ครั้งหนึ่งที่เคยรัก

.


เธอผู้เฝ้ารักเขามาเนิ่นนาน กระทั่งได้ความรักจากเขามาครอบครอง วันเวลาผ่านไป ความรักแปรเปลี่ยนเป็นความหึงหวง เอะอะโวยวายเรียกร้องให้เขาตามใจเธอเสียทุกอย่าง ชนิดที่เขาเองทนไม่ไหวอีกต่อไป

เขาเบื่อหน่าย รำคาญและหงุดงิดใส่เธอ

เธอตัดพ้อน้อยใจ งอแง แสดงกิริยาไม่น่ารัก และนั่นทำให้เธอตระหนักถึงความไม่สนใจใยดีที่เขาหยิบยื่นมาให้

เขาบอกลา

เธอบอกลาเช่นกัน .... ไม่คิดจะห้ามหรือฉุดรั้ง หากอยากไปก็ไป นั่งนิ่งเหม่อมองชายผู้เป็นที่รักเดินจากไปช้าๆ ไม่มีน้ำตา ไม่มีเสียงสะอื้นร่ำไห้

มีเพียงความรู้สึกจุกแน่นในลำคอกล้ำกลืนก้อนฝืดขมลงคออย่างยากลำบาก น้ำตาเอ่อนองท่วมหัวใจ

ไม่มีอะไรจะเอื้อนเอ่ย ไม่กล้าแม้จะพูดกับเขาอีกต่อไปแล้ว

เขา .. คนที่เธอรู้มาเสมอว่าสามารถพูดคุยได้ทุกเรื่อง คนที่ไว้ใจและกล้าระบายทุกสิ่งอย่างให้เขาฟัง

ไม่มีอีกแล้ว .... ไม่มีที่ซึ่งหัวใจได้แนบชิด อบอุ่นเมื่อทุกข์ใจ หัวเราะเมื่อร้องไห้

ชายผู้เป็นที่รัก....เขาไม่รับฟังผู้หญิงงี่เง่าอย่างเธออีกต่อไป เขาเฉยเมย เย็นชา และเครียดขรึม ก่อนจะค่อยๆจากไป  จากไปพร้อมความไม่เข้าในตัวตนของเธอ จากไปพร้อมอารมณ์เกรี้ยวโกรธ


เธอจะเอ่ยขอโทษเขาไหม?

ไม่

เธอตระหนักดีว่าจะไม่เอ่ยคำนั้น มันไม่ใช่คำที่ควรจะพูดในเวลานี้ ไม่ใช่เลย

เธอรักเขา .... และครั้งหนึ่งเขาเคยรักเธอ

จนมาวันนี้ วันที่ทะเลาะกัน อยากให้เขาอยู่ตรงนี้ด้วยเหลือเกิน อยู่ข้างกัน จับมือกันไว้ในวันที่ไม่เข้าใจกัน ไม่ใช่ปล่อยมือแล้วเดินหนีหายจากไปอย่างไม่แยแสคนที่อยู่ข้างหลัง ปล่อยให้เธอเศร้าเหงา เดี่ยวดายอยู่เพียงลำพัง


เขาไม่เข้าใจเธอ และหมดรัก

เธอรับรู้และปล่อยเขาไป

ปล่อยเขาไปอยู่ในที่ที่ทำให้เขาสบายใจมากกว่าการได้อยู่กับเธอ
เธอเพียงเข้าใจ..แม้เขาจะไม่เคยเข้าใจเธอเลยก็ตาม


ในวันที่คิดถึง .... เธอเขียนบันทึกถึงเขา
ในวันที่อยากเจอ .... เธอนั่งดูรูปถ่าย
ในวันที่อยากพูดคุย .... เธอย้อนกลับไปเปิดดูข้อความเก่าๆ
ในวันที่อยากโอบกอด .... ค่ำคืนนั้นเธอจะฝันถึงเขา จับมือเขาไว้ แม้ในความเป็นจริงเขาจะปล่อยมือเธอไปแล้วก็ตาม ความฝันทำให้ความทรงจำระหว่างเขากับเธอกระจ่างชัดแจ้งไม่เสื่อมคลาย


และถ้าในวันหนึ่งเธอหมดรักเขา ทุกสิ่งอย่างคงเลือนหายไปจากความรู้สึก

กระทั่งวันนั้นมาถึง เธอเพิ่งรู้ว่าชายผู้เคยเป็นที่รักได้ออกไปจากความฝันของเธอแล้ว

