สวัสดีค่ะ ...
เราไม่รู้ว่าเราจะเรียกอาการนี้ว่ายังไง แล้วอีกนานแค่ไหนถึงจะไม่เป็นแบบนี้
จะเรียกว่าอกหัก ล้มเหลว หรือแค่เฟลดี
จิงๆก่อนหน้านี้เราเป็นผู้หญิงที่ถูกบอกเลิก ถูกทิ้ง ถูกปฏิเสธมาตลอด
ทุกคนจะจบประโยคด้วยการบอกว่า เราดีนะ แต่เขาไม่ดีเอง บลาๆสารพัดเหตุผล
จิงๆอยากให้พูดกันตรงๆว่าเราทำอะไรผิด จะได้ขอโอกาสแก้ไข แต่คนหมดใจสุดท้ายเขาก็ไปอยู่ดีแหละ
และล่าสุดก็เช่นกัน เรารู้ตัวเองนะว่าเป็นคนอ่อนไหวกับเรื่องความรักง่าย
รักง่าย รักมาก ตัดยากด้วย รักใครก็เต็มที่ ทุ่มเทมาตลอด ไม่ใช่พยายามเท่ากับที่ตัวเองมี
แต่ต่อให้เราไม่มีเรา
ก็พยายามหามาจนได้ ถ้ามันทำให้คนที่เรารักยิ้มและมีความสุขได้
เรายอมทำทุกอย่างแหละ คิดได้นะว่าไม่ต้องทุ่มขนาดนี้ก็ได้ แต่ความรักมันไม่มีลิมิตหรอก
ล่าสุดเราพึ่งจบกับผู้ชายคนนึง จบแบบที่เราเองก็ไม่รู้ทำไมไม่จบง่ายขนาดนี้
จิงๆเราเป็นคนเข้าไปในชีวิตเขาเอง เพราะเราชอบเขา
แต่พอนานวันเข้าจากแค่ชอบก็กลายเป็นรัก เราทำทุกอย่างเพื่อจะได้เป็นแฟนเขา
ช่วงเวลาที่คุยกันเรามีความสุขมากๆเลยนะ
เขาแทบจะเป็นสิ่งสำคัญหลายอย่างในชีวิตเรา โทรคุยกันทุกวัน เป็นคนแรกที่เรานึกถึงตอนตื่น
เป็นคนสุดท้ายที่เราคิดถึงก่อนนอน เขาคอยสอน คอยบอก ให้กำลังใจ ดูแลไม่เคยหลอกหรือเอาเปรียบเราเลย
เราพยายามเค้นสถานะความเป็นแฟนมาตลอด แต่เขาก็จะบอกว่าวันนึงถ้าเขามั่นใจเขาจะบอกเราเอง
เราก็รู้นะว่าเราไม่ใช่คนดีพร้อม สมบูรณ์แบบอะไร เป็นคนชอบคิดมาก บางทีก็ดราม่าเกินไป 5555
บางครั้งน้อยใจมากๆก็ร้องไห้ เขาก็จะเฟลทุกที เพราะเขาไม่อยากเห็นเราร้องไห้ แต่จิงๆที่เราร้องไม่ใช่เพราะเขาทำเลยนะ
แต่มันเป็นอาการที่เราคาดหวังกับตัวเองแล้วผิดหวังต่างหาก เราเลยร้องไห้ ไม่รู้จะมีคนเป็นแบบเราไหม
ที่ผ่านมาเราทำทุกอย่างเพื่อเขามาตลอด เราคิดว่าวันนึงความรักและความตั้งใจทุ่มเทของเรา
จะทำให้เขายอมรับเราเป็นแฟน เพราะคิดเหมือนกันว่าลึกๆเขาก็รักเรา ดูจากสิ่งที่เขาทำให้นะค่ะไม่ใช่แค่มะโน
แต่แล้ววันนึงสิ่งที่เราไม่คิดว่าจะเกิดก็มาถึง เขาเริ่มเปลี่ยนไป เขาบอกเราว่าเขาติดเกมส์ เราก็โอเคนะ ไม่อยากรบเร้ามาก
เพราะก่อนหน้านี้เขาก็พึ่งคุยกับเราเรื่องที่เราชอบเป็นคนคิดมาก เขาไม่อยากให้เราเป็นแบบนั้น เราเลยมองบวกไป
