กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของเราผิดพลาดอะไรก็ขออภัยด้วยนะคะถ้าคำไม่สุภาพประการณ์ใดก็ขออภัยด้วยนะคะ
เรื่องมีอยู่ว่าเราเคยมีแฟนแต่เป็นรักแบบเด็กๆที่ทำอะไรโดยไม่ได้คิด ไม่ได้คิดจริงๆจนเสียตัวแต่เราเสียตัวแค่ครั้งเดียวเพราะกลัวๆว่าเค้าจะได้เราแล้วทิ้งเราไปจนเราคิดหนักจนทำตัวงี่เง่า(ไม่รู้ตอนนั้นคิดอะไรอยู่) จนมีครั้งหนึงเราบอกเลิกเค้าแต่เค้าไม่ยื้อตอบแต่ว่า "เคร" ไอ่เราก็อึ้งสิค่ะตอบง่ายขนาดนี้เลยหรอเราก็มานั่งเสียใจนะคะว่าทำไมไม่ยื้อไม่อะไรกูเลยจนเราทำใจได้ก็ไม่อาลัยอาวอนมันแล้วค่ะคิดแต่ว่ากูจะโสดอย่างงี้ตลอดจนทำให้เราไม่กล้าจะเริ่มต้นใหม่กับใครกลัวคนที่จะมาทำให้เรารักแล้วก็จากไปแบบเจ็บๆเราเห็นเพื่อนหลายคนที่เจ็บเพราะความรักแล้วมานั่งเสียใจทีหลังความรักมันต้องมีความสุขสิถ้าให้มีแต่ทุกข์จะเรียกว่า"รัก"ได้ยังไง ถ้าเราจะรักใครจริงๆมันต้องเป็นความรักที่มาไม่ได้ง่ายๆอะคะ(ในความคิดเรา)อย่าง เช่น เราเดินอยู่แล้วมีคนมาแซวว่าน่ารักอ่ะขอเฟสได้ป่ะไรงี้ เราเป็นที่ไม่ค่อยชอบคนแบบนี้อะคะมันดูแบบเหมือนว่าเป็นคนที่เจ้าชู้อะเหมือนคนที่อะไรก็ได้ใครเดินผ่านมาเอาหมด การที่จะได้รักมานั้นมันต้องดูใจคอกันก่อนอยู่กันนานๆ ไม่รู้เราเป็นคนหัวโบราณรึป่าวไม่รู้อย่าว่าเราไร้สาระเลยแต่เราคิดงี้จริงๆ
#มีใครคิดแบบเราบ้างแชร์ให้ฟังบ้าง