เธอแย้มยิ้ม โบยบินไปกับดอกรักช่อใหม่ที่กำลังเบ่งบานอยู่ในหัวใจ








นอนฟังเพลงเล่นๆอารมณ์พาไป เลยจิ้มผ่านมือถือค่ะสั้นๆพอ ยาวๆจิ้มต่อไม่ไหว แค่นี้ก็ตาลายเลยค่ะ  ฮา..โน้ตบุ๊คโดนพี่สาวแย่งไปก่อนอดใช้เลย

นิตยสารต่วยตูน ‘พิเศษ’ ฉบับเดือนมีนาคม จะมีเรื่องสั้น ผีหลอกอยากหลอกลับของดาวได้ลงตีพิมพ์ด้วยนะคะ ลองส่งไปดูค่ะไม่คิดว่าจะผ่าน วันนี้ไปที่ร้านหนังสือกะว่าจะซื้อมาเก็บไว้ แต่ฉบับเดือนมีนาคมยังไม่เข้ามาเลย ถามพนักงานบอกว่าจะเข้าประมาณวันที่ 10  

ขอขอบคุณทุกกำลังใจที่มีให้เสมอมาค่ะ นี่อาจเป็นก้าวเล็กๆ แต่ก็ดีใจมากเลยค่ะ รู้สึกมีพลังต่อไปจะตั้งใจอ่านให้เยอะๆ บางคนอาจบอกว่าอยากเป็นนักเขียนก็ต้องตั้งใจเขียนสิ แต่ถ้าไม่อ่านให้รู้ก็ไม่รู้ว่าจะเอาอะไรมาเขียน ต่อไปจะเป็นนักอ่านที่ดีค่ะ อ่านทุกอย่างที่ขวางหน้า (หนังสือนิยายกองเต็มบ้านยังอ่านไม่จบเลย แฮะ)

ครั้งหนึ่งเป็นคนที่ไม่ชอบอ่านหนังสือมากๆเลยค่ะ แต่ถูกพี่สาวบังคับให้อ่าน โดนบังคับเลยต้องอ่านแบบน้ำตาตกใน(ก็คนไม่ชอบ) ไม่เคยรู้จักคำว่านิยายเลยค่ะ กระทั่งอ่านนิยายเป็นจึงรู้ว่านี่เรียกว่านิยาย

ผ่านไปเลยปี เป็นนักอ่านที่เลือกอ่านนิยายหลากหลายแนวขึ้น สมัยก่อนอ่านแต่นิยายแฟนตาซีกับนิยายแนวผจญภัยแบบเด็กๆน่ะค่ะ ไม่รู้จักนิยายรัก อีโรติก นิยายพีเรียดเลยด้วยซ้ำเพราะไม่เคยอ่าน ฮ่าๆ ตลกตัวเอง

และพอยิ่งอ่านอะไรหลากหลายแนว ยิ่งรู้ว่าตัวเองไม่รู้อะไรเลย ยิ่งอ่านยิ่งไม่รู้ นั่นหมายถึง พอยิ่งอ่าน ยิ่งมีเรื่องราวให้ค้นพบมากมาย เรื่องราวแปลกใหม่ให้รับรู้อีกมากมาย และตระหนักว่าตนเองไม่รู้อะไรเลยนี่หว่า และยิ่งไม่รู้อะไรเลย ยิ่งยากอ่านให้มากๆ สนุกตื่นเต้นท้าทายดีค่ะ

สำหรับเรื่องสั้นที่ได้ตีพิมพ์ในครั้งนี้ก็กะจะไม่บอกคนในครอบครัวเลยค่ะ เขินๆไม่บอกดีกว่าเก็บไว้เป็นความลับ ถึงเวลาที่มีนิยายเป็นของตัวเองสักเล่มค่อยถือมาวางให้พี่ แล้วบอกว่า “อ่านด้วยนะ นี่นิยายที่น้องเขียนเอง” ถึงเวลานั่นค่อยเอานิตยสารเล่มนี้มาโชว์ ฮ่าๆ แค่คิดก็มีความสุขๆค่ะ (มโนข้ามมิติเวลาเลย)

มีคำคมประโยคหนึ่งที่จารึกไว้ในหัวเสมอค่ะว่า “ทำสิ่งเล็กๆด้วยความรักอันยิ่งใหญ่” หยิบยืมคำคมนี้มาจากคำพูดของแม่ซีเทริซ่า บุคคลท่านหนึ่งที่สร้างแรงบันดาลใจในการดำเนินชีวิตให้ดาวค่ะ

โอ๊ยกว่าจะพิมพ์จบ ... นิ้วชาเลย ฮ่าๆๆ

ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาอ่านค่ะ ....