จริงๆแล้ว เราไม่อยากพิมพ์เรื่องนี้ลงpantip เพราะเราคิดว่า กระทู้แบบนี้มีเยอะมากแล้ว แล้วคิดว่าเป็นเรื่องไร้สาระสำหรับใครหลายคน
แต่เราปรึกษาเพื่อนมามากแล้ว จนรู้สึกเกรงใจเพื่อนมากที่ต้องคอยรับฟังปัญหาเดิมๆของเรา เราจึงอยากได้ความคิดเห็นจากจาก เพื่อนๆในpantip ดู
เริ่มเลยนะคะ
ชีวิต1-2เดือนแรกเรามีความสุขมากๆ ช่วงโปร ทุกเย็นเราต้องรอกันกลับบ้านไปเดินเล่นหาอะไรกินกัน เรารอเจอกันหน้าตึกทุกครั้ง(ทำงานแผนกเดียวกัน) แล้วค่อยเดินไปขึ้นรถพร้อมกัน เพราะคนในแผนกไม่รู้ว่าเราชอบกันเลยต้องรอหน้าตึก ระหว่างคุยกันเขาก็บอกอยากให้เราไปเจอพ่อแม่เขา จะให้พ่อแม่เขาดูเรา ชอบเราไหม เราบอกขอเวลาหน่อย เพิ่งคุยกันเอง และแล้วภายใน2 เดือนนี้เราเจอแม่เขาโดยบังเอิญ เพราะเราเดินเที่ยวกับเขาอยู่ ก็มีการไหว้สวัสดีฝ่ายชายแนะนำ ใช้เวลาไม่ถึง 5 นาที เราก็กลับก่อนเพราะเรามีธุระก่อนอยู่แล้ว หลังกลับมาฝ่ายชายบอกเราว่า แม่เขาบอกเราคล้ำไป และมีที่เขาไม่สามารถบอกได้อีก บอกแค่อยากเขาอยากให้ลูกเขาเจอคนที่คู่ควร เหมาะสมกับสังคมเขา ไฮโซหน่อยซึ่งเราไม่ไฮโซ ชอบคนจีนซึ่งเราไม่ใช่คนจีน (อ๋อ ลืมเล่าหลังจากที่เราคุยกันก่อนเจอแม่เขา ทางบ้านเขารับรู้ตลอดว่า เราคบกัน แต่เขาก็ยังมีการนัดให้ลูกชายเขาไปดูตัว ซึ่งก่อนคบกับเราไม่เคยไป เราก็ให้เขาไปนะคะ เพราะเราไม่อยากให้เขามีปัญหากับครอบครัว) เพื่อนๆหรือคนรอบตัวเขาต่างบอกว่าเราไม่เหมาะสมกัน ต่างกันเกินไป เขามีหน้าที่การงานที่คนนับถือ เราเป็นพนักงานธรรมดาเงินเดือนหลักหมื่น จนผ่านมา2 เดือนๆนิดๆ เขาดูเปลี่ยนไป เรารู้สึกได้เลยถามว่า เหมือนเดิมอยู่ไหม เขาบอกว่าเขาไม่เหมือนเดิม....
