ตอนนี้เราป่วยเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ และเป็นรอบที่สองในเวลาแค่ 3 ปี แต่นั้นไม่ใช่สาเหตุที่ทำให้ชีวิตเราเปลี่ยน
ก่อนหน้านี้เราก็เป็นเด็กจบใหม่ธรรมดาคนนึง เรียนจบ มีงานทำทันที ชีวิตเหมือนจะ happy แต่แล้ววันนึง
พ่อแม่เราก็หย่ากัน มันเร็วมากค่ะ ภายในระยะเวลา 3 เดือน แน่นอนว่าเรารับไม่ได้ ทำให้เราเก็บและกดอารมณ์
ที่เสียใจ ผิดหวัง แล้วไปทุ่มให้กับงาน จนเราได้ย้ายมาทำงานวิจัยที่มหาลัยแห่งหนึ่งซึ่งเราเลือกที่จะเรียนต่อ
ปริญญาโทที่นั่น แน่นอนว่าความเครียด ความกดดัน บวกกับความผิดหวังเรื่องครอบครัวมันก็หนักมากพอแล้ว
แต่มันยังไม่จบค่ะ ช่วงนั้นเรามี plan ที่จะแต่งงานกับแฟน แต่ก็เกิดเหตุที่ทำให้เลิกกัน และเราก็เริ่มมีอาการซึมเศร้า
ความทรงจำในปี 58 ของเราแทบไม่เหลือ เพราะยาที่ใช้รักษาที่ค่อนข้างแรง
(หลายฝ่ายปรึกษากันแล้วค่ะว่าควรให้ยาเราโดสเท่านี้เพราะเรามีงานที่ต้องรับผิดชอบ) ระหว่างนั้นก็มาทำแล็ปปกติ
จนปลายๆปี 58 อาการเราก็ดีขึ้น อาจารย์ประเมินแล้วว่าอาการซึมเศร้ามันหมดลงแล้ว เราก็ทานยาต่อไปอีกซักพัก
แล้วก็หยุดยา เพราะมันส่งผลต่อประสิทธิภาพการทำงานของเรา (ส่วนนี้คิดผิดมหันต์)
พอปี 59 เราเข้าเรียนป.โท อย่างเต็มตัว มันเป็นการเริ่มต้นที่ perfect มากค่ะ มีเพื่อนร่วมงานที่ดี มีอาจารย์ที่ปรึกษาที่ดี
และมีเพื่อนร่วมชั้นที่น่ารัก เราก็เรียนไปด้วยทำงานในคณะไปด้วย จนเดือนสิงหา โรคซึมเศร้ามันกลับมาอีกครั้ง
เนื่องจากพ่อเราที่ทิ้งเราไป อยู่ๆก็โทรมา สุขสันต์วันเกิดและอยากเจอเรา แต่เรายังไม่พร้อมค่ะ เลยปฏิเสธไป
เราโกรธตัวเอง เกลียดตัวเอง เสียใจมากที่ทำให้พ่อเสียใจ แต่มันคือการ protect ตัวเองในรูปแบบของเรา
คราวนี้อาการซึมเศร้าหนักกว่าครั้งแรกค่ะ เราเข้า - ออก ER จนอาจารย์ให้แอดมิท เราตัดสินใจลาออกจากงาน
เทงานวิจัยที่เกือบเสร็จแล้วทิ้งไป เทวิชาที่เรียนทิ้งหมด และไปทำเรื่องลาออกจากการเป็นนิสิต ตอนนี้เจ็บปวดมาก
กว่าจะเดินมาถึงตรงนี้ เราผ่านอะไรมาเยอะมากค่ะตั้งแต่เรียนป.ตรี กว่าจะพิสูจน์ตัวเองจนได้รับความไว้วางใจ
ได้รับโอกาส สุดท้ายเราก็ทำลายมันด้วยความอ่อนแอของตัวเอง เหมือนเรื่องมันจะจบ....แต่ยังค่ะ
