อธิบายก่อนนะครับ
คือผมเป็นเกย์ รับ นะครับ มีแฟนอายุเยอะกว่า (ผม 18 เขา 26)
เราคบกันมาเกือบ 3 ปีแล้วครับ เข้าเรื่องนะครับ
ระหว่างที่คบๆกับมา ก็มีทะเลาะกันบ้างปกติ แต่ทั้งเค้าและผมก็ไม่มี
ใครทิ้งกันไปไหน อยู่มาวันนึงเราทะเลาะกันหนักมาก
ผมเลยตัดสินใจเลิกกับเขา และระหว่างที่เลิกกับเขาก็ไม่ได้คุยกับ
ใครเลยครับ จนกระทั่งมีพี่คนนึงเข้ามาทัก มาทำความรู้จัก
ประมาณสักไม่เกินอาทิตย์ แฟนผมที่พึงเลิกไปก็กลับมาขอคืนดีในระหว่างที่
ผมกำลังคุยกับพี่นั้นอยู่ แต่ผมก็ตัดสินใจเลือกที่จะกลับไปคุยกับแฟนเก่าครับ
เพราะเหตุผลเดียว คือผมรักเค้า และเราก็กลับสู่ภาวะปกติครับ แต่ก็ปกติได้ไม่นาน
เราก็ดันทะเลาะกันอีก และคราวนี้ผมก็เป็นฝ่ายไปอีกครับ ซึ่งแน่นอนพี่คนที่ผมบอกในตอนต้น
เค้าก็กลับเข้ามาหาผมอีกรอบนึง แต่ทีนี้เราไม่ได้คุยกันเฉยๆครับ พี่เขาอยากจะเจอผมก็เลยตกลง
เพราะว่าก่อนหน้านี้เคยเจอกันมาแล้วรอบนึง(แค่เจอแต่ไม่ได้ทำอะไรนะครับ)
ผมก็เลยไม่ได้คิดอะไร ประกอบกับพึ่งเลิกกับแฟนด้วย เลยตกลงไปเจอ
แต่คราวนี้เราไม่ได้เจอกันอย่างเดียวครับ พี่เขากับผมมีอะไรกัน(แค่ภายนอกนะครับย้ำแค่ภายนอก)
ตลอดเวลาที่ทำจนกระทั่งเสร็จภาระกิจ ผมนึกแต่หน้าแฟนเก่าของผมแต่ก็คิดอีกว่าเค้าคงไม่รักเราแล้ว
ก็เลยไม่ได้กังวลอะไรมากนัก พอตอนกลับ ผมเริ่มรู้สึกไม่โอเคกับพี่คนนี้ครับเลยบอกเค้าไปตรงๆ
ว่าผมไม่ชอบ เพราะว่าระยะเวลาอันสั้น ก็ทำเรื่องแบบนี้สะแล้ว ผมเลยไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่
จึงตัดสินใจเลิกคุยกับเขาครับ ระหว่างที่กลับบ้าน แฟนเก่าของผมก็โทรมา ผมรู้อยู่แล้วครับว่าต้องโทรมาง้อ
แต่ผมรู้อยู่แก่ใจว่าวันนี้ได้ทำอะไรลงไป เลยไม่ได้รับสายเขาครับ ซึ่งเขาโทรมาเป็น 10 กว่าสายได้
ผมละอายใจอ่าครับ ผมสงสารเขา ว่าถ้าไปมีอะไรกับคนอื่น(แค่ภายนอกนะครับ)จะให้กลับไปคบ แล้วทำเหมือน
ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมทำไม่ได้อ่าครับ เลยตัดสินใจเลิกกับเขาตัดทุกช่องทางติดต่อ แล้วสุดท้ายส่งข้อความไปบอกขอโทษเขา
แล้วตั้งแต่วันนั้น ผมก็ได้คุยกับเขาอีกเลยครับ ผมคิดถึงมาก ผมรักแฟนเก่าของผมมาก ลืมไม่ได้จริงๆครับ
ตลอดเวลา 3 ปี ผมคิดถึงเขาทุกวันๆ ผมทรมานเลยก็ว่าได้ หรือว่าแรกๆก็เป็นแบบนี้ทุกคนครับ
คือที่อยากรู้ว่าสิ่งที่ผมทำ คือ เลือกเดินออกมาทั้งสองทางนี่ถูกแล้วใช่มั้ยครับ
ขอบคุณที่สละเวลามาตอบนะครับ
ผมทำถูกแล้วใช่มั้ยครับ???
