(ต่อจากกระทู้ "คิดว่ารักแท้ของคุณเป็นแบบไหน? แล้วรักแท้มีจริงไหม ส่วนรักแท้ของผม น่าจะเป็นแบบนี้ครับ")
เวลาผ่านไปประมาณ 3 วัน เหตุการณ์แบบวันแรกซ้ำไปซ้ำมา แต่ความรู้สึกผมเพิ่มขึ้น เช้าวันหนึ่ง วันนั้นกลุ่มของผมเริ่มย้ายที่พำนักพักพิงกันใหม่ เราย้ายกันไปที่โรงอาหารชั้น 2 อาคารเฉลิมพระเกียรติ ด้านหลังโรงอาหาร แถวหน้าร้านค้าสวัสดิการ ตอนนั้นโรงอาหารยังไม่ขยายออกมาเหมือนปัจจุบันนี้ วันนั้นพวกเราก็ซื้อพวกข้าวเหนียวไก่ โยเกิร์ตที่มีซีเรียลมากินกัน
เวลาผ่านไปสักพัก เพื่อนผมสองคนเดินมา (คือวันที่อยู่เสาธง มันสองคนรู้ว่าผมชอบน้องคนไหน แล้วที่สำคัญมันจำได้ซะงั้น) มันมาบอกผมว่า ไอ้วาเด็กเมิงอะนั่งอยู่โต๊ะด้านหน้าโรงอาหาร ผมก็ถามมัน เมิงจำได้หรอวะ ผิดคนป่าว มันบอกงั้นเมิงไปดู ผมก็ไปกับเพื่อนอีกคน เดินเข้าไปไกล้ ความรู้สึกแบบเดิมเริ่มมา เห็นด้านหลังผมคิด รึว่าจะใช่อย่างที่มันบอก พอน้องเค้าหันมา เท่านั้นละ ใช่เลย ชัวร์ ผมรีบหันหลังกลับอย่างด่วนโดยที่ไม่รอเพื่อนที่มาด้วยกัน ผมเดินกลับไปที่โต๊ะ เพื่อนผมถาม ใช่อย่างที่กุพูดไหม ผมตอบใช่วะ เพื่อนอีกคนถามแล้วเค้าชื่ออะไรวะ ผมตอบว่า ไม่รู้วะ กุเพิ่งเจอตอนวันเปิดเทอม พวกมันเลยบอกว่า เดี๋ยวกุสืบให้ ผมยังไม่ทันจะบอกว่าไม่ต้องหรอก มันก็เดินกันไป
สักพักมันกลับมาบอกว่า กุรู้แล้วเค้าชื่ออะไร ผมเลยถามอย่างตื่นเต้น แล้วเค้าชื่ออะไรวะ มันตอบ ชื่อ "....มี่" (คือเค้าชื่อเล่น 2 พยางค์ เพื่อนเค้าเรียกกันว่า "มี่") มันบอกต่ออีกว่า น้องเค้าอยู่ ม.1 ดูจากดาวบนปกเสื้ออยู่สีชมพู ผมได้ยินก็ไม่ค่อยเชื่อเพราะชื่อเล่นเค้า 2 พยางค์แบบนี้ ตอนนั้นผมไม่เคยได้ยินมาก่อน พวกมันบอกถ้าเมิงไม่เชื่อเดี๋ยวกุพาไป ผมเลยบอกกุเชื่อ ไม่เป็นไร ด้วยความที่พวกเพื่อนผมมันกล้าและบ้ากันอยู่แล้ว ยิ่งได้แกล้งเพื่อนด้วย สนุกมันละ มันไม่ฟังคำจากผม พวกมันจัดการล็อคปีกผม แล้วลากไปหาน้องเค้า ในใจผมคิด ชิพกุไม่อยู่แล้ว เวลานี้คนเยอะซะด้วย ถ้ามันหิ้วไปอย่างนี้อายเค้าทั่วโรงอาหารแน่กุ ผมอารยขัดขืนเต็มที่ แต่สู้แรงพวกมันไม่ได้ พวกมันคงสนุกกันอะ
เพื่อไม่ให้เป็นที่จับตามอง ผมเลยบอกเดี๋ยวกุเดินไปกับพวกเมิงเอง ไม่ต้องล็อค พวกมันก็บอกดีมาก แต่มือมันไม่ปล่อยก็ล็อคแขนผมแน่นอยู่อย่างนั้น แต่ก็เดินแบบไม่ให้เป็นที่สังเกตุนะ พอไปถึงที่โต๊ะน้องเค้า เพื่อนผมมันก็ตะโกนเรียกน้องเค้า ผมพูดห้ามเพื่อนผมแบบว่า นี่เมิงอยู่ใกล้พูดเบาๆก็ได้ จะตะโกนทำไม พอเค้าได้ยินเสียงเอะอะ เค้าก็หันมาสิครับ ไม่ใช่แค่น้องเค้าคนเดียวนะครับ เพื่อนเค้านั่งอยู่เต็มโต๊ะหันมาหมด นี่ยังไม่รวมสายตาจากโต๊ะอื่นๆโดยรอบอีกนะ เพื่อนผมมันบอกน้องเค้าว่า น้อง....มี่ ใช่ไหม จากนั้นเพื่อนผมมันก็ชี้มาทางผมแล้วพูดว่า เพื่อนพี่คนนี้มันชอบน้องอะ แล้วเพื่อนผมมันก็ปล่อยแขนผม ผมรวบรวมความกล้าแล้วบอกเป็นประโยคยาวๆ เลยว่า "ครับ" แล้วผมก็รีบเดินอย่างรวดเร็วกลับมายังที่พำนัก
