เล่าย่อๆ นะคับคือ ผมคบกับแฟนคนนึง ชื่อ A (นามสมมติ) จะเรียกว่าคบก็ไม่เชิงนะคับ เพราะอายุยังน้อยอยู่ทั้งผมและเขาน่ะคับ แต่คือเราก็เรียนห้องเดียวกันน่ะคับ ก็เจอหน้ากันตลอด ผมก็คุยกับ A มานานพอสมควรประมาณ 1 ปี ตลอดเวลาที่คุยกันก็ซื้อของให้กันบ้าง ไปเที่ยวบ้างแต่ไม่บ่อยมาก ก็คือผมเป็นคนไม่ค่อยชอบไปห้างอะคับ คือผมจะชอบไปกับเพื่อนมากกว่าเพราะว่าเวลาทำอะไรก็ดูคล่องตัวอะคับ ทำอะไรถนัดดี แต่พอเวลาไปกับ A ก็คือในห้างคนก็เยอะ ส่วนใหญ่ก็เป็นคนที่มีวัยวุฒิแล้วน่ะคับ ผมไม่อยากให้เขามองเราในมุมที่เขามองน่ะคับ แต่แฟนผมก็อยากจะไป มันคงเป็นส่วนหนึ่งที่เราไม่ค่อยตรงกันบ้าง คือผมก็ยอมรับว่าผมก็มีอายบ้าง ก็เคยโดนผู้ใหญ่เห็นแล้วมองแรงเหมือนกันคับ 5555 คือตลอดเวลาที่คุยกันก็มีทะเลาะกันบ้าง โกรธกันบ้าง แต่ก็ยังไม่ได้มีอะไรรุนแรงนะคับ จนวันนึงเขาก็ไปชอบคนอื่น ซึ่งเป็นเพื่อนผมที่อยู่ห้องเดียวกัน แล้ว A ก็ค่อยๆ จากผมไป คุยกันน้อยลง ไม่ได้ไปเที่ยวด้วยกัน แต่คือตลอดเวลาที่ผมอยู่กับเขา ผมก็จะพยายามให้เขามีความสุขเสมอนะคับ คือมีอยู่ช่วงนึงตอนแรกๆ ที่ผมรู้ว่าเขามีคนใหม่ ผมกับเขาก็ทะเลาะกันรุนแรงพอสมควรก็ลงไม้ลงมือกันน่ะคับ ผมยอมรับเลยว่าไม่มีสติเลย ก็คนเคยรักกันมาตั้งปีกว่าๆ จะให้เพื่อนไป ก็ไม่ถูกใช่ป่ะคับ แต่ผมก็ขอโทษเขาแล้วในภายหลัง แต่คือ........แล้วเพื่อนผมมันก็รู้ทั้งรู้นะคับว่าผมคบกัน มันก็ยังจะชอบ จนตอนนี้ก็คบกัน..... คือตอนนี้ ผมก็ลืมเขาได้บ้างแล้วคับ แต่การที่เราอยู่ห้องเดียวกัน มันยากมากเลย ใครเคยมีประสบการณ์ลักษณะนี้ก็ช่วยหน่อยแนะนำวิธีแก้ไขหน่อยนะคับ
ใครมีวิธีลืมคนๆ นึงจากชีวิตบ้างคับ