สวัสดีครับ 'ใต้ปีกนางฟ้า' ขอฝากกระทู้บันทึกประสบการณ์การเดินทางส่วนตัวที่หวังว่าจะมีผู้อ่านไม่มากก็น้อยที่ได้รับประโยชน์ และความบันเทิง รวมถึงอาจจะเป็นแรงบันดาลใจให้บางคนได้ลองเปิดประสบการณ์การเดินทางในเส้นทางใหม่ๆ แบบนางฟ้าบ้าง
นางฟ้าจะทะยอยนำเอาประสบการณ์การเดินทางต่างๆ มาเล่าสู่กันฟังอยู่เรื่อยๆ หากใครชื่นชอบก็ขอฝากให้ไปติดตามต่อได้ที่แฟนเพจ
www.facebook.com/angelwingsofficial นะครับ ... ติชมได้ไม่ว่ากัน ด่าได้แต่อย่าแรง เพราะนางฟ้าอ่อนแอมาก นางฟ้าเขียนด้วยความรู้สึกอยากแบ่งปันไม่ได้รับค่าตอบแทนใดๆ ด้วยรัก...
ใต้ปีกนางฟ้า ขอประเดิม Episode แรก ด้วยประสบการณ์ตามรอยการเดินทางไปยังเมืองจัยปูร์ (Jaipur) หรือ เมืองชัยปุระ ประเทศอินเดีย นะครับ
เนื่องจากเขียนเป็นตอนแรกอาจจะมีความขลุกขลัก ไม่ขลุกขลิกเท่าที่ควรก็โปรดให้อภัยนางฟ้าตัวน้อยๆ ด้วยครับ
มาเริ่มกันเลยดีกว่า "เมืองสีชมพู" อันที่จริงต้องเรียกว่าทริปนี้เกิดขึ้นแบบไม่คาดฝันมาก่อน เพราะ destination นี้ไม่เคยอยู่ในหัวนางฟ้ามาก่อนเลยนะครับ ซึ่งโดยปกติแล้วสไตล์การท่องเที่ยวของนางฟ้าจะต้องเป็นอะไรที่ ไฮเอนสุดๆ เฟิร์สคลาสสุดๆ พรีเมียลีคแบบสุดๆ เพราะเป็นคนรักความสบาย แต่ก็แอบชอบโลดโผนในบางเวลา.... เมื่อพูดถึงความสะดวกสบาย ประเทศอินเดียจึงแลดูจะ Contradiction กับสิ่งที่กล่าวไปข้างต้นนะครับ
แต่ด้วยโชคชะตาฟ้าลิขิต ทำให้นางฟ้าต้องมีโอกาสไปปฏิบัติหน้าที่ในฐานะผู้ติดตามสื่อมวลชนเดินทางไปเปิดประสบการณ์การเดินทางกับสายการบินไทยสมายล์ ที่เค้ากำลังโปรโมทเส้นทางบินใหม่สู่แดนชมพูทวีป ด้วยบริการแบบ full service บิน direct flight สู่เมืองชัยปุระ ลัคเนา คยา พารานาสี แบบ exclusive สุดๆ ยอมรับว่าปกตินางฟ้าเป็นแฟนคลับระดับมงกุฏเพชรของสายการบินเจ้าจำปี ซึ่งเป็นเสมือนแม่ของไทยสมายล์อยู่แล้ว จึงค่อนข้างวางใจกับการบริการบนเครื่องตลอดจนความปลอดภัยและความสะดวกสบายที่มาตรฐานของ full service airline พึงมีครับ
