เมื่อวันหนึ่งเราต้องใช้ชีวิตเพียงลำพัง

เราเพิ่งเลิกกับแฟนไดั 3 วัน เขาเมาแล้วพลาดมีอะไรกับคนอื่น เรารับไม่ได้เพราะพวกเขาไม่ได้หยุดการกระทำแบบนี้เลย มันเป็นมาตลอด 1 เดือนก่อนที่เราจะบอกเขาว่าเรารู้แล้ว เขาเลือกเรา แต่เราไม่มีความศรัทธาในตัวเขาแล้ว เราจากมาใช้ชีวิตคนเดียว ในที่ที่เรารู้จักกันวันแรกมีฝันร่วมกัน ก่อนที่เขาจะไปทำงานอีกจังหวัดหนึ่ง ทุกอย่างของเราได้วางแผนไว้หมดแล้ว พ่อแม่ครอบครัวของทั้งเขาและเรารับรู้แล้ววางอนาคตไว้ให้แล้ว แต่วันนี้ทุกอย่างกลับพัง ที่ที่เราต้องกลับมาใช้ชีวิตประจำวันมันเต็มไปด้วยความทรงจำเกี่ยวกับเขา ทุกร้านอาหารที่กิน ทุกที่ที่เดินผ่าน ชีวิตประจำวันเรามีเขาเกือบ90% จนเราคิดว่าเขาคือความสุขของเรา ของใช้ในบ้านเขามีส่วนร่วมหามา จากเคยเดินกลับบ้านสองคน กินข้าวสองคน ทุกอย่างแพ็คคู่ ทั้งความเหงา ความเหนื่อย ความท้อ จะมีเขาข้างๆตลอด คอยหยอกล้อให้หายเหงา หายเหนื่อย ทุกอย่ามันอ้างว้าง ทั้งรัก ทั้งเกลียด ทั้งคิดถึง แต่มันกลับไปไม่ได้แล้ว ตอนนี้เราไม่มีความเชื่อใจให้เขาอีกแล้ว บางวันที่ร้องไห้เราก็ต้องกอดปลอบตัวเอง แกล้งยิ้มร่าเริงเพราะไม่อยากให้ทุกคนห่วง ครอบครัวเราไม่มีใครรู้ว่าเรากับเขาจบกันแล้ว ทุกคนหวังในตัวเขามาก เราไม่กล้าบอกใคร เรารอให้วันหนึ่งที่เราพร้อมจะเล่าเรื่องนี้ให้ครอบครัวเรารับรู้โดยที่เราไม่ร้องไห้เพราะครอบครัวจะเป็นห่วงเรามากๆ เราไม่รู้ว่าจากนี้จะใช้ชีวิตให้ลืมเขายังไง ความทรงจำมันเต็มไปหมด ใจอยากให้เขากลับมา แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ วันนี้เราเจ็บปวดมากที่ค้องจากแต่มันก็เป็นทางที่เราเลือก เราอยากให้ความเจ็บนี้มันดีขึ้น แต่ปัจจัยแวดล้อมมันไม่เอื้ออำนวยเลย เราต้องทำยังไงให้ความเจ็บมันลดลง...