วันนี้เราตัดสินใจบอกเลิกแฟนที่เรารักมาก คนที่คอยอยู่ข้างๆเราในวันที่เราป่วย คนที่คอยดูแลเราแทนแม่
มันทรมานค่ะ เรารู้มาซักพักแล้วว่าความสัมพันธ์ของเราสองคนไม่เหมือนเดิม แต่เค้าไม่กล้าทิ้งเราเพราะกลัวเราทำร้ายตัวเอง
แล้วเค้าจะเดือดร้อน เราก็ยื้อ พยายามประคับประคองมา 2 เดือน จนวันนี้มันสุดทางแล้วค่ะ คำพูดที่ไร้เยื่อใย
การกระทำที่เหมือนเราไร้ตัวตน วันนี้เราพร้อมที่จะยอมรับความจริง ว่าคนหมดรัก ให้เราตายต่อหน้าเค้า เค้าก็ไม่กลับมารักเราหรอก
3 ปีที่ผ่านมา เข้าปีที่ 4 เราหมดทุกอย่างแล้วค่ะ ครอบครัวที่อบอุ่น อนาคตการงาน-การเรียน ความรัก การเงิน
เหลือแค่แมว 2 ตัวที่คอยอยู่ข้างๆ ในวันที่เรา overdose ในวันที่เราร้องไห้ ในวันที่เรากรีดร้อง พวกเค้าไม่ทิ้งเราไปไหน
เพราะเค้าเคยถูกทิ้งมาก่อน ตอนนี้เราคงต้องเข้มแข็ง แต่เราก็ไม่รู้ว่า....เราต้องทำยังไง?
พี่ปีโป้ แมวถูกทิ้งได้มาจากรพ.สัตว์มหิดลค่ะ
วันใหม่ (อ้วนแสบ) ได้มาจากวัดแถวลาดกระบังค่ะ วันนั้นไปทำบุญแล้วเค้าก็มานั่งข้างๆเรา หลวงพี่เลยยกให้มาดูแล
ถ้าวันนึงชีวิตคุณต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้คุณจะทำยังไงคะ?
ก่อนหน้านี้เราก็เป็นเด็กจบใหม่ธรรมดาคนนึง เรียนจบ มีงานทำทันที ชีวิตเหมือนจะ happy แต่แล้ววันนึง
พ่อแม่เราก็หย่ากัน มันเร็วมากค่ะ ภายในระยะเวลา 3 เดือน แน่นอนว่าเรารับไม่ได้ ทำให้เราเก็บและกดอารมณ์
ที่เสียใจ ผิดหวัง แล้วไปทุ่มให้กับงาน จนเราได้ย้ายมาทำงานวิจัยที่มหาลัยแห่งหนึ่งซึ่งเราเลือกที่จะเรียนต่อ
ปริญญาโทที่นั่น แน่นอนว่าความเครียด ความกดดัน บวกกับความผิดหวังเรื่องครอบครัวมันก็หนักมากพอแล้ว
แต่มันยังไม่จบค่ะ ช่วงนั้นเรามี plan ที่จะแต่งงานกับแฟน แต่ก็เกิดเหตุที่ทำให้เลิกกัน และเราก็เริ่มมีอาการซึมเศร้า
ความทรงจำในปี 58 ของเราแทบไม่เหลือ เพราะยาที่ใช้รักษาที่ค่อนข้างแรง
(หลายฝ่ายปรึกษากันแล้วค่ะว่าควรให้ยาเราโดสเท่านี้เพราะเรามีงานที่ต้องรับผิดชอบ) ระหว่างนั้นก็มาทำแล็ปปกติ
จนปลายๆปี 58 อาการเราก็ดีขึ้น อาจารย์ประเมินแล้วว่าอาการซึมเศร้ามันหมดลงแล้ว เราก็ทานยาต่อไปอีกซักพัก