เวลาเดินด้วยกัน เคยถามว่าอายไหม เขาบอกเขาเขินๆที่มีคนรู้จักเจอ จากที่เคยเจอกันหน้าตึกก็กลายเป็นเจอกันตามร้านที่จะไปเลย เพราะกลัวคนอื่นเห็นว่าเดินด้วยกัน มีวันนึงเราทนไม่ไหวเราเลยบอกว่าเลิก แต่เขาบอกเขาไม่อยากเลิกนะ ยังอยากคุย อยากไปเที่ยวด้วย แต่เขาไม่รู้ว่าผู้หญิงที่เขาจะแต่งงานด้วยเป็นคนแบบไหน ต้องรวย สวย การงานดี หรือยังไงดี แต่สรุปรวมๆคือเขาไม่ได้เลือกเรา คนที่พูดอยู่หรือคนในอนาคตไม่ใช่เราแน่นอน หลังจากนั้นเราพยายามตัดใจนะเราตอบน้อย บอกถ้าเขาอยากคุยค่อยทักมา เราจะไม่ทักไปเพราะกลัวรำคาญ เรายังคงไปกินข้าวดูหนังกันเหมือนเดิม อาทิตย์ละครั้ง
แรกๆเขาเคยบอกให้สู้ไปด้วยกัน แต่ตอนนี้....... หลายครั้งเขาเงียบหายไป เรามีทักไปบ้างแต่ก็เหมือนไม่อยากคุย เราก็ถามอีกเขาก็บอกว่าก็มีช่วงที่อยากคุยกับอยากอยู่คนเดียว เขาชอบพูดว่ารู้สึกดีที่มีคนมาชอบ(หมายถึงเรา) แต่เขาเห็นแก่ตัวไม่จริงใจ ที่ไม่ปล่อยเราไป (เราเองด้วยที่ไม่ไปจากเขา) จากวันนั้นจนถึงวันนี้ จะคบ1ปีแล้ว กับความสัมพันธ์แบบนี้ แล้วมันค่อยๆลดลงเรื่อย จนอาทิตย์นึงไม่คุยกันเลย คุยกันแค่ไม่เกิน 10 ประโยคต่ออาทิตย์ ไปเที่ยวกินข้าวดูหนังก็เดือนละ1วัน บางเดือนก็ไม่ไปเลย ที่ทำงานเราแทบจะไม่คุยกันอยู่แล้ว นับประโยคต่ออาทิตย์ได้
มีหลายๆเหตุการณ์เราคงพิมพ์ไม่ไหว เราพยายามจะตัดเขาหลายรอบแล้ว เพราะเรารู้สึกไม่มีค่า เขาไม่เคยเห็นความสำคัญของเราแม้แต่น้อย เราเหมือนคนแก้เหงาเวลาเขาไม่มีใคร หลายครั้งที่เราบอกคิดถึงเขาก็ได้แค่ความเงียบกับมา ในทุกวันศุกร์เรานั่งรอเขาชวน รอเขาว่าจะว่างจนเย็นเกือบทุกอาทิตย์ นอกจากมีธุระจริงๆ แต่เราจะเว้นวันนี้สำหรับเขาเสมอ รอจนเขาทักมา แต่หลังๆเขาก็ไม่ว่างไม่ได้ทักมาเราก็รอจนกว่าเขาจะกลับถึงแน่ใจว่าไม่ได้ไป แต่เขาไม่ได้บอกให้เรารอนะ เรารอเอง เขาก็ไม่รู้ว่าเรารอ ในที่ทำงานเวลากินเลี้ยงหลายครั้งเราไม่เคยอยู่ในสายตาเขาเลย....
