คนเราเมื่อแก่เฒ่าชราลงบางครั้งก็โหยหาอดีต...

เคยเป็นกันไหมครับ...


ในวัยเยาว์ที่ครั้งนึงชีวิตของเรานั้นงดงามเสมอเมื่อได้นึกถึง

เพราะเราหัวเราะได้เต็มเสียง..

ร้องไห้ได้เต็มสะอื้น...

และชีวิตเต็มเปี่ยมด้วยความฝัน . .

ในวันนี้เราระลึกถึงมันเพื่อใช้เป็นน้ำหล่อเลี้ยงให้กับชีวิตอันแห้งผาก

เราเก็บเวลาอันแสนอบอุ่นไว้ในขวดแก้วแห่งความทรงจำ...

ในตลับเพลงที่เปิดฟังบ่อยๆในสมัยนั้น เมื่อได้ยินเสียงเพลงนั้นอีกครา

ภาพและเรื่องราวอันสวยงามในอดีตก็จะลอยมาอีกครั้ง

บางครั้งเพ้อไปจนถึงกระทั่งได้กลิ่น บรรยากาศยามเช้าที่อบอวลนั้นหวนมา

ในอัลบั้มรูปถ่ายเก่าๆ ที่เรายืนยิ้มอยู่ท่ามกลางคนที่รักและเพื่อนฝูง ณ สถานที่แห่งความทรงจำ

ที่เรานับที่นั้นเป็นเสมือนหนึ่งคือ "บ้าน" ของเรา


ครั้งนึงเฉียดๆ 20 ปีมาแล้ว ผมเคยอาศัยอยู่ในดินแดนแห่งหนึ่งทางภาคเหนือของประเทศไทย

นามในกาลเก่าว่า "นพบุรีศรีนครพิงค์เชียงใหม่"

ซึ่งก็คือเชียงใหม่ ณ ปัจจุบัน นั่นเอง...


และผมเองก็ศึกษาในสถานศึกษาแห่งหนึ่งเชิงดอยสุเทพ

ใช่ครับ ผมเป็น "ลูกช้าง" แห่งมหาวิทยาลัยเชียงใหม่



และไม่ใช่อาการที่แปลก ที่ลูกช้างหลายๆคนจะคิดถึง มอชอ

เพราะหลายๆ คนมีช่วงชีวิตที่มีความสุขที่สุด ณ ดินแดนแห่งนี้...

คราวนี้คิดถึง มอชอ ขึ้นมาและอยากจะย้อนรอย ย้อนเวลาไปใช้ชีวิตแบบนั้นอีกสักครั้ง...



จำได้ว่าในสมัยนั้นผมขี่ Scooter คันน้อย 2 จังหวะไป เรียน กิน เที่ยว อยู่ในเวียง "นครพิงค์" แห่งนี้

กลับมาคราวนี้เพื่ออัญเชิญกลิ่นไอ เก่าๆ รถที่เลือกใช้คราวนี้ต้องเป็น Automatic Scooter เท่านั้น

ว่าแต่ขอรุ่นที่ดูสปอร์ตหน่อยละกันจะได้บิวท์อารมณ์ให้มันใกล้เคียงเข้าไปอีก


และก็เป็น Yamaha Aerox 155 R Ver.  เราเลือกนาย  นายวัยรุ่นที่สุดแล้ว


เอาหล่ะ  ขึ้นไทม์แมชชีนกันไปหาสายลมหนาวแห่งวัยเยาว์กัน