เมื่อก่อน ถ้ามีคนมาบอกผมหรือมีฉากในหนัง พูดว่า เค้าคิดถึงคนนึงๆทุกๆนาที หรือทุกๆวัน ผมคงคิดว่าเค้าแค่พูดเอาเท่
คนบ้าอะไรจะคิดถึงใครตลอดเวลา จนวันนึงที่ผมเลิกกับแฟน ผมจึงได้รู้ซึ้งการที่ คนเราคิดถึงคนๆนึงตลอดเวลา

ผมพบกับเธอเมื่อราว3ปีก่อน ตอนที่ผมไปเรียน ป โท ที่อเมริกา ผมพบกับเธอที่โรงเรียนสอนภาษาเพื่อเตรียมตัวก่อนเข้าเรียนมหาวิทยาลัย
เธอมาเรียน ป ตรี ส่วนผมมาเรียนต่อ ป โท
ผมอายุ 22 เธอ อายุ 18
เธอเป็นคนน่ารักสดใส ตัวเล็ก ร่าเริง แต่ไม่ค่อยพูด
วันแรกที่เราได้เริ่มบทสนทนากัน เป็นวันที่หิมะตก
ผมและเธอรออยู่หน้าโรงเรียนสอนภาษา เพื่อรอให้หิมะหยุดตก เธอเข้ามาทักผมก่อน
ถามผมว่า อาศัยอยู่ที่ไหน เราเริ่มพูดคุยกันหลังจากนั้น ผมขอเบอร์โทรศัพท์เธอ และเราก็เริ่มพูดคุยกันมากขึ้น
ผมชวนเธอไปเที่ยวหลายๆที่ และชวนเธอทานข้าวเย็นด้วยทุกวัน เพราะเธอไม่ชอบอาหารที่โฮสเธอทำให้
หลังจากนั้น ผมก็จะไปส่งเธอที่บ้านโฮมสเต
ผมทำแบบนี้อยู่เกือบเดือนแต่ไม่เคยขอเป็นแฟนเธอ
จนวันนึงเธอชวนผมไปนั่งสวนสารธารณะหลังเลิกเรียน เธอมาปรึกษาผมว่า มีคนคนนึงที่เรียนในคลาสเธอ แอบชอบเธอ (เพื่อนเธอเป็นคนมาบอก)
เธอถามความเห็นผมอยู่นาน... ผมก็พูดไปว่า น่าจะลองเจอเค้าก่อน เค้าอาจเป็นคนดี(ผมแกล้งพูดลองใจเธอ) เธอซักผมอยู่นาน และถามว่าผมคิดแบบนั้นจริงๆหรอ และเธอก็เริ่มพูดว่า จะลองไปพบคนนั้นดูหลังจากนั้น เธอก็ตัดสินใจเดินกลับบ้านแบบงอนๆ
ระหว่างที่เดินไปส่งเกือบครึ่งทาง ผมรวบรวมความกล้าทั้งหมด เพื่อสารภาพว่าผมรักเธอ และไม่อยากให้เธอไปพบคนคนนั้น เธอยิ้มร่า และเข้ามาจับมือผม แล้วบอกว่า งั้นเราเป็นแฟนกันนะ... เราเป็นแฟนกันตั้งแต่ตอนนั้น