ก่อนจะเล่าต่อไป นางฟ้าก็นึกถึงเพลงหนึ่งของบอดี้สแลม ในท่อน “ให้มันเป็นสีชมพู แค่ให้หัวใจของเราได้รู้ ว่าโลกใบนี้เป็นสีชมพู” ขึ้นมาทันที ซึ่งก็คงจะเป็นเรื่องจริงแบบต้องไม่คิดเอง มโนไปเอง และที่เคยสงสัยมาตลอดว่าทำไมถึงเรียกทวีปอินเดียว่า ชมพูทวีปก็เพิ่งเห็นด้วยกับคำกล่าวนั้น เพราะจากที่เคยผ่านๆ ตากับภาพเมืองชัยปุระ หรือจัยปูร์ ตามนิตยสารท่องเที่ยวต่างๆ มันช่างมีสีชมพูชวนฝันเสียนี่กระไร เอาละว่ะ ไปก็ไป ไหนๆต้องไปทำงาน งานนี้ถือว่าบินฟรี ก็ลองเปิดใจรับดูซักครั้งจะเป็นไรไป
ปกติแล้วนางฟ้านี่เรียกว่าเป็นคนไทยในตำนาน ที่อ่านหนังสือปีละเกิน 8 บรรทัดไม่มาก (แต่ถ้าให้สืบค้นเรื่องช้อปปิ้งนี้ถึงไหนถึงกัน) ดังนั้นจะให้มาค้นคว้า search หาข้อมูลท่องเที่ยวก่อนไปนี่ บอกเลยว่าไม่คิดจะทำนะครับ ถือคติว่า ค่อยไปเรียนรู้เอาดาบหน้า แต่เมื่อขึ้นเครื่องไทยสมายล์ เค้ามี inflight magazine ชื่อ WE Smile ให้อ่าน ซึ่งโชคดีที่มีเรื่องราวของเมืองชัยปุระพอดิบพอดี ทำให้นางฟ้าพอได้มีความรู้มาเล่าสู่กันฟังบ้าง ดังนั้นผู้อ่านอย่าคาดหวังว่าจะได้ข้อมูลเชิงลึกอะไรนะครับ เน้นเอาภาพสวย เรื่องบางๆ แทรกเกร็ดเล็กๆ น้อยๆ ที่ไปพบไปเจอมาบ้าง ถ้าใครจะเอาละเอียดแบบออกสอบแนะนำให้ไปอ่านเอาจาก วิกิ หรือซื้อ Lonely Planet มาอ่านจะตรงทางกว่า
ว่าแล้วเราก็มาทำความรู้จักเมืองหลวงและเมืองใหญ่ที่สุดของรัฐราชาสถานแห่งนี้กันสักหน่อย ชัยปุระถูกขนานนามว่าเป็นเมืองแห่งเทพนิยายอันวิจิตรงดงามตระการตา หรือนครสีชมพู (The Pink City) แดนสวรรค์แห่งนี้เต็มไปด้วยอาคารบ้านเรือน และสถาปัตยกรรมล้วนถูกทาสีให้เป็นสีชมพูทั้งเมือง ทั้งยังมีเอกลักษณ์โดดเด่น สง่างาม และอลังการ ด้วยหลักทางพราหมณ์และยังสร้างผังเมืองตามหลักตำราศิลปศาสตร์ร่วมกันด้วย แต่นางฟ้ารู้สึกว่าสีชมพูมันออกจะหม่นๆหมองๆ คงเพราะผ่านกาลเวลามายาวนานมากนับร้อยๆปี แต่ครั้นจะเรียกว่าสีกะปิ ตามภาพที่ปรากฏ ก็ดูจะเป็นการลบหลู่บ้านเมืองเขา เรียกชมพูตามๆ เค้าน่านแหละครับ
