หลุยส์ ปาสเตอร์ไม่ได้กล่าวไว้ว่า
“ ครั้งหนึ่งในชีวิต...คุณต้องเคยทำกระเป๋าตังหาย
และครั้งหนึ่งในชีวิต...คุณก็ต้องเคยเก็บกระเป๋าตังคนอื่นได้ ”
ตอนม.ปลายผมก็เคยเช่นกัน ตอนนั้นเงินหายไปเกือบ 500 กับบัตรสำคัญๆอีกหลายใบ และก็โดนแม่ว่าไปหลายวัน เมื่อโอกาสมาถึงมือผมบ้างก็วันนี้ ตอนที่กำลังขับมอไซค์จะถึงหอก็เหลือบเห็นกระเป๋าตังใบยาวๆอยู่กลางถนน ในใจก็คิดว่าจะเก็บดีไหม แต่ก็นะ ถ้าเราไม่เก็บคนอื่นก็เก็บไปอยู่ดี เปิดมาก็เจอเงินอยู่ 190บาทถ้วน กับบัตรประชนชนเด็กอายุ 17 (กระเป๋าตังเด็กม.ปลายเดี๋ยวนี้เท่จัง)
ผมก็ได้ถามชาวบ้านแถวๆที่เจอกระเป๋าตัง ก็ไม่มีใครรู้จักเลย เลยมีความคิดในใจหลายๆอย่าง คือ
1. เอาไปให้ตำรวจช่วยตามหา (ตำรวจดีตั้ง 99.99% นี่หน่า...แต่เอ๊ะ!! ในชีวิตเจอ 0.01% มากกว่า 99.99%อีก เอาข้อนี้ทดไว้ในใจก่อนละกัน)
2. เอาไปให้ที่มูลนิธิอาสาหนองจอกศูนย์ราชพฤก ที่อยู่ใกล้หอช่วยตามหา (เคยไปให้พวกพี่เขามาช่วยแมวของตัวเองที่ไปติดหลังคาแล้วลงมาไม่ได้ พวกพี่เขาดีมากๆ มากับเกือบ20คน มาช่วยแมวตัวเดียว ไหนจะรถกระเช้าที่เอามาด้วยอีก เลยค่อยข้างประทับใจอยู่)
3. ติดป้ายประกาศแถวๆที่เก็บได้ (ยากหน่อยกว่าน้องเขาจะกลับมาเจอ)
4. ถามทางพี่ไปรษณีย์ เพราะรู้ทุกซอกซอยของพื้นที่เป็นอยากดี (เอาที่อยู่จากบัตรประชาชน)
แต่จนแล้วจนรอด ผมก็เลือกไปหาที่มูลนิธิอาสาหนองจอกศูนย์ราชพฤก เมื่อไปถึงพี่เขาแนะนำให้เอาไปให้เจ้าหน้าที่ตำรวจช่วยประกาศหา แต่ผมว่ามันยากเกินที่เด็กจะรู้แล้วมาเอาคืน จึงขับรถเลยไปถามที่ไปรษณีย์ที่อยู่ติดๆกัน ตอนแรกพี่ไปรษณีย์เขาอาสาจะเอาไปคืนให้แต่ต้องเป็นวันจันทร์ที่เขาทำงาน(วันนี้วันเสาร์) ผมว่างๆอยู่ตอนนี้ประกอบกับพี่เขาก็บอกว่าไม่ไกลมา พี่เขาเลยพาไปดูสมุดแผนที่(โคตรละเอียดเลย บอกได้หมดว่าบ้านเลขอะไรอยู่ตรงไหน) แล้วก็เทียบกับ Google map อีกทีหนึ่งจึงได้ที่อยู่คร่าวๆมา ห่างจากไปรษณีย์ประมาณ3-4กิโลเมตร ผมก็ขับมอไซค์ไปเรื่อยๆจนถึงบ้านน้องเขา แต่น้องเขาไม่อยู่จึงฝากไว้กับป้าเขา
ผมก็หวังว่าน้องเขาจะดีใจที่ได้ของคืน และก็อยากให้น้องเขาไปทำดีอย่างนี้กับคนอื่นๆต่อไป
ปล.เราทุกคนเป็นคนเทาๆกันหมด ไม่มีใครขาวหรือดำทั้ง100% “ แต่เราเลือกที่จะทำดีได้นะครับ ”