... เราคบกันมาด้วยดี จนผมเริ่มเปลี่ยนตัวเองหลังจากที่เป็นแฟนกันราว 6 เดือน
ผมเริ่มเรียน ป โท และเริ่มเหนื่อยที่จะต้องไปส่งเธอที่บ้าน ... เริ่มเหนื่อยที่ต้องไปกินข้าวนอกบ้าน..เริ่มเหนื่อยที่ต้องโทรศัพท์คุยกับเธอทุกคืน...
ผมต้องอ่าน นส สอบ และทำการบ้านเยอะ... ผมยังติดเพื่อนและอยากไปเที่ยวกับเพื่อน....
เราเริ่มทะเลาะกันแต่ไม่ใช้เรื่องใหญ่
จนหลังจากที่ผมเรียน มหาลัยไปได้ 3 เทอม ผมกลับบ้านที่ไทยเพื่อพัก 4 เดือน
ผมยังคงเหลือที่ 4 เทอมก่อนที่จะเรียนจบ
หลังจากที่อยู่ไทยได้ 1 เดือน ผมแอบคุยกับ ผญ คนนึง เธอเป็นคนที่ผมเคยแอบชอบสมัยเรียนอยู่มัธยม... ผมแอบคุยกับ ผญ คนนี้จนกลับไปที่อเมริกา
หลังจากที่ผมกลับไปได้ 1 เดือน แฟนผมจับได้ว่าผมแอบคุยกับผู้หญิงคนนี้....
เธอร้องไห้เสียใจที่สุดในชีวิต... ด่าว่าผม ถามผมว่าทำไมทำแบบนี้กับเธอ  ผมรู้สึกสงสารเธอมาก เธอขอเลิกกับผม ผมรั้งเธอไว้ ขอโอกาสจากเธอและสัญญาว่าจะเลิกติดต่อกับ ญ ที่ไทย
เธอไม่ติดต่อผม ราว 2 อาทิตย์ ..ผมก็ไม่ได้ติดต่อกับ ญ ที่ไทยอีกเลย โดยบอกเหตุผลไปตามตรงว่าผมมีแฟนอยู่แล้ว.... ช่วงที่แฟนผมหายไป ผมรู้สึกตัวว่าผมรักเธอมากแค่ไหน...
หลังจาก 2 อาทิตย์ ผมหาทางง้อแฟนผมทุกอย่าง จนในที่สุด เราก็กลับมาคบกัน...
หลังจากที่เราคบกันรอบที่สอง ผมรู้สึกได้ว่าเธอเปลี่ยนไป... เธอโมโหร้ายทุกครั้งที่เราทะเลาะกัน  เธอกลายเป็นคนวิตกจริต กลัวว่าทุกครั้งที่ผมคุยกับใคร หรือพิมพ์คุยไลน์ ผมจะแอบคุยกับผู้หญิงคนใหม่ หรือคนเดิม...
เธอด่าผมมากขึ้น โมโหร้ายมากขึ้น อารมณ์ไม่ดีมากขึ้น
นานๆเข้า บางครั้งผมก็หัวเสีย และฉุนที่เธอโมโห ผมเริ่มด่าเธอ ดูถูกเธอ และทำร้ายร่างกายเธอ ผมเริ่มอยากเอาจะชนะ และเห็นเธอเป็นทุกข์ ทุกครั้งที่เธออารมย์เสีย
หลายๆครั้งผมขู่เธอว่าผมจะเลิกกับเธอ เวลาเราทะเลาะกันเพื่อให้เธอหยุดต่อว่าผม จากนั้นเธอจะขอร้องให้ผมยกโทษ และขอโทษผม ซึ่งมันได้ผลแทบทุกครั้ง
นิสัยเธอเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เธอร่าเริงน้อยลง พูดกับผมน้อยลง มั่นใจในตัวเองน้อยลง(เพราะผมดูถูกเรื่องรูปลักษณ์ของเธอ) เรายังคงคบกัน ซึ่งผมก็เริ่มได้ใจเพราะผมรู้ว่าทุกครั้งที่ผมขู่เธอ เธอจะต้องขอโทษผม ผมเริ่มเห็นเธอเป็นของตาย
เรายังคงทะเลาะกันอยู่บ่อยครั้ง

จนตอนที่ผมเหลืออีกแค่ 1.5 เทอม
เวลาเราทะเลาะกัน ผมจะขู่เธอว่า ถ้าผมเรียบจบ ผมจะกลับไทยเลย (ผมสัญญากับเธอหลายครั้งว่า ผมจะหางานทำ และรออีก 2 ปี เพื่อให้เธอจบ ป ตรี และกลับไทยพร้อมกัน)  เธอร้องไห้และจิตตกอยู่หลายครั้งเรื่องนี้