หลังจากที่นางฟ้าตัวจริงของไทยสมายล์ประกาศบนเครื่องว่า Lady and gentleman, we are now landed at Jaipur International Airport …… ผู้โดยสารบนเครื่อง รวมไปถึงนางฟ้าเองก็ตงัวเงียแบบสุดๆไปเลย เพราะเวลาในขณะนั้นก็ประมาณตีหนึ่งกว่า ตามเวลาท้องถิ่นแล้ว แต่จะว่าไปการเดินทางในไฟล์ทดึกๆ เช่นนี้มีข้อดีที่ทำให้เราไม่เสียเวลาเดินทางนะครับ คือถึงปุ๊ปเข้าที่พัก แอบงีบซักหน่อยแล้วตื่นเช้ามาท่องเที่ยวได้ทันที ซึ่งก็เหมาะกับขาลุยที่ชอบทัวร์วัฒนธรรม backpack หรือ selfie tour น้า
หลังจากลงเครื่องแล้วก็ต้องมาสู่ขั้นตอนการตรวจคนเข้าเมือง ..... คุณพระคุณเจ้า มันเป็นอะไรที่ต๊ะออนยอน เชื่องช้า เนิบนาบ และสื่อสารกันลำบาก ด้วยเพราะนางฟ้าติดภาระกิจหลายอย่างตอนที่ชาวคณะเค้าไปทำวีซ่า ทำให้นางฟ้าเป็นคนเดียวที่ต้องไปทำ Visa on arrival ที่สนามบิน (อินเดียจะเรียกว่า e VISA) ซึ่งเจ้าหน้าที่เค้าจะซักถามละเอียด เราต้องคอยให้ไกด์มาอยู่ข้างๆ เพื่อยืนยันเอกสารและช่วยสื่อสาร ในที่สุดก็รอด จากนั้นด้วยความงัวเงียถึงขีดสุด ก็เร่งรีบขึ้นรถบัสเพื่อมุ่งหน้าไปโรงแรมที่พัก
อากาศตอนนั้นน่าจะประมาณ 4-5 องศา (ต้นเดือนมกราคม) เย็นยะเยือกกำลังดีเลยครับ นางฟ้าเป็นคนชอบอากาศเย็น และเตรียมตัวมาพร้อมจึงไม่มีปัญหาแต่เพื่อนร่วมคณะบางท่านหนาวสั่นเพราะเตรียมเครื่องกันหนาวมาไม่พร้อมก็จะเที่ยวไม่สนุก แต่อากาศในช่วงกลางวันจะอยู่ที่ 10-15 องศา ซึ่งถือว่าอุ่นขึ้นมาเล็กน้อย โดยเฉพาะช่วงที่มีแดด ก็ทำให้เที่ยวได้อย่างสบายๆ นะครับ
คืนแรกชาวคณะทั้งหมดได้เข้าพักที่โรงแรม Crown Plaza Jaipur ที่หรูหรา ดูดีมีระดับ ที่นอนนุ่ม ห้องน้ำสะอาดกว้างใหญ่ แยกโซน shower และ bathtube ตกแต่งดี จนทำให้ลืมบรรยากาศอื่นๆ ที่ไม่ค่อยน่าประทับใจของทั้งรถทัวร์ ถนนหนทางไปได้หมดเลย
[SR] [SR]::: เมืองสีชมพู :::
นางฟ้าจะทะยอยนำเอาประสบการณ์การเดินทางต่างๆ มาเล่าสู่กันฟังอยู่เรื่อยๆ หากใครชื่นชอบก็ขอฝากให้ไปติดตามต่อได้ที่แฟนเพจ www.facebook.com/angelwingsofficial นะครับ ... ติชมได้ไม่ว่ากัน ด่าได้แต่อย่าแรง เพราะนางฟ้าอ่อนแอมาก นางฟ้าเขียนด้วยความรู้สึกอยากแบ่งปันไม่ได้รับค่าตอบแทนใดๆ ด้วยรัก...