รีวิว กระเป๋าตังหาย ใครๆก็อยากได้คืน
“ ครั้งหนึ่งในชีวิต...คุณต้องเคยทำกระเป๋าตังหาย
และครั้งหนึ่งในชีวิต...คุณก็ต้องเคยเก็บกระเป๋าตังคนอื่นได้ ”
ตอนม.ปลายผมก็เคยเช่นกัน ตอนนั้นเงินหายไปเกือบ 500 กับบัตรสำคัญๆอีกหลายใบ และก็โดนแม่ว่าไปหลายวัน เมื่อโอกาสมาถึงมือผมบ้างก็วันนี้ ตอนที่กำลังขับมอไซค์จะถึงหอก็เหลือบเห็นกระเป๋าตังใบยาวๆอยู่กลางถนน ในใจก็คิดว่าจะเก็บดีไหม แต่ก็นะ ถ้าเราไม่เก็บคนอื่นก็เก็บไปอยู่ดี เปิดมาก็เจอเงินอยู่ 190บาทถ้วน กับบัตรประชนชนเด็กอายุ 17 (กระเป๋าตังเด็กม.ปลายเดี๋ยวนี้เท่จัง)
ผมก็ได้ถามชาวบ้านแถวๆที่เจอกระเป๋าตัง ก็ไม่มีใครรู้จักเลย เลยมีความคิดในใจหลายๆอย่าง คือ
1. เอาไปให้ตำรวจช่วยตามหา (ตำรวจดีตั้ง 99.99% นี่หน่า...แต่เอ๊ะ!! ในชีวิตเจอ 0.01% มากกว่า 99.99%อีก เอาข้อนี้ทดไว้ในใจก่อนละกัน)
2. เอาไปให้ที่มูลนิธิอาสาหนองจอกศูนย์ราชพฤก ที่อยู่ใกล้หอช่วยตามหา (เคยไปให้พวกพี่เขามาช่วยแมวของตัวเองที่ไปติดหลังคาแล้วลงมาไม่ได้ พวกพี่เขาดีมากๆ มากับเกือบ20คน มาช่วยแมวตัวเดียว ไหนจะรถกระเช้าที่เอามาด้วยอีก เลยค่อยข้างประทับใจอยู่)
3. ติดป้ายประกาศแถวๆที่เก็บได้ (ยากหน่อยกว่าน้องเขาจะกลับมาเจอ)
4. ถามทางพี่ไปรษณีย์ เพราะรู้ทุกซอกซอยของพื้นที่เป็นอยากดี (เอาที่อยู่จากบัตรประชาชน)
แต่จนแล้วจนรอด ผมก็เลือกไปหาที่มูลนิธิอาสาหนองจอกศูนย์ราชพฤก เมื่อไปถึงพี่เขาแนะนำให้เอาไปให้เจ้าหน้าที่ตำรวจช่วยประกาศหา แต่ผมว่ามันยากเกินที่เด็กจะรู้แล้วมาเอาคืน จึงขับรถเลยไปถามที่ไปรษณีย์ที่อยู่ติดๆกัน ตอนแรกพี่ไปรษณีย์เขาอาสาจะเอาไปคืนให้แต่ต้องเป็นวันจันทร์ที่เขาทำงาน(วันนี้วันเสาร์) ผมว่างๆอยู่ตอนนี้ประกอบกับพี่เขาก็บอกว่าไม่ไกลมา พี่เขาเลยพาไปดูสมุดแผนที่(โคตรละเอียดเลย บอกได้หมดว่าบ้านเลขอะไรอยู่ตรงไหน) แล้วก็เทียบกับ Google map อีกทีหนึ่งจึงได้ที่อยู่คร่าวๆมา ห่างจากไปรษณีย์ประมาณ3-4กิโลเมตร ผมก็ขับมอไซค์ไปเรื่อยๆจนถึงบ้านน้องเขา แต่น้องเขาไม่อยู่จึงฝากไว้กับป้าเขา
ผมก็หวังว่าน้องเขาจะดีใจที่ได้ของคืน และก็อยากให้น้องเขาไปทำดีอย่างนี้กับคนอื่นๆต่อไป
ปล.เราทุกคนเป็นคนเทาๆกันหมด ไม่มีใครขาวหรือดำทั้ง100% “ แต่เราเลือกที่จะทำดีได้นะครับ ”