เพื่อนผมกลับมามันก็หัวเราะชอบใจกันใหญ่ มีเรื่องให้คุยกันจนถึงเข้าแถวที่สนามละ มันก็ยุให้ผมจีบ เพื่อนผมคนนึงบอกกับผมว่า วันนั้นกุนั่งรถเมล์กลับบ้านกับเมิงกุเห็นเด็กเมิงลงรถหลังจากเมิงลงรถไม่กี่ป้ายเอง เลยบ้านเมิงไปนิดเดียวเอง ผมเลยบอกไม่ใช่เด็กกุ เมิงพูดจาดีๆดิ ตอนนี้กุแค่ชอบน้องเค้า จากนั้นผมถามต่อ แล้วที่เมิงพูดมา จริงหรอวะ ผมคิดในใจบ้านใกล้กัน นั่งรถมาด้วยกัน เรียนที่เดียวกัน เจอกันตลอดทั้งที่ไม่ได้เรียนห้องเดียวกัน กลับพร้อมๆกัน แต่อย่างเดียวคือ ยังไม่เคยพูดกัน เพื่อนผมก็บอกเมิงอ่ะจีบติดแน่ แต่ด้วยความที่ผมเขินและขี้อาย เป็นคนไม่มั่นใจในตัวเองมาก ผมก็ไม่กล้า ทุกครั้งเวลาไปไหนมาไหนในในโรงเรียนนอกจากความรู้สึกว่าผมจะเจอน้องเค้าแล้ว ถ้าเพื่อนผมเจอน้องเค้า ก็จะเรียกผมไปเสมอ เพื่อนผมมันก็น่ารักนะ ไม่หิ้วปีกผมไปอีกแล้ว จากนั้นผมก็ได้แค่แอบมอง แต่ไม่กล้าเข้าไปหา...
ปล.ขออนุญาตต่อ Part 3 เป็นอีก 1 กระทู้ ครับ
คิดว่ารักแท้ของคุณเป็นแบบไหน? แล้วรักแท้มีจริงไหม ส่วนรักแท้ของผม น่าจะเป็นแบบนี้ครับ Part 2
เวลาผ่านไปประมาณ 3 วัน เหตุการณ์แบบวันแรกซ้ำไปซ้ำมา แต่ความรู้สึกผมเพิ่มขึ้น เช้าวันหนึ่ง วันนั้นกลุ่มของผมเริ่มย้ายที่พำนักพักพิงกันใหม่ เราย้ายกันไปที่โรงอาหารชั้น 2 อาคารเฉลิมพระเกียรติ ด้านหลังโรงอาหาร แถวหน้าร้านค้าสวัสดิการ ตอนนั้นโรงอาหารยังไม่ขยายออกมาเหมือนปัจจุบันนี้ วันนั้นพวกเราก็ซื้อพวกข้าวเหนียวไก่ โยเกิร์ตที่มีซีเรียลมากินกัน
เวลาผ่านไปสักพัก เพื่อนผมสองคนเดินมา (คือวันที่อยู่เสาธง มันสองคนรู้ว่าผมชอบน้องคนไหน แล้วที่สำคัญมันจำได้ซะงั้น) มันมาบอกผมว่า ไอ้วาเด็กเมิงอะนั่งอยู่โต๊ะด้านหน้าโรงอาหาร ผมก็ถามมัน เมิงจำได้หรอวะ ผิดคนป่าว มันบอกงั้นเมิงไปดู ผมก็ไปกับเพื่อนอีกคน เดินเข้าไปไกล้ ความรู้สึกแบบเดิมเริ่มมา เห็นด้านหลังผมคิด รึว่าจะใช่อย่างที่มันบอก พอน้องเค้าหันมา เท่านั้นละ ใช่เลย ชัวร์ ผมรีบหันหลังกลับอย่างด่วนโดยที่ไม่รอเพื่อนที่มาด้วยกัน ผมเดินกลับไปที่โต๊ะ เพื่อนผมถาม ใช่อย่างที่กุพูดไหม ผมตอบใช่วะ เพื่อนอีกคนถามแล้วเค้าชื่ออะไรวะ ผมตอบว่า ไม่รู้วะ กุเพิ่งเจอตอนวันเปิดเทอม พวกมันเลยบอกว่า เดี๋ยวกุสืบให้ ผมยังไม่ทันจะบอกว่าไม่ต้องหรอก มันก็เดินกันไป
สักพักมันกลับมาบอกว่า กุรู้แล้วเค้าชื่ออะไร ผมเลยถามอย่างตื่นเต้น แล้วเค้าชื่ออะไรวะ มันตอบ ชื่อ "....มี่" (คือเค้าชื่อเล่น 2 พยางค์ เพื่อนเค้าเรียกกันว่า "มี่") มันบอกต่ออีกว่า น้องเค้าอยู่ ม.1 ดูจากดาวบนปกเสื้ออยู่สีชมพู ผมได้ยินก็ไม่ค่อยเชื่อเพราะชื่อเล่นเค้า 2 พยางค์แบบนี้ ตอนนั้นผมไม่เคยได้ยินมาก่อน พวกมันบอกถ้าเมิงไม่เชื่อเดี๋ยวกุพาไป ผมเลยบอกกุเชื่อ ไม่เป็นไร ด้วยความที่พวกเพื่อนผมมันกล้าและบ้ากันอยู่แล้ว ยิ่งได้แกล้งเพื่อนด้วย สนุกมันละ มันไม่ฟังคำจากผม พวกมันจัดการล็อคปีกผม แล้วลากไปหาน้องเค้า ในใจผมคิด ชิพกุไม่อยู่แล้ว เวลานี้คนเยอะซะด้วย ถ้ามันหิ้วไปอย่างนี้อายเค้าทั่วโรงอาหารแน่กุ ผมอารยขัดขืนเต็มที่ แต่สู้แรงพวกมันไม่ได้ พวกมันคงสนุกกันอะ
เพื่อไม่ให้เป็นที่จับตามอง ผมเลยบอกเดี๋ยวกุเดินไปกับพวกเมิงเอง ไม่ต้องล็อค พวกมันก็บอกดีมาก แต่มือมันไม่ปล่อยก็ล็อคแขนผมแน่นอยู่อย่างนั้น แต่ก็เดินแบบไม่ให้เป็นที่สังเกตุนะ พอไปถึงที่โต๊ะน้องเค้า เพื่อนผมมันก็ตะโกนเรียกน้องเค้า ผมพูดห้ามเพื่อนผมแบบว่า นี่เมิงอยู่ใกล้พูดเบาๆก็ได้ จะตะโกนทำไม พอเค้าได้ยินเสียงเอะอะ เค้าก็หันมาสิครับ ไม่ใช่แค่น้องเค้าคนเดียวนะครับ เพื่อนเค้านั่งอยู่เต็มโต๊ะหันมาหมด นี่ยังไม่รวมสายตาจากโต๊ะอื่นๆโดยรอบอีกนะ เพื่อนผมมันบอกน้องเค้าว่า น้อง....มี่ ใช่ไหม จากนั้นเพื่อนผมมันก็ชี้มาทางผมแล้วพูดว่า เพื่อนพี่คนนี้มันชอบน้องอะ แล้วเพื่อนผมมันก็ปล่อยแขนผม ผมรวบรวมความกล้าแล้วบอกเป็นประโยคยาวๆ เลยว่า "ครับ" แล้วผมก็รีบเดินอย่างรวดเร็วกลับมายังที่พำนัก
เพื่อนผมกลับมามันก็หัวเราะชอบใจกันใหญ่ มีเรื่องให้คุยกันจนถึงเข้าแถวที่สนามละ มันก็ยุให้ผมจีบ เพื่อนผมคนนึงบอกกับผมว่า วันนั้นกุนั่งรถเมล์กลับบ้านกับเมิงกุเห็นเด็กเมิงลงรถหลังจากเมิงลงรถไม่กี่ป้ายเอง เลยบ้านเมิงไปนิดเดียวเอง ผมเลยบอกไม่ใช่เด็กกุ เมิงพูดจาดีๆดิ ตอนนี้กุแค่ชอบน้องเค้า จากนั้นผมถามต่อ แล้วที่เมิงพูดมา จริงหรอวะ ผมคิดในใจบ้านใกล้กัน นั่งรถมาด้วยกัน เรียนที่เดียวกัน เจอกันตลอดทั้งที่ไม่ได้เรียนห้องเดียวกัน กลับพร้อมๆกัน แต่อย่างเดียวคือ ยังไม่เคยพูดกัน เพื่อนผมก็บอกเมิงอ่ะจีบติดแน่ แต่ด้วยความที่ผมเขินและขี้อาย เป็นคนไม่มั่นใจในตัวเองมาก ผมก็ไม่กล้า ทุกครั้งเวลาไปไหนมาไหนในในโรงเรียนนอกจากความรู้สึกว่าผมจะเจอน้องเค้าแล้ว ถ้าเพื่อนผมเจอน้องเค้า ก็จะเรียกผมไปเสมอ เพื่อนผมมันก็น่ารักนะ ไม่หิ้วปีกผมไปอีกแล้ว จากนั้นผมก็ได้แค่แอบมอง แต่ไม่กล้าเข้าไปหา...
ปล.ขออนุญาตต่อ Part 3 เป็นอีก 1 กระทู้ ครับ