ใต้ปีกนางฟ้า ขอประเดิม Episode แรก ด้วยประสบการณ์ตามรอยการเดินทางไปยังเมืองจัยปูร์ (Jaipur) หรือ เมืองชัยปุระ ประเทศอินเดีย นะครับ
เนื่องจากเขียนเป็นตอนแรกอาจจะมีความขลุกขลัก ไม่ขลุกขลิกเท่าที่ควรก็โปรดให้อภัยนางฟ้าตัวน้อยๆ ด้วยครับ
มาเริ่มกันเลยดีกว่า "เมืองสีชมพู" อันที่จริงต้องเรียกว่าทริปนี้เกิดขึ้นแบบไม่คาดฝันมาก่อน เพราะ destination นี้ไม่เคยอยู่ในหัวนางฟ้ามาก่อนเลยนะครับ ซึ่งโดยปกติแล้วสไตล์การท่องเที่ยวของนางฟ้าจะต้องเป็นอะไรที่ ไฮเอนสุดๆ เฟิร์สคลาสสุดๆ พรีเมียลีคแบบสุดๆ เพราะเป็นคนรักความสบาย แต่ก็แอบชอบโลดโผนในบางเวลา.... เมื่อพูดถึงความสะดวกสบาย ประเทศอินเดียจึงแลดูจะ Contradiction กับสิ่งที่กล่าวไปข้างต้นนะครับ
แต่ด้วยโชคชะตาฟ้าลิขิต ทำให้นางฟ้าต้องมีโอกาสไปปฏิบัติหน้าที่ในฐานะผู้ติดตามสื่อมวลชนเดินทางไปเปิดประสบการณ์การเดินทางกับสายการบินไทยสมายล์ ที่เค้ากำลังโปรโมทเส้นทางบินใหม่สู่แดนชมพูทวีป ด้วยบริการแบบ full service บิน direct flight สู่เมืองชัยปุระ ลัคเนา คยา พารานาสี แบบ exclusive สุดๆ ยอมรับว่าปกตินางฟ้าเป็นแฟนคลับระดับมงกุฏเพชรของสายการบินเจ้าจำปี ซึ่งเป็นเสมือนแม่ของไทยสมายล์อยู่แล้ว จึงค่อนข้างวางใจกับการบริการบนเครื่องตลอดจนความปลอดภัยและความสะดวกสบายที่มาตรฐานของ full service airline พึงมีครับ
ก่อนจะเล่าต่อไป นางฟ้าก็นึกถึงเพลงหนึ่งของบอดี้สแลม ในท่อน “ให้มันเป็นสีชมพู แค่ให้หัวใจของเราได้รู้ ว่าโลกใบนี้เป็นสีชมพู” ขึ้นมาทันที ซึ่งก็คงจะเป็นเรื่องจริงแบบต้องไม่คิดเอง มโนไปเอง และที่เคยสงสัยมาตลอดว่าทำไมถึงเรียกทวีปอินเดียว่า ชมพูทวีปก็เพิ่งเห็นด้วยกับคำกล่าวนั้น เพราะจากที่เคยผ่านๆ ตากับภาพเมืองชัยปุระ หรือจัยปูร์ ตามนิตยสารท่องเที่ยวต่างๆ มันช่างมีสีชมพูชวนฝันเสียนี่กระไร เอาละว่ะ ไปก็ไป ไหนๆต้องไปทำงาน งานนี้ถือว่าบินฟรี ก็ลองเปิดใจรับดูซักครั้งจะเป็นไรไป
ปกติแล้วนางฟ้านี่เรียกว่าเป็นคนไทยในตำนาน ที่อ่านหนังสือปีละเกิน 8 บรรทัดไม่มาก (แต่ถ้าให้สืบค้นเรื่องช้อปปิ้งนี้ถึงไหนถึงกัน) ดังนั้นจะให้มาค้นคว้า search หาข้อมูลท่องเที่ยวก่อนไปนี่ บอกเลยว่าไม่คิดจะทำนะครับ ถือคติว่า ค่อยไปเรียนรู้เอาดาบหน้า แต่เมื่อขึ้นเครื่องไทยสมายล์ เค้ามี inflight magazine ชื่อ WE Smile ให้อ่าน ซึ่งโชคดีที่มีเรื่องราวของเมืองชัยปุระพอดิบพอดี ทำให้นางฟ้าพอได้มีความรู้มาเล่าสู่กันฟังบ้าง ดังนั้นผู้อ่านอย่าคาดหวังว่าจะได้ข้อมูลเชิงลึกอะไรนะครับ เน้นเอาภาพสวย เรื่องบางๆ แทรกเกร็ดเล็กๆ น้อยๆ ที่ไปพบไปเจอมาบ้าง ถ้าใครจะเอาละเอียดแบบออกสอบแนะนำให้ไปอ่านเอาจาก วิกิ หรือซื้อ Lonely Planet มาอ่านจะตรงทางกว่า