ทุกอย่างเปลี่ยนไปมาก เปลี่ยนจนต่อให้เราคิดบวกกับสิ่งที่รู้สึกแค่ไหน ก็ดูออกอยู่ดี เราถูกลืมจนไม่มี่ตัวตน
เป็นแบบนี้มาสักพัก จนวันนึงเราถามเขาไปตรงๆว่าเทอเป็นไรหรือเปล่า ตอนแรกก็อยากคุยเสียงนะ
แต่เขาก็ไม่รับสาย บอกคุยทางข้อความดีกว่า และในที่สุดเขาใช้เวลาพิมพ์ประโยคพวกนั้นนานมาก
มันขึ้นว่ากำลังพิมพ์สักพัก เหมือนพิมพ์ลบซ้ำๆ เราใจเต้นมาก รอลุ้นว่าเขาจะพูดว่ายังไง
สุดท้ายก็เป็นอย่างที่คิดจิงๆ เขาขอถอยจากความสัมพันธ์ที่ดำเนินมากับเรา เราถามว่าทำไม
เขาก็บอกว่าเราเข้ากันไม่ได้ มีหลายๆอย่างไม่ตรงกัน เรา งง มากว่าเราทำไรผิด ทั้งๆที่เราก็พยายามปรับตัวเองทุกอย่าง
เราไม่โอเคเลย แต่เราก็ทำอะไรไม่ได้ เราช๊อคนิ่งไปสักพัก น้ำตาไหลแบบถึงเราพยายามกลั้นความเสียใจแค่ไหน
ตอนนั้นก็แปลกที่ไม่ร้องโฮเหมือนกับโดนทิ้งก่อนๆ จบประโยคพวกนั้นเขาก็หายไป เช้าวันถัดมาเราโทรไปหาเขา
เราถามว่าเราจะแก้ไขอะไรได้บ้างไหม เขาตอบกลับมาคำเดียวว่า พูดแค่นั้นเทอไม่เข้าใจหรอ เรานิ่งไปเลยและก็ไม่รบเร้าอะไรอีก
และแล้วเราก็หายจากกันไปแบบไม่มีคำอธิบายหรือบอกลาเลย
เรารู้สึกเจ็บนะ เจ็บมาก ความรู้สึกรักมากเท่าเดิม จะเกลียดก็ไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรมาเกลียด
เพราะที่ผ่านมาเขาก็ดีกับเรามาก ถ้าเขาบอกเราว่ามีคนใหม่ หรือเจอใครที่ทำให้รู้สึกได้มากกว่าเรา
มันคงเป็นคำตอบที่โอเคมากก จะได้ตัดใจไปซะทีเดียว แต่จิงๆเราว่าเขามีเหตุผลแหละ
แต่ไม่รู้ทำไมถึงพยายามตั้งคำถามทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีวันจะได้คำตอบอยู่ดี เราไม่ชอบการนอนไม่หลับในเวลากลางคืน
เพราะเคยชินที่ต้องคุยกับเขาก่อนนอน เราเหนื่อยกับการที่ต้องตกใจตื่นทุกเช้าแล้วว่างเปล่าแบบนี้ อึดอัด อยากร้องไห้
แต่จุกอยู่ข้างในระบายไม่ออกสักที ไม่ได้หวังให้เขากลับมาเลย ลบทุกอย่างเกี่ยวกับเขา เลิกติดตามชีวิตเขาแล้ว แต่ก็มักจะเจอหลายๆสิ่งที่ทำให้นึกถึงอยู่ดี เหมือนกำลังต่อต้านตัวเองว่าไม่เสียใจ หน่วงๆมากเลยค่ะ ไม่รู้จะทำยังไงดี ยอมรับความจิงก็ไม่ได้ช่วยให้ดีขึ้นเลย ฟังเพลงเศร้าก็ไม่ได้ เหมือนตอกย้ำตัวเอง ใครแนะนำได้ช่วยหน่อยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ
เหมือนตัวเองกำลังต่อต้านความรู้สึกว่าไม่เสียใจ อยากร้องไห้แต่ร้องไม่ออก รู้สึกเหมือนความรักยังไม่จบ แต่ไปต่อไม่ได้แล
เราไม่รู้ว่าเราจะเรียกอาการนี้ว่ายังไง แล้วอีกนานแค่ไหนถึงจะไม่เป็นแบบนี้
จะเรียกว่าอกหัก ล้มเหลว หรือแค่เฟลดี
จิงๆก่อนหน้านี้เราเป็นผู้หญิงที่ถูกบอกเลิก ถูกทิ้ง ถูกปฏิเสธมาตลอด
ทุกคนจะจบประโยคด้วยการบอกว่า เราดีนะ แต่เขาไม่ดีเอง บลาๆสารพัดเหตุผล
จิงๆอยากให้พูดกันตรงๆว่าเราทำอะไรผิด จะได้ขอโอกาสแก้ไข แต่คนหมดใจสุดท้ายเขาก็ไปอยู่ดีแหละ
และล่าสุดก็เช่นกัน เรารู้ตัวเองนะว่าเป็นคนอ่อนไหวกับเรื่องความรักง่าย
รักง่าย รักมาก ตัดยากด้วย รักใครก็เต็มที่ ทุ่มเทมาตลอด ไม่ใช่พยายามเท่ากับที่ตัวเองมี
แต่ต่อให้เราไม่มีเรา
เรายอมทำทุกอย่างแหละ คิดได้นะว่าไม่ต้องทุ่มขนาดนี้ก็ได้ แต่ความรักมันไม่มีลิมิตหรอก
ล่าสุดเราพึ่งจบกับผู้ชายคนนึง จบแบบที่เราเองก็ไม่รู้ทำไมไม่จบง่ายขนาดนี้
จิงๆเราเป็นคนเข้าไปในชีวิตเขาเอง เพราะเราชอบเขา
แต่พอนานวันเข้าจากแค่ชอบก็กลายเป็นรัก เราทำทุกอย่างเพื่อจะได้เป็นแฟนเขา
ช่วงเวลาที่คุยกันเรามีความสุขมากๆเลยนะ
เขาแทบจะเป็นสิ่งสำคัญหลายอย่างในชีวิตเรา โทรคุยกันทุกวัน เป็นคนแรกที่เรานึกถึงตอนตื่น
เป็นคนสุดท้ายที่เราคิดถึงก่อนนอน เขาคอยสอน คอยบอก ให้กำลังใจ ดูแลไม่เคยหลอกหรือเอาเปรียบเราเลย
เราพยายามเค้นสถานะความเป็นแฟนมาตลอด แต่เขาก็จะบอกว่าวันนึงถ้าเขามั่นใจเขาจะบอกเราเอง
เราก็รู้นะว่าเราไม่ใช่คนดีพร้อม สมบูรณ์แบบอะไร เป็นคนชอบคิดมาก บางทีก็ดราม่าเกินไป 5555
บางครั้งน้อยใจมากๆก็ร้องไห้ เขาก็จะเฟลทุกที เพราะเขาไม่อยากเห็นเราร้องไห้ แต่จิงๆที่เราร้องไม่ใช่เพราะเขาทำเลยนะ
แต่มันเป็นอาการที่เราคาดหวังกับตัวเองแล้วผิดหวังต่างหาก เราเลยร้องไห้ ไม่รู้จะมีคนเป็นแบบเราไหม
ที่ผ่านมาเราทำทุกอย่างเพื่อเขามาตลอด เราคิดว่าวันนึงความรักและความตั้งใจทุ่มเทของเรา
จะทำให้เขายอมรับเราเป็นแฟน เพราะคิดเหมือนกันว่าลึกๆเขาก็รักเรา ดูจากสิ่งที่เขาทำให้นะค่ะไม่ใช่แค่มะโน
แต่แล้ววันนึงสิ่งที่เราไม่คิดว่าจะเกิดก็มาถึง เขาเริ่มเปลี่ยนไป เขาบอกเราว่าเขาติดเกมส์ เราก็โอเคนะ ไม่อยากรบเร้ามาก
เพราะก่อนหน้านี้เขาก็พึ่งคุยกับเราเรื่องที่เราชอบเป็นคนคิดมาก เขาไม่อยากให้เราเป็นแบบนั้น เราเลยมองบวกไป