เราคิดถึงเขามากๆ เรารักเขา เราพยายามตัดใจนะ เรารู้ว่าไม่ว่าช้าหรือเร็วเขาก็ต้องไปอยู่ดี แต่เราต้องเจอหน้าเขาเกือบทุกวันเราทำใจไม่ได้ เรากำลังจะลาออกอีกไม่นาน เราคิดว่าจะทนทำแบบนี้ต่อไปเพื่อที่จะเก็บความสุขที่ใกล้เขาให้นานที่สุดเท่าที่ทำได้ แล้วหลังจากลาออกเราจะตัดขาดการติดต่อจากเขาโดยเด็ดขาย แต่อีกใจก็คิดว่าเราควรตัดไปเลยจะดีกว่า เราควรทำยังไงดี กับความรักที่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว เราพยายามจะตัดใจแข็ง สุดท้ายเราก็แพ้ใจตัวเองทุกที เห็นเขาทักก็ใจอ่อน แต่ตอนนี้เราคิดถึงเขามากๆ อยากทักไป แต่ก็กลัวเขารำคาญเรา
จะด่าหรืออะไรเราก็ได้ เรารู้ตัวว่าเราโง่มาก เราฉลาดในเรื่องการให้คำปรึกษาความรักของคนอื่น แต่เราโง่และไม่มีสติในเรื่องความรักของตัวเอง TT เพื่อนเราบอกให้เราพอได้แล้ว รักตัวเองให้มากกว่านี้
เราจะเลิกยุ่งเอง หรือรอให้เขาหายไปเอง กับคนที่บอกหมดรักเรา ยังคุยกันเหมือนเดิม แล้ววันนึงก็หายไป TT
แต่เราปรึกษาเพื่อนมามากแล้ว จนรู้สึกเกรงใจเพื่อนมากที่ต้องคอยรับฟังปัญหาเดิมๆของเรา เราจึงอยากได้ความคิดเห็นจากจาก เพื่อนๆในpantip ดู
เริ่มเลยนะคะ
ชีวิต1-2เดือนแรกเรามีความสุขมากๆ ช่วงโปร ทุกเย็นเราต้องรอกันกลับบ้านไปเดินเล่นหาอะไรกินกัน เรารอเจอกันหน้าตึกทุกครั้ง(ทำงานแผนกเดียวกัน) แล้วค่อยเดินไปขึ้นรถพร้อมกัน เพราะคนในแผนกไม่รู้ว่าเราชอบกันเลยต้องรอหน้าตึก ระหว่างคุยกันเขาก็บอกอยากให้เราไปเจอพ่อแม่เขา จะให้พ่อแม่เขาดูเรา ชอบเราไหม เราบอกขอเวลาหน่อย เพิ่งคุยกันเอง และแล้วภายใน2 เดือนนี้เราเจอแม่เขาโดยบังเอิญ เพราะเราเดินเที่ยวกับเขาอยู่ ก็มีการไหว้สวัสดีฝ่ายชายแนะนำ ใช้เวลาไม่ถึง 5 นาที เราก็กลับก่อนเพราะเรามีธุระก่อนอยู่แล้ว หลังกลับมาฝ่ายชายบอกเราว่า แม่เขาบอกเราคล้ำไป และมีที่เขาไม่สามารถบอกได้อีก บอกแค่อยากเขาอยากให้ลูกเขาเจอคนที่คู่ควร เหมาะสมกับสังคมเขา ไฮโซหน่อยซึ่งเราไม่ไฮโซ ชอบคนจีนซึ่งเราไม่ใช่คนจีน (อ๋อ ลืมเล่าหลังจากที่เราคุยกันก่อนเจอแม่เขา ทางบ้านเขารับรู้ตลอดว่า เราคบกัน แต่เขาก็ยังมีการนัดให้ลูกชายเขาไปดูตัว ซึ่งก่อนคบกับเราไม่เคยไป เราก็ให้เขาไปนะคะ เพราะเราไม่อยากให้เขามีปัญหากับครอบครัว) เพื่อนๆหรือคนรอบตัวเขาต่างบอกว่าเราไม่เหมาะสมกัน ต่างกันเกินไป เขามีหน้าที่การงานที่คนนับถือ เราเป็นพนักงานธรรมดาเงินเดือนหลักหมื่น จนผ่านมา2 เดือนๆนิดๆ เขาดูเปลี่ยนไป เรารู้สึกได้เลยถามว่า เหมือนเดิมอยู่ไหม เขาบอกว่าเขาไม่เหมือนเดิม....
