมีเศษกระดาษประมาน สี่สิบชิ้น เธอบอก อะ ถ้าต่อให้เป็นเอสี่แบบเดิมได้จะยอมกลับมาคบ ผมคิดอยู่แล้วว่ายากเกินความสามารถ ทั้งยับ ทั้งขาดแบบเฉียงๆ แต่ผมก็ไม่อยากเสียเธอไป ผมก็เลยบอกว่า ได้ ผมจะทำ ตอนนั้นสี่โมงตรง เธอบอกตามใจแต่จะกลับบ้านสี่โมงครึ่งนะ ถ้าต่อไม่ได้ก็ฝากทิ้งด้วย ผมเอาเศษกระดาษมานั่งต่อกันที่ละจุดๆ ใช้เทปกระดาษมาเป้นตัวยึด ผมเเปะๆๆเรื่อยๆเวลาผ่านไปยี่สิบนาที เศษกระดาษเหลือประมานสิบห้าชิ้น ผมก็ทำๆ เธอไปอกเพื่อนผมว่า ทำไมผมถึงพยายามจัง เพื่อนผมก็บอกว่า ไม่เคยเห็นมันทำแบบนี้เหมือนกัน รอดูๆ สุดท้ายผมก็ทำให้มันเป็นเอสี่ได้แบบเดิม ให้เวลา ยี่สิบแปดนาที ผมเดินไปดึงเอสี่อีกแผ่นมา ละยื่นให้เธอดู ละบอกว่าทีนี้ยังจะเลิกกันอยู่ไม๊ เธอก็ร้องไห้แล้วส่ายหัว ผมก็ไปส่งบ้านเธอละย้ำว่า เราไม่เลิกกันใช่ไม๊ เธอบอกใช่ไม่เลิก  แต่ผมกำลังคิดว่า ที่เธอกลับมาคบเพราะผมบังเอิญต่อกระดาษได้รึปล่าว ผมไม่อยากให้เธอมาคบเพราะคำสัญยา แต่อยากให้กลับมาเพราะความรู้สึก