จนวันนึง สองอาทิตย์ก่อนที่ผมจะเรียนจบ ป โท เทอมสุดท้าย เราทะเลาะกันหนักมากๆ รอบนี้ผมก็ด่า และขู่ว่าจะเลิก ไปแบบทุกที แต่มีบางอย่างเปลี่ยนไป เธอไม่รั้งผม และบอกว่าเธอไม่รักผมเหมือนแต่ก่อนแล้ว เธอทนไม่ได้กับนิสัยผม และเธอไม่อยากแยกจากผมหลังผมเรียนจบ เพราะเธอไม่ไว้ใจผม เพราะผมเคยนอกใจเธอมาแล้ว

เธอสารภาพด้วยว่าเธอได้คุยกับ ผช คนนึง เธอบอกว่า เธอเริ่มคุยช่วงเดือนก่อน เพราะเธอหดหู่กับคำด่า คำขู่ของผม และผมทำร้ายเธอ
เธอบอกว่า เค้าคนนั้นยังทำให้เธอรู้สึก in love อีกครั้ง เค้าคนนั้นให้เกียรติเธอ ชมเธอตลอด ใส่ใจดูแลเธอ ให้คำปรึกษาเธอ ซึ่งเป็นสิ่งที่ผมไม่ได้ทำให้เธอนานมากแล้ว.....
คืนนั้น ผมร้องไห้หนักที่สุดในชีวิตผม ผมเสียใจและตระหนักว่าผมมันแย่แค่ไหน ผมไม่อยากเสียเธอไป ผมอยากย้อนเวลากลับไปเพื่อที่จะไปแก้ไขทุกสิ่งที่ผมทำผิดไป. . . แต่มันก็ไม่อาจทำให้เธอกลับมารักผมเหมือนแต่ก่อนได้
สิ่งที่ผม ด่า ดูถูก ทำร้ายร่างกาย ขมขู่ เธอ มันได้ทำร้ายจิตใจของวันละนิด เป็นเวลาเกือบ 3 ปี....
ผมร้องไห้ และง้อเธอทั้งคืน ..เธอไม่เปลี่ยนใจ... หลังจากวันนั้น ผมง้อ ขอโอกาส และสัญญากับเธอว่าจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง...... แต่มันก็สายเกินไปแล้ว เธอเริ่มรักคนที่เข้ามาใหม่ และเริ่มหมดรักผม.. จนหลังจากนั้น 2 อาทิตย์ เธอก็บอกเลิกผม ผมหมดหนทางรั้งเธอ.... ผมไม่โทษเธอที่เธอตัดสินใจแบบนั้น

ผมรู้ดีว่าทุกสิ่งทุกอย่างมันเริ่มจากผม ผมทำร้ายจิตใจเธอเอง ผมไม่เคยเห็นค่าเธอมานานมากแล้ว
คำพูดที่ออกจากปากผมมีแต่เรื่องแย่ๆ ดูถูกเธอ ผมทำร้ายร่างกายเธอ ผมอยากย้อนเวลากลับไปแก้ทุกสิ่งที่ผมทำ  แต่มันสายไปแล้ว  
ลึกๆแล้วผมก็อยากให้เธอเจอคนดีๆ เจอคนใหม่ที่ดี ที่ผมทำให้เธอไม่ได้
... จากวันนั้นก็ 3 เดือนแล้ว ผมยังคงคิดถึงเธอทุกนาที ใจผมหวิวทุกครั้งที่ผมนึกถึงเธอ ผมมีความหวังทุกครั้งที่ไลน์ผมเด้ง ผมหวังว่าเธอจะพิมพ์มาหาผม
ผมอยากได้ยินเสียงเธอ รูปเธอยังคงอยู่ในกระเป๋าตังค์ผม รูปbackground  คอมพ์ผมยังคงเป็นรูปเธอ
ผมยังรักเธอ... และคิดถึงเธอเหลือเกิน....