ว่าแล้วเราก็มาทำความรู้จักเมืองหลวงและเมืองใหญ่ที่สุดของรัฐราชาสถานแห่งนี้กันสักหน่อย ชัยปุระถูกขนานนามว่าเป็นเมืองแห่งเทพนิยายอันวิจิตรงดงามตระการตา หรือนครสีชมพู (The Pink City) แดนสวรรค์แห่งนี้เต็มไปด้วยอาคารบ้านเรือน และสถาปัตยกรรมล้วนถูกทาสีให้เป็นสีชมพูทั้งเมือง ทั้งยังมีเอกลักษณ์โดดเด่น สง่างาม และอลังการ ด้วยหลักทางพราหมณ์และยังสร้างผังเมืองตามหลักตำราศิลปศาสตร์ร่วมกันด้วย แต่นางฟ้ารู้สึกว่าสีชมพูมันออกจะหม่นๆหมองๆ คงเพราะผ่านกาลเวลามายาวนานมากนับร้อยๆปี แต่ครั้นจะเรียกว่าสีกะปิ ตามภาพที่ปรากฏ ก็ดูจะเป็นการลบหลู่บ้านเมืองเขา เรียกชมพูตามๆ เค้าน่านแหละครับ
หลังจากที่นางฟ้าตัวจริงของไทยสมายล์ประกาศบนเครื่องว่า Lady and gentleman, we are now landed at Jaipur International Airport …… ผู้โดยสารบนเครื่อง รวมไปถึงนางฟ้าเองก็ตงัวเงียแบบสุดๆไปเลย เพราะเวลาในขณะนั้นก็ประมาณตีหนึ่งกว่า ตามเวลาท้องถิ่นแล้ว แต่จะว่าไปการเดินทางในไฟล์ทดึกๆ เช่นนี้มีข้อดีที่ทำให้เราไม่เสียเวลาเดินทางนะครับ คือถึงปุ๊ปเข้าที่พัก แอบงีบซักหน่อยแล้วตื่นเช้ามาท่องเที่ยวได้ทันที ซึ่งก็เหมาะกับขาลุยที่ชอบทัวร์วัฒนธรรม backpack หรือ selfie tour น้า
หลังจากลงเครื่องแล้วก็ต้องมาสู่ขั้นตอนการตรวจคนเข้าเมือง ..... คุณพระคุณเจ้า มันเป็นอะไรที่ต๊ะออนยอน เชื่องช้า เนิบนาบ และสื่อสารกันลำบาก ด้วยเพราะนางฟ้าติดภาระกิจหลายอย่างตอนที่ชาวคณะเค้าไปทำวีซ่า ทำให้นางฟ้าเป็นคนเดียวที่ต้องไปทำ Visa on arrival ที่สนามบิน (อินเดียจะเรียกว่า e VISA) ซึ่งเจ้าหน้าที่เค้าจะซักถามละเอียด เราต้องคอยให้ไกด์มาอยู่ข้างๆ เพื่อยืนยันเอกสารและช่วยสื่อสาร ในที่สุดก็รอด จากนั้นด้วยความงัวเงียถึงขีดสุด ก็เร่งรีบขึ้นรถบัสเพื่อมุ่งหน้าไปโรงแรมที่พัก
อากาศตอนนั้นน่าจะประมาณ 4-5 องศา (ต้นเดือนมกราคม) เย็นยะเยือกกำลังดีเลยครับ นางฟ้าเป็นคนชอบอากาศเย็น และเตรียมตัวมาพร้อมจึงไม่มีปัญหาแต่เพื่อนร่วมคณะบางท่านหนาวสั่นเพราะเตรียมเครื่องกันหนาวมาไม่พร้อมก็จะเที่ยวไม่สนุก แต่อากาศในช่วงกลางวันจะอยู่ที่ 10-15 องศา ซึ่งถือว่าอุ่นขึ้นมาเล็กน้อย โดยเฉพาะช่วงที่มีแดด ก็ทำให้เที่ยวได้อย่างสบายๆ นะครับ
คืนแรกชาวคณะทั้งหมดได้เข้าพักที่โรงแรม Crown Plaza Jaipur ที่หรูหรา ดูดีมีระดับ ที่นอนนุ่ม ห้องน้ำสะอาดกว้างใหญ่ แยกโซน shower และ bathtube ตกแต่งดี จนทำให้ลืมบรรยากาศอื่นๆ ที่ไม่ค่อยน่าประทับใจของทั้งรถทัวร์ ถนนหนทางไปได้หมดเลย