คือผมเป็นเกย์ รับ นะครับ มีแฟนอายุเยอะกว่า (ผม 18 เขา 26)
เราคบกันมาเกือบ 3 ปีแล้วครับ เข้าเรื่องนะครับ
ระหว่างที่คบๆกับมา ก็มีทะเลาะกันบ้างปกติ แต่ทั้งเค้าและผมก็ไม่มี
ใครทิ้งกันไปไหน อยู่มาวันนึงเราทะเลาะกันหนักมาก
ผมเลยตัดสินใจเลิกกับเขา และระหว่างที่เลิกกับเขาก็ไม่ได้คุยกับ
ใครเลยครับ จนกระทั่งมีพี่คนนึงเข้ามาทัก มาทำความรู้จัก
ประมาณสักไม่เกินอาทิตย์ แฟนผมที่พึงเลิกไปก็กลับมาขอคืนดีในระหว่างที่
ผมกำลังคุยกับพี่นั้นอยู่ แต่ผมก็ตัดสินใจเลือกที่จะกลับไปคุยกับแฟนเก่าครับ
เพราะเหตุผลเดียว คือผมรักเค้า และเราก็กลับสู่ภาวะปกติครับ แต่ก็ปกติได้ไม่นาน
เราก็ดันทะเลาะกันอีก และคราวนี้ผมก็เป็นฝ่ายไปอีกครับ ซึ่งแน่นอนพี่คนที่ผมบอกในตอนต้น
เค้าก็กลับเข้ามาหาผมอีกรอบนึง แต่ทีนี้เราไม่ได้คุยกันเฉยๆครับ พี่เขาอยากจะเจอผมก็เลยตกลง
เพราะว่าก่อนหน้านี้เคยเจอกันมาแล้วรอบนึง(แค่เจอแต่ไม่ได้ทำอะไรนะครับ)
ผมก็เลยไม่ได้คิดอะไร ประกอบกับพึ่งเลิกกับแฟนด้วย เลยตกลงไปเจอ
แต่คราวนี้เราไม่ได้เจอกันอย่างเดียวครับ พี่เขากับผมมีอะไรกัน(แค่ภายนอกนะครับย้ำแค่ภายนอก)
ตลอดเวลาที่ทำจนกระทั่งเสร็จภาระกิจ ผมนึกแต่หน้าแฟนเก่าของผมแต่ก็คิดอีกว่าเค้าคงไม่รักเราแล้ว
ก็เลยไม่ได้กังวลอะไรมากนัก พอตอนกลับ ผมเริ่มรู้สึกไม่โอเคกับพี่คนนี้ครับเลยบอกเค้าไปตรงๆ
ว่าผมไม่ชอบ เพราะว่าระยะเวลาอันสั้น ก็ทำเรื่องแบบนี้สะแล้ว ผมเลยไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่
จึงตัดสินใจเลิกคุยกับเขาครับ ระหว่างที่กลับบ้าน แฟนเก่าของผมก็โทรมา ผมรู้อยู่แล้วครับว่าต้องโทรมาง้อ
แต่ผมรู้อยู่แก่ใจว่าวันนี้ได้ทำอะไรลงไป เลยไม่ได้รับสายเขาครับ ซึ่งเขาโทรมาเป็น 10 กว่าสายได้
ผมละอายใจอ่าครับ ผมสงสารเขา ว่าถ้าไปมีอะไรกับคนอื่น(แค่ภายนอกนะครับ)จะให้กลับไปคบ แล้วทำเหมือน
ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมทำไม่ได้อ่าครับ เลยตัดสินใจเลิกกับเขาตัดทุกช่องทางติดต่อ แล้วสุดท้ายส่งข้อความไปบอกขอโทษเขา
แล้วตั้งแต่วันนั้น ผมก็ได้คุยกับเขาอีกเลยครับ ผมคิดถึงมาก ผมรักแฟนเก่าของผมมาก ลืมไม่ได้จริงๆครับ
ตลอดเวลา 3 ปี ผมคิดถึงเขาทุกวันๆ ผมทรมานเลยก็ว่าได้ หรือว่าแรกๆก็เป็นแบบนี้ทุกคนครับ
คือที่อยากรู้ว่าสิ่งที่ผมทำ คือ เลือกเดินออกมาทั้งสองทางนี่ถูกแล้วใช่มั้ยครับ
ขอบคุณที่สละเวลามาตอบนะครับ