ทุกอย่างเปลี่ยนไปมาก เปลี่ยนจนต่อให้เราคิดบวกกับสิ่งที่รู้สึกแค่ไหน ก็ดูออกอยู่ดี เราถูกลืมจนไม่มี่ตัวตน
เป็นแบบนี้มาสักพัก จนวันนึงเราถามเขาไปตรงๆว่าเทอเป็นไรหรือเปล่า ตอนแรกก็อยากคุยเสียงนะ
แต่เขาก็ไม่รับสาย บอกคุยทางข้อความดีกว่า และในที่สุดเขาใช้เวลาพิมพ์ประโยคพวกนั้นนานมาก
มันขึ้นว่ากำลังพิมพ์สักพัก เหมือนพิมพ์ลบซ้ำๆ เราใจเต้นมาก รอลุ้นว่าเขาจะพูดว่ายังไง
สุดท้ายก็เป็นอย่างที่คิดจิงๆ เขาขอถอยจากความสัมพันธ์ที่ดำเนินมากับเรา เราถามว่าทำไม
เขาก็บอกว่าเราเข้ากันไม่ได้ มีหลายๆอย่างไม่ตรงกัน เรา งง มากว่าเราทำไรผิด ทั้งๆที่เราก็พยายามปรับตัวเองทุกอย่าง
เราไม่โอเคเลย แต่เราก็ทำอะไรไม่ได้ เราช๊อคนิ่งไปสักพัก น้ำตาไหลแบบถึงเราพยายามกลั้นความเสียใจแค่ไหน
ตอนนั้นก็แปลกที่ไม่ร้องโฮเหมือนกับโดนทิ้งก่อนๆ จบประโยคพวกนั้นเขาก็หายไป เช้าวันถัดมาเราโทรไปหาเขา
เราถามว่าเราจะแก้ไขอะไรได้บ้างไหม เขาตอบกลับมาคำเดียวว่า พูดแค่นั้นเทอไม่เข้าใจหรอ เรานิ่งไปเลยและก็ไม่รบเร้าอะไรอีก
และแล้วเราก็หายจากกันไปแบบไม่มีคำอธิบายหรือบอกลาเลย
เรารู้สึกเจ็บนะ เจ็บมาก ความรู้สึกรักมากเท่าเดิม จะเกลียดก็ไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรมาเกลียด
เพราะที่ผ่านมาเขาก็ดีกับเรามาก ถ้าเขาบอกเราว่ามีคนใหม่ หรือเจอใครที่ทำให้รู้สึกได้มากกว่าเรา
มันคงเป็นคำตอบที่โอเคมากก จะได้ตัดใจไปซะทีเดียว แต่จิงๆเราว่าเขามีเหตุผลแหละ
แต่ไม่รู้ทำไมถึงพยายามตั้งคำถามทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีวันจะได้คำตอบอยู่ดี เราไม่ชอบการนอนไม่หลับในเวลากลางคืน
เพราะเคยชินที่ต้องคุยกับเขาก่อนนอน เราเหนื่อยกับการที่ต้องตกใจตื่นทุกเช้าแล้วว่างเปล่าแบบนี้ อึดอัด อยากร้องไห้
แต่จุกอยู่ข้างในระบายไม่ออกสักที ไม่ได้หวังให้เขากลับมาเลย ลบทุกอย่างเกี่ยวกับเขา เลิกติดตามชีวิตเขาแล้ว แต่ก็มักจะเจอหลายๆสิ่งที่ทำให้นึกถึงอยู่ดี เหมือนกำลังต่อต้านตัวเองว่าไม่เสียใจ หน่วงๆมากเลยค่ะ ไม่รู้จะทำยังไงดี ยอมรับความจิงก็ไม่ได้ช่วยให้ดีขึ้นเลย ฟังเพลงเศร้าก็ไม่ได้ เหมือนตอกย้ำตัวเอง ใครแนะนำได้ช่วยหน่อยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