ผมถอยออกมาทีละก้าว

ขนาดวัน 14 กพ. 17  ผมทำงาน ผมคิดว่าเออวันนี้เป็นธรรมดาทั่วๆไปครับ ก็ส่งข้อความหากันปกติ แต่วันนั้นมันคุยกับผมทั้งวันเลย เพราะมันอยาก.....(ตามนั้นครับ) ผมเลิกงานก็ซื้อ ของขวัญเล็กๆน้อยๆ ก่ะจะเอาไปให้มัน เป็นเสื้อ โปโลครับ สีดำ เพราะมันชอบ สีดำ ผมไปรับมันที่ คอนโดครับ ชวนกินไรก็ไม่กิน ผมถาม เออ กูซื้อเสื้อมาใส่ คำตอบแรพลกคือ? ซื้ออะไรกูไม่อยากได้หรอก ผมคิดในใจเออ ไม่เป็นไร แต่ คำพูดต่อมาก ผมอึ่งมา (สาส ถ้าเป็นเสื้อคู่ กูไม่เอานะ) เสียความรู้สึกมากๆครับ ผมอยากเอาเสื้อไปทิ้งเลย ไม่สนใจราคาป้ายด้วยซ่ำ ผมรู้สึกได้ครับว่ามันนั้น มันไม่ได้มาเพราะคิดถึงผม แต่ต้องการอย่างอื่น.....
มาถึงห้องผมนั่งทำงานจนเกือบ4 กว่า มันพูดกับผมคำนึ่ง กูจะกลับแล้วนะถ้าไม่ให้... มันหมายความว่าไง??? มันยิ่งทำให้ผมเห็นว่า ตอนนี้ มันไม่ได้รู้สึกกับผมเหมือนตอนแรกๆเลย ที่มันมาหา เพราะมัน เงี่.......
หลังจากนั้น ก็เหมือนที่เล่าอ่ะครับ มันคุยกับผมน้อยมาก ไม่สนใจผมเลย
จนถึงทุกวันนี้ วันที่ 22 กพ 17  ผมทักไปหามันตั้งแต่เช้า โทรไปปลุกตอน 7.20 5555 เชื่อมั้ย มันไม่เคยรับเลย (มันบอกว่ามันตั้งสั้น แล้วจะให้ผมโทรปลุกเพื่ออะไร) ส่งข้อความกลับมาก็ไม่เคย
และวันนี้ 15.50 น. มันไม่เปิดอ่านข้อความผมเลย  
ผมคิดว่า มันมาสุดทางแล้วละ ผมไม่อยาก ทำให้ผมเองเสียใจผิดหวังกับเรื่องแบบนี้อีกแล้ว
ผมควรที่จะอยู่คนเดียวสักพัก