เวลาเดินด้วยกัน เคยถามว่าอายไหม เขาบอกเขาเขินๆที่มีคนรู้จักเจอ จากที่เคยเจอกันหน้าตึกก็กลายเป็นเจอกันตามร้านที่จะไปเลย เพราะกลัวคนอื่นเห็นว่าเดินด้วยกัน มีวันนึงเราทนไม่ไหวเราเลยบอกว่าเลิก แต่เขาบอกเขาไม่อยากเลิกนะ ยังอยากคุย อยากไปเที่ยวด้วย แต่เขาไม่รู้ว่าผู้หญิงที่เขาจะแต่งงานด้วยเป็นคนแบบไหน ต้องรวย สวย การงานดี หรือยังไงดี แต่สรุปรวมๆคือเขาไม่ได้เลือกเรา คนที่พูดอยู่หรือคนในอนาคตไม่ใช่เราแน่นอน หลังจากนั้นเราพยายามตัดใจนะเราตอบน้อย บอกถ้าเขาอยากคุยค่อยทักมา เราจะไม่ทักไปเพราะกลัวรำคาญ เรายังคงไปกินข้าวดูหนังกันเหมือนเดิม อาทิตย์ละครั้ง
แรกๆเขาเคยบอกให้สู้ไปด้วยกัน แต่ตอนนี้....... หลายครั้งเขาเงียบหายไป เรามีทักไปบ้างแต่ก็เหมือนไม่อยากคุย เราก็ถามอีกเขาก็บอกว่าก็มีช่วงที่อยากคุยกับอยากอยู่คนเดียว เขาชอบพูดว่ารู้สึกดีที่มีคนมาชอบ(หมายถึงเรา) แต่เขาเห็นแก่ตัวไม่จริงใจ ที่ไม่ปล่อยเราไป (เราเองด้วยที่ไม่ไปจากเขา) จากวันนั้นจนถึงวันนี้ จะคบ1ปีแล้ว กับความสัมพันธ์แบบนี้ แล้วมันค่อยๆลดลงเรื่อย จนอาทิตย์นึงไม่คุยกันเลย คุยกันแค่ไม่เกิน 10 ประโยคต่ออาทิตย์ ไปเที่ยวกินข้าวดูหนังก็เดือนละ1วัน บางเดือนก็ไม่ไปเลย ที่ทำงานเราแทบจะไม่คุยกันอยู่แล้ว นับประโยคต่ออาทิตย์ได้
มีหลายๆเหตุการณ์เราคงพิมพ์ไม่ไหว เราพยายามจะตัดเขาหลายรอบแล้ว เพราะเรารู้สึกไม่มีค่า เขาไม่เคยเห็นความสำคัญของเราแม้แต่น้อย เราเหมือนคนแก้เหงาเวลาเขาไม่มีใคร หลายครั้งที่เราบอกคิดถึงเขาก็ได้แค่ความเงียบกับมา ในทุกวันศุกร์เรานั่งรอเขาชวน รอเขาว่าจะว่างจนเย็นเกือบทุกอาทิตย์ นอกจากมีธุระจริงๆ แต่เราจะเว้นวันนี้สำหรับเขาเสมอ รอจนเขาทักมา แต่หลังๆเขาก็ไม่ว่างไม่ได้ทักมาเราก็รอจนกว่าเขาจะกลับถึงแน่ใจว่าไม่ได้ไป แต่เขาไม่ได้บอกให้เรารอนะ เรารอเอง เขาก็ไม่รู้ว่าเรารอ ในที่ทำงานเวลากินเลี้ยงหลายครั้งเราไม่เคยอยู่ในสายตาเขาเลย....
เราคิดถึงเขามากๆ เรารักเขา เราพยายามตัดใจนะ เรารู้ว่าไม่ว่าช้าหรือเร็วเขาก็ต้องไปอยู่ดี แต่เราต้องเจอหน้าเขาเกือบทุกวันเราทำใจไม่ได้ เรากำลังจะลาออกอีกไม่นาน เราคิดว่าจะทนทำแบบนี้ต่อไปเพื่อที่จะเก็บความสุขที่ใกล้เขาให้นานที่สุดเท่าที่ทำได้ แล้วหลังจากลาออกเราจะตัดขาดการติดต่อจากเขาโดยเด็ดขาย แต่อีกใจก็คิดว่าเราควรตัดไปเลยจะดีกว่า เราควรทำยังไงดี กับความรักที่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว เราพยายามจะตัดใจแข็ง สุดท้ายเราก็แพ้ใจตัวเองทุกที เห็นเขาทักก็ใจอ่อน แต่ตอนนี้เราคิดถึงเขามากๆ อยากทักไป แต่ก็กลัวเขารำคาญเรา
จะด่าหรืออะไรเราก็ได้ เรารู้ตัวว่าเราโง่มาก เราฉลาดในเรื่องการให้คำปรึกษาความรักของคนอื่น แต่เราโง่และไม่มีสติในเรื่องความรักของตัวเอง TT เพื่อนเราบอกให้เราพอได้แล้ว รักตัวเองให้มากกว่านี้