แล้วก็หยุดยา เพราะมันส่งผลต่อประสิทธิภาพการทำงานของเรา (ส่วนนี้คิดผิดมหันต์)
พอปี 59 เราเข้าเรียนป.โท อย่างเต็มตัว มันเป็นการเริ่มต้นที่ perfect มากค่ะ มีเพื่อนร่วมงานที่ดี มีอาจารย์ที่ปรึกษาที่ดี
และมีเพื่อนร่วมชั้นที่น่ารัก เราก็เรียนไปด้วยทำงานในคณะไปด้วย จนเดือนสิงหา โรคซึมเศร้ามันกลับมาอีกครั้ง
เนื่องจากพ่อเราที่ทิ้งเราไป อยู่ๆก็โทรมา สุขสันต์วันเกิดและอยากเจอเรา แต่เรายังไม่พร้อมค่ะ เลยปฏิเสธไป
เราโกรธตัวเอง เกลียดตัวเอง เสียใจมากที่ทำให้พ่อเสียใจ แต่มันคือการ protect ตัวเองในรูปแบบของเรา
คราวนี้อาการซึมเศร้าหนักกว่าครั้งแรกค่ะ เราเข้า - ออก ER จนอาจารย์ให้แอดมิท เราตัดสินใจลาออกจากงาน
เทงานวิจัยที่เกือบเสร็จแล้วทิ้งไป เทวิชาที่เรียนทิ้งหมด และไปทำเรื่องลาออกจากการเป็นนิสิต ตอนนี้เจ็บปวดมาก
กว่าจะเดินมาถึงตรงนี้ เราผ่านอะไรมาเยอะมากค่ะตั้งแต่เรียนป.ตรี กว่าจะพิสูจน์ตัวเองจนได้รับความไว้วางใจ
ได้รับโอกาส สุดท้ายเราก็ทำลายมันด้วยความอ่อนแอของตัวเอง เหมือนเรื่องมันจะจบ....แต่ยังค่ะ
วันนี้เราตัดสินใจบอกเลิกแฟนที่เรารักมาก คนที่คอยอยู่ข้างๆเราในวันที่เราป่วย คนที่คอยดูแลเราแทนแม่
มันทรมานค่ะ เรารู้มาซักพักแล้วว่าความสัมพันธ์ของเราสองคนไม่เหมือนเดิม แต่เค้าไม่กล้าทิ้งเราเพราะกลัวเราทำร้ายตัวเอง
แล้วเค้าจะเดือดร้อน เราก็ยื้อ พยายามประคับประคองมา 2 เดือน จนวันนี้มันสุดทางแล้วค่ะ คำพูดที่ไร้เยื่อใย
การกระทำที่เหมือนเราไร้ตัวตน วันนี้เราพร้อมที่จะยอมรับความจริง ว่าคนหมดรัก ให้เราตายต่อหน้าเค้า เค้าก็ไม่กลับมารักเราหรอก
3 ปีที่ผ่านมา เข้าปีที่ 4 เราหมดทุกอย่างแล้วค่ะ ครอบครัวที่อบอุ่น อนาคตการงาน-การเรียน ความรัก การเงิน
เหลือแค่แมว 2 ตัวที่คอยอยู่ข้างๆ ในวันที่เรา overdose ในวันที่เราร้องไห้ ในวันที่เรากรีดร้อง พวกเค้าไม่ทิ้งเราไปไหน
เพราะเค้าเคยถูกทิ้งมาก่อน ตอนนี้เราคงต้องเข้มแข็ง แต่เราก็ไม่รู้ว่า....เราต้องทำยังไง?
พี่ปีโป้ แมวถูกทิ้งได้มาจากรพ.สัตว์มหิดลค่ะ
วันใหม่ (อ้วนแสบ) ได้มาจากวัดแถวลาดกระบังค่ะ วันนั้นไปทำบุญแล้วเค้าก็มานั่งข้างๆเรา หลวงพี่เลยยกให้มาดูแล