คนที่เคยชินกับการอยู่คนเดียวมานาน เวลามีคนเข้ามาจะรู้สึกยังไงครับ

เรามีประสบการณ์ชอบคนประเภทนี้เหมือน จขกท ค่ะ เราอาจเอื้อมไปรักไปประทับใจคนที่ไม่คิดว่าจะเป็นคนรักกันได้..
คนที่ใช้ชีวิตคนเดียวเขาจะมีความพึ่งพาในตัวเองสูงมาก ทำทุกอย่างด้วยตัวเอง ไม่ขอร้องใคร ทำให้เหมือนกับว่าเขาไม่เปิดโอกาสให้ใครเข้าไปในชีวิต ไม่เปิดโอกาสให้เราได้ยื่นมือเข้าไปช่วยเขา ดูภายนอกจะเหมือนมีกำแพง เข้าถึงยาก แต่ความจริงแล้วเขาก็เหมือนคนปกติทั่วไปแหล่ะค่ะ มีชีวิตจิตใจมีเลือดเนื้อเชื้อไข ต้องการความรักความใส่ใจเหมือนคนอื่นๆ แต่ต้องค่อยเป็นค่อยไป ไม่โต้งๆเอาทันทีทันใด
หากคิดจะพิชิตใจคนพวกนี้ อันดับแรกให้สำรวจความรู้สึกของเราเองให้ดีก่อนว่าเราชอบเขาจริงๆไหม ถ้าสำรวจแล้วเราชอบเขาจริงๆ ให้ทำทุกอย่างอย่างจริงๆใจค่ะ ความรักความใส่ใจจะออกมาเอง เราก็เป็นตัวของตัวเองต่อไป ทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุด ดีจนถ้าเขารู้เขาจะต้องประทับใจ แล้วก็ดูแลเขา เอื้อเฟื้อเขาเท่าที่ทำได้ ทำแบบเนียนๆฉันท์เพื่อนฉันท์พี่น้องแต่ใส่ความละเมียดละไมลงไปในสิ่งที่เราทำ เขาจะค่อยๆรับรู้ความพิเศษนั้นค่ะ มันจะค่อยๆซึมไปในใจ แล้ววันนึงเขาจะเป็นคนคิดถึง/โหยหาเราเอง เพราะความดีของเราไปตรึงใจเขาแล้ว ไปทำให้เขาชินกับการค่อยๆแทรกซึมของเราแล้ว

สำหรับระยะเวลาคงตอบได้ยากค่ะ เพราะขึ้นอยู่กับคนที่เราจีบด้วย แต่ละคนเจอประสบการณ์ในชีวิตไม่เหมือนกัน แต่ถ้าเรามั่นใจว่ารักเขาจริง นานเท่าไรเราก็ย่อมทำให้เขาได้
เราเชื่อสุภาษิต "น้ำหยดลงหินทุกวันหินมันยังกร่อน" (นับประสาอะไรกับใจบางๆของคน)
เพราะเราพิสูจน์มาแล้ว ความรักความดีงามของเราทำให้ใจเขากร่อนได